we r the best

Χθες μια μικρή ξανθιά κατσαριδούλα ήρθε και στάθηκε στα δυο μέτρα από μένα. Ο Σμούντα και η Σέρμπα απολάμβανα ν την δροσιά του aircondition στο γραφείο και ούτε που πήρανε πρέφα.

-Ζεσταίνεσαι μαλάκα; με ρώτησε.

-Φυσικά! Εσύ δεν ζεσταίνεσαι; τη ρώτησα.

-Όχι, μια χαρά Θεού είναι… περιμένω με λαχτάρα πότε θα κάνετε πυρηνικές δοκιμές στην γειτονιά μας… Μια θεία μου μου΄λεγε τι ωραία που ήταν τότε που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι.

-Εχεις θεία που ζούσε την εποχή των δεινοσαύρων;

-Ε, δεν είναι ακριβώς θεία μου… τρίτη ξαδέλφη της γιαγιάς μου είναι…

-Ζει η γιαγιά σου;

-Την πάτησε πέρισυ ένας παπάρας…. Και να φαντασθείς ότι είχε επιβιώσει στην Πομπηία … Ηταν πολύ τυχερή γιαγιά….

-που επιβίωσε στην Πομπηία…

-Όχι… πού ήταν συμπτωματικώς εκεί με τον παππού για διακοπές, μαλάκα μου…

-Μα γιατί με βρίζεις συνέχεια…

-Γιατί ενώ θες να επιβιώσεις κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να εξαφανισθείς…

-Και συ που το ξέρεις….

-Α, εσύ είσαι ντιπ μαλάκας… αφού σου λέω η γιαγιά μου είχε κολλητό δεινόσαυρο… ενώ η γιαγιά της γιαγιάς μου δεν είχε συναντήσει άλλα όντα, γιατί απλούστατα δεν υπήρχαν…

-Ναι, αλλά εμείς είμαστε το καλύτερο είδος στη γη.

-Τι είστε;

-Το καλύτερο είδος…

-Συμφωνώ… το καλύτερο είδος μαλάκα, που εμφανίστηκε σ' αυτόν τον πλανήτη…αν και η αδελφή της γιαγιάς μου, επέμενε ότι το καλύτερο είδος μαλάκα ήταν οι ταραντόσαυροι….

-Μην με εκνευρίζεις γιατί θα σε πατήσω….

-Θα μου κλάσεις τα αρχίδια….

-Πώς τέτοια αισιοδοξία;

-Εχω άλλα μερικά δισεκατομμύρια αδέλφια σε όλη την υπέροχη πόλη σας… για να μην σου πω για τα ξαδέλφια μου…. η προγιαγιά της γιαγιάς μου έλεγε πώς σαν είδος… είστε εξαιρετικά ακίνδυνοι και καλό είναι που σας ακολουθούμε γιατί η μελέτη της μαλακίας σας βελτιώνει το είδος μας. Ωραία φούντωση έχετε σήμερα στην πειροχή… γουστάρω πυρκαγιές… έχουν φαν….

-Δεν φταίμε εμείς που κάηκε η Πάρνηθα !

-Ποιος φταίει;

-Η κυβέρνηση.

-Είσαι μαλάκας με πατέντα.

-Και η αντιπολίτευση φταίει…

-Είσαι ακόμα πιο μαλάκας από όσο δείχνεις… σαν να μου φέρνεις σε ταραντόσαυρο….

-Ποιος φταίει τότε;

-Το ανθρώπινο είδος μαλάκα μου… όλοι εσείς που μαζευτήκατε 5.000.000 γύρω από ένα βουνό , το οποίο μέρα με τη μέρα μασουλάτε…ενώ είναι το μμόνο που σας δίνει οξυγόνο και δροσιά… Τα δάση μαλάκα μου… καίγονται και ξαναβγαίνουν… αυτος είναι νόμος της φύσης… Η γιαγιά μου έλεγε ότι πριν τους ταραντόσαυρους…. δεν υπήρχε τίποτε… αλλά υπήρχαν δάση… που όλο καιγόντουσαν και όλο ξαναφυτρώνανε….

Αν νομίζετε μαλάκα μου, ότι θα σταματήσετε τη ροή της φύσης…επειδή δεν ταιριάζει στην παγκόσμια εισοδηματική σας πολιτική…τότε είσαι ο σούπερμαλάκας….του γαλαξία…

Η Πάρνηθα μαλάκα μου…. θα'ναι εδώ και σε χίλια χρόνια… και εγώ θα'μαι εδώ και θα τη βλέπω καταπράσινη….αν και προσωπικά την προτιμώ welldone … Το ερώτημα μαλάκα μου, είναι αν θα είσαι εσύ εδώ…
-Εχουμε οικολογική πολιτική.

-Δηλαδή;

-Παίρνουμε μέτρα για να σώσουμε τον πλανήτη…

-Τι να σώσετε;

-Τον πλανήτη.

-Και ποιος σου είπε ότι ο πλανήτης κινδυνεύει;

-Τι; Σιγά μη μας πεις ότι δεν κινδυνεύει….

-Φυσικά και δεν κινδυνεύει… Το μόνο που κινδυνεύει είναι το ανθρώπινο είδος επί του πλανήτη… Και ξέρεις τι είναι αυτό που με χαλάει;

-Τι;

-ότι θα στεναχωρεθώ γιατί είχα αρχίσει να σας συνηθίζω….

-Ε;

-Ελα σε βαρέθηκα…. Την κάνω τώρα…γιατί έχω ραντεβού με ένα σκαθάρι, που μου έχει αφήσει την ιστορία της μάχης του Μαραθώνα στην μέση…

-Διαβάζει το σκαθάρι;

-Ηταν εκεί μαλάκα μου…το'δε live το πράγμα…. Καληνύχτα… και τα ξαναλέμε…

-Καληνύχτα….πρόσεξε μη σε πατήσει κανένας παπάρας.

-Εγινε!

φωτιές

Είναι παιγνίδι του photoshop, αλλά χωρίς το πράσινο της Πάρνηθας μοιάζει με εφιαλτικό πιθανό σενάριο.

σκοτεινιάστε μας!

attachment: Δεν γράφω για τις φωτιές γιατί στεναχωριέμαι πολύ. Ξέρετε τί εννοώ, γιατί είμαι σίγουρος ότι το ίδιο στεναχωριέστε και σεις. Η φίλη μου η Μ13, έχει γράψει ενα ξεχωριστό κείμενο. Θα ήθελα να το'χα γράψει εγώ και επειδή δεν το'χω απλώς το δανείζομαι...

Πάτε να τοδιαβάσετε...άντε!

Πηγαίνετε τώρα σε ένα ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ μέρος του Πλανήτη.

Πείτε:

Αthens! (πιθανότατη αντίδραση) Huh?

Aegean! (πιθανότατη αντίδραση) Huh?

Andonis Remos! (σίγουρη αντίδραση) Huh?

Panathinaikos! (πιθανότατη αντίδραση) Huh?

Olympiakos! (σίγουρη αντίδραση) Huh?

Omologa! (σίγουρη αντίδραση) Huh?

Greek elections! (σίγουρη αντίδραση) Huh?

Για να μην το πολυλογούμε…πείτε οποιαδήποτε λέξη-όνομα, που νομίζετε ότι είναι γνωστά και στους εκτός Ελλάδας.

Ο πολύς κόσμος στο εξωτερικό δεν είναι δα και τόσο ενημερωμένος για αυτά που εμείς είμαστε απολύτως σίγουροι ότι προκαλούν παγκόσμιο ενδιαφέρον και σεβασμό.

Υποθέτω ότι λίγο-πολύ συμφωνείτε (εξαιρούνται οι εθνικο-λεβεντο-ελληναράδες)

Πηγαίνετε τώρα σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ γωνιά του πλανήτη και πείτε σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ άνθρωπο:

-Ακρόπολη

(απολύτως σίγουρη αντίδραση: Greece, Hellas, tzatziki, mousaka, Alexander the Great, syrtaki, Mykonos…)

Υποθέτω ότι συμφωνείτε, συμπεριλαμβανομένων και των εθνικο-λεβεντο-ελληναράδων.

Διαβάστε τώρα και μια μικρή ιστορία:

Χθες το βράδι βγήκα για ένα ποτάκι.

Πριν κατέβω στο αυτοκινητό μου κάθισα στην βεράντα να χαλαρώσω για λίγα λεπτά. Αραξα στην καρέκλα με ένα ποτήρι παγωμένο νερό στο χέρι. Η Ακρόπολη απέναντί μου ήταν υπέροχη… αν και (πάλι) κακοφωτισμένη (τι απέγινε άραγε εκείνος ο χρυσοπληρωμένος υπέροχος (από μέσα προς τα έξω) φωτισμός επί εποχής Ολυμπιακών Αγώνων;)

Δεν πειράζει η Ακροπολίτσα συνεχίζει να είναι απίστευτα υπέροχη.

Της τραβάω 2-3 φωτογραφίες… και φεύγω.

Γυρνάω στις 02.25…

Ζέστη… ξανά στο μπαλκόνι.

Το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο και πορτοκαλί ταξιδεύει προς τον Βράχο…προβλέπεται υπέροχο ραντεβού.

02.29….

Στα μπαλκόνια του διπλανού καρα-πανάκριβου ξενοδοχείου Electra Palace μερικά ζευγάρια τουριστών απολαμβάνουν το απόλυτο θέαμα. Αλλοι έχουν ερθει από το Τόκιο… άλλοι από την Καλιφόρνια… άλλοι από τη Μόσχα…. Ολοι είναι εδώ για να δουν την Ακρόπολη. Το διαβατήριο μας… το όνομά μας… την προίκα μας…. Το καμάρι μας.

02.30…

Όλα σκοτεινιάζουν….

Η Ακρόπολη εξαφανίζεται στο σκοτάδι.

Κάποιοι έσβησαν τα φώτα της.

Ένα απογοητευμένο «ααααα» ακούγεται από τα διπλανά μπαλκόνια.

Το φεγγάρι μένει μόνο και ξεκρέμαστο….

Λοιπόν:

Στις 02.30 το πρωί ΣΒΗΝΟΥΜΕ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ.

Ξανά για να το εμπεδώσουμε:

Στις 02.30 το πρωί ΣΒΗΝΟΥΜΕ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ.

Καλοκαιριάτικα.

Με όλους τους τουρίστες στην Πλάκα. Με όλους όσους ήρθαν από τα πέρατα της γης για να δουν την Ακρόπολη , στους δρόμους…

Στις 02.30 το πρωί ΣΒΗΝΟΥΜΕ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ.

Καλοκαιριάτικα.

Ούτε τα περίπτερα δεν κλείνουν στις 02.30 το πρωί καλοκαίρι στην Πλάκα.

Ο,τι και να μου πείτε δεν πιστεύω ότι ο Δήμαρχος Αθηναίων (ο πρώην, ο νυν και ο μετά) έδωσαν ή θα δώσουν ποτέ οδηγία να σβήνουν τα φώτα της Ακρόπολης στις 02.30 ειδικά το καλοκαίρι.

Τότε;

Ξέρω γω;

Κάποιος δημοτικός υπάλληλος πιθανότατα, που για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του βυθίζει στο σκοτάδι την Ακρόπολη, δηλαδή την Ελλάδα.

Και δεν κουνιέται φύλλο….

Νομίζετε ότι το παρατηρησα χθές;

Δυστυχώς το βλέπω καθημερινά εδώ και δυο καλοκαίρια. Εχω φωνάξει, έχω σκούξει, έχω απειλήσει, έχω «δώσει», έχω παρακαλέσει, έχω παραγοντίσει…. ό,τι μαλακία έχω σκεφτεί την έχω κάνει…. κι όμως ΚΑΙ χθες το βράδι στις 02.30 νταν (κοίτα συνέπεια οι πούστηδες) έκλεισαν τον γενικό διακόπτη.

Το φεγγάρι για μια στιγμή ψιλοταράχτηκε….

Μετά όμως έκανε μια τσαφ και φώτισε την Ακρόπολη….

Οι τουρίστες που απογοητευμένοι είχαν σηκωθεί… μόλις είδαν το θέαμα ξανακάθισαν….ωωωωωωωωωω

Τι είπαμε ότι πουλάμε σ' αυτή τη χώρα;

Τουρισμό!

Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα… καλά να'στε βρε!

ζέστη

στα δροσερά,
μάτια μου...

πώς μας λέμε, είπαμε;

Στο blog του φίλου μου του Pascal (abelofilosfies) γίνεται μια ενδιαφέρουσα συζήτηση περί ανωνυμίας ή μη στο Internet. Δεν μπορώ να'χω αποψη για την ηδονή της ανωνυμίας, αφού δεν την επέλεξα. Δεν με ενοχλεί όμως γιατί έτσι είναι οι κανόνες του παιγνιδιού και για να το παίζω, τους αποδέχτηκα.

θα'θελα απλώς να ξέρω πόσοι ανώνυμοι (δηλαδή με knicks) που τόσα έχουν να πουν (και με σοβαρότατα στοιχεία) υπερ αυτού, θα υποστήριζαν το ίδιο αν κέρδιζαν π.χ. το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Και μην μου πείτε για τον Ελύτη, γιατί εκείνος είχε αλλάξει το ονομά του, δεν ήταν ανώνυμος-με ψευδώνυμο.

Από την άλλη θα ήθελα να ξέρω πόσοι επώνυμοι (δηλαδή με το ονομά τους bloggers) θα τολμούσαν να γράψουν προσωπικές τους ιστορίες.

Κακά τα ψέμματα.

Το διαδίκτυο εδωσε σε πολλούς (που το επέλεξαν) τη δυνατότητα να ξετυλίξουν εναν εαυτό που μόνο οι ίδιοι γνώριζαν. Κατα την ταπεινή μου γνώμη το έκαναν για δυο βασικά λόγους: Είτε γιατί φοβούνται (με την έννοια της επαγγελματικής προφύλαξης, δεν ήθελα να το μάθουν οι τριγύρω τους…) είτε γιατί ντρέπονται για την αλήθεια τους.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω ούτε τους μεν τους δε. Αντιθέτως το σέβομαι και ομολογώ ότι μ'αρέσει πολύ ο διάλογος μαζί τους… Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όσοι bloggers είναι φίλοι μου, γνωριζόμαστε κ.λ.π. βασικά δεν ανταλλάσουμε (πια) comments. Κάτι σημαίνει αυτό… ή κάνω λάθος; Παράδειγμα η Ψιλικατζού… πάντα περίμενα το καινούργιο της ποστ για να αφήσω ένα σχόλιο… μετα γνωριστήκαμε και έγινε η Ντίνα… ε, αμα θέλω να της πω κάτι… ή την επιθυμώ της τηλέφωνώ…το ίδιο και με τον Καλτσό… τον Καιρό… την Τριαντάρα… την Τζαμάϊκα… τον Πασκάλ…τη Μαργαρίτα…τον Μαύρο Γάτο… την Βατράχω… (πω, ρε πούστη μου παραλίγο να την ξεχάσω… Εχετε ακούσει Σαλονικιά να γκρινιάζει;) κ.λ.π.

Και μια και το αναφέρουμε… το Βατραχοκόριτσο… με τις τρομερές του φωτογραφίες… τα κείμενα που τα λέει τσουβαλάτα… που ερωτεύεται… καβλώνει… θυμώνει… κι ο, τι θυμάται χαίρεται… είναι φυσικό να τραβάει το ενδιαφέρον των ανδρών.

Λοιπόν θα σας πω εγώ που δεν είμαι επηρρεασμένος αφού είναι φιλαράκι μου και την ξέρω καλά γιατί όταν έρχεται στην Αθήνα μένει σπίτι μου. Ναι, είναι κουκλάρα… ναι είναι σέξι και ναι… (κάνει) και την άνετη. Είναι τρομερά γρήγορο και αναλυτικό μυαλό και ιδιαιτέρως (πολύ-πολύ) συναισθηματική… και είναι και από την Σαλλλονίκη.

Λοιπόν άντε και τη συναντάτε… σας είναι αρκετές οι πληροφορίες που σας δίνω; Είστε απολύτως σίγουροι ότι μη φορώντας το ψευδώνυμό σας μπορείτε να την κατακτήσετε;

Δεν είναι αυτός ο στόχος σας;

Α, μη λέμε ο,τι θέμε…

Θέλω να πω, ότι το ψευδώνυμο είναι υπέροχο όσο το φως της οθόνης λούζει το πρόσωπό σου… αν όμως ο στόχος είναι η εκτός internet επικοινωνία, τότε –όπως όλοι κι όλες ξέρουμε- αλλάζουν δραματικά οι κανόνες…

Διαβάζω ενδιαφέρουσες αναλύσεις για τα ψευδώνυμα σε εποχές συνωμοτικότητας κ.λ.π.

Συμφωνοι, αλλά αυτό τί σχέση έχει να κάνει με το καθημερινό μας blogging;

Είμαι μεγάλος θαυμαστής του κ. Πασχαλίδη.

Γράφει πολύ διαφορετικά και χαίρομαι που είναι φίλος μου.

Είμαι ενας απ' αυτούς που εδώ και καιρό τον ψήνω να βγεί με το ονομά του, αλλά με την προϋπόθεση να συνεχίσει να γράφει τα ίδια. Οι περισσότεροι που το'καναν (όχι όλοι) έχασαν την φρεσκάδα στα blogs τους…

Δυστυχώς ήταν κάτι αναμενόμενο.

Για να ξέρεις όμως αν είσαι καλός σ' αυτό που κάνεις, δεν αρκεί η δική σου μόνοιγνώμη, αλλά βασικά των άλλων…

Καλά λοιπόν έκανε ο Γιώργος…

Να απελευθερωθεί... αφού το γράψιμο είναι ο μεγάλος του έρωτας.

Το'κανε...

Μόνο σε καλό μπορεί να του βγεί...

Μπορεί να τον δυσκολέψει στην αρχή... να γίνει στόχος... να θυμώσει... να μετανιώσει... αλλά οι βουτιές δεν έχουν rewind στην real life.

Η γνώμη μου είναι ότι ο pascal προκάλεσε αυτη την κουβέντα για να έχει άλλοθι... προτιμάτε αφορμή... ΟΚ! αφορμή για να πεί το όνομά του. Δεν νομίζω ότι θα συμφωνήσει… αλλά εγώ επιμένω.

Τέλος... μα για ποιό πράγμα μιλάμε;

Δεν έχετε μάθει ότι οι νέοι υπολογιστές διαθέτουν ενωματωμένη camera;

Δεν έχετε προσέξει ότι στα links π.χ. των αμερικανών bloggers δεν υπάρχουν ονόματα αλλά φωτογραφίες;

Αλήθεια πιστεύετε ότι οι 700-1.000 ενήλικες bloggers στην Ελλάδα δημιουργούμε το trend; Xαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.

Και μια και κουβεντιάζουμε για την ανωνυμία, πρέπει να πω ότι έχω καταλήξει στο ΓΕΝΙΚΟ (καρα-αυθαίρετο) συμπέρασμα, ότι συνήθως διευκολύνει τους ανθρώπους για γκομενιλίκι και για εκτόνωση ταλέντων, ονείρων, απωθημένων....

Τα ψευδώνυμα λοιπόν ήρθαν κουτί.

Θέλετε να το αναλύσουμε σε υψηλό επίπεδο για το πώς το'δε ο Τσέχωφ και πως χρησιμευσε στην Αντίσταση και στην Χούντα;

Δεν έχω αντίρρηση....

Ομως μη μου βάζετε λάθος ηλικία στο profile, γιατί φοβάμαι πώς ο Φρόϋντ θα είχε πόλλές αντιρρήσεις.

Η ψευδωνυμία είναι αλήθεια ότι κουβαλάει εναν μύθο. Πολλές φορές -ομολογώ- ότι τον ζήλεψα. Σχεδόν τον φθόνησα. Φοβάμαι όμως ότι πηγαίνουμε σε μια εποχή που το ανώνυμο θα είναι παντού (και δεν εννοώ το internet)... δείτε τους "επώνυμους" ηθοποιούς ή καλλλιτέχνες, που το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, αγνοεί το ονομά τους... Αν σας ενδιαφέρει να εκφράζεστε ή να διεκδικείτε ώς κάποιος/α που δεν είστε... δικαίωμα σας... Σκεφθείτε μόνο, μη χρειαστεί κάποτε να λέτε "εγώ είμαι αυτός/η" και να μην σας πιστεύουν.

Εχοντας κάνει πολύ βόλτα στα blogs ανακάλυψα ότι αρκετοί ζούν με την ελπίδα της επωνυμίας κουβαλώντας ψευδώνυμο... Ο Ιονέσκο θα'κανε πάρτι, αν είχε blog.

Κατα τα άλλα Γιώργη μου, σου εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου, να πας ποοολύ μακρυά και τα μαύρα γιαλιά να τα φοράς όποτε σε στραβώνει ο ήλιος κι όχι να θες να κρυφτείς από πίσω τους...

PS. Φαντάζεστε ας πούμε ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος να ήθελε να γράψει τις αναμνήσεις, τα ρεπορτάζ και τις ιστορίες τους με ψευδώνυμο; Ποιόν θα αφορούσαν , άστε που θα'ταν τρομερή μαλακία.

Από την άλλη θα γουστάριζα πολύ έναν πολιτικό που θα ΑΠΟΦΑΣΙΖΕ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ... να κάνει blogging (όχι προπαγάνδα) με ψευδώνυμοι; (Μα τί είναι αυτα που λέω Θεέ μου, Θεέ μου -Τ.Βοσκόπουλος)

PS2. Παρεπιπτόντως θυμηθείτε ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα θα τιγκάρουμε με όψιμους bloggers-υποψήφιους. Εχετε το νού σας... Τί εννοώ;

Εννοώ να προσέχετε ποιον βάζετε στα links σας....

Εννοώ, ότι αυτα ακριβώς τα link, που τόσο εύκολα βάζουμε τους φίλους μας, μήπως έφτασε η στιγμή να σκεφτούμε ότι είναι η περιουσία μας... Μην περάσει από το μυαλό σας ότι η επισκέψιμότητα των blogs δεν θα ενδιαφέρει συντόμως πολιτικούς κι όχι μόνο (συγκρατείστε αυτο το όχι μόνο!" Και όπψς λέει κι Νιόνιος: "Οποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει...."

Διευκρίνηση: προφανώς και ο καθένας έχει το απόλυτο δικαίωμα να φιλοξενεί στα link του οποιον γουστάρει , για οποιον λόγο γουστάρει και λογαριασμό δεν θα δώσει σε κάνενα. Λέω απλώς ότι επειδή είναι η πρώτη φορά που πάμε σε εκλογες με blogς, καλό είναι να μην σας πιάσουν κώτσους... Ε;

KOΥΚΛΑ

Έχω πάει στο περίπτερο πάνω στην πλατεία Συντάγματος και ετοιμάζομαι να αγοράσω ένα μπουκάλι νερό. Μισό μέτρο πριν φτάσω, βλέπω στο βάθος να έρχονται από την μεριά του νέου καταρράκτη (Μ.Βρετανία) τρία άτομα… μια γυναίκα με ένα πράσινο φόρεμα και αριστερά και δεξιά της από ένας άνδρας.

Το πλάνο είναι καθαρό.

Το φως λίγο πορτοκαλί, όπως μ'αρέσει.

Ρυθμίζω το zoom και τους φέρνω κοντά.

Εστιάζω στην γυναίκα.

Δεν θέλω νερό να πιώ…. να το αδειάσω πάνω μου θέλω… δεν μου φτάνει ένα μπουκάλι… χρειάζομαι να με μπουγιελώσει ο Θεός Himself με μια προσωπική καταιγίδα.

Στον φακό μου έχω την πιο όμορφη γυναίκα που΄χω δει ποτέ.

Κλικ…κλικ….κλικ-κλικ….κλικ….

Με μεγάλη απροθυμία αποχωρίζομαι το πρόσωπό της και εστιάζω στους δυο άνδρες. Προσωπικά δεν εκφέρω γνωμη για άρσενικούς, όμως αυτοί οι δυο είναι αντικειμενικά πολύ καλοβαλμένοι νεαροί… χαμογελαστοί….στητοί….Και οι 3 τους γύρω στα 25…. Φίλοι από ο,τι καταλαβαίνω… Φίλοι που ήπιαν καφέ και αποχωρίζονται με φιλικά φιλιά και αγκαλιάσματα… Οι δυο άνδρες πάνε προς την Ερμού και η κοπέλα προς το μετρό…

Ζουμάρω στις φάτσες τους που την βλέπουν να απομακρύνεται. Μια μέρα αυτοί οι δυο θα μαχαιρώθουν για πάρτη της…

Εντάξει, έβγαλα το συμπέρασμα….

Τώρα πού είναι η κοπελιά;

Προχωρά αγέρωχα και σίγουρα στην άδεια και καυτη από τη ζέστη πλατεία… μέχρι και τη σκιά που την ακολουθεί ζηλεύω… Εχει υπέροχο στυλ… καθόλου επιτηδευμένο… αλλά άνετο και φυσικό.

Δεν είναι μόνο όμορφη. Είναι και κομψή… και γελαστή και με class (τίποτε δεν κρύβεται από τον φακό!) και με γούστο….

Μετα από καμμιά ώρα φωτογράφησης την είχα ξεχάσει.

Γυρισα σπίτι και το βραδάκι πέρασα τις φωτό στον υπολογιστή… Συνήθως τις κοιτάω μια-μια για να τις αρχειοθετήσω ανα θέμα… έτσι έπεσα ξανά πάνω στους 3 φίλους…

Τότε είναι η στιγμή που μπορείς να «μελετήσεις» το body language. Εκείνη ήταν τόσο χαρούμενη που είχε συναντηθεί με τους δυο φίλους της ενώ εκείνοι ήταν τόσο στεναχωρεμένοι που έφευγε και που εκείνη τη στιγμή ήταν και ο «άλλος» εκεί.

Φίλησε στο μάγουλο πρώτα αυτόν που στεκόταν δεξιά της… μετά τον άλλον… παρατηρησα ότι τον πρώτο τον αγκάλιασε τρυφερά και , ενώ τον δεύτερο τον αγκάλιασε μια ιδέα πιο σφικτά… Το πιο αστείο από όλα είναι ότι ενώ ήταν μια γελαστή παρέα…στα αγκαλιάσματα και bye-bye, αυτός που δεν συμμετείχε, δεν χαμογελούσε καθόλου…. αντιθέτως.

Μια απλή μικρή ιστορία, που για μένα ή για σας που τυχόν με διαβάζετε δεν σημαίνει τίποτε.

Η τελευταία όμως φωτογραφία δεν ήταν αυτή της κοπέλας που απομακρυνότανε, αλλά των δυο νεαρών που έφευγαν… τους κοίταξα προσεκτικά… καμπούριαζαν και είχε μεγαλώσει η απόσταση που τους χώριζε…

Αν την ερωτεύτηκε ο φακός μου;

Φυσικά!

τα hobbits και η Emily

Εχω αλλάξει στέκι τώρα με τον καύσωνα. Δεν πάω πια στην Καπνικαρέα, αλλά στην έξοδο του μετρό στο Σύνταγμα. Κατά τις 6 όταν η ζέστη είναι πιο υποφερτή και ο ήλιος φωτίζει γλυκά.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι κάτω από την σκιά ακριβώς απέναντι από την είσοδο-έξοδο του μεγαλύτερου σταθμού μετρό στη πόλη. Το τι βάζει και βγάζει αυτή η είσοδος-έξοδος δεν έχω λόγια να σας το περιγράψω. Εχω όμως φωτό… που τις διαλέγω πολύ προσεκτικά ώστε να μην προσβληθεί κάποιος άνθρωπος… και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά.

Πολύ έρωτας… πολύ βιασύνη… πολύ αναμονή… πολύ γέλιο… πολύ αντάμωση… πολύ βρισίδι… πάρα πολύ ξενοπήδημα….

Κάθομαι λοιπόν στο παγκάκι στην σκιά και βασικά είναι αόρατος σε όσους κι όσες βγαίνουν από το μετρό και αντικρύζουν κατάφατσα τον ήλιο που ψιλο-δύει. Ωραίο φως…

Προχθές κάθισε δίπλα μου ένας κύριος από την Κρήτη. Χρόνια στην Αθήνα… τον έκανα γύρω στα 70-75… τσαπ-τσαπ δίπλα του εγώ φωτογράφιζα. Εκείνος διάβαζε μια εφημερίδα.

Ξαφνικά μου λέει:

-Είδατε πόσες περιμένουν;

Χαμογέλασα πίσω από τον φακό. Δεν το'βλεπα μόνο εγώ λοιπόν… Τουλάχιστον 10 κοριτσόπουλα περιμένανε επί τουλάχιστον 15 λεπτά μέσο όρο στο λιοπύρι. Ανάμεσα τους και ενας νεαρός… που είχε ραντεβού με τον κολλητό του που τον είχε στήσει… Το'γραψα πριν από μερικές μέρες στο blog και μόνο που δεν με ψήσατε ζωντανό…

Ο κύριος δίπλα μου, απλώς με επιβεβαιώνε χωρίς να έχει την άνεση ενός comment, αλλά την πολυτέλεια του live.

-Στη δική μου εποχή… μωρέ τι λέω;…. όχι μόνο στη δική μου, αλλά και αργότερα… τα αγόρια πηγαίναμε στο ραντεβού τουλάχιστον μια ώρα πριν μπας και γίνει κάτι και αργήσουμε… Και κοιτάξτε τώρα, τι γίνεται… Αυτό φωτογραφίζετε;

-Και αυτό… του είπα… αλλά βασικά το φως.

Ξαναγύρησε στην εφημερίδα του κι εγώ στα αγαπημένα μου hobbits.

Τι είναι hobbits; Μμμμμ, τίποτα … έτσι απλώς ονόμασα τα παιδιά (δεν πρέπει το μεγαλύτερο να είναι πάνω από 16) που έχουν αυτό το περίεργο πλούσιο χτένισμα… με τη μεγάλη φράντζα…το φουσκωτό στο πάνω μέρος… την φανταχτερή βέργα στα μαλλιά…και το απαραίτητο μικρό φιογκάκι….

Συνήθως δεν μ'αρέσουν οι μόδες…

Αυτά εδώ όμως τα πιισιρίκια είναι υπέροχα…

Κατ' αρχήν τρέχουν συνεχώς… μετα φλερτάρουν αναμεταξύ τους (επιτέλους) αγρίως…φιλιούνται… κουτουπόνονται… ξανακαπνίζουν… φοράνε τρυφερούλια, πολυχρωμούλια πραγματάκια, πάνω από την σχεδόν υποχρεωτικα μαύρη φούστα—παντελόνι (τακόριτσια)- all star φαγωμένα παπούτσια….τσιρίζουν… ακούνε i-pod… μιλάνε ΣΥΝΕΧΩΣ στο κινητό…και είναι τα μόνα που κοιτάνε τον φακό μου καχύποπτα… Τα αγοράκι hobbits είναι ελαφρώς σαν το Χόμο Σάπιενς με MP3 και piercing στα χείλια, αυτιά, μύτες, χέρια… το ίδιο και οι hobbit-ούλες…

Στην Ερμού λοιπόν τα έβλεπα τα hobbits μου, αλλά δεν τα προλάβαινα, γιατί τρέχανε σαν μανιακά….

Βρήκα όμως τη φωλιά τους…

Hobbit-φωλιά… στα σκαλάκια της πλατείας Συντάγματος…

Πολύ τα γουστάρω αυτά τα τυπάκια…

Ωραίες οι εικόνες, αλλά τι διάολο σκέφτονται αυτά τα πιτσιρίκια…

Αμα τα πλησιάσεις και τα ρωτήσεις, αντι για απάντηση θα πάρεις αμυντική παπαριά… και με το δίκιο τους…ή κανένα μπινελίκι… πάλι με το δίκιο τους…

Eνα t-shirt μια κοπελίτσας μου΄δωσε τη λύση…

Το graphic έλεγε: «Emily 13years, still strange» και στη μέση η φάτσα ενός κοριτσιού cartoon (της Emily προφανώς) που ήταν ίδια με τα hobbits μου…

Η άκρη του νήματος λοιπόν…

Google, Εmily still strange… χάθηκα σε υπέροχα sites μιας 13χρονης cartoon, με fans σε όλο τον κόσμο.. με sites σε όλες τις γλώσσες… (φυσικά όχι στα ελληνικά)… με μαγαζιά… με φιλοσοφία (still strange… ή σκέψου πριν ΔΕΝ μιλήσεις (πόσο δίκιο έχουν Θεέ μου!)… με φιογκάκια κ.λ.π.

Α, η Emily προτείνει και μουσική… μπήκα στο e-radio… εντελώς διαφορετικά πράγματα απ' αυτά που μέχρι τώρα έχω ακούσει…ανάμεσα και Nick Cave. Bρήκα πολύ χαρά, αρκετή μελαγχολία… και αυτή η αντίθεση μου άρεσε πολύ… α, και πολύ χρώμα….

Η Εmily έχει 4 μαύρους γάτους (να ακόμα ενας λόγος να τη συμπαθήσω) είναι χωμένη στον υπολογιστή της… και πάνω από όλα: συνεχίζει να είναι ένα κορίτσι 13 χρονών…του σήμερα όμως…

Γρήγορη ανάγνωση έκανα…

Εχω όμως τουλάχιστον άποψη και μια απορία… αναρωτιέμαι πόσοι γονείς, που τα παιδιά τους φεύγουν από το σπίτι ντυμένα, μακιγιαρισμένα και χτενισμένα Hobbits… έχουν μπεί στον κόπο να δουν ποια είναι η Emily;

Ετσι εξηγήθηκε σε μένα π.χ. γιατί η μόδα αφορά περισσότερο τα κοριτσάκια και σαφώς λιγότερα τα αγόρια…

Η φιλοσοφία –από όσο κατάλαβα- είναι ΝΑΙ στο piercing ΟΧΙ στο tattoo…Koiτάζω το λικοντάρι στο μπράτσο μου… Χαχαχαχαχα… όσο και να λέω ότι κοιτάω μπροστά… πάντα θα κοιτάω την σκιά των παιδιών… Χαίρομαι που τουλάχιστον το ξέρω…

-Ψάχνουμε νέους αναγνώστες…. Μου'πε ένα φίλος μου εφημεριδάς, που'χει ανακαλύψει προσφάτως ότι υπάρχει στο ιντερνετ κάτι που λέγεται blogs… ή κάπως έτσι….

-Νέα παιδιά εννοείς; τον ρώτησα….

-Ναι… έχεις καμμιά ιδέα;

-Μπααααα….

(Τι μείνατε σαν χάνοι;

Μήπως θέλατε να του πω για την Emily;

Σε τι γλώσσα να του το'λεγα δηλαδή;)

ΥΓ. Ετσι συνεχίζω να παραμιλώ.

μη ΣΚΙΑζεστε!

ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΣΤΕ μια θέση στο ΦΩΣ!