Aκούει κανείς;

Την Παρασκευή το βράδι έγραψα ένα post με τίτλο: Θες να αγαπάς ή να σε αγαπάνε;
Μόλις είχα παρακολουθήσει το Good will hunting που είναι φύσει ερωτικό κόλπο και ήμουν επηρρεασμένος. Είχαμε κάνει και ένα ωραίο chatting με την φίλη μου την Vatraxokotitso και έκατσα να γράψω.
Το ποστάρισα και την άλλη μέρα που το είδα, δεν μΆαρεσε.
Πήγα στο edit και το έκανα delete.
Mετα από λίγο διαμαρτυρήθηκαν (με έκραξαν δηλαδή) ο ανώνυμος χιχι και το vatraxokoritso, που το είχαν δει.
Προβληματίστηκα.
Γαμώ την πουτάνα μου! Είναι Σάββατο βράδυ για να προβληματίζομαι;
Δεν είναι;
Ή δεν πειράζει που είναι Σαββατόβραδο;
Mπήκα σε ένα blog που μας συστηνε η Costantina. H μικρά είχε απόλυτο δίκιο: http://nemertes.blogspot.com/2006/04/fascism-new-era.html

ΣΥΜΦΩΝΩ!

Δικό μου είναι το blog και ό,τι θέλω το κάνω.
Εγραψα αυτά που έγραψα γιατί στις 4 το πρωί έτσι ένιωθα. Στις 7 το απόγευμα δεν γουστάριζα και το έσβησα.
Οσοι το διάβασαν το διάβασαν.
Πέρασα τόσα χρόνια στην γαμω-δουλειά της δημοσιογραφίας με το να απολογούμαι, γιατί έγραψα εκείνο και δεν έγραψα το άλλο και όταν έγραφα το άλλο, μου την πέφτανε γιατί δεν έγραψα εκείνο. Και μετά βγαίνανε οι μουράτοι και λέγανε: Ποτέ στην καριέρα μου δεν με επηρρεάσε κανένας.
Πριν από καιρό έγραψα ένα ποστ για την ελληνική τηλεόραση.
Εβαλα και ονόματα.
Ο Orlando δεν γουστάριζε και μου την έπεσε.
Του απάντησα.
Μου απάντησε. Θύμωσα και άρχισα να σκέφτομαι όπως σκέφτομαι στο real life.
Mπήκα (έμπαινα δηλαδή από καιρό) στο blog του http://orlandofouriozo.blogspot.com/ και το είναι μου μου είπε:
Ο τύπος γράφει υπέροχα.
Θα τσακωθώ εγώ με έναν άνθρωπο που γράφει τόσο ωραία, επειδή έχει άλλη γνώμη από την δική μου για ένα γαμημένο θέμα;
Δεν είμαστε με τα καλά μας.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ!
Αμα νευριάσω (αντιγράφω) μερικά από τα εμπνευσμένα μπινελίκια της M13 http://realitywelcomesyou.blogspot.com/ ή του Kaltso http://kaltsovrako.blogspot.com/ και ηρεμώ απολύτως.
Εγραψα λοιπόν ένα comment στου Orlando και κράτησα την ανάσα μου. Σε 2-3 μέρες έγραψε και εκείνος ένα comment στο δικό μου post για την AGB.
Πάει τέλειωσε η παρεξήγηση.
Ή μάλλον όχι, η παρεξήγηση υπάρχει (και καλά κάνει), τέλειωσε ο τσαμπουκάς.
Λέω στους συναδέλφους μου στις εφημερίδες και (βασικά) τις τηλεόρασεις ότι το παιγνιδάκι τους τέλειωσε και αν δεν τέλειωσε, τελειώνει.
-Δεν μας παρατάς ρε Αντώναρε! μου λένε και παθαίνουν σύγκριο βγάζοντας τα ματάκια τους προσπαθώντας να διαβάζουν στην ίδια γραμμή τα τοσο δούλια νουμεράκια της τηλεθέασης.
Αμε! Σας παρατάω! Σιγά που δεν σας παρατάω.
Στα blogs οι καινούργοι άνθρωποι (καινούργιοι όχι υποχρεωτικά νέοι) έχουν έναν δικό τους χώρο για να κάνουν Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ.
Αν κάποιος νομίζει ότι το μέλλον είναι στην κάθε μορφής λογοκρισία και επηρεασμό, είναι εντελώς κού-κου. Η μόνη λογοκρισία που επιτρέπεται (και μερικές φορές είναι και μεγαλειώδης) είναι η αυτό-λογοκρισία.
Πάει και τελειώσε.
Τελεία και παύλα.
Punkt aus, που λένε οι γερμανοί, οι οποίοι το ξέρουν το (συγκεκριμένο) παίγνιο.
Φτάνει. Βαρέθηκα.
(δεν ξέρετε πόσα χρόνια περίμενα να γράψω αυτό το ρήμα για επίλογο. Όχι, να το σκεφτώ. Να το γράψω.
Κι άλλη μία για να το φχαριστηθώ:
ΒΑΡΕΘΗΚΑ!

A, και με την ευκαιρία, γιατί ξανα-άλλαξα γνώμη, το ποστ που έσβησα ήταν το εξής:
To GOOD WILL HUNTING, το είχα νοικιάσει (DVD) πάνω από 4 εβδομάδες. Είχα δει ένα απόσπασμά του στο Filmnet και είχα μαγευτεί.
Για έναν περίεργο λόγο ήθελα να το δω μόνος μου και την κατάλληλη στιγμή.
Χθες το πρωί (στις 4.00), μετά από αλεπάλληλες «ανανεώσεις» στο videoclub, αποφάσισα ότι ήταν η στιγμή.
Ξάπλωσα στον καναπέ.
Η μικρή Σκράτς ήρθε και έκανε σκράτς στο στήθος μου.
Ενας νεαρός καθαριστής κτιρίων στο Χάρβαρντ (Matt Damon), μεγαλοφυία στο μαθηματικά, αλλά εγκληματίας, λύνει τρομερά δύσκολες ασκήσεις στα μαθηματικά. Τον συλλαμβάνουν επειδή κτυπά έναν αστυνομικό. Ταυτόχρονα το ανακαλύπτει ένας καθηγητής. Για να μην πάει στην φυλακή η συμφωνία είναι: μαθηματικά, αλλά και 2 φορές την εβδομάδα στον ψυχολόγο (Robin Williams). Τελικά ερωτεύεται μια κοπέλα. Την διώχνει γιατί κουβαλάει τον διάβολο μέσα του. Τελικά τα εγκαταλείπει όλα και τρέχει να την συναντήσει.
-Το καλύτερο στορι, γυιέ μου, μου είχε πει κάποτε ο Αλέκος Σακελλάριος, είναι ότι κάποιος αγαπάει κάποια.
Εκείνη τη στιγμή, που μου το είπε, με είχε συγκινήσει το γεγονός ότο μου το είχε πει εκείνος. Μετά, μέχρι σήμερα και ποιος ξέρει μέχρι πότε, με συγκινεί η αλήθεια των λόγων του.
Γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι.
Μόνοι;
Όχι δα!
Μόνοι, αλλά με κάτι που μας γεμίζει το μέσα μας και μας κάνει δύο.
Καλό είναι να σε αγαπάνε, δεν λέω ? αλλά αυτό που μετράει είναι να αγαπάς εσύ.

Κάποτε ο Αρης Σκιαδόπουλος, είχε πει στον ποιητή Nτίνο Χριστιανόπουλο:
-Πολύ σας αγαπούσε ο Ελύτης.
-..................
-Για τον Ελύτη σας λέω.
-..................
-Μου είχε πει ότι σας αγαπούσε πολύ.
-Χαίρομαι κ. Σκιαδόπουλε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τον αγαπώ κι εγώ. Επειδή σε αγαπάνε δεν σημαίνει ότι υποχρεωτικά θα τους αγαπάς και συ.
Συμφωνώ απόλυτα με τον ποιητή, ο οποίος δεν αγαπά τα άντερά του, πόσο πολύ τον Ελύτη.

Πάντα έτσι έκανα κι εγώ στην ζωή μου.
Αφησα πίσω ευκαιρίες και ευκαιρίες, προοπτικές και χαρές επειδή αγαπούσα κάποιαν. Πάντα διεκδικούσα την αγάπη την δική μου κι όχι την αγάπη των άλλων. Την ήθελα πολύ, αλλά δεν ήταν αυτό η μπαταρία των πραγμάτων μου.
Πάντα είχα τις λύσεις στα προβλήματα.
Πάντα είχα τις λύσεις στα ερωτήματα.
Πάντα είχα τις λύσεις στην καθημερινότητα.
Πάντα είχα τις λύσεις στην δουλειά.
Ακόμα κι όταν με πλησίασε ο θάνατος είχα τις λύσεις.
Ο Μatt Damon είχε όλες τις λύσεις στα μαθηματικά.
Δεν είχε όμως λύσει, πώς θα άφηνε τον εαυτό του να αγαπήσει.
Σε ένα lifetime τα μαθηματικά μπορούν να περιμένουν.
Εχω γνωρίσει ανθρώπους που το μόνο που τους νιάζει είναι να αγαπηθούν. Καλύτερα να με βάλεις σε ένα κλουβί με τίγρεις, παρα με αυτούς.
Εχω γνωρίσει ανθρώπους, που αγαπάνε (και ίσως δεν αγαπήθηκαν). Η παρέα τους είναι η πιο αναπαυτική πολυθρόνα που κάθισα ποτέ μου.
Εγώ ποτέ δεν αγαπώ? λέει το τραγούδι.
Φάε ένα αρχίδι, είναι η απάντησή μου.