Αντιο μικρη μου!

Επί 17 ολόκληρα χρόνια της έλεγα: «Μινού» και εκείνη -συνήθως ξαπλωμένη- σήκωνε το κεφάλι να με δεί.
Σήμερα για έναν εντελώς αναίτιο λόγο ξύπνησα (!!!) στις οκτώ παρα τέταρτο το πρωί. Η Μινού – γάτα μου- ήταν ξαπλωμένη μπροστά στον καναπέ (μέρος που δεν συνήθιζε)....
-Μινού!
Δεν σήκωσε το κεφάλι.
Δεν ταράχτηκα. Σαν να το’ξερα...
Η Μινού μου είχε φύγει από τη ζωή.
Δεν με ενόχλησε ποτέ. Κανέναν δεν ενόχλησε ποτέ. Δεν έκλεψε, δεν έσπασε τίποτα και πάντα είχε μια συγκεκριμένη (δική μας) στάση στις μεγάλες στεναχώριες μου ή χαρές μου.Μια στάση-βάλσαμο.
Κάθισα στον καναπέ και έκλαψα.
Οχι γοερά, ούτε με λυγμούς... απλώς τα δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου.
Εφυγε χωρίς να πονέσει ή να μην μπορεί να κινηθεί.

Με είχε αποχαιρετήσει χθες βράδυ πριν κοιμηθώ... σκαρφαλώνωντας πάνω μου την ώρα που ήμουν στον υπολογιστή... Δεν το’κανε ποτέ... δεν ήταν του «πάνω» , αλλά του «δίπλα».
-Τί είναι ρε... της είπα και της χάϊδεψα το κεφάλι, ανάμεσα στα μάτια εκεί που παθαινε πλάκα...
-Νιάρ....
-Τί θες;
-Νιάρ....
-Ελα άσε με τώρα!
-Νιάρ!

Δεν υπήρξα ποτέ μου παθιασμένος με τα ζώα. Πάντα είχα, αλλά δεν ήταν ούτε η «κόρη» μου, ούτε ο «γυιός» μου... ούτε άλλο τίποτα περίεργο... ήταν πάντα οι συγκάτοικοί μου.
Πολλά ήλθαν και απήλθαν: Ο Ντέην, η Τζίφρα, ο Σαντάμ, ο Σμούντα, ο Ρόμπι, το Χνούδι, η Μπόρα... όλα αγαπημένα... αλλά κάτσαμε μαζί λίγο... Εφυγαν με τον άλφα ή βήτα τρόπο.
Η Μινού έμεινε μαζί μου μια αιωνιόητα.
Δεκαεφτά χρόνια για μια γάτα είναι πόλλά.
Ηταν η φιλη μου... και πολύ συχνά (οι αναγνωστες μου το ξέρουν καλά) η μούσα μου.
Δεν έχω τύψεις. Πέρασε καλά. Γκόμενους είχε, παιδιά έκανε, φίλους είχε... όλοι την αγαπούσαν και δεν δίψασε, πείνασε ή αρρώστησε ποτέ της. Την χαϊδεψαν μεχρι τελικής πτώσεως.
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ την αποχαιρετούσα εδώ και μερικούς μήνες. Οι φίλοι μου το ξέρουν. Δεν πήγα βασικά πουθενά το καλοκαίρι ώστε να της κρατήσω παρέα.
Η Μινού δεν με εγκατέλειψε ΠΟΤΕ. Εκείνη με δίδαξε να μην εγκαταλείπω τους ανθρώπους μου. Μερικοί ακόμα και σήμερα το θεωρούν μεγάλο μου μειονέκτημα. Εχω κάθε λόγο να γελώ.
Το ζωό ήταν έτοιμο να φύγει εδώ και αρκετό καιρό παρ’ όλο που ο κτηνίατρος την βρήκε σε πολύ καλή κατάσταση. Εγώ το’βλεπα. Εχω την αίσθηση ότι δεν ήθελε να με εγκατελείψει τότε. Οταν με είδε καλά, χαρούμενο ... τότε έφυγε.
Δεν είναι έτσι;
Σύμφωνοι! Μπορεί και να μην είναι. Η ζωή ζωγραφίζεται με πινελιές.
Αλλοι ζωγραφίζουν με πινέλο και άλλοι με ταβανόβουρτσες.

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί και πολλές από σας, δεν καταλαβαίνετε τί λέω. Δεν πειράζει. Στη ζωή δεν χρειάζεται όλοι να τα καταλαβαίνουμε όλα.
Τί εννοώ;
Δεν είχα την τύχη να ζήσω γιαγιάδες και παππούδες. Η τελευταία πέθανε όταν θα’μουν 4-5. Γι’ αυτο και δεν καταλαβα ποτέ τους φίλους και τις φίλες μου, που σε μεγάλη ηλικία, σπάραζαν για τον παππού ή την γιαγιά που έφυγε. Απλώς σιωπώ και προσπαθώ να καταλάβω, τί νιώθουν... Δεν είπα ποτέ σε κανέναν: «Ε, έζησε τη ζωή του μωρε... ήταν πιά 98!»
Ενας ισοβίτης δολοφόνησε 4 συγκρατούμενους του, που τόλμησαν να του σκοτώσουν τον ... αρουραίο του.
Τα συναισθήματα δεν είναι αγοραστά.
Τί αγαπά περισσότερο ένας ποιητής; Την γυναίκα του ή την ποίησή του; Τραβάτε ρωτείστε τον...

Θέλει να μου πει κάποιος πώς θα γράψω σήμερα το βράδι, χωρίς την παρέα της;

Οι γάτες είναι αθόρυβα ζώα.
Εντελώς αθόρυβα.
Πώς διάολο εμένα τώρα με ενοχλεί η ησυχία;

Θα σας ξαναπω για τη Μινού.
Απλώς τώρα δεν θέλω άλλο...