28.9.06

Αντιο μικρη μου!

Επί 17 ολόκληρα χρόνια της έλεγα: «Μινού» και εκείνη -συνήθως ξαπλωμένη- σήκωνε το κεφάλι να με δεί.
Σήμερα για έναν εντελώς αναίτιο λόγο ξύπνησα (!!!) στις οκτώ παρα τέταρτο το πρωί. Η Μινού – γάτα μου- ήταν ξαπλωμένη μπροστά στον καναπέ (μέρος που δεν συνήθιζε)....
-Μινού!
Δεν σήκωσε το κεφάλι.
Δεν ταράχτηκα. Σαν να το’ξερα...
Η Μινού μου είχε φύγει από τη ζωή.
Δεν με ενόχλησε ποτέ. Κανέναν δεν ενόχλησε ποτέ. Δεν έκλεψε, δεν έσπασε τίποτα και πάντα είχε μια συγκεκριμένη (δική μας) στάση στις μεγάλες στεναχώριες μου ή χαρές μου.Μια στάση-βάλσαμο.
Κάθισα στον καναπέ και έκλαψα.
Οχι γοερά, ούτε με λυγμούς... απλώς τα δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου.
Εφυγε χωρίς να πονέσει ή να μην μπορεί να κινηθεί.

Με είχε αποχαιρετήσει χθες βράδυ πριν κοιμηθώ... σκαρφαλώνωντας πάνω μου την ώρα που ήμουν στον υπολογιστή... Δεν το’κανε ποτέ... δεν ήταν του «πάνω» , αλλά του «δίπλα».
-Τί είναι ρε... της είπα και της χάϊδεψα το κεφάλι, ανάμεσα στα μάτια εκεί που παθαινε πλάκα...
-Νιάρ....
-Τί θες;
-Νιάρ....
-Ελα άσε με τώρα!
-Νιάρ!

Δεν υπήρξα ποτέ μου παθιασμένος με τα ζώα. Πάντα είχα, αλλά δεν ήταν ούτε η «κόρη» μου, ούτε ο «γυιός» μου... ούτε άλλο τίποτα περίεργο... ήταν πάντα οι συγκάτοικοί μου.
Πολλά ήλθαν και απήλθαν: Ο Ντέην, η Τζίφρα, ο Σαντάμ, ο Σμούντα, ο Ρόμπι, το Χνούδι, η Μπόρα... όλα αγαπημένα... αλλά κάτσαμε μαζί λίγο... Εφυγαν με τον άλφα ή βήτα τρόπο.
Η Μινού έμεινε μαζί μου μια αιωνιόητα.
Δεκαεφτά χρόνια για μια γάτα είναι πόλλά.
Ηταν η φιλη μου... και πολύ συχνά (οι αναγνωστες μου το ξέρουν καλά) η μούσα μου.
Δεν έχω τύψεις. Πέρασε καλά. Γκόμενους είχε, παιδιά έκανε, φίλους είχε... όλοι την αγαπούσαν και δεν δίψασε, πείνασε ή αρρώστησε ποτέ της. Την χαϊδεψαν μεχρι τελικής πτώσεως.
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ την αποχαιρετούσα εδώ και μερικούς μήνες. Οι φίλοι μου το ξέρουν. Δεν πήγα βασικά πουθενά το καλοκαίρι ώστε να της κρατήσω παρέα.
Η Μινού δεν με εγκατέλειψε ΠΟΤΕ. Εκείνη με δίδαξε να μην εγκαταλείπω τους ανθρώπους μου. Μερικοί ακόμα και σήμερα το θεωρούν μεγάλο μου μειονέκτημα. Εχω κάθε λόγο να γελώ.
Το ζωό ήταν έτοιμο να φύγει εδώ και αρκετό καιρό παρ’ όλο που ο κτηνίατρος την βρήκε σε πολύ καλή κατάσταση. Εγώ το’βλεπα. Εχω την αίσθηση ότι δεν ήθελε να με εγκατελείψει τότε. Οταν με είδε καλά, χαρούμενο ... τότε έφυγε.
Δεν είναι έτσι;
Σύμφωνοι! Μπορεί και να μην είναι. Η ζωή ζωγραφίζεται με πινελιές.
Αλλοι ζωγραφίζουν με πινέλο και άλλοι με ταβανόβουρτσες.

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί και πολλές από σας, δεν καταλαβαίνετε τί λέω. Δεν πειράζει. Στη ζωή δεν χρειάζεται όλοι να τα καταλαβαίνουμε όλα.
Τί εννοώ;
Δεν είχα την τύχη να ζήσω γιαγιάδες και παππούδες. Η τελευταία πέθανε όταν θα’μουν 4-5. Γι’ αυτο και δεν καταλαβα ποτέ τους φίλους και τις φίλες μου, που σε μεγάλη ηλικία, σπάραζαν για τον παππού ή την γιαγιά που έφυγε. Απλώς σιωπώ και προσπαθώ να καταλάβω, τί νιώθουν... Δεν είπα ποτέ σε κανέναν: «Ε, έζησε τη ζωή του μωρε... ήταν πιά 98!»
Ενας ισοβίτης δολοφόνησε 4 συγκρατούμενους του, που τόλμησαν να του σκοτώσουν τον ... αρουραίο του.
Τα συναισθήματα δεν είναι αγοραστά.
Τί αγαπά περισσότερο ένας ποιητής; Την γυναίκα του ή την ποίησή του; Τραβάτε ρωτείστε τον...

Θέλει να μου πει κάποιος πώς θα γράψω σήμερα το βράδι, χωρίς την παρέα της;

Οι γάτες είναι αθόρυβα ζώα.
Εντελώς αθόρυβα.
Πώς διάολο εμένα τώρα με ενοχλεί η ησυχία;

Θα σας ξαναπω για τη Μινού.
Απλώς τώρα δεν θέλω άλλο...

26 σχόλια:

pascal είπε...

Μια φορά την είδα και τη συμπάθησα. Πήγε πάντως ευτυχισμένη, αυτό είναι σίγουρο και σ' αυτό συνέβαλες εσύ.

Λύσιππος είπε...

Καλό βράδυ Μάνο - πολλά γουργουρητά από την εννιάχρονη Φίφι.

Ανώνυμος είπε...

λυπάμαι για τη γάτα σας. είμαι βέβαιος όμως πως κοντά σας ήταν ευτυχισμένη.

Ανώνυμος είπε...

Όχι ρε γαμώτο! Το έμαθα το μεσημέρι και δεν ήξερα τί να σε πάρω να σου πω. Τί λένε όταν πεθαίνουν τα ζώα; Γιατί όταν κάποιος λυπάται για το ζώο του, τον θεωρούν λοξό;
Η Μινού ήταν και γαμώ τις γάτες. Σου είχα πει ότι ήταν η μόνη γάτα που την έβλεπες και ενώ της μίλαγες ένοιωθες ότι απαντούσε. Και φαντάσου ότι δεν τις πάω καθόλου τις γάτες. Αλλά ρε γαμώτο δεν ήταν καθόλου γάτα αυτή. Τα καταλάβαινε όλα. Λυπάμαι πολύ. :(

Ανώνυμος είπε...

konta soy manouli moy

Ανώνυμος είπε...

Λυπάμαι Μάνο μου. Ήταν καταπληκτική.
The rest is silence, που έγραψε κι ο βάρδος.

Marina είπε...

Οταν πεθαίνει ένα ζώο αγαπημένο είναι σαν να αποχωριζόμαστε έναν αγαπημένο φίλο. Το μόνο που μπορώ να σου πώ είναι συλληπητήρια και να σου δώσω ένααγκάλιασμα.
Η απώλεια των τετράποδων φίλων μας που πάντα μας δίνουν χωρίς ανταλλάγματα, δύσκολη.

Ανώνυμος είπε...

καλο κατευόδιο στο γατί σου που σε συντρόφεψε και εφυγε με την αξιοπρέπεια που έχουν τα γατιά..

Sophia Choleva είπε...

Ανέκαθεν είχα μια τρομερή αδυναμία στις γάτες, δεν ξέρω γιατί … Όλα τα αρκουδάκια μου από μωρό ή ήταν λούτρινες γάτες ή είχαν να κάνουνε με γάτες !Στη ζωή μου είχα 3 γάτες , με την Περσεφόνη ήμασταν συνομήλικες όταν πέθανε ,μεγαλώσαμε μαζί , στενοχωρήθηκα πολύ περισσότερο γι’ αυτή παρά για ανθρώπους που έχασα , μπορεί να ακούγεται παράλογο , αλλά τα συναισθήματα , δεν μπορεί κανείς να τα προσδιορίσει , να τα βάλει σε καλούπια … Τελικά καταλήγω στο ότι έχω ψύχωση με τις γάτες , η ξαδέρφη μου , μου έλεγε ότι το πρώτο πράγμα που είπα, δεν ήταν ούτε μαμά, ούτε μπαμπάς , αλλά νιαου! Δυστυχώς τώρα μεγάλωσα και μου έχουν μείνει κατάλοιπα , ακόμα νιαουρίζω καμιά φορά στο άσχετο , με πιάνει ο παλιμπαιδισμός μου ! Απλά θέλω να σου πω, ότι όταν διάβασα τον διάλογο σου με την αγαπημένη σου Μινού , έπαθα πλάκα ! Λέω καλά πότε μίλησα με τον Μάνο και δεν το θυμάμαι ! Τον παρακάτω διάλογο κάλλιστα , θα μπορούσες να τον είχες κάνει και μαζί μου !
-Νιάρ....
-Τι θες;
-Νιάρ....
-Έλα άσε με τώρα!
-Νιάρ!
Της άξιζαν τα δάκρια σου , γι’ αυτά τα δεκαεφτά χρόνια που ήταν πάντα εκεί ….

Unknown είπε...

ειναι καλό το δάκρυ..δείχνει αξιοπρεπεια και σεβασμο στην φυγή ενος προσώπου που αγαπάμε..καλο κουράγιο...
oidipodas

Ανώνυμος είπε...

Πότε σκοπεύεις να αφήσεις το virtual καταφύγιο των blogs και να επιστρέψεις στον πραγματικό κόσμο;
Πρέπει να σου πω ότι από τότε που χώθηκες εκεί μέσα, έγινες κάπως πικρός. Όπως και το χιούμορ σου. Ήσουν πιο λαμπερός στον έξω κόσμο. Όπως και το χιούμορ σου.
Προσπαθώ να σε παρακολουθήσω εκεί μέσα και κάτι μου ξεφεύγει. Κάτι δεν μου κάνει Μάνος Αντώναρος. Είναι σαν να έχεις εφεύρει έναν διαφορετικό εαυτό για να είσαι εκεί. Μπορεί να κάνω και λάθος. Μπορεί να είσαι αυτό τώρα.
Θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν έχω κάνει λάθος πάντως.
Δεν ξέρω ρε παιδί μου, εκεί μέσα είναι σαν να... πενθείς κάτι συνέχεια. Καταλαβαίνεις τι λέω; Είναι λίγο μελαγχολικό όλο αυτό, κι εσύ μαζί του.
Sleep on it...

raffinata είπε...

λυπάμαι για τη φίλη σου :(

Ανώνυμος είπε...

Κάποιος από τους επιστήθιους μπλογκικούς φίλους του μανοςαντωναρος δεν είναι και τόσο φίλος τελικά.

Μανος μη μασάς. Είσαι ΓΙΓΑΝΤΑΣ λέμε.

manosantonaros είπε...

Eχασα μια φίλη, αλλά βρήκα τόσους φίλους εδώ!

manosantonaros είπε...

Anonymous, έχεις δίκιο. Thnx

manosantonaros είπε...

Anonymous, εννοώ εσένα που λες για virtual καταφυγια.

herinna/ είπε...

Μάνο ο ανώνυμος έχει δίκιο, αλλά δεν διάλεξε την καλύτερη στιγμή για να στο πει. Λυπάμαι για την απώλεια ενός αγαπημένου μέλους της οικογενειάς σου, που σίγουρα θα σου θύμιζε πολλές πολλές όμορφες και χαρούμενες στιγμές. Σίγουρα με τη σιωπηλή παρουσία της, θα μετρίασε άπειρες φορές το βάρος άλλων απωλειών. Δεκαεπτά χρόνια μετά της αξίζει και δάκρυ και αναφορά και όπως κανείς μπορεί να εκφράσει τη θλίψη του για αυτό το αντίο. Ήταν τυχερη ομως η Μινού. Μια πάρα πολύ τυχερή γάτα, κυρίως γιατί είχε σπίτι, ασφάλεια, κι ανθρώπους που την αγάπησαν. Εγώ τώρα έχω 7 γάτες, αλλά καμιά ποτέ δεν πήρε τη θέση της Μίου μου που χάθηκε πριν από 15 χρόνια. Σε φιλώ και κουράγιο.

it is είπε...

Δεν μπορώ να πω πως είμαστε φίλοι, τουλάχιστον όχι με την κλασσική/ορθόδοξη έννοια της λέξης. Όμως σε παρακολουθώ από το blog και έχω διαβάσει όλα όσα έχεις γράψει εδώ και τα περισσότερα αν όχι όλα με άγγιξαν. Ξέρω ή μάλλον φαντάζομαι τι σήμαινε η Μινού για σένα. Ξέρω από αυτά που μοιράστηκες μαζί μας πως ήταν πάντα εκεί για σένα χωρίς απαιτήσεις και πως βοήθησε στο να κρατηθείς σε δύσκολες στιγμές ενδεχομένως παραπάνω απ'ότι βοήθησαν φίλοι σου...
Δε θέλω να σου πω κουράγιο και συλλυπητήρια....Έγινε όπως έπρεπε να γίνει. Όπως ήταν καθορισμένη η σχέση σας (απ'οτι περιγράφεις τουλάχιστον), ένας απλός χαιρετισμός χωρίς φανφάρες και οδυρμούς. Με δυο λόγια και δυο νιαου.

Ενας ισοβίτης δολοφόνησε 4 συγκρατούμενους του, που τόλμησαν να του σκοτώσουν τον ... αρουραίο του.

Κι εγώ θα τους σκότωνα.....κι εσύ...


Ήταν από τις πολλές φορές που σε διάβαζα και δεν ήθελα να τελειώσει το κείμενο κι ας στεναχωριώμουν ενώ το διάβαζα. Δεν είναι ανάγκη να είσαι συνέχεια χαρούμενος. Δεν είναι ανάγκη να παραμένεις ίδιος με το ζόρυ. Δεν είναι ανάγκη να είσαι γκλαμ(ορους). Είναι όμως ανάγκη να έχεις και ανθρώπους σαν τη Μινού στη ζωή σου. Αλλιώς δεν παλεύεται....
Μια γουλιά κρασί για τη Μινού. Να ναι καλά εκεί που πάνε οι γάτες μετά.....

Dark_Maiden είπε...

Μάνο, καλημέρα.
Διάβασα μόλις το άθρο σου και πραγματικά στεναχωρήθηκα πολύ. Άσχημος τρόπος να ξεκινά μια μέρα.
Σήμερα δηλαδή είναι η αρχή της μετά-Μινού ζωής σου. Νιώθω τη μοναξιά σου, τη θλίψη σου.
Αξίζει να αγαπάμε ένα ζώο χωρίς "πρέπει", όπως αξίζει να θρηνούμε για το χαμό του. Δεν είναι καθόλου παράλογο.
Λυπάμαι πραγματικά. Ξέρω, πως είναι πολύ νωρίς, αλλά ίσως ένα νέο Μινουδάκι, να απαλύνει τον πόνο σου. Σίγουρα, η Μινού δε θα ήθελε, να μείνεις μόνος.

Hurricane Lily είπε...

Μάνο μου,
πολύ λυπήθηκα για τη Μινού...

Ανώνυμος είπε...

Τα συναισθηματα εχουν και αυτα την τιμή τους.

Σιαμ: 120 E
Aγκυρας: 100 E
Κεραμυδογατα: 20 E (τιμη συζητησημη)

Λυπαμαι Μανο

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλόν Ύπνο, Μινού...

Μόνο όσοι έζησαν για καιρό με μια γάτα μπορούν να καταλάβουν πόσα σού δίνει μια γάτα, πόσο δένεται αυτό το γοητευτικό πλασματάκι μαζί σου, κι ας λένε οι κακοήθεις φήμες το αντίθετο. Συκοφαντίες των σκύλων.

Να είσαι γερός φίλε μου να ζήσεις πολλές ακόμα γατίσιες ζωές... και να θυμάσαι τη Μινού.

kyrallina είπε...

Μην στεναχωριέσαι! Έζησε καλά, έφυγε ανώδυνα και είναι κάπου ψηλά στον γατοπαράδεισό μαζί με φίλους της και σε βλέπει!

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω τι να πω; Βασικά διάβαζα όλα αυτά και έκλαιγα σαν το χαζό. Πραγματικά σε καταλαβαίνω απόλυτα και ας έχω και παππού αλλά και γιαγιά που σίγουρα όταν "φύγουν" θα κλαίω γωερά όμως έχω και τον 3χρόνο Ναζίμ ο οποίος είναι και ο λόγος που με κάνει να σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Πολλά φιλιά και αντίο Μινού!

An-Lu είπε...

................
(συμπάσχω...)

Ανώνυμος είπε...

διαβαζα το post έχοντας δίπλα μου την γάτα μου την μπομπού , ετςν 15 και ο κτηνίατρος της έδωσε άλλο 1 χρόνο ζωής λόγω νεφρικής ανεπάρκειας........ δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.Με συγκίνησες.... εχω χάσει και τον αγαπιμενο μου σκύλο (τον είχα για 15 χρόνια ήμουν 5 όταν τον έφεραν οι γονεις μου..........και μόλις μου τον θύμισες.......)