Κυλιεστε στα λιβαδια;

‘Εγραφα στο τελευταίο μου post: “ Μέχρι να πάθω το έμφραγμα και τους γράψω όλους κανονικότατα και δια παντός…” (εννοούσα τους ανθρώπους στα ΜΜΕ-κι όχι μόνο)
Στο πολύ φιλικό και ζεστό του comment ο “it is”, μου γράφει κλείνοντας: “Να σαι καλά να (μας) γράφεις (όλους).”
Προφανώς καταλαβαίνω το (οπτικό) λογοπαίγνιο.
Ομως μου δίνει μια ευκαιρία να γράψω για κάτι που πάντα ήθελα:
Εκανα λάθος!
Δεν τους έχω γράψει ΟΛΟΥΣ.
Αντιθέτως αγάπησα περισσότερους από όσους αγαπούσα πριν.
Απλώς έφτυσα όσους μου προκάλεσαν (κατα ένα ποσοστό) το έμφραγμα. Ούτε καν τους έφτυσα. Δεν ξανασχολήθηκα ΠΟΤΕ μαζί τους. Επαψαν να βρίσκονται στο οπτικό μου πεδίο, έστω και αν είμαστε μαζί σε ένα δωμάτιο 2Χ2. Δεν το’κανα επίτηδες… ούτε καν σκέφτηκα “δεν θα με πεθάνετε εμένανε, πούστρηδοι!...”. Τίποτα.
Ηρθε από μόνο του.
Αν χαιρετηθείς με τον θάνατο και την γλυτάρεις, τότε –όσο παράξενο και να σας φαίνεται- οι λύσεις στη ζωή γίνονται απλές.
Τα συναισθήματα γίνονται πιο έντονα…
Να σας το πω αλλιώς;
…γίνονται πιο ποιητικά… πιο λυρικά.

Λέω –σας το’χω ξαναγράψει- στους ανθρώπους, ότι το… συστήνω ένα εμφραγματάκι… αρκεί βέβαια να μην είναι μοιραίο…. Χαχαχαχαχα! Γελάω… και εκείνοι κτυπάνε (ίσως και μερικοί από σας) ξύλο… φτου-φτου μακρυά απο μας κ.λ.π.
Ενα από τα πιο σωστά πράγματα που’χω ακούσει είναι ότι η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει με τη σύλληψη μας.
Μια γαμημένη κλεψύδρα αδειάζει σταθερά… δευτερόλεπτο-δευτερόλεπτο… σταθερά… η δικιά μου για μια στιγμή στόμωσε… αλλά ευτυχώς βρέθηκαν 2-3 άνθρωποι και της έδωσαν μια (της κλεψύδρας) και συνέχισε.
Πόσο έχει ακόμα;
Μμμμμμμμ… θα σας γελάσω και δεν είναι στις άμεσες προσθέσεις μου … μπορεί λίγο ακόμα… μπορεί πολύ…. για να μην σας τα πολυλογώ, ξαναμπήκα στο μαγγανοπήγαδο του δευτερόλεπτου-δευτερόλεπτου.
Με μια μικρή, αλλά σημαντική διαφορά:
Εγώ ξέρω για την κλεψύδρα.
Ενώ εσείς έχετε ακούσει για την κλεψύδρα.

Επέστρεψα και είμαι τόοοοοοοοοοοσο χαρούμενος που είμαστε και πάλι μαζί, που αποκλείεται να σας γράψω κανονικά, it is μου.
Απλώς μερικοί και μερικές γίνανε αόρατοι…
Σιγά-σιγά και χωρίς να το θέλω ή να το καταλάβω, γίνανε αόρατοι. Από την άλλη μερικοί και μερικές που ήτανε αόρατοι, γίνανε ορατοί και πολύ συγκεκριμένοι.

Κάποτε-πριν απο χρόνια- ήμουν ανάμεσα σε εκείνους που έπαιρναν τις αποφάσεις για έναν πολύ μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό. (Ρε γαμώτο, μου’χει λείψει το ραδιοφωνάκι….) Ενας από τους άλλους (της ομάδας) μόλις είχε επιστρέψει από το εξωτερικό, όπου είχε υποβληθεί σε μια πολυ λεπτή και εξαιρετικά δύσκολη χειρουργική επέμβαση.
Καρκίνος.
Ολα είχαν πάει καλά.
Ακόμα μια χαρά είναι ο άνθρωπος και πάντα καλά να είναι.
Στην πρώτη σύσκεψη λοιπόν που ήρθε, είχε γίνει μια κόμπλα με κάτι νεαρούς δημοσιογράφους, που είχαν κάνει ένα λαθάκι… ενα απ’ αυτά που όλοι έχουμε κάνει…. Μαλακία τους, αλλά δεν ήταν δα και το τέλος του κόσμου…άστε που είχαν πει τρομερά έξυπνα ψέμματα (μεγάλο προσόν για δημοσιογράφο αυτό!)
Ολοι μας (ήμουν ο νεώτερος ανάμεσα σε δημοσιογράφους μεγάλης εμπειρίας και γανικής αποδοχής) συμφωνήσαμε να τους επιπλήξουμε, να μην τους δώσουμε να κάνουν ρεπορτάζ για μια εβδομάδα και να τελειώσει εδώ το θέμα….
Ολοι πλην του άρτι αφιχθέντος (εκ νέου) στη ζωή.
Να τους απολύσουμε όλους!
Να τους παλουκώσουμε στην πλατεία Συντάγματος.
Να απολύσουμε τους φίλους του.
Και να καταστρέψουμε την καριέρα των συγγενών τους.
Δεν θυμάμαι, αν πρότεινε και δήμευση των περιουσιών των συγγενών μέχρι τρίτου βαθμού.

Βρε, έλα στα συγκαλά σου! Και πλησιάζουν και Χριστούγεννα και όλα τους είναι παιδιά που δύσκολα τα βγάζουνε πέρα.
Τίποτε ο πούστης!
Να τους φάει όλους… και αν γινόταν να του φέρουμε αύριο να φάει κι αυτούς.
Παίξαμε ξύλο.
Μας απείλησε ότι θα παραιτηθεί…
Μέχρι που δεν άντεξα και μου ξέφυγε…
-Συγγνώμη, που ρωτάω, αλλά επέστρεψες στην ζωή εκδικητής;
Μετάνιωσα αμέσως….
Στο τραπέζι έπεσε παγωμάρα… αλλά όλοι το ίδιο σκεφτόμαστε… απλώς εγώ ώς πιτσιρικότερος είπα την αλήθεια.
Με κοίταξε άναυδος.
Είναι πολύ έξυπνος άνθρωπος. Πολύ κακός, αλλά αυτό δεν τον κάνει υποχρεωτικά βλάκα… αντιθέτως.
-Κάντε ό,τι νομίζετε… είπε και βγήκε από την αίθουσα.
Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν μετάνιωσα που το’πα… για να είμαι απόλυτα ειλικρινής… την έχω ξαναγράψει την ιστορία –πριν το έμφραγμα- και είχα αλλάξει το τέλος… ότι το κατάλαβε μόνος του… Μετά το έμφραγμα το ξανασκέφτηκα. Βασικά ήταν το ΠΡΩΤΟ πράγμα που σκέφτηκα.
Και αποφάσισα (ευτυχώς για μένα) ότι είχα απόλυτο δίκιο.
Μου το επιβεβαιώσαν και γιατροί.
Μετά από μια δύσκολη στιγμή μερικοί άνθρωποι, γίνονται καλύτεροι άνθρωποι και μερικοί χειρότεροι.
Λες και μισούν τους άλλους, που τους συνέβη ότι τους συνέβη.
Λες και θέλουν να μεταφέρουν και σε άλλους τον πόνο, τον φόβο…
Εγώ πάλι είδα τους ανθρώπους καλύτερους.
Διεκδικώ αυτο που θέλω μέχρι τέλους.
Και έχω κλείσει όποια χαραμάδα έμπαζε προς τα μέσα και με αρρώσταινε.
Είμαι πιο πολύ με τον εαυτό μου.
Αγαπώ πιο πολύ τα χρώματα.
Το μέλλον… Δεν θέλω να το κυνηγήσω πια… αλλά να το ακούω να ‘ρχεται.
Τωρα καταλαβαίνω γιατί ο φίλος μου ο Γιάννης Καλαμίτσης (τι καλλιτεχνάρα Θεέ μου) έγραψε:
“Υπάρχουν ανθρωποι που ζουν μονάχοι
οπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θαλασσα, που απλώνει
και αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι,
άνθρωποι μονάχοι.”
Δεν ερχόμαστε μόνοι σ’ αυτον τον κόσμο. Μας κουβαλάει η μάνα μας maximum επι 9μηνο… όταν όμως βγούμε απο την κοιλιά της, είναι αλήθεια ότι είμαστε μόνοι.
Κάτι σαν το σινεμά. Δεν πα να πας με άλλους 5. Οταν χαμηλώσουν τα φώτα είσαι μόνος. (Εκτός κι αν είσαι καψούρης και έχεις πάει για να μπαλαμουτιάσεις… όπου καλόι είναι να μην αισθάνεσαι μόνος.)

Μετα το έμφραγμα ήρθε σιγά-σιγά και κατακάθισε όλη η γλύκα, η σοφία, η γνώση, το ταλέντο, που είχαν μοιρασθεί μαζί μου τόσο σπουδαίοι άνθρωποι. Λόγω οικογένειας και λόγω επαγγέλματος η ζωή μου χάρισε να κάτσω πολλες ωρες με αρκετούς απο δαύτους.
Τί να μου πει τώρα ο Γιώργος Λιάγκας, οταν ο Καλαμίτσης σου λέει την ιστορία για το πώς έγραψε τα κείμενα του Χάρυ Κλυνν και έφερε το χιούμορ τούμπα στην Ελλάδα;
Δεν τα ειχα πολυ προσέξει… Ηταν σχετικά φυσικό.
Το είχα ψιλο-προσπεράσει.
Ομως όταν η ζωή ήρθε και μουριξε μια σφαλιάρα, αυτά όλα λειτούργησαν σαν να τα έβαλα στο εσωτερικό μου μίξερ.
Το ζουμί σας διαβεβαιώνω, ότι είναι θεσπέσιο.
Ξέρετε γιατί; Επειδή έχει μπερδευθεί και από την σοφία του διπλανού μου, που πάντα ήταν η πηγή έμπνευσης όλων αυτων για τους οποίους, σας λέω.

Αλλοι με καταλαβαν και άλλοι όχι.

Αγαπημένε μου, it is, είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο εννοούσες και συ στο comments σου. Δεν γύρισα σ’ αυτη τη ζωή όπως ο Κόναν ο Βάρβαρος… γύρισα για να κυλισθώ στα λιβάδια της…

Κι αν δεν προλάβω;
Τι ακριβώς εννοείτε;
Λεω, ρε παιδάκι μου… και αν τυχόν δεν προλάβεις να κυλισθείς στα λιβάδια της ζωής;
Δεν σας καταλαβαίνω… εγώ κυλιέμαι ήδη δυο χρόνια στα λιβάδια. Εσείς;