Μαθήματα ισοροπίας!

Κραααααααααααααααυγή!

Μου έσπασε ο τσαμπουκάς.
Δεν μου τον έσπασε κανείς.
Εσπασε από μόνος του.
Μου φαίνεται πια εξαιρετικά δύσκολο να συνεννοηθώ με τους ανθρώπους γύρω μου.
Φταίνε εκείνοι;
Ε, μην το κάνουμε τώρα σαν τον Πόντιο (σιχαίνομαι τα ποντιακά ανέκδοτα) που πήγαινε αντίθετα στο ρεύμα.
Εγώ φταίω, που τους άφησα να μου τον σπάσουνε.
Ναι, είμαι στεναχωρεμένος.
Σε στενό χώρο, που λέει και μια φίλη μου.
Συνήθως με πιάνει ανά 2-3 χρόνια.
Βασικά no reason.
Όμως κάθε φορά που επανέρχομαι είμαι λιγότερο αισιόδοξος και ακόμα πιο λιγότερο χαμογελαστός.
Δεν μ'αρεσαν ποτέ οι φωτογραφίες τοπίων.
Πάντοτε μάζευα (και τράβαγα) φωτογραφίες προσώπων.
Είμαι ανθρωποκεντρικός τύπος. Οι άνθρωποι με πληγώνουν. Ή μάλλον αυτά που κάνουν με πληγώνουν. Ποτέ οι ίδιοι.
Πέρασα τουλάχιστον μια 30ετία για να μάθω, ότι οι άλλοι δεν σκέφτονται όπως εγώ. Και όταν το έμαθα, πέρασε ακόμα μια 10ετία για να μάθω ότι εγώ αποκλείεται να σκέφτομαι, όπως εκείνοι.
Κουβέντιασα πολύ με ανθρωπους.
Μιλάμε για πάρα πολύ.
Κάθισα και τους άκουσα και μετά τους μίλησα. Τους έδωσα ο,τι ήξερα και ποτέ μα ποτέ δεν ζήτησα κάτι γι αυτό. Ή για να είμαι ειλικρινής, ζήτησα το αυτονόητο: σεβασμό.
Ισως να μην το θυμάστε, αλλά όταν πρωτόγραψα στο blog αυτό ακριβώς το θέμα έθιξα. (δείτε το, αν δεν με πιστεύετε στα «αρχεία»).
Εδώ και κανα δυο βδομάδες οι άνθρωποι που με αγαπούν με ρωτάνε:
-Εχεις κάτι;
Τι να τους πω;
Βασικά δεν έχω τίποτα. Είμαι απλώς σε ψιλο-κατάθλιψη, θελω να γίνω serial killer, να πέσω σε χειμερια νάρκη, να τοποθετήσω νάρκες ...
Γιατί τα γράφω αυτά;
Δεν φαντάζομαι να φαντάζεστε, ότι φαντάζομαι ότι αλλάζουν τα πράγματα;
Όχι δα!
Απλώς υποθέτω ότι μερικοί το'χετε ζήσει και σεις.
Τότε γιατί;
Επειδή η κραυγή μου δεν ακούγεται μέσα στην τόση ηχορύπανση της reality ζωής μας.
Μην σας νιάζει (αν σας νιάζει).
Θα ξανα-σιωπήσω σύντομα.
(απαγορεύεται η οπλοχρησία έ; Γαμώτοοοοοοο!)

Stay still

Σας έχω πει ότι ποτέ δεν μου άρεσαν τα 3ημερα, τα Χριστούγεννα, τα Πάσχατα και όλες οι υπόλοιπες υποχρεωτικές γιορτές;
Τίποτα το υποχρεωτικό δεν μΆαρέσει.
Πόσο πολύ η υποχρεωτική χαρά!
Θέλω να πιστεύω ότι το να υποχρεώνω τους άλλους σε κάτι μΆαρέσει. (Αν και αυτό πρέπει να το πουν οι άλλοι κι όχι εγώ!)
Αυτή την εποχή έχω 4 κοπελιές υφιστάμενες μου. Τις αφήνω μόνες να βγάλουν τις βάρδιες τους. Το πότε θα έρθουν και πότε δεν θα έρθουν. Πώς θα τσακωθούν. Τι θα κάνουν με το αντικείμενο της εργασίας τους.
Πολλές φορές έχω πληρώσει αυτή μου τη διάθεση. Όμως ούτε μία δεν το'χω μετανιώσει.
Τώρα όλοι με ρωτάνε:
-Πού θα πας το 3ημερο;
Ούτε ένας δεν με ρωτάει την σωστή ερώτηση:
-Πού θες να πας το 3ημέρο;
Βασικά θέλω να πάω στο Amsterdam, που είναι η αγαπημένη μου πόλη. Να κόψω βόλτες στην dam, να φάω το καταπληκτικότερο συκώτι του κόσμου στην Νόορντερστραατ, να πάω στον Βανπούφελεν, στο Λούσιους ή στο Μπάμπα.
Δεν γίνεται όμως γιατί αυτές τις μέρες έχει τα γενέθλια της η βασίλισσα και δεν υπάρχει χώρος ούτε για σλίπινγκ μπάγκ.
Yστερα είναι και το 3ημερο της εργατικής Πρωτομαγιάς.
Της ποιάς;
Της Εργατικής!
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα! Αϊ στο καλό σας βρε! Παρ'όλο που βρέχει με κάνατε και γέλασα πάλι.
Ποτέ στην καριέρα μου δεν έγινα γρανάζι της δουλειάς.
Ποτέ όμως.
Τους ξέφευγα σαν χέλι με πρώτο βήμα (κατάκτηση) ότι δεν έχω ΠΟΤΕ γραφείο.
Γιατί;
Μα είναι απλό: Αμα έχεις γραφείο σε ψάχνουνε, άμα ΔΕΝ έχεις ΔΕΝ έχεις δεν σε ψάχνει κανείς.
Δεν δέχτηκα ποτέ να πάω επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό με συναδέλφους μου, έστω και αν συχνά πυκνά έχω την ευκαιρία (να αρνούμαι).
Γιατί;
Μα επειδή όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι (οι περισσότεροι τουλάχιστον) απ' αυτούς που βλεπετε, ακούτε ή διαβάζετε στο εξωτερικό μετατρέπονται σε καρα-μικροαστικά φοβισμένα ανθρωπάκια, που η μεγαλύτερη βόλτα, που κάνουν, είναι γύρω-γύρω στο τετράγωνο του ξενοδοχείου τους. Τρώνε χάμπουργκερ στα κοντινά φαστφουντάδικα και μαζεύουν λογαριασμούς για να τους επιστρέψουν στο λογιστήριο. Αστε που το αγαπημένο τους χόμπι είναι να μαζεύονται στα λόμπι και να λένε τα ίδια που λένε και στη δουλειά.
Ποιο 3ημερο;
Και γιατί 3ημερο και όχι 8ημερο ή 11ημέρο;
Ημουν από παιδί της άποψης: Μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντίσουμε;
Ελα μου ντε!
Γιατί πρέπει να πάω στο αγαπημένο μου Σούνιο τώρα που βρέχει;
Πιο καλά περνάω στο σπίτι μου στην Αθήνα υπό βροχή.
Πιο γρήγορο ADSL έχω εδώ από εκεί.
Δεν μ'αρέσει να προγραμματίζω, γιατί όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει ο Θεός ξελιγώνεται στα γέλια.
Δεν μ'αρέσουν σας λέω τα υποχρεωτικά.
Αυτό το 3ημερο σκέφτομαι να φτιάξω μελομακάρονα και γεμιστή γαλοπούλα.

Φρέσκα κατεψυγμένα!

Είμαι στο Σούνιο.
Είναι ένα μέρος που αγαπώ πολύ. Το βρήκα τυχαία (το Σούνιο) πέρισυ το καλοκαίρι και από τότε όχι μόνο το αγαπώ, αλλά το ερωτεύτηκα κι απο πάνω.
Με αυτή την ευκαιρία κατάλαβα γιατί οι αρχαίοι ημών, διάλεξαν την Αττική για να κάνουν όσα έκαναν.
Το σπιτάκι που μένω είναι μικρό, αλλά ΠΑΝΩ στην θάλασσα.
Απέναντι είναι ο Ναός του Ποσειδώνα. Ελικρινά δεν κατάλαβα πως βρέθηκα στα ξαφνικά να μένω στην Αθήνα απέναντι από την Ακρόπολη και εδώ απέναντι από τις ιερές κολώνες του Σουνίου.
Αυτό που με εκνευρίζει αφάνταστα είναι ότι απέναντι (από τον Ναό του Ποσειδώνα) είναι και δυο ταβέρνες με... Eλενίτ.
Δεν γίνεται ρε παιδιά.
Αλήθεια δεν γίνεται.
Εχουν Ελενίτ οι πούστηδες σε μια από τις ωραιότερες θέες του κόσμου. Και ούτε ένας αρμόδιος, επίσημος, πολιτικός, δήμαρχος, δικτάτορας ... δεν ξέρω κι εγώ τί... δεν τους τράβηξε το αυτί.
Οσο μεγαλώνω τόσο την αγαπώ την Ελλάδα.
Ειδικά το καλοκαίρι.
Την κοιτάω και δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουμε την απίστευτη κωλοφαρδία να μένουμε έδώ, που μένουμε.
Δεν την αγαπάμε όμως αυτη την ομορφιά.
Την φτύνουμε κατάμουτρα και εκείνη συνεχίζει να παραμένει εκθαμβωτική.
Σαν ασημικό που γυιαλίζει από το σάλιο μας.
Πού να πάω να απολαύσω την θέα;
Με κουβερτούλα πικ-νικ στην αμμουδιά;
Ε, όχι δα.
Στην μία «Ελενίτ» το φαγητό στην κυριολεξία ΔΕΝ ΤΡΩΓΕΤΑΙ.
Τα ψάρια δεν έχουν απλώς θολά μάτια, έχουν στην κυριολεξία χυμένα μάτια. Εξοφθαλμο κατεψυχγμένη βρογχοκήλη.
Ετσι επιλέγω την άλλη.
Μόλις ο ταβερνιάρης με είδε, ενθουσιάστηκε.
-Εχω για σας συγκεκριμένα καταπληκτικό ψάρι, μου είπε. Ελάτε στην κουζίνα να σας το δείξω. Μόλις ήρθε.
Τον ακολούθησα υπερήφανος που με προτιμάει. (Τί βλάκας που είμαι μερικές φορές!).
Ανοιξε ένα πακέτο με ψάρια στον πάγο.
-Ολόφρεσκα!
(Σημειώστε ότι δεν έχω αντίρρηση να φάω κατεψυγμένο ψάρι, αλλά όταν μου λες ολόφρεσκο (χωρίς μάλιστα να στο ζητήσω) τότε γίνομαι θηρίο, αν με κοροϊδέψεις!)
Ανακατεύει τα φρέσκα ψάρια, για να διαλέξω ένα.
Κοιτάζω σαν (φρέσκος) χάνος. Και εκεί που κοιτάω βλέπω στο πακέτο: MAROCCO.
Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Ο μόνος που δεν φοβήθηκε ήταν ο ταβερνιάρης, που έχει πιασμένη την στρατηγική θέση προς το μαγευτικό τοπίο.
Αν αυτό δεν είναι φασισμός, τί είναι;
Θέλω να τον «δώσω» , αλλά δεν ξέρω πού!
Δεν υποψιάζομαι, ποιός μπορεί να χαχαχαχαχα ευαισθητοποιηθεί!
Στο Σούνιο ψάρι από το Μαρόκο!!!
Στο Σούνιο βρε!!!! Όταν δίπλα στο Λαύριο, υπάρχει μια από τις πιο γραφικές ψαραγορές της Ελλάδας με φρεσκότατο ψάρι κάθε λογής.
Κουράστηκα.
Κουράστηκα.
Μόνο ο Ναός απέναντι δεν κουράστηκε.
Ετσι νομίζω τουλάχιστον.

ΥΓ. Πώς πήγε αλήθεια το Πάσχα;

Χωρίς πληκτρο-λόγια, αλλά με λόγια!

Εχετε χάρη που βαριέμαι τα κουίζ και τα who's who!!!

Eρωτησούλες + αποριούλες!

Κάθομαι μαζί τους στο σαλόνι τους και ξεκοκαλίζουμε μια συναγριδούλα. Πολύ φιλόξενοι άνθρωποι.
Πολύ συντηρητικοί επίσης.
Εχουν τρία παιδιά:
Ένα αγόρι στα 28, ένα άλλο στα 25 και μια κοπέλα στα 22.
Μια χαρά παιδιά και τα τρία τους. Τα συμπαθώ ιδιαιτέρως.
Οι γονείς μιλάνε για τους gay.
Απαξιωτικά.
Καρα-απαξιωτικά.
Ειρωνικά.
Χλευαστικά.
Χυδαία με ευγενικό τρόπο.
Ρατσιστικά.
Δεν μιλώ. Απλώς χαμογελώ ευγενικά (βλ. κρύα) προσθέτοντας αυγολέμονο στην συναγρίδα μου.
Η κουβέντα συνεχίζεται.
Μιλούν για τους gay, ενώ εννοούν: πουστάρες.
Το μηχανάκι μέσα μου κάνει κρρρρρρρρ.
(Σκάσε Μάνο!)
- Οι κουνηστοί είναι παντού! Έρχεται η πρόταση.
Κρρρρρρρρρρρρρρρ!
- Σκάσε Μάνο!
- Πού πάει αυτή οι κοινωνία; Θέλουν να παντρεύονται κιόλας. Παναγιά μου!
Κρρρρρρρρρρρρρρρ!
(Σκάσε Μάνο!)
(Όχι, δεν σκάω!)
(Σκάσε, είπα!)
- Και τους έχουμε και στις δημόσιες υπηρεσίες!
ΚΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!
- Δεν μου λέτε ...
(ΣΚΑΣΕ ΜΑΝΟ!)
- Ναι;
- Τα παιδιά σας θα προτιμούσατε να είναι gay ή ηρωινομανείς;
(ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΣΚΑΣΕΙΣ!)
Λοιπόν θα το πιστέψετε ή όχι: Απάντηση δεν πήρα.
ΔΕΝ ΠΗΡΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
Ρε, τους πούστηδες (όχι τους gay, καλέ!)

DANGER! DANGER!

Μια 23χρονη φίλη μου, η Μαριάννα, μου είπε χθες το πρωί, ότι συναντήθηκε με έναν τύπο, που της άρεσε πολύ.
Ηταν ψιλοενθουσιασμένη μαζί του.
Την πήγε στα καλύτερα.
Την κέρασε τα καλύτερα.
Της είπε τα καλύτερα.
Της υποσχέθηκε τα καλύτερα.
Για έναν περίεργο γαμημένο λόγο, όταν ακούω τόσα πολλά "καλύτερα", μικραίνουν τα καλάθια μου.
(Γαμώ την ηλικία μου!)
-Πού τον γνώρισες; την ρώτησα.
-Α, τον ξέρω μερικά χρόνια. Έβγαινε στο παρελθόν με μια συμμαθήτριά μου.
-Και;
-Τι και;
-Λέω ρε παιδί μου? Τι ξέρεις γι 'αυτόν;
(Τί με νιάζει εμένανε και ανακατεύομαι;)
-Ε, τι να ξέρω;
-Εντάξει μωρέ! Λοιπόν τι άλλα νέα;
-Δηλαδή, το μόνο που ξέρω είναι ότι όταν με την συμμαθήτριά μου παίζανε ξύλο.
-Παίζανε;
-Ναι! Χαχαχαχαχαχα! Ερχότανε στο σχολείο μπλέ από το ξύλο.
-Την έδερνε;
-Παίζανε ξύλο.
-Την έδερνε;
-Σου είπα: παίζανε ξύλο.
-Παίζανε;
-Ναι! Του έδινε και αυτή καμμιά μπουνιά.
-Καταλαβαίνεις τι μου λες;
-Τι σου λέω μωρέ; Ξύλο παίζανε. Σιγά το πράγμα.
-Οι άνδρες γλυκειά μου, δεν δέρνουνε τις γυναίκες τους.
-Αφού σου λέω παίζανε ξύλο.
-Και συ πού το ξέρεις;
-Μου το έλεγε η συμμαθήτριά μου.
-Α!
-Α - ξις! Ρε Μάνο, μερικές φορές είσαι τόσο οπισθοδρομικός. Ολα τα ξέρεις πιά!
-Aκουσε με, όλοι αυτοί που βαράνε τις γυναίκες τους έχουν πάντα μια δικαιολογία. Και από την άλλη οι γυναίκες που τρώνε το ξύλο 9 στις 10 φορές τους δικαιολογούν. Πρόσεξε.
-Ωχ, παράτα με!
(Ελπίζω να μην επανέλθω σε 2-3 μήνες με το ποστ που έχω in mind!)

Σιωπή !!!

Aκούει κανείς;

Την Παρασκευή το βράδι έγραψα ένα post με τίτλο: Θες να αγαπάς ή να σε αγαπάνε;
Μόλις είχα παρακολουθήσει το Good will hunting που είναι φύσει ερωτικό κόλπο και ήμουν επηρρεασμένος. Είχαμε κάνει και ένα ωραίο chatting με την φίλη μου την Vatraxokotitso και έκατσα να γράψω.
Το ποστάρισα και την άλλη μέρα που το είδα, δεν μΆαρεσε.
Πήγα στο edit και το έκανα delete.
Mετα από λίγο διαμαρτυρήθηκαν (με έκραξαν δηλαδή) ο ανώνυμος χιχι και το vatraxokoritso, που το είχαν δει.
Προβληματίστηκα.
Γαμώ την πουτάνα μου! Είναι Σάββατο βράδυ για να προβληματίζομαι;
Δεν είναι;
Ή δεν πειράζει που είναι Σαββατόβραδο;
Mπήκα σε ένα blog που μας συστηνε η Costantina. H μικρά είχε απόλυτο δίκιο: http://nemertes.blogspot.com/2006/04/fascism-new-era.html

ΣΥΜΦΩΝΩ!

Δικό μου είναι το blog και ό,τι θέλω το κάνω.
Εγραψα αυτά που έγραψα γιατί στις 4 το πρωί έτσι ένιωθα. Στις 7 το απόγευμα δεν γουστάριζα και το έσβησα.
Οσοι το διάβασαν το διάβασαν.
Πέρασα τόσα χρόνια στην γαμω-δουλειά της δημοσιογραφίας με το να απολογούμαι, γιατί έγραψα εκείνο και δεν έγραψα το άλλο και όταν έγραφα το άλλο, μου την πέφτανε γιατί δεν έγραψα εκείνο. Και μετά βγαίνανε οι μουράτοι και λέγανε: Ποτέ στην καριέρα μου δεν με επηρρεάσε κανένας.
Πριν από καιρό έγραψα ένα ποστ για την ελληνική τηλεόραση.
Εβαλα και ονόματα.
Ο Orlando δεν γουστάριζε και μου την έπεσε.
Του απάντησα.
Μου απάντησε. Θύμωσα και άρχισα να σκέφτομαι όπως σκέφτομαι στο real life.
Mπήκα (έμπαινα δηλαδή από καιρό) στο blog του http://orlandofouriozo.blogspot.com/ και το είναι μου μου είπε:
Ο τύπος γράφει υπέροχα.
Θα τσακωθώ εγώ με έναν άνθρωπο που γράφει τόσο ωραία, επειδή έχει άλλη γνώμη από την δική μου για ένα γαμημένο θέμα;
Δεν είμαστε με τα καλά μας.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ!
Αμα νευριάσω (αντιγράφω) μερικά από τα εμπνευσμένα μπινελίκια της M13 http://realitywelcomesyou.blogspot.com/ ή του Kaltso http://kaltsovrako.blogspot.com/ και ηρεμώ απολύτως.
Εγραψα λοιπόν ένα comment στου Orlando και κράτησα την ανάσα μου. Σε 2-3 μέρες έγραψε και εκείνος ένα comment στο δικό μου post για την AGB.
Πάει τέλειωσε η παρεξήγηση.
Ή μάλλον όχι, η παρεξήγηση υπάρχει (και καλά κάνει), τέλειωσε ο τσαμπουκάς.
Λέω στους συναδέλφους μου στις εφημερίδες και (βασικά) τις τηλεόρασεις ότι το παιγνιδάκι τους τέλειωσε και αν δεν τέλειωσε, τελειώνει.
-Δεν μας παρατάς ρε Αντώναρε! μου λένε και παθαίνουν σύγκριο βγάζοντας τα ματάκια τους προσπαθώντας να διαβάζουν στην ίδια γραμμή τα τοσο δούλια νουμεράκια της τηλεθέασης.
Αμε! Σας παρατάω! Σιγά που δεν σας παρατάω.
Στα blogs οι καινούργοι άνθρωποι (καινούργιοι όχι υποχρεωτικά νέοι) έχουν έναν δικό τους χώρο για να κάνουν Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ.
Αν κάποιος νομίζει ότι το μέλλον είναι στην κάθε μορφής λογοκρισία και επηρεασμό, είναι εντελώς κού-κου. Η μόνη λογοκρισία που επιτρέπεται (και μερικές φορές είναι και μεγαλειώδης) είναι η αυτό-λογοκρισία.
Πάει και τελειώσε.
Τελεία και παύλα.
Punkt aus, που λένε οι γερμανοί, οι οποίοι το ξέρουν το (συγκεκριμένο) παίγνιο.
Φτάνει. Βαρέθηκα.
(δεν ξέρετε πόσα χρόνια περίμενα να γράψω αυτό το ρήμα για επίλογο. Όχι, να το σκεφτώ. Να το γράψω.
Κι άλλη μία για να το φχαριστηθώ:
ΒΑΡΕΘΗΚΑ!

A, και με την ευκαιρία, γιατί ξανα-άλλαξα γνώμη, το ποστ που έσβησα ήταν το εξής:
To GOOD WILL HUNTING, το είχα νοικιάσει (DVD) πάνω από 4 εβδομάδες. Είχα δει ένα απόσπασμά του στο Filmnet και είχα μαγευτεί.
Για έναν περίεργο λόγο ήθελα να το δω μόνος μου και την κατάλληλη στιγμή.
Χθες το πρωί (στις 4.00), μετά από αλεπάλληλες «ανανεώσεις» στο videoclub, αποφάσισα ότι ήταν η στιγμή.
Ξάπλωσα στον καναπέ.
Η μικρή Σκράτς ήρθε και έκανε σκράτς στο στήθος μου.
Ενας νεαρός καθαριστής κτιρίων στο Χάρβαρντ (Matt Damon), μεγαλοφυία στο μαθηματικά, αλλά εγκληματίας, λύνει τρομερά δύσκολες ασκήσεις στα μαθηματικά. Τον συλλαμβάνουν επειδή κτυπά έναν αστυνομικό. Ταυτόχρονα το ανακαλύπτει ένας καθηγητής. Για να μην πάει στην φυλακή η συμφωνία είναι: μαθηματικά, αλλά και 2 φορές την εβδομάδα στον ψυχολόγο (Robin Williams). Τελικά ερωτεύεται μια κοπέλα. Την διώχνει γιατί κουβαλάει τον διάβολο μέσα του. Τελικά τα εγκαταλείπει όλα και τρέχει να την συναντήσει.
-Το καλύτερο στορι, γυιέ μου, μου είχε πει κάποτε ο Αλέκος Σακελλάριος, είναι ότι κάποιος αγαπάει κάποια.
Εκείνη τη στιγμή, που μου το είπε, με είχε συγκινήσει το γεγονός ότο μου το είχε πει εκείνος. Μετά, μέχρι σήμερα και ποιος ξέρει μέχρι πότε, με συγκινεί η αλήθεια των λόγων του.
Γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι.
Μόνοι;
Όχι δα!
Μόνοι, αλλά με κάτι που μας γεμίζει το μέσα μας και μας κάνει δύο.
Καλό είναι να σε αγαπάνε, δεν λέω ? αλλά αυτό που μετράει είναι να αγαπάς εσύ.

Κάποτε ο Αρης Σκιαδόπουλος, είχε πει στον ποιητή Nτίνο Χριστιανόπουλο:
-Πολύ σας αγαπούσε ο Ελύτης.
-..................
-Για τον Ελύτη σας λέω.
-..................
-Μου είχε πει ότι σας αγαπούσε πολύ.
-Χαίρομαι κ. Σκιαδόπουλε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τον αγαπώ κι εγώ. Επειδή σε αγαπάνε δεν σημαίνει ότι υποχρεωτικά θα τους αγαπάς και συ.
Συμφωνώ απόλυτα με τον ποιητή, ο οποίος δεν αγαπά τα άντερά του, πόσο πολύ τον Ελύτη.

Πάντα έτσι έκανα κι εγώ στην ζωή μου.
Αφησα πίσω ευκαιρίες και ευκαιρίες, προοπτικές και χαρές επειδή αγαπούσα κάποιαν. Πάντα διεκδικούσα την αγάπη την δική μου κι όχι την αγάπη των άλλων. Την ήθελα πολύ, αλλά δεν ήταν αυτό η μπαταρία των πραγμάτων μου.
Πάντα είχα τις λύσεις στα προβλήματα.
Πάντα είχα τις λύσεις στα ερωτήματα.
Πάντα είχα τις λύσεις στην καθημερινότητα.
Πάντα είχα τις λύσεις στην δουλειά.
Ακόμα κι όταν με πλησίασε ο θάνατος είχα τις λύσεις.
Ο Μatt Damon είχε όλες τις λύσεις στα μαθηματικά.
Δεν είχε όμως λύσει, πώς θα άφηνε τον εαυτό του να αγαπήσει.
Σε ένα lifetime τα μαθηματικά μπορούν να περιμένουν.
Εχω γνωρίσει ανθρώπους που το μόνο που τους νιάζει είναι να αγαπηθούν. Καλύτερα να με βάλεις σε ένα κλουβί με τίγρεις, παρα με αυτούς.
Εχω γνωρίσει ανθρώπους, που αγαπάνε (και ίσως δεν αγαπήθηκαν). Η παρέα τους είναι η πιο αναπαυτική πολυθρόνα που κάθισα ποτέ μου.
Εγώ ποτέ δεν αγαπώ? λέει το τραγούδι.
Φάε ένα αρχίδι, είναι η απάντησή μου.

Ο Χρυσόστομος!

Αααααααααααααααααααααααχ... ωραία που'ταν!

Το ελάφι με την τρύπα.

Πριν από ποοοοολλά χρόνια πήγα με τους γονείς μου στην Αυστρία: στο Gmuden. Μια μικρή, πολύ ρομαντική λίμνη, με κύκνους, που τον Σεπτέμβριο, που πήγαμε έκανε φοβερό ψοφόκρυο.
Εκεί σΆ αυτο το μικρό χωριό βρήκαμε έναν Ελληνα γνωστό μας. Είναι αυτό που λέμε: όπου σηκώσεις πέτρα, από κάτω θα βρεις Ελληνα. Τί ξέραμε εμείς στη δεκαετία του '60 για την Αυστρία;

Ελα ντε! Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι είχε ελάφια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου 'χε κολλήσει, ότι καθώς τρέχουμε στην Autobahn, θα μας πεταχτεί από στιγμή σε στιγμή ένα τάρανδος.
Και όντως! Ο γνωστός μας στην Αυστρία ένα βράδυ μας πήγε με το αυτοκίνητό του στον αυτοκινητόδρομο και έριχνε τους προβολείς του στα λιβάδια, όπου δεκάδες ελάφια βοσκούσαν και «πάγωναν» από το φως. Δεν το βρήκα καθόλου χριστουγεννιάτικο.

Μάλλον με τρόμαξε....
Την άλλη μέρα ψωνίσαμε ένα αληθινό δέρμα (γούνα) ελαφιού. Εχω φοβερές ενοχές, αλλά πιστέψτε με ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν οικολογικές οργανώσεις, "οι Φίλοι της Κόμπρας" και "τα ξαδελφια του υπό εξαφάνιση Κάστορα". Δεν θυμάμαι άλλωστε γιατί το πήραμε. Μας είχαν κάνει τόσο πολύ εντύπωση τα πράγματα, που υποθέτω ότι και βαλσαμωμένο θα το παίρναμε... Το βάλαμε σε μια μια σακκούλα και μετά το θυμάμαι ξαπλωμένο στο σαλόνι μας... Θυμάμαι επίσης την μάνα μου να γκρινιάζει ότι μαδάει. Δεν το συμπάθησα ποτέ αυτο το ελάφι.... Και μετα το 'χασα. Υποθέτω ότι η ελληνική γκρίνια επικράτησε την αυστριακής ανάμνησης.

Πριν απο κανένα χρόνο ήμουν στο πατρικό μου... μόλις είχα φάει ντομάτες με αυγά στραπατσάδα και είχα αράξει στην μπερζέρα και χάζευα το κλασσικό ντοκυμανταίρ της ΝΕΤ για τα ελάφια....
-Ρε μάνα τι απέγινε εκείνο το δέρμα ελαφιού; τη ρώτησα.... αφού έκανε τσαφ η μνήμη μου.
Στις μανάδες καλό είναι να μην κάνεις τέτοιες ερωτήσεις, γιατί λατρεύουν να διώχνουν πράγματα. Μου το 'φερε μέσα σε μια σακκούλα με ναφθαλίνη.
-Θες να το απλώσουμε να το δείς; με ρώτησε.
Ψιλοανατρίχιασα.
-Μπά!
-Θες να το πάρεις;
-Το ελάφι;
-Ναι, το ελάφι, το 'χαμε πάρει από το Γκμούντεν το 1965.
-Ναι, ναι θυμάμαι; Να το πάρω λές;
-Και δεν το παίρνεις;
Ε, το πήρα ανοήτως όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Την ώρα που έφευγα με το ελάφι στην πλατη μου λέει:
-Μην ανησυχήσεις για την τρύπα.
-Ποιά τρύπα;
-Από τη σφαίρα.
-Ποια σφαίρα;
-Στο ελάφι.
-Θυμάσαι εκείνον τον Ελληνα που συναντήσαμε στο Γκμούντεν;
-Μάλιστα!
-Μουχε πει ότι το δέρμα έχει την τρύπα από τη σφαίρα που το σκότωσε και θα μαδάει γιατί η ελαφίνα ήταν έγκυος.... Αντε γειά σου τώρα.

Και με άφησε κόκαλο με το ελάφι στον ώμο .
Τι να κάνω; Το πήρα και το ξάπλωσα στο πάτωμα. Εβαλα το πόδια μιας καρέκλας στην τρύπα και αποφεύγω να το κοιτάω... δεν γινόταν όμως... γιατί του την έπεφταν συχνά - πυκνά οι γάτες μου, η Μινού και ο Πέρσης, που δεν τους αρεσε καθόλου, που έφερα και κάτι αλλο που μαδάει στο σπίτι....
Τις προάλλες ήρθε σπίτι μου ο φίλος μου ο Νίκος.
-Τι είναι αυτό; Μου είπε...
-Ελάφι!
-Εσύ το σκότωσες;
Ωραία Ιδέα! Πάντα ήθελα να ήμουν ο Ρομπέν των Δασών.

-Το θες;

-Το ελάφι;

-Ναι! Αλήθεια το λες;

-Αμέ!

-Να το πάρω δηλαδή;

-Ε, αφού στο λέω.

-Μαδάει;

-Οχι, σπουδαία πράγματα.

-Τί είναι αυτη η τρύπα;

-Ποιά τρύπα;

-Αυτή!

-Α, δεν είναι τίποτα. Από τον σκώρο.

-Τρώνε οι σκώροι ελάφια;

-Το καλύτερό τους. Γι' αυτο το καλοκαίρι να το βάλεις στην ναφθαλίνη.

-ΟΚ! Είμαι υπόχρεος.

-Κι εγώ!

(Ηθικό δίδαγμα: Αμα δεν μπορείς να σκοτώσεις τίς τύψεις σου, κάν 'τις πάσα σε κανέναν άλλον!)

O κλέφτης ψυχών

Στη ζωή μου - λόγω δουλειάς, αλλά και οικογενειακού περιβάλλοντος - έχω γνωρίσει αρκετούς σπουδαίους καλλιτέχνες. Λέω «αρκετούς», επειδή έχω γνωρίσει «πάρα πολλούς» που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι είναι καλλιτέχνες.
Βασικά τους ξεχωρίζω (φυσικά από το έργο τους), αλλά και από τον χαρακτήρα τους. Εκείνοι που είναι σίγουροι για το ταλέντο τους είναι ήρεμοι, χαμογελαστοί, γενναιόδωροι, καταδεκτικοί και χαμηλών τόνων. Οι υπόλοιποι είναι εντελώς το ανάποδο. Όταν γνώρισα τον Κώστα Λακαφώση αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το smooth της ματιάς του. Το αμέσως επόμενο ήταν ότι αυτή η ματιά ήταν παντού. Παντού όμως.
Όταν κατάλαβα ότι αγαπά τις φωτογραφίες, απλώς επιβεβαιώθηκε η σκέψη μου. Όταν είδα τις φωτογραφίες του, τον έβαλα αμέσως στο πανέρι, που απΆ έξω λέει: «Καλλιτέχνες».
Με ξετρελλαίνουν οι άνθρωποι που ξέρουν πολλά πράγματα. Όχι, εκείνοι που μιλούν για πολλά πράγματα (που δεν ξέρουν).
Ο Κώστας είναι από εκείνους τους λίγους που που θα σου λύσει την απορία, που θα σου βρεί λύση, που θα σου φτιάξει την κάμερα που δεν δουλεύει, που θα σε στείλει στο σωστό site, που θα σου πει την γνώμη του ΜΟΝΟ, αν είναι απόλυτα σίγουρος ότι εμπεριστατωμένη.
Είναι οι καλλιτέχνες έτσι;
Μμμμμμμμ, όχι! Δεν είναι.
Ο Κώστας όμως (περίεργως πώς) είναι.
Τον συναντώ στο γραφείο του μπροστά στον υπολογιστή.
Το περιβάλλον είναι σκοτεινό και το μόνο που φωτίζει είναι ένα μικρό πορτατίφ. Όταν δεν κάθεται μπροστά στο computer, βρίσκεται σε έναν άλλον πάγκο όπου επιδιορθώνει κάθε λογής μηχάνημα.
Στην αρχή τον είχα πάρει για τεχνικό.
Μέχρι που μου έδειξε τις φωτογραφίες του.
Δεν υπάρχουν τυχαία κλικ, όπως ακριβώς στους μεγάλους ζωγράφους που δεν υπάρχουν τυχαίες πινελιές ή όπως στους σπουδαίους μουσικούς που δεν υπάρχουν λάθος νότες.
Το κλικ στους πραγματικούς φωτογράφους δεν είναι στην μηχανή τους, αλλά στο μυαλό τους. Το να τραβήξεις (ειδικά με τις νέες φωτογραφικές) 100 καρέ, εκ των οποίων τα 3 είναι καλά, δεν λέει τίποτα.
Το κόλπο είναι να τραβήξεις 10 και τα 9 να είναι σπουδαία.
Aυτή είναι η δουλειά του φίλου μου.

Του φίλου μου που δεν είναι φίλος επειδή πίνουμε καφέ, αλλά επειδή έχω επιλέξει στην ζωή μου τους καλλιτέχνες να τους θεωρώ αυτόματα φίλους.
Βλέπω την δουλειά του που έχει θέμα τους ανθρώπους.
Δεν θα τα έλεγα πορτραίτα, αλλά ανθρωποκεντρικά θέματα.
Μου αρέσει πάρα πολύ.
Τους βγάζει έναν εαυτό, που προς στιγμή νομίζεις, ότι είναι μια ιδιαίτερη στιγμή, η οποία μπορεί και να μην τους χαρακτηρίζει. Όταν όμως συναντήσεις το μοντέλο του, τότε αμέσως θυμάσαι το καρέ που απαθανάτισε ο Κώστας.
Κάτι σαν τα μινόρε που επηρεάζουν την ψυχολογία μας.
Οι Ινδιάνοι πίστευαν ότι μια φωτογραφία τους κλέβει την ψυχή.
Ο Κώστας είναι ένας κλέφτης ψυχών.

* H Δήμητρα, η Ράνια, η Ξανθή, η Μαρία, (ξανά) η Ξανθή, η Νατάσα

H Σκράτς!

Η -από πολλών ετών- φίλη μου Δέσποινα είναι η γκουρού μου στο θέμα: ζώα.
Αυτη τη στιγμή ίδια έχει σπίτι της 6 γάτες: το (η)Ούζο, το (η) Εγκλημα, τον Σαμψών, τον Πίπη και τον Ταρτσίν. Ο Πίπης και ο Ταρτσίν μεγάλωσαν στο δικό μας σπίτι, γιατί η Δέσποινα + ο Κανέλος (ο σύζυξ ντε) έφυγαν για ταξιδάκι (κάπου στις Ινδίες) , μόλις μας τα έφεραν (η Δέσποινα δηλαδή) στο σπίτι για να τα προσέχουμε.
Ο Πίπης ήταν το πιο ΑΣΧΗΜΟ ζώο, που είχα δει ποτέ.
Μιλάμε για ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΟ γατι. Κάτι μεταξύ Κουασιμόδου και Γεωργίας Βασιλειάδου σε αιλουροειδές. Το ταϊσαμε, το πλύναμε, το φροντίσαμε και με μεγάλη χαρά της το επιστρέψαμε όταν με το καλό επέστρεψαν.
Μόλις ο Πίπης μεγάλωσε μεταμορφώθηκε σε κούκλο.
Ο Ταρτσίν μεγάλωσε στην χούφτα μου κόκκινος-κόκκινος και πανέμορφος.
Οποτε πάμε στη Δέσποινα και στον Κανέλο τα δυο αυτά γατιά κάνουν μεγάλη χαρά. Είναι εντυπωσιακό που οι γάτες ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ.
Το Δεσποινάκι (Μαυρογένη) που κάνει καθε μέρα 08.00-10.00 ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ εκπομπή στον MEΛΩΔΙΑ μου τηλεφώνησε πριν από καμμιά εβδομάδα:
-Να δεις τί σου΄χω εγώ!!!
-Τί μου'χεις;
-Ενα γατάκι!
-Ρε, συ δεν σου είπα ότι δεν θέλω άλλο; (Εχω ήδη 2: Την Μινού και τον Πέρση).
-Μα είναι κουκλί.
-Δεν αμφιβάλλω.
-Γέννησε η γάτα του σταθμού.
-Να τα χαίρεστε.
Εκλεισα το τηλέφωνο ικανοποιημένος με τον εαυτό μου.
Το Σάββατο το μεσημέρι βρεθήκαμε στο σπίτι των φίλων.
-Αχ, μωρέ χάνεις που δεν παίρνεις το γατάκι.
-Λες να το πάρω; (Μερικές φορές με χτυπάει κάτι στο κεφάλι)
-Εμ, βέβαια...
-Πάμε!

- Κανέλο μου, να πάρουμε κι εμείς το αδελφάκι του;
-ΟΧΙ!
-Ελα μωρέ Κανέλο μου... τί πέντε! Τί έξη!!!
-Ελα μωρέ Κανέλο (εγώ το είπα αυτό)
-Θα δούμε... είπε ο Κανέλος, που είναι χρυσό παιδί και δεν μπορεί να αρνηθεί ευκολα.
-Πάμε τώρα; πετάχτηκε η Δέσποινα που φυσικά δεν θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη.
-Πάμε! Είπα εγώ που μου είναι άγνωστο το ?σκέψου twice?.
Σε δυο λεπτά είμασταν στο Smart και ορμούσαμε προς τον Μελωδία (δηλαδή τον ΣΚΑΙ).
Πάρκάρισα απ έξω και περίμενα.
Πέντε λεπτά-δέκα λεπτά- είκοσι λεπτά... Νάσουτην. Με ένα πολύχρωμο γατάκι στο χέρι.
-Κράτα την! Η αδελφούλα της είναι κρυμμένη πίσω από ένα πελώριο aircondition και δεν βγαίνει με τίποτα.
Ξαφνικά βρέθηκα με ένα πλασματάκι τοσο δα στα γόνατα μου.
Η Δέσποινα έφυγε για την αποστολή: Γατάκι Νο.2.
Μείναμε με την μικρή για ακόμα κανένα 20λεπτο οι δυό μας.
Σκράτς πάνω στο παντελόνι μου.
Σκράτς πάνω στην μπλούζα μου.
Σκράτς πάνω στο μανίκι μου.
Σκράτς πάνω στο διπλανό κάθισμα.
Δεν το ξεκόλλαγες με τίποτα.
Νάσουτην ξανά η Δέσποινα. Μέσα στην σκόνη. Μέχρι τους αγκώνες.
-Δεν βγαίνει το αναθεματισμένο. Θα το πάρω αύριο.
Ξεκινήσαμε.
Το γατί έγινε σκράτς στην μπλούζα της.
-Πώς θα το λες;
-Σκράτς.
-Χαχαχαχαχαχα!
Την βάλαμε μαζί με τις άλλες 5 γάτες.
Το (η) Εγκλημα την υιοθέτησε. Ο Πίπης την κοίταξε με επιφύλαξη και σιγά-σιγά απομακρύνθηκε. Οι υπόλοιπες ούτε που της έδωσαν σημασία. Η Σκράτς βολεύτηκε στην ουρά του Εγκλήματος.
Κάτσαμε κανένα μισάωρο και μετά την έκανα σκράτς στην μπλούζα μου και την πήγαμε σπίτι.
Ο Πέρσης ετών 5 ½ την πλησίασε...
-Χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ....
Η Σκράτς τον έγραψε κανονικά και τσάκισε για πλάκα μισή κονσέρβα γατοτροφής και ένα φλυτζανάκι γάλα.
-Χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ... ο Πέρσης... στα παλιά της τα παπούτσια η Σκράτς...
Η Μινού (ετών ... 17) την σνομπάρισε επιδεικτικά.
Η Σκράτς έκανε μια κωλοτούμπα μπροστά της...
Η βασίλισσα του σπιτιού (οι υπόλοιποι είμαστε απλώς υπήκοοοι της) έβγαλε έναν υπόκωφο ήχο και κουνάμενη λιγάμενη πήγε και ξάπλωσε (με πληγωμένο εγωισμό) στην πολυθρόνα της στην βεράντα.

Η Σκράτς ψιλοδιαμαρτυρήθηκε:

-Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!
-Δεν κάνει κακά.
-Θα κάνει!
-Δεν κάνει.
-Θα κάνει.
Οντως δεν έκανε.
Της χάιδεψα την κοιλίτσα.
Τίποτε.
Της ζούπηξα την κοιλίτσα.
Εκανε. Απλό πράγμα η φύση, εκτός κι αν θες να την μπρεδέψεις.
Πάει κι αυτό.
Η Σκράτς είναι ήσυχο γατί. Ούτε κλαίει. Ούτε σκούζει. Απλώς κοιμάται όπου βρει.
Ο Πέρσης την φλερτάρει συνεχώς.
-Χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ....
Η Μινού θα σκεφτεί πότε θα την αποδεχτεί.
Οταν μεγαλώσει λίγο (η Σκράτς) θα την πάρουν από το αυτί και θα της μάθουν ο,τι χρειάζεται να ξέρει. Οπως έκανε η Μινού με τα αναρίθμητα δικά της παιδιά, όπως έκανε και με τον Πέρση όταν ήρθε στο βασίλειό της.
Μέχρι τότε θα κοιμάται τα βράδια το μπανάκι μπας και την πατήσουμε ή την ρουφήξει η ηλεκτρική σκούπα.
Την έχω στην χούφτα μου και την κοτάω.
Τρίβει την μύτη της στην μύτη μου.
Με καταγράφει για πάντα.
Α, ρε Δέσποινα! Α, ρε Δέσποινα.... Ολα κι όλα το Πάσχα θα στη δώσω πεσκέσι να μου την φυλάς για να μάθεις!

........................................................

Ντριιιιιιιιν. Η Δέσποινα!

-Κοίτα να δεις, άμα γράψεις στο blog για τα γατιά μου μην ξεχάσεις να αναφέρεις τα δυο που χάθηκαν: Τον Ζαχαρία και την Σαλώμη.

Κλάψ!

Και όμως 50!!!

Εδώ και 5 περίπου ώρες είμαι 50 ετών.
Πωπωπωπω μισός αιώνας.
Γεννήθηκα σε μια κλινική στο Θησείο στις 6 Απριλίου του 1956 και μεγάλωσα στην Καλλιθέα, σε ένα σπίτι που έσφιζε από ευτυχία, έρωτα και γέλια.
Για να σας είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτε από τα πρώτα 14 μου χρόνια. Η μνήμη μου αρχίζει να λειτουργεί από τότε που με διώξανε από την Γερμανική Σχολή και μέ στείλανε στο ιδιωτικό σχολείο Χατζηκωνσταντίνου στο Καλαμάκι.
Από την Κόλαση στον Παράδεισο.
Από το Guten Morgen στο Γειά χαρά!
Από τον φόβο μην μας πιάσουνε αδιάβαστους ή ψεύτες στην ηδονή του ΔΕΝ ΞΕΡΩ και του ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ!
Η γερμανική κουλτούρα, που μου την βίδωσαν από το 6 μου, έσβησε τις λεπτομέρειες από τον μνήμη μου. Σαν σκιά έρχεται στο μυαλό μου να περιμένω το πούλμαν που θα μας πήγαινε στο γερμανικό σχολείο από τα άγρια χαράματα, τους γερμανούς καθηγητές (άριστοι οι περισσότεροι) να μας μιλάνε από τότε για την Ενωμένη Ευρώπη (1970), με αρχηγούς φυσικά τους ίδιους τους γερμανούς.
Δεν ήθελα καθόλου.
Καθόλου μα καθόλου ... μέχρι που (από τότε) έμαθα ότι την ζωή μας πρέπει να την παίρνουμε οι ίδιοι στα χέρια μας. Κανόνισα και με σουτάρανε κανονικά. Αντεξα δυο χρόνια. Πέρασε το καλοκαίρι -με μούτρα στο σπίτι- και τον Σεπτέμβρη βρέθηκα στην αυλή του Χατζηκωνσταντίνου. Τα παιδιά τιτίβιζαν, ούτε στολές ούτε τίποτα, κανείς δεν φοβόταν κανένα, κανείς δεν φοβέριζε κανέναν.
Εκεί οι πρώτοι έρωτες, εκεί οι πρωτες εφηβικές ανεμελιές, εκεί οι πρώτοι καθηγητές (ψιλο-άσχετοι) και αδιάφοροι, που μας έμαθαν το πραγματικό μάθημα της ζωής, για το πώς δηλαδή, θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε σ' αυτην την χώρα.
Μετα ήρθε το Πανεπιστήμιο.
1974. Χα! Το καλοκαίρι που έπεσε η χούντα.
Η μάχη της απο-χουντοποίησης. Χαχαχαχαχαχαχαχαχα! Τί μάχη κι αυτή! Ατέλειωτη. Χωρίς τέλος δηλαδή ... μέχρι που βαρεθήκαμε και υποχωρήσαμε.
Υποχωρήσαμε! Ετσι δεν είναι;
Πρώτο έτος!
Δεύτερο έτος!
Τρίτο ετος!
Τέρμα!
-Γιατί δεν το παίρνεις το ρημάδι το πτυχίο παιδάκι μου;
-Δεν μου χρειάζεται. Δηλαδή αν διαβάσω ακόμα 10 βιβλία καθηγητών σε φωτοτυπίες θα γίνω πιο σοφός;
-Οχι! Αλλά θα έχεις ένα πτυχίο για την κακιά στιγμή.
-Ποια κακιά στιγμή;
-Ποτέ δεν ξέρεις.
-Ε, αφού δεν ξέρω, καλύτερα να μην μάθω κιόλας.
(Τελικά είχα απόλυτο δίκιο).
Μετά Ναυτικό.
-Τωρα που θα πας στον στρατό θα γίνεις άνδρας.
Τριχες.
28 μήνες πεταγμένοι στα σκουπίδια. Δεν έμαθα τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ούτε εκείνοι μάθανε τίποτα από μένα. Το μόνο που έμαθα ήταν ότι αν έχει δόντι την περνάς φίνα.
Ας είναι ήρεμη η ψυχούλα του Ναύαρχου Καπέτου, που ήταν προσωπικός μου φίλος και τον αγαπούσα και με αγαπούσε και με βγαζε πάντα από την δύσκολη θέση.
Δ/Π ΝΑΥΚΡΑΤΟΥΣΑ. ΑΣΜ: 79513/78Β, Ναύτης διαχειριστής.
Τους έψησα το ψάρι στα χείλη.
Μέχρι ΑΚΙΝΗΣΙΑ (μιλάμε δεν κουνιότανε φύλλο) έκανε όλος ο στόλος για πάρτη μου.
-Αντε πάει και το Ναυτικό. Ωρα να δουλέψεις. Τί δουλειά θα κάνεις;
-Δημοσιογράφος.
-Μήπως θες να γίνεις τραπεζιτικός;
-Θα με πάνε φυλακή στο α' εξάμηνο.
-Ωραία! Γίνε δημοσιογράφος και η Παναγιά μαζί σου.
Ξεκίνησα στον ΚΑΖΑΝΟΒΑ μεταφράζοντας (από τα γερμανικά) την σοβαρότατη στήλη: Την ημέρα που με βίασαν. Μετά προχώρησα στα πιο σοβαρά: Πάλι μεταφράσεις. Στο ΠΑΝΘΕΟΝ:
Πατρόν.
Πόντος Καλή-Πόντος Ανάποδη= Πλέξη λάστιχο.
Τι τί χρήμα έβγαλα δεν περιγράφεται.
Πού να βρεθούν νοικοκυρές να ξέρουν γερμανικά που να πεταφράζουν πλεκτό και κέντημα. Η Γερμανική Σχολή τότε δικαιώθηκε.
-Θα πας σε καμμιά εφημερίδα;
-Αμε!
Πήγα.
-Τί θα κάνω;
-Ελεύθερο ρεπορτάζ.
-Πρίτς!
-Τί θες να κάνεις;
-Χρονογράφημα.
-Ρε α, πάγαινε από δω σκατό, που θες να κάνεις χρονογράφημα. Ελεύθερο θα κάνεις!
-Και οι γκόμενες;
-Ποιές γκόμενες;
-Πότε θα βλέπω τις γκόμενες;
-Αστα αυτά. Ελεύθερο ρεπορτάζ . Τράβα.
Τράβηξα. Πρώτο ρεπορτάζ μια κηδεία ενός καλλιτέχνη.
-Γράφτο σε 250 λέξεις.
-Μάλιστα.
Αρχισα: Και εκεί που έκλαιγε σύμπας ο καλλιτεχνικός κόσμος, της διπλανής μου κυρίας, που πλάνταζε κι αυτή, της έσπασε το τακούνι και έπεσε πάνω στην θεία του μακαρίτη, η οποία ηταν υπέρβαρη. Κουτρουβαλιάστηκαν και οι δυο πάνω σε έναν τάφο και δεν μπορούσαν να σηκωθούν. Πάνε να τις βοηθήσουν, πάρε κάτω τον μαρμάρινο σταυρό του τάφου. Στο μεταξύ η μαύρη φούστα της χοντρής της είχε φτάσει μέχρι τον αφαλό....
Ο μακαρίτης ο Γιώργος Κατσώνης (διευθυντής του Ελευθερου Τύπου) με φώναξε στο γραφείο του. Αγιος Ανθρωπος.
-Παιδί μου αυτο δεν είναι ρεπορτάζ. Είναι ευθυμογράφημα.
-Μάλιστα κύριε διευθυντά.
-Καλά! Από αύριο θα μας γράφεις 200 λέξεις μια στήλη.
-Ευχαριστώ κ. Διευθυντά.
Ετσι έκανα (και πάλι) αυτό που γουστάριζα.
Γάμος. Με την Μαργαρίτα. Κράτησε 8 μήνες. Παιδιά είμασταν και οι δυό. Πού να ξέρουμε τί είναι αγάπη; Ευτυχώς και για τους δυο μας το καταλάβαμε γρήγορα.
Πέρασαν τα χρόνια μπήκα στην Ενωση Συντακτών.
-Θες να μπεις στο Δημόσιο;
-Αμέ. Πού;
-Στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
-Ωραία. Τί θα κάνω;
-Αρχείο.
-Τί;
-Αρχείο.
-Εγώ;
-Ναι. Ωραία είναι. Θα φτιάξουμε το πρώτο ηλεκτρονικό αρχείο ειδήσεων
Τέλεια. Να 'μαι λοιπόν με σύμβαση αορίστου χρόνου.
Ενας χρόνος. Δυο χρόνια. Βαρέθηκα τη ζήση μου.
1987. Ξεκινάει ο 9,84.
Στο δρόμο πετυχαίνω τυχαία τον Θοδωρή και την Αγάθη.
-Θες να έρθεις να κάνουμε την πρώτη μεταμεσονύχτια εκπομπή της ελέυθερης ραδιοφωνίας;
-Φυσικά και θέλω.
-Ξέρεις από ραδιόφωνο;
-Οχι! Εσείς;
-Ούτε!
-Ωραία! Πάμε.
Τζανετάκος, Ρουσόπουλος, Μπήλιω, Χατζηνικολάου, Παναγιωτόπουλος, Κούλογλου, Ευαγγελάτος, Μητσικώστας, Τριανταφυλλίδης, Πυριόχος, Παπαδοπούλου, Τζι-Πόλι, Ψαριανός, Κάραμποτ κι άλλοι πολλοί.
-Θα παραιτηθώ από το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
-Τρελλός είσαι; Δεν παραιτείται κανείς από το Δημόσιο.
-Δεν προλαβαίνω. Αστε που βαριέμαι.
-Δεν πειράζει. Μαλάκα, μην παραιτηθείς. Εντάξει, μαλάκα;
-Εντάξει.
Παραιτήθηκα.
-Πάρτα να μην στα χρωστάω.
-Μερσί.
1989. Ιδιωτική τηλεόραση.
-Θέλω κι εγώ.
-Ελα.
Πήγα. ΑΝΤ1. Παραγωγή κεντρικού δελτίου ειδήσεων. Μεγάλο σχολείο. Μου βγήκε η ψυχή ανάποδα. Μετά ΣΚΑΙ, MEGA, STAR, SEVEN, ΕΡΤ.. ενδιάμεσα εφημερίδες περιοδικά, ραδιόφωνα....
Ξαφνικά: ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ-ΑΛΗΤΕΣ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ!
Ωχ! Ωχ!
Σε όλο αυτο το διάστημα:
Ερωτες, έρωτες, έρωτες, έρωτες... και ζωή ζλισμένα ισοροπημένη πάνω σε ένα λεπτό τεντωμένο σχοινί.
Μέχρι που πριν απο 3 χρόνια στις 4 το πρωί:
Κραπ! ΕΜΦΡΑΓΜΑ! Καραμπινάτο!
Ιπποκράτειο.
Εκείνη την νύχτα πήγαμε 9.
Πέθαναν οι 8.
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Η ζωή είναι ωραία. Πιο διαυγής.
Κι άλλος γάμος. Με τη σωστή Μαργαρίτα αυτη τη φορά.
Μισός αιώνας ζωής.
Εκανα καλά που διάλεξα το χρονογράφημα.
Μου 'τοχε πει ο μεγάλος Σακελλάριος και δόξα τον Θεό, τον άκουσα.
Να'στε όλοι καλά, που είστε τριγύρω μου.
Και αυτοί που αγαπώ και αυτοί που δεν αγαπώ ιδιατέρως.
Ναστε όλοι κι όλες καλά και να προσέχετε.

Αλήθεια, θα νικήσει η βλακεία;

Έξαλλος.
Είμαι έξαλλος μωρέ.
Τί μαλακίες κάθομαι και σας γράφω, επειδή μ' αρέσει να λέω ότι μου 'ρχεται στο μυαλό.
Κληρονομιές και η θεία Νίκη, που τα έδωσε στο παπαδαριό ή για τις γυναίκες που στέκονται σαν πελαργοί σε 12ποντες γόβες. Αηδίες και εξυπναδούλες του κερατά.
AGB!
Αυτό είναι θέμα και δεν είναι θέμα επειδή τα παίρνουν μερικοί και κυκλοφορούν με Mercedes και πουράκλες (το πιθανότερο) στο στόμα και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, γαμούν συνειδήσεις, ανθρωπους, τον πολιτισμό, τις τέχνες, την κουλτούρα, το συναίσθημα, το ταλέντο, την αλήθεια.
Δεν είναι μόνο γι' αυτό.
Είναι και επειδή δεν μας αφήνουν να κοιμηθούμε τα βράδια ή επειδή κάνουν τα παιδιά μας (δεν έχω παιδιά, αλλά εσείς που έχετε, πώς διάολο το επιτρέπετε;) να κοιμούνται τον Ύπνο του Δικαίου.
Με ποιό δικαίωμα μωρέ;
Με ποιό δικαίωμα ρε μαλάκα, επειδή ένα κωλόχαρτο (νούμερα της AGB) που φτάνει το πρωί πρωί στο γραφείο σου, κάνεις αυτη την χώρα να επιστρέφει στην εποχή των παγετώνων;
Επειδή 1.200 νοικοκυριά πατάνε ή δεν πατάνε το κουμπί του μηχανακίου τους;
Εβλεπα χθες την εκπομπή του Μάκη και σηκωνόμουνα καθε τρις και λίγο και έκανα βόλτες από το σαλόνι στο γραφείο και από το γραφείο στο μπάνιο και από το μπάνιο στην κρεββατοκάμαρα και από την κρεββατοκάμαρα ξανα στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση.

Eίμαι έξαλλοοοοοοοος!
Mια χαρά εκπομπή ήτουνε και καλά τα είπανε (σε γενικές γραμμές), αλλά αδελφέ μου όλο (σχεδόν) το πάνελ ήταν δημοσιογράφοι.
Τί είμαστε μωρέ πια εμείς οι δημοσιογράφοι;
Σοφοί; Ανίκητοι; Θεοί;
Και πού ήταν οι πολιτικοί;
Κοιμόντουσαν;
Πού ήταν ο Ηλίας Ψινάκης, που λέει την λέξη "μουνί" στα μούτρα του Μικρούτσικου και κάνει τιλτ η τηλεθέαση της AGB; Και μην μας πείτε Ηλία, ότι είμαστε πουριτανοί, γιατί θα σου οργανώσω γιαούρτωμα live.

Aκούς κυρ-Ηλία;

Γιατί αν δεν ακούς, πρέπει να σου φωνάξω στα στουμπωμένα αυτιά σου ότι η λέξη "μουνί" είναι σοβαρή και ιερή για να την βάζεις στο βρωμόστομά σου.

Ολοι αθώοι σ' αυτην την χώρα;
Πού στο διάολο πήγανε οι Εφιάλτες; Μόνο στον ύπνο των παιδιών μας κάνουν πάρτι;
Πού ήταν οι σκηνοθετάρες που σκηνοθετούν σήριαλ μονίμως καθισμένων ηθοποιών;
Πού είναι οι διευθυντές φωτογραφίας του τρόμου;
Πού ήταν η Ρούλα Κορομηλά που Σάββατο βράδυ έκανε "θεατράκι" της πεντάρας και που διάβαζε τις αηδίες που έλεγε από χαρτάκι που κρεμότανε από τα αρχίδια (στην κυριολεξία) του Πέτρου Φιλιππίδη; Και συ Πέτρο μου, που θεωρείσαι ο νέος Aυλωνίτης (μην χέσω), τί έκανες εκεί; Τί απαράδεκτες ατακούλες ήταν αυτές πού έλεγες; Kαι στο φινάλε δεν ντρέπεσαι να κάνεις διαλέξεις περί σοβαρού θεάτρου, με εκείνο το ύφος του Χορν σε απόγνωση...
Κολλητά σηκώνονται οι μουνίτσες και χορεύουν ζεϊμπεκικο.
Τί κάνεις εκεί κυρά μου;

Εχεις ιδέα τί είναι ζεϊμπέκικο;

Δεν είναι ο χορός του τσολιά σε 12ποντο τακούνι με το στρινγκ να φεγγίζει.
Πού ήταν όλοι αυτοί να πούνε την γνώμη τους για την AGB, Mάκη μου;

Πού ήτανε; Μπας και κάνανε clubbing και σε είχανε γραμμένο κανονικά; Γιατί δεν τους φώναξες να τους κάνουμε ρόμπα;

Δουλεύω στην ΕΡΤ (και την τιμώ), αλλά τι της θέλει τις μετρήσεις; Αστε που κάποιος πρέπει να πει ότι όταν ξεκίνησε η ιδιωτική τηλέόραση (που ΒΕΒΑΙΑ έπρεπε να ξεκινήσει) το πρώτο πράγμα που κάνανε ήταν να δώσουνε μια κλωτσια στην "Αθλητική Κυριακή" για κανένα 6μηνο με αποτέλεσμα όλα τα αθλητικά να πάνε στα ιδιωτικά κανάλια. Τυχαίο; ή κανείς δεν ήξερε ότι τα αθλητικά είναι ΜΕΓΑΣ μαγνήτης;
Πού στο διάολο βρήκανε αρχειακό υλικό τα τότε ιδιωτικά κανάλια; Ποιός το'χει πλήρώσει αυθτο το χαμένο υλικό;
Μηπως θυμάται κανείς ότι δώσανε μεγάλους μισθούς στους τεχνικούς της ΕΡΤ με αντάλλαγμα να δώσουν (οι τεχνικοί) την πρωτοκαθεδρία στις απόφάσεις σε μας τους δημοσιογράφους.
Ημουν εκεί τότε.
Ποιός από μας μωρέ ήξερε;
Πότε μάθαμε;
Και στο φινάλε γιατί να μάθουμε; αφού από μισθούς πείνας βρεθήκαμε με πούρα (συνήθως) στο στόμα;
Το ξέρετε ότι μόλις γίνεις διευθυντής σε κανάλι, την επόμενη στιγμή στην πέφτει ένα super model, που σε κοιτάει ξελιγωμένα, λες και είσαι ο δίδυμος αδελφός του Μπράντ Πητ; Πώς και από την επόμενη μέρα βρίσκεσαι με μια τζιπούρα 16Χ16;
Τους έχετε δει ποτέ τους μεγαλόσχημους (γιατί εγώ τους έχω δει) να διαβάζουν με αγωνία και με χαρακάκι τα τοσοδούλια νούμερα της AGB;

Εχουν πάθει στραβισμό άνθρωποι και άνθρωποι στην αγωνία τους να δουν τί νούμερα πιάσανε την προηγούμενη.
Εχω ακούσει άνθρωπο, που διηύθυνε δελτίο για κακές κλωτσιές να διαβάζει νούμερα που τον κατακεραυνώνανε, και αφού τα διαβάζε να λέει θριαμβευτικά στους γύρω που φοβόντουσαν για το ψωμάκι τους:
-Σκίσαμε στην Θεσσαλία, στους άνδρες ηλικίας 48-65!
Και δώστου ένα (συνήθως στο στόμα) πούρο για τον προσωπικό θρίαμβο.
Πού είναι μωρέ ένα δελτίο ειδήσεων στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα;
Πού είναι μια τεχνολογική εξέλιξη-σταθμός πρώτη είδιση;
Τραγουδάει σήμερα η Αννα Βίση; Είστε σοβαροί;

Ποιός είναι ο Καρβέλας; Καρβέλας Who?
Πού είναι ένα αφιέρωμα στην Κάλας;
Πού είναι ένα εμπνευσμένο σενάριο ή μήπως είμαστε στο παρα 5 ανόητοι και φελοί;
Πού είναι μια έρευνα σοβαρή για τα ναρκωτικά;
Πού είναι μια έρευνα σοβαρή για το ποδόσφαιρο;
Πού είναι μια εκπομπή για το Internet;
Γιατί διαγωνίζονται οι παράφωνοι;
Γιατί κάνουν καριέρα μόνο οι (ατάλαντες) όμορφες; Και μετα λέμε ότι δεν είμαστε ρατσιστές.

Οχι, δεν είναι όλοι έτσι. Και δεν το λέω ως κλισέ. Εχω υπάρξει σύμβουλος στην εκπομπή της Φωτεινής Πιπιλή ?Αυτά και Αλλα? που έσκιζε στην εποχή του και όταν την φώναζαν να δει τα νούμερα της AGB, τους έκραζε η φίλη μου η Φωτεινοπιπίλω (είμαι μάρτυρας) λέγοντας: "Παρατάτε με ρε κι έχω κι άλλες δουλειές να κάνω!"
Είναι φίλος μου ο Γιώργος Αυγερόπουλος και μάλιστα τον πήρα ο ίδιος από το χέρι και τον πήγα κάποτε από το MEGA στον τότε ΣΚΑΙ, όπου έκανε τις πρώτες εκπομπάρες του. Και όταν αρρώστησε (άσχημα) το παιδί, συνέχισε να τρέχει στα 4 σημεία του ορίζοντα για να κάνει τα ρεπορτάζ που όλοι τόσο αγαπήσαμε και αγαπάμε. Ευτυχώς σήμερα είναι καλά.
Τον θυμάμαι από τον 9,84 τον Γιώργο τον Μητσικώστα, και τον Λάκη τον Μπέλο, και τον Μίμη τον Κανή. Μια χαρά παιδιά συνεχίζουν να είναι όλοι τους. Και βέβαια βγάλανε λεφτά. Και πολύ καλά κάνανε. Τί σχέση έχει το ένα με το άλλο;
Εχω δουλέψει και έχω φάει φωμί στου κόσμου τα λαϊκά περιοδικά. Επειδή πιστεύω στην λαϊκή δημοσιογραφία. Επειδή δεν είμαι ελιτίστας... αλλά αδελφια έχει κι όριο το πράγμα.
Εχει όριο η μαλακία.
Οπως έχει και όριο η κουλτούρα του κώλου, που κατέστρεψε τον ελληνικό κινηματογράφο.
Ολα στα άκρα;
Ή μαύρο ή άσπρο;
Ομορφο σε άλλο χρώμα δεν υπάρχει;
Δεν πουλάει, λέει, μια εκπομπή για το βιβλίο.
Μπααααααααααα ... από πότε;
Ισως να μην πουλάει μια εκπομπή για το βιβλίο που είναι γκρίζα, βαρετή και αγάμητη. Αν όμως είναι ενδιαφέρουσα, πολύχρωμη φωτεινή, ζωντανή με εκπλήξεις και αξία, πουλάει και παρα-πουλάει.
Δεν πουλάει η Γαλάνη;
Πού είναι η Γαλάνη;
Δεν πουλάει ο Ξαρχάκος;
Πού είναι ο Ξαρχάκος;
Δεν πουλάει ο Μαχαιρίτσας;
Πού είναι ο Μαχαιρίτσας;
Πού είναι ο Γιάννης Καλαμίτσης;

Πού είναι ο Περάκης;

Ρε συ Costantina καλά τα λες, αλλά για τσίριξε λιγάκι. Για ταρακούνησε τον λαό σου.
Ρε συ M13 μαζί σου σε όλους σου τους θυμούς, αλλά για παρ τους παραμάσχαλα.
Ρε συ Καλτσόβρακο καλλιτεχνάρα είσαι, αλλά μόνο για πάρτη σου;
Ρε συ Ανατέλλοντα, τί έγινε; Βολεύτηκες στην Κύπρο ;
Ρε συ vatraxokoritso ωραία τα λες, αλλά τι στο διάολο το κάνεις το ταλέντο σου;
Ρε συ orlando άντε ξεκουνήσου και ξεδίπλωσε τη φωνή σου.
Ρε συ Main μόνο συνοδευτικός και συνεπικουρικός;
Ρε συ Herinna, μόνο κλαψομουνίαση;
Το ίδιο ισχύει για όλους και όλες σας που κάθε μέρα, κάθε ώρα σας διαβάζω με μεγάλο καμάρι και ανυπομονησία.
Διαβαζα τον Νίκο Δήμου- που από την μία τον θαυμάζω (από παλιά) και μία με τσαντίζει- έγραφε στο blog του για τα comments και πόσοι μπαίνουνε και πόση ώρα μένουνε και άλλα τέτοια....
Δεν κατάλαβα.
Και εδώ AGB;
Το ίδιο και ο Πιτσιρίκος.
Πρώτος ο ένας, δεύτερος ο άλλος τρίτος ο θείος μου Χαράλαμπος.
Για σοβαρευτείτε.

Μια χαρά ευρουλάκια βγάζω για να έχω ανάγκη την (μπλιάχρ) επισκεψιμότητα στα blogs. Γουστάρω δεν λέω... γουστάρω μάλιστα πολύ, αλλά θα μπορούσα κάλλιστα να ποστάρω τις φωτογραφίες μου ή τα graphics μου στο Photoshop. Δεν είμαι όμως εδώ μόνο γι' αυτά.
Γράφω για την τηλεόραση και πολύ μου απαντάτε "α, εγώ δεν βλέπω TV. Tην έχω μόνιμα κλειστή!"
Μπράβο σας.
Βλέπει όμως η μάνα σας, η κόρη σας, η φίλη σας, ο γείτονας σας.
Λυπάμαι, αν σας ξενερώνω αλλα εδώ χορταίνω την ωραιότερη e-δημοσιογραφία ever της καριέρας μου. Και κάθε πρωί πάω στο γραφείο και ακούω τις παρατηρήσεις της φίλης μου της Ξανθής και μετράω τον εαυτό μου.
Εγραφε τις προάλλες -η γκουρού μου- η Psilikatzoy για το αν πρέπει να μετράμε πριν μιλήσουμε ή όχι (στην ζωή, οχι στα blogs).
E, λοιπόν όχι.
Δεν γουστάρω να κρατάω την ανάσα μου πριν πω την γνώμη μου, πριν κράξω, πριν μουτζώσω, πριν χειροκροτήσω. Μου 'ρχεται αυθόρμητα.
Πού είναι μωρέ ο αυθορμητισμός σ' αυτη την χώρα;
Είναι αυθόρμητη η Αλεξάνδρα Πασχαλίδου, που μας ήρθε από τη Σουηδία ό,τι καλύτερο έβγαλε ποτέ η απο-abroad-δημοσιογραφία με αποτέλεσμα να κουνάει τον κοντο-κώλο της με σουηδική τσαχπινιά πρωινιάτικα;
Η κυρία Μπόκοτα με τα παχιά ωμάκια της πάντα έξω, κλαίει σε κάθε κανάλι γιατι της πήρανε την Eurovision. Λες και ήτανε δική της δια βίου.Το δηλητήριο και η κακία τρέχει από τα χείλη της και χάνεται (αν χάνεται) στο αβυσαλέο ντεκολτέ της.

Ποιά είσαι μωρέ; Εκτός από σαρδαμ τί άλλο ταλέντο έχεις;
O Nίκος Μουρατίδης από την "Βεράντα" του παριστάνει τον interviewer και ούτε ενας άνθρωπος δεν τον πλακώνει στην λουκουμόσκονη. Εχει περάσει ποτέ από το μυαλό σου γιαλαντζί-μαιτρ της κακίας, ότι η συνέντευξη είναι μεγάλη τέχνη της δημοσιογραφίας, την οποία βιάζεις;

Ποιός φτάει για όλα αυτα τα νούμερα;
Τα ίδια τα ?νούμερα?.
Είμαι ΕΞΑΛΛΟΣ σας λέω.

Στηριχθείτε πάνω μου, μαντάμ!

Είναι απίστευτα πλάσματα οι γυναίκες. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς πολύ εύκολα σε ένα ρεβεγιόν.
Προσέξτε σκηνή: Κρύο του κερατά και μάλιστα φυσάει, έχει βρέξει προ μιας ώρας και η γυναίκα είναι εφοδιασμένη: Γόβα ψιλοτάκουνη, εξώπλατο, κρατά τσάντα, είναι βαμμένη προσεκτικά, ακόμα πιο προσεκτικά χτενισμένη και από πάνω απο όλα αυτά παλτό, που βέβαια μπάζει απο παντού...
Οποιονδήποτε άνδρα ?από κομμάντος μέχρι ακροβάτη- του πείς: «Πάρε τον ανάλογο εξοπλισμό, κατέβα γλυστερό πλακάκι πεζοδρόμίου, διέσχισε κήπο με πλάκες σε γκαζόν και φτάσε στο ρετιρέ χωρίς ναΆχει χαλάσει η εξωτερική σου εμφάνιση και χωρίς να σε κρατάνε πέντε...» θα δηλώσει παραίτηση και θα φύγει...

Κι όμως οι γυναίκες από ηλικίας 15 ετών μέχρι 185 μπορούν κάλλιστα και το κάνουν σε κάθε ρεβεγιόν ή ανάλογη περίσταση... Της ανάβεις καλά το καλοριφέρ στο αυτοκίνητο προφανώς για να πάρει ζέστη, σαν θερμοσυσσωρευτής. Δεν λες τίποτε, παρα μόνο προσεύχεσαι να μην χρειαστεί να πατήσεις φρένο, καθώς βάφει χείλια ή το χειρότερο μάτια, καθΆ οδόν... Μπορεί κανείς να μου πεί κανείς πως είναι δυνατόν να βάψει κανείς το εσωτερικό του κάτω τσινόρού του, μέσα σε ένα αυτοκίνητο, που τρέχει βραδιάτικα τουλάχιστον με 60χιλιόμετρα στους ελληνικούς δρόμους...
Κι όμως!

Αφού λοιπόν συσωρεύσει ζέστη, αρχίζει η προετοιμάσια για την έξοδο... Μόλις παρκάρεις, αρπάζει τσάντα, βγάζει πόδι με γόβα τουλάχιστον 10 πόντους, το στηρίζει στα ακροδάκτυλα και (αγνοώ πώς) πετάγεται έξω... και αμέσως αρχίζει να γκρινιάζει: «Ελα, γρήγορα, κάνει παγωνιά...έλα...ελα σου λέω...»

Ερχεσαι... τί να κάνεις; Τώρα αρχίζει το δύσκολο: το κατηφορικό και γλυστερό πεζοδρόμιο. Σου χώνει τα βαμμένα νύχια μέσα από το παλτό, μέσα απο το σακάκι, μέσα από το πουκάμισο, μέσα από το δέρμα, σου διαπερνά την ωλένη και φτάνει στην κερκίδα... αυτη η λαβή, ονομάζεται και αγκαζέ... Τώρα είναι σίγουρη.. Και αρχίζει η κατάβαση. Ας μου εξηγήσει πάλι κάποιος, πως μπορεί κανείς να κατεβαίνει κάτι που γλυστράει φρενάροντας όλο του το βάρος στις ακρες των φρεσκοβαμμένων δακτύλων; Προχωράει και βρίζει... κάνει ένα απίστευτο σλάλομ, (μη ξεχνιόμαστε πάνω στη γόβα) στις πλάκες του κήπου και χώνεται με ένα άλμα στην είσοδο...
-Ελα ντέ, θα αργήσουμε! σου λέει... τότε συνειδητοποιείς τι θείο πλάσμα είναι αυτό το ον, που κατόρθωσε να φτάσει πρώτο χωρίς να χάσει τίποτε απο τη χάρη του, το μακιγιάζ του, το τζέλ του, το κραγιόν, την τσάντα τα αβγά και τα πασχάλια...
Είναι ένα θαύμα της φύσης...
Ολο το βράδυ στέκεται πάνω στη γόβα... Δηλαδή πάνω στο νύχι...που φρενάρει γερά στο τέλος της γόβας, εν είναι τυχερή και δεν είναι σανδάλι, όπου αδυνατώ να σας πω που στηρίζεται...
ΠαρΆ όλα αυτά χορεύει, φλερτάρει, τρώει.. την περισσότερη ώρα στα όρθια...
Δεν κρυώνει, δεν πουντιάζει, δεν διαμαρτύρεται (πολύ)... και όλα αυτά για να βγάλει μέσα στο ψοχόκρυο, τουλάχιστον τους ώμους της σε κοινή θέα...

Σπίτι μπορεί να φοράει από τον Σεπτέμβρη φόρμες, πουλόβερ, πατατουκες... αλλά στο ρεβεγιόν ή στο πάρτι της κολλητής της ακόμα κι αν χιονίζει, θα βγεί με μια τουαλέτα, λες και πάει στο πάρτυ στο Μαρόκο Ιούλιο μήνα...
Μερικές φορές αναρωτιόμαστε εμείς οι άνδρες πως τα καταφέρνουν οι γυναίκες και ισορροπούν τόσο λεπτές καταστάσεις στη ζωή... σιγα το πράγμα... εδώ κατορθώνουν και ισορροπούν στη γόβα... στη καθημερινότητα θα κωλώσουν;

Kληρονομιές κι άλλες νοστιμιές

Kαθίσαμε στο μπαλκονάκι με την φίλη μου την Αντιγόνη και λέγαμε μια θεία της μάνας της ζάμπλουτη, που όταν πέθανε άφησε όλη την περιουσία της σε Γηροκομεία και Εκκλησία.
Η φίλη μου η Αντιγόνη ήταν έξαλλη με τη θεία Νίκη, που δεν της άφησε 3 διαμερίσματα που είχε στη Βουκουρεστίου!
-Μα να τα τρώνε οι παπάδες, δεν μπορώ να το χωνέψω, μούΆλεγε ρουφώντας μια μανταρινάδα με Σουρωτή. (Σας τη συστήνω: Χυμό μανταρίνι συμπυκνωμένο και αντί νερού σοδίτσα και παγάκια!)
-Την ήξερες τη θεία Νίκη; τη ρώτησα.
-Οχι, δεν την είχα δει ποτέ.
-Ε, τότε γιατί να σου αφήσει 3 διαμερίσματα στη Βουκουρεστίου;
-Καλέ όχι σε μένα ... στη μάνα μου. .. εγώ ήμουν παιδάκι όταν πέθανε.
-Η μάνα σου πήγαινε να την δεί;
-Σπάνια. Είχε τον ανθρωποδιώκτη. Η μάνα μου λέει ότι ήταν σκατόγρηα!
-Α, και σκατόγρηα και 3 διαμερισμάτάκια!!!!
-Εντάξει ρε παιδί μου ... αλλά να τα τρώνε οι παπάδες!!!
-Δεν μου λες άν ήσουν ... πόσο χρονών πέθανε η θεία Νίκη...;
-92!!!
-ΟΚ ... λοιπόν αν ήσουν 92, μόνη χωρίς παιδιά και χωρίς να έρχεται κανένας να σε βλέπει και να σου κάνει παρέα ... πού θα τΆαφηνες στη διαθήκη σου;
Η φίλη μου η Αντιγόνη, δεν ψήθηκε και όλο το βράδι μου κλαιγόταν για το παπαδαριό που πήρε την περιουσία της θείας Νίκης.
Δεν είμαι υπέρ των παπάδων. Δεν νομίζω ότι ο Θεός χρειάζεται μεσάζοντες. ... παρΆ όλα αυτά είμαι με τη θεία Νίκη, που άφησε την περιουσία της όπου γουστάριζε.
ΚατΆ αρχήν είμαι της γνώμης ότι τα χρήματα ανήκουν σΆ αυτόν που ταΆχει και μπορεί να τα κάνει ότι θέλει: Να τα κάψει, να τα κάνει σούπα, να τα χαρίσει στη Γωγώ Μαστροκώστα, στην ΕΤ3, στην Εκκλησία, στον Γιώργο Καρατζαφέρη, στον Μάκη Ψωμιάδη ή στη Δήμητρα Μαργέτη. (Τι να κάνει άραγε αυτη η ψυχή;)
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω εκείνους τους συγγενείς, που χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο επειδή θεία Νίκη κληροδότησε την νοτιοανατολική πλευρά του Υμηττού και 17 μαγαζιά στο ιστορικό κέντρο στην «Αδελφότητα Λέσβου: Τα καλά κορίτσια!»
Τι θα πει γιατί;
Επειδή έτσι γουστάριζε και επειδή λίγο πριν πεθάνει μπορεί να το σκέφτηκε και να χαμογέλασε που τους την έφερε των συγγενών, που ούτε στα Χριστούγεννα δεν της τηλεφωνούσαν.
-Δεν ξέρεις τι κακός άνθρωπος ήτανε! σου λένε!
Ε, αφού ήταν κακός άνθρωπος, τι ήθελες να σου κάνει; Προίκα 120 στρέμματα στη Χαλκιδική;
Σκεφτόμουν τη θεία Νίκη της φίλης μου της Αντιγόνης, που τα χάρισε όλα σε Γηροκομεία και την Εκκλησία. Οπως και να το κάνουμε , όλο και μερικοί γέροντες θα υμνούν το ονοματάκι της.
Δεν είμαι υπερ των κληρονομιών.
Οι άνθρωποι πρέπει να τρώνε τα λεφτά τους όσο ζούν. «Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες!» έλεγε ο Τσιφόρος και έχει τόοοοοοοοοοσο δίκιο.
Εχουν τσέπες όμως τα παντελόνια των ζωντανών.
Διαβάστε έναν φρικτό διάλογο:
-Τι κάνει ο Γιάννης;
-Καλά είναι;
-Πώς την βγάζει;
-Περιμένει μια κληρονομιά.
Απίστευτο! Δεν φτάνει που περιμένει το κοράκι ...το 'χει μοιραστεί και με τους φίλους του.
Γι 'αυτό σας λέω: Φάτε τα όλα!
Εδώ είναι η ζωή και μόνο γιΆ αυτην είμαστε 100% βέβαιοι. Τωρα αν υπάρχει και μια άλλη μετα θάνατον το σίγουρο είναι ότι δεν χρειάζεται πιστωτικές κάρτες.