μοναχικός λύκος

O εξαιρετικά συνεργάσιμος και συντροφικότατος φίλος μου κ.Ανευλαβής μου’γραψε σε ενα από τα e-mail του:

«Είμαι μοναχικός λύκος!»

Είναι η αγαπημένη μου πρόταση. Πάντα ήταν.

Σκέφτηκα τον κ. Ανευλαβή σαν (ως) μνοναχικό λύκο. Με οικογένεια που υπεραγαπάει. Με καριέρα που υποχρεωτικά είναι (ήταν) ανάμεσα σε ανθρώπους συνεχώς. Προφανώς εννοεί πνευματικά μοναχικός λύκος. Ολοι οι σπουδαίοι άνθρωποι είναι έτσι.

Εγώ όμως είμαι από την ημέρα που γεννήθηκα ουσιαστικά μοναχικός λύκος.

Ημουν ο βενιαμίν μια πολύ μεγάλης, ευρείας οικογένειας με πολλά (μεγαλύτερα) ξαδέλφια. Ποτέ δεν έπαιξα με κανέναν. Μάλλον το απήλαυσα.

Ημουν πάντα ο προπονητής στις παιδικές και εφηβικές ποδοσφαιρικές μας ομάδες.

Με εξαίρεση 2 χρόνια που παντρεύτηκα δυο γυναίκες (καλέ όχι ταυτόχρονα!) από έναν χρόνο την καθεμία και που βέβαια υπερ-αγαπώ όπως πρέπει κανείς να αγαπά τις πρώην του- μένω πάνω από 30 χρόνια μόνος μου (δλδ με τις γάτες μου) και ποτέ μα ποτέ δεν βαρέθηκα μόνος μου.

Στη δημοσιογραφία ζήτημα είναι να έκατσα πάνω από 2-3 χρόνια σε γραφεία με άλλους. Και σ’ αυτα τα χρόνια δεν έβαλα ούτε για μια ώρα τον κώλο μου στην καρέκλα.

Οι περίσσοτεροι άνθρωποι που ξέρω δίνουν μια συνεχή μάχη για να μην είναι μόνοι. Αντίθετα εγω δίνω παιδιόθεν (paidio8en) μια σκληρή μάχη για να μένω μόνος.

Μισάνθρωπος;

Οχι καλέ! Κάθε άλλο! Αγαπώ τους ανθρώπους (αφού το νιώθω το λέω) και ξετρελλαίνομαι να κάνω παρέα μαζί τους... έχει βουλιάξει ο καναπές μου από τους πισινούς των φίλων μου.

Φυσικά και ερωτεύομαι.

Φυσικά και ζηλεύω.

Φυσικά και αγαπάω.

Φυσικά και πονάω.

Φυσικά και συμμετέχω.

Φυσικά και κάνω βλακείες.

Φυσικά και γίνομαι κώλος.

Φυσικά και είμαι συνεπής στη δουλειά μου.

Φυσικά και παρακολουθώ τις εξελίξεις.

Ομως πάνω από όλα είμαι μοναχικός λύκος.

Μοναχικός λύκος... σου λέει ο άλλος.... τς τς τς τς... έλα μωρέ μαλάκα. ... μαγκούφης είσαι...

Χαχαχαχαχαχα πιθανότατα... υποθέτω ότι το μοναχικός λύκος είναι ψιλοσυνωνυμο του μαγκούφη. Ετσι κι αλλιώς με ξετρελλαίνουν οι λέξεις που τελειώνουν σε –γκούφη.

Ξέρω γω;

Κατα την ίδια λογική και ο Ελύτης (άστε τις μαλακίες με τις συγκρίσεις) μαγκούφης ήτανε. Φαντάζεστε ότι θα’παιρνε Νόμπελ αν δεν ήταν ; Ο ποιητής έμενε δίπλα ακριβώς στο διαμέρισμα του φίλου του Κωσνταντίνου στην οδό Σκουφά. Δυο διαμερίσματα σε έναν όροφο. Οι πόρτες δίπλα-δίπλα. Εμείς μπαίνο-βγαίναμε στο σπίτι του φίλου και δίπλα η πόρτα του ποιητή ήταν (σχεδόν πάντα) κλειστή. Προφανώς έγραφε. Πιθανότατα να την έπαιζε και μετα να έγραφε. Να διάβαζε αστυνομικά μυθιστορήματα τσέπης ή αρχαίους κλασσικούς. Δεν έχει καμμία σημασία. Ο μοναχικός αυτός λύκος στο φινάλε μεγαλουργούσε.

Ο Κωνσταντίνος είναι παθιασμένος λάτρης της όπερας. Παθιασμένος λέμε...σχεδόν σπαζαρχίδης. Αναρωτιόταν μήπως τον ενοχλούσε. Τους μοναχικούς λύκους δεν τους ενοχλούν οι θόρυβοι... προσαρμόζονται στο περιβάλλον. Αν τον Ελύτη τον ενοχλούσε κάτι, προφανώς και θάφευγε.

Αυτές τις μέρες έχουν εργάτες σε ένα διαμέρισμα της πολυκατοικίας που ζω. Σφυριά, κομπρεσέρ, φωνές εργατών κ.λ.π. Σε αντίθεση με την καρα-αγαπημένη μου Κωλόγρηα (που δεν είναι μοναχικός λύκος) δεν με ενοχλεί. Η καινούργια αυτη εξέλιξη, μάλλον πρόσθεσε ενα στοιχείο στον αγαπημένο μου περιβάλλοντα χώρο. Αν δεν κάνω λάθος και οι χαμαιλέοντες μόνοι ζουν.

Δεν το αποδέχονται αυτό το βασικότατο στοιχείο του χαρακτήρα μου οι άνθρωποι.

Και έχουν απόλυτο δίκιο.

Πώς είναι δυνατόν ενας λύκος που αγαπάει το κοπάδι να καταλαβαίνει εναν μοναχικό;

Ο μόνος άνθρωπος που το κατάλαβε και μου το απέδωσε είναι ο Νίκος Ευαγγελάτος. Τον γνωρίζω από τότε που ήταν ποοολύ πιτσιρικάς. Πριν απο μερικά χρόνια με φωναξε στο Channel9, για να αναλάβω τον καιρό. (θα σας πώ σύντομα για την προϊστορία του φαινομένου «Πετρούλα»)... Ανακαίνισαν τον κτίριο του παλιού Alpha στου Ρέντη, το βάψανε εσωτερικά με ζωηρά χρώματα και έφτασε η στιγμή να μοιράσουν τα γραφεία. Αφού παίξανε ξύλο (πάντα γίνεται αυτό), βριστήκανε κ.λ.π. κάθισαν όλοι κι όλες στις θέσεις τους... και ξαφνικά ο υπέυθυνος θυμήθηκε ότι δεν είχε προβλέψει για μένα γραφείο. Το’χε απλούστατα ξεχάσει. Ηταν ενα νεαρό παιδί. Εκείνη τη στιγμή ήμουν μέσα στο γραφείο του Νίκου και συζητούσαμε κάτι... η πόρτα άνοιξε (σπάνια είναι κλειστή ερμητικά) και μπήκε μέσα ο υπέυθυνος με το που με είδε πάγωσε.

-Ξέρετε κ. Ευαγγελάτε... δεν έχουμε γραφείο χμ... για τον κ. εεεεεεε Αντώναρο.

Χαμογέλασα στον Ευαγγελάτο.

Ο νεαρός προφανώς το πήρε για ειρωνικό και πρασίνισε. Σκεφθείτε τη θέση σου. Και τότε αιφνιδιαστικά είπε ο Νίκος από μόνος του (χωρίς ποτέ να τοχουμε κουβεντιάσει)...

-Δεν πειράζει... ο κ. Αντώναρος δεν θέλει γραφείο... ποτέ δεν ήθελε... θα συνεργαστεί μαζί μας από το σπίτι του! Ετσι δεν είναι Μάνο;

Οσο και να σας φαίνεται αστείο ήταν μια μεγάλη δικαίωση για μένα.

Λάτρεψα τον Λούκι Λούκ, που είναι ενας μοναχικός καβαλάρης... είναι το μόνο κομικ που μου αρέσει πραγματικά πολύ. Tαυτίστηκα μαζί του πολλές φορές.

Αλλά ακόμα και ο Ραν-ταν-πλαν να είμαι... You can’t teach an old dog new tricks!

Δεν θέλω να φεύγω...απλώς δεν μπορώ να μένω.