έχω γενέθλια και σήμερα....

Ηταν 19 Μαϊου 2004.
Ημουν μέσα σε ενα ασθενοφόρο που «πι-πα...πι-πα....πι-πα...» έτρεχε για μένα στο Ιπποκράτειο.
Δίπλα μου η Μαργαρίτα Παυλοπούλου, η μετέπειτα γυναίκα μου, μου κρατούσε το χέρι.
Της οφείλω τη ζωή μου... αν ήμουν μόνος μου θα ήταν μοιραίο.
Ειχα πάθει έμφραγμα και πέθαινα και εγω σκεφτόμουν το «πι-πα..πι-πα...πι-πα» που’κανε το ασθενοφόρο... ήταν ένα παλιό αστείο που κάναμε οταν υπηρετούσα στο Ναυτικό.
Μια άχρηστη λεπτομέρεια ...αν πάθετε εμφραγμα πάρτε ασπιρίνη... η Μαργαριταράκι που έτυχε να’ναι εκεί... το Ιπποκράτειο που εφημερευε... το «166» που ήρθε στο φτερό... η νοσοκόμα στα επείγοντα που με θυμήθηκε επειδή με είχε δεί «καλεσμένο» στον Μάκη και με έστειλαν αμέσως στην εντατική ...με έσωσαν...
Και μετα όλοι οι γιατροί που κάθε φορά που τους θυμάμαι βουρκώνω... αλήθεια βουρκώνω...
Φυσικά οι δικοί μου, οι φίλοι μου, οι άγνωστοι, αυτοί που δεν περίμενα και μου στάθηκαν και πολλοί άλλοι «κλείδωσαν» για πάντα μέσα μου. Για πάντα όμως... και μερικοί αργότερα... ο Θοδωρής που μου΄δωσε ευκαιρίες... η Αγάθη που με φρόντισε.... η Παναγιωτούλα που σφούγγιξε τα δάκρυά μου κ με στήριξε.... η Δέσποινα.... ο Κανέλος.... η Μαρία.... η Αννα.... και να τώρα η Όλιβ, που μου άνοιξε πόρτες που νομιζα ότι ειχαν κλείσει για πάντα. Η ζωή δεν φοράει μπούργκα... χαμογελάει στα ίσα.
Αααααα και οι άνθρωποι εδω στο internet.
Με αγάπησαν και τους αγάπησα. Δημιούργησα...έγραψα στα παπάρια μου καταστάσεις που πάντα μισούσα.... μου στάθηκαν... γνωρισα εναν ολόκληρο κόσμο που ελάχιστοι (ελληνες) συνομηλικοί μου γνωρίζουν οτι υπάρχει...οτι ζει και βασιλεύει...
Σήμερα έχω τα δεύτερα γενέθλια μου.
Τα «κανονικά» μου γενέθλια δεν καταλαβαίνω γιατί τα γιορτάζω εγω... το βρίσκω ελαφρώς εγωιστικό... κανονικά πρέπει να τα γιορτάζει η μάνα μου...
Ομως αυτά μου ανήκουν...
Γράφω κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα post για εκείνη την περιπέτειά μου.
Το θεωρώ υποχρέωση μου.
Εδω είμαι... νομίζω καλύτερα από ποτέ... αλλά ακόμα κι αν δεν είναι έτσι τα πράγματα έζησα όλα αυτα τα τελευταία αυτα χρόνια χωρίς να στερηθώ τίποτα... και αγάπη... και μίσος... και δημιουργία... και αποτυχία... και απογοήτευση... ... και ταξίδια... και χαζομάρες....και καμάρωσα ... και νέους ανθρώπους με πολυπλευρά και συχνά κρυμμένα ταλέντα γνωρισα....
Το μόνο που έμαθα είναι ότι η ζωή είναι τικ... αν είσαι τυχερός έχει και τακ... με λίγη περισσότερη τύχη τικ-τακ...τικ-τακ-τικ-τακ κ.λ.π. Αξία όμως έχει μόνο το τικ... το τώρα δλδ.
Ο αγαπημένος μου γιατρός... ο Λευτέρης Τσιάμης στο Ιπποκράτειο... ο άνθρωπος που τουχω ζητήσει τα περισσότερα ρουσφέτια στον κόσμο... πάντα για καρδιοπαθείς και πάντα τους βλέπει.... ο Λευτέρης λοιπόν κάθε φορά που με συναντά, με ρωτάει:
-Πως νιώθεις;
-Τέλεια! Του λέω....
-Αυτό έχει σημασία... απαντά σοβαρά και μετα περνάμε στις εξετάσεις....
Απολαύστε το «τώρα» και εκμεταλλευθείτε το, όσο γίνεται.
Συγχωρείστε, χαρίστε, φιληθείτε, γαμηθείτε, ταξιδέψτε, μάθετε, δώστε τοπο στην οργή, κάντε χώρο, ξοδέψτε, απολαύστε, μοιραστείτε, πείτε τα μυστικά που σας βαραίνουν...κάντε την μαλακία που κάτι (απροσδιόριστο και άχρηστο) τόσα χρόνια σας σταματά να την κάνετε.... Αδειάστε με μια γουλιλα το μισο-ΓΕΜΑΤΟ ποτήρι σας και ξαναγεμίστε το αμέσως.
Εκείνο το βράδι της 19Μαϊου 2004 πήγαμε στο Ιπποκράτειο 9 με το ίδιο πρόβλημα.
Οι 8 δεν τα καταφεραν.
Η ζωή μου δωσε μαζί με το δώρο της και το βιογραφικό της:
Είμαι απλή, είμαι μία και σ αγαπώ...θέλω να με αγαπάς και σύ!
Τrust me! Κάντε το!
(Καμμιά φορά το βλέπω στον υπνο μου την μεταφορά μου με το νοσοκομειακό πι-πα...πι-πα...πι-πα... χαχα χαχα χαχαχα... είναι ενα παλιό αστείο από τη θητεία μου στο Π.Ναυτικό. Τόσο απλό!)




Σας ευχαριστώ που τόσα χρόνια κάνουμε παρέα.
It helps a lot



Αν είστε στο Facebook