Νομίζω ότι πλησιάζει σιγά-σιγά η στιγμή που θα αρχίσουμε να ασχολούμαστε (σοβαρά) με τη φιλοσοφική διάσταση του Internet και όχι τόσο με την τεχνολογική ραγδαία εξέλιξη του, που θα μας ξεπεράσει απλοποιούμενη.
Σκέφτομαι εδώ και μέρες ότι τελικά δεν μπορώ να γράψω ό,τι θέλω στο blog μου. Δεν φταίει τίποτα… δεν φταίει κανείς… δεν με εμποδίζει κανείς… ούτε καν ο εαυτός μου… μια χαρά ελευθεροτυπία έχουμε εμείς εδώ πέρα. Ρίχνουμε κατά καιρούς μερικά μπινελίκια αναμεταξύ μας, αλλά τελικά μια χαρά ελεύθεροι είμαστε
Τότε τι φταίει;
Ο inside Μανος, που είναι μισό νούμερο μικρότερος από τον outside Μάνο. Ταιριάζουν και δεν ταιριάζουν. Ο inside μαθαίνει (εμπεδώνει) πιο γρήγορα από τον έξω, που τις περισσότερες φορές αποφασίζει (ξέρω…ξέρω… πολλοί νιώθετε εντελώς το αντίθετο). Eίναι θέμα ανθρώπου…. Και επειδή δεν μπορώ να μιλάω για άλλους, μιλάω για μένα…
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής.
Εχω ιδιαίτερο σεβασμό στη δουλειά των τεχνικών των ΜΜΕ. Οποτε ακούω «και βέβαια ευχαριστούμε και τους τεχνικούς μας που δούλεψαν σαν τα σκυλιά!» διαολίζομαι… Δεν έχουν ονόματα; Δεν δικαιούνται λιγάκi από την πρόσκαιρη φήμη, ρε μαλακάκο;
Αστε, που ο,τι τηλε-ξέρω, οι τεχνικοί μου το μάθανε… και με μεγάλη χαρά μάλιστα, που κάποιος «δημοσιογράφος» ενδιαφερότανε για τη δουλειά τους….
Όταν λοιπόν είχα την ευθύνη των Δημοσίων Σχέσεων του MEGA, σκέφτηκα ότι ήταν η ώρα να κάνω τις σκέψεις μου πράξεις… Τηλεφώνησα λοιπόν σε έναν συνάδελφο μεγάλης εφημερίδας και του εξήγησα την ιδέα μου… και ότι είναι ευκαιρία (λόγω κάποιας σημαντικής μεταδοσης του καναλιού, νομίζω το Champions League) να γράψει ένα κομμάτι με λεπτομέρειες για τη δουλειά των τεχνικών. Θα του έδινα ότι πληροφορίες ήθελε, φωτογραφίες, ρεπορτάζ… Ο συνάδελφος μου στην εφημερίδα, που σκάμπαζε από τηλεόραση, δέχτηκε …
Μάζεψα λοιπόν τα ονόματα και τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν … 40. Αυτό για την έντυπη δημοσιογραφία είναι θάνατος. Ποιος διαβάζει 40 (άγνωστα) ονόματα στη σειρά;
Το'ξερα…
Από τη δύσκολη θέση με έβγαλε ο συνάδελφος μου στην εφημερίδα.
Θα γραφε δυο κομμάτια . Ένα κάθε Κυριακή και έτσι θα μοίραζε τα ονόματα, οπότε τα κομμάτια θα γινόντουσαν διαβαστερά.
Ακόμα καλύτερα για μένα. Δυο κομμάτια για το κανάλι σε μεγάλη εφημερίδα. Η χαρά κάθε διευθυντή Δημοσίων σχέσεων. Οντως και έτσι έγινε…Δυο σελίδες… σαλόνι στο τηλεοπτικό περιοδικό της εφημερίδας… με φωτογραφίες τους…
Αποτέλεσμα;
Να μη μου μιλούν επί 6 μήνες οι μισοί τεχνικοί.
Γιατί;
Γιατί έχει η γάτα ένα αυτί.
Επειδή όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει ο Θεός γελάει.
Προσέξτε τι έγινε:
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν δει ποτέ το όνομά τους δημοσιευμένο, δούλευαν σαν σκυλιά, ήταν οι ήρωες των επιτυχιών και έπαιρναν και τα λιγότερα… Μια μεγάλη εφημερίδα με μεγάλη κυκλοφορία στο Κυριακάτικο φύλλο της, έγραψε γι' αυτούς. Καλά λόγια… επαινετικά… και όμως οι μισοί με μίσησαν. Νομίζω δια βίου.
Η αιτία είναι απλή και θα ΄πρεπε να την είχα μυριστεί…
Οι πρώτοι 20 που είδαν το δισέλιδο ενθουσιάστηκαν και με πήρανε τηλέφωνο να με ευχαριστήσουν… Οι υπόλοιποι 20 με πήραν τηλέφωνο να με ρωτήσουν γιατί δεν ήταν και τα δικά του όνόματα στο κομμάτι… Τους εξήγησα, αλλά διέκρινα καχυποψία. Προσευχόμουν να μπει το κομμάτι, γιατί με τις εφημερίδες και την επικαιρότητα ποτέ δεν ξέρεις…
Μπήκε…
Μία σελίδα… αριστερή, χωρίς φωτο προσώπων και και με δυο ονόματα λάθος. (άκουγα τον Θεό να ξεκαρδίζεται στα γέλια). Δεν μπορείτε φαντασθείτε τί άκουσα… τί ότι τα παίρνω από τους πρώτους 20… ότι εγώ διάλεξα ποια πρώτα 20 ονόματα θα μπουν…ότι είχα γκόμενα (όντως) την κόρη ενός από τους πρώτους 20… κ.λ.π.
Προσπαθούσα να τους πώ, ότι είμαι απλός καραφλός κι όχι ελέφαντας, αλλά αυτοί μου λέγανε: «και οι ελάφαντες καραφλοί είναι! …άϊ χάσου!»
Αντίστοιχα έπαθα και στο blogging.
Αντίστοιχα έπαθα και στις εφημερίδες.
Αντίστοιχα και στο ραδιόφωνο.
Αντίστοιχα και στη καθημερινότητα μου….
Και τότε όλα αυτά τα αντίστοιχα, πιάνουν το δακτυλό μου και πατάνε άλλα γράμματα στο keyboard… ένα κλικ πιο αδιάφορα.
Bολεύτηκα;
Μπααααα…το να πηγαίνω γυρεύοντας με ξεκουράζει.
Επηξα;
Μμμμμμ μπορεί.
Εμαθα;
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!
(Σας ζητώ συγγνώμη που έμαθα!)
Όλα αυτά με σταματάνε να γράψω αυτά που εντελώς πραγματικά σκέφτομαι.
Όμως σρο φινάλε είμαι άδικος.
Στα blogs βασικά κάνουμε τα όνειρα μας -όχι να πραγματοποιούνται- αλλά τουλάχιστον να «υπάρχουν».
Άλλος κάνει τον ποιητή… άλλος τον πολιτικό… άλλος τον αναλυτή… άλλη την σούπερ γκόμενα… άλλος τον δημοσιογράφο… άλλος (καλή ώρα) τον φωτογράφο… η καλόγρηα-blogger κάνει την πρόστυχη και η πρόστυχη την καλόγρηα…
Είναι από μόνο του μια τρομερή επανάσταση.
Νομίζω ότι μας είναι αρκετό.
Ευχομαι αυτοί που σπρώχνουν το e-καρότσι μας να μην το βρίσκουν αρκετό… αλλά να σπρώξουν το καρότσι πιο κάτω…
Τότε ο inside Μανος θα φουσκώσει τόσο δα για να κάνει τέλειο fit με τον outside Μάνο.
Δεν φταίξανε ποτέ οι μηχανές και τα εργαλεία…
Τουλάχιστον ποτέ από μόνα τους.
19 σχόλια:
Ο καθένας μας ξεκινάει την ζωή του νομίζοντας οτι ο κόσμος περιφέρεται γύρω από τον άξονα του.
Για να μάθεις την αλήθεια πρέπει να συγκρουστείς μετωπικά μαζί της.
Και αυτό γίνεται μόνο όταν το inside επικρατεί και εκφράζεται ελεύθερα.
Τότε το inside το δικό μου συγκρούεται με το δικό σου,
και έτσι μπορούμε και οι δύο να μαθαίνουμε και να δημιουργούμε.
Και από την αποδοχή του αποτελέσματος
και από την μη αποδοχή του...
Μην το καταπιέζεις γιατί δεν θα μάθουμε κάτι παραπάνω ούτε εμείς ούτε εσύ...
Για να καταλάβουμε που πάει η όλη υπόθεση με τα blogs, αρκεί να δούμε τι έγραφαν (γράφαμε) ένα χρόνο πριν και τι γράφουμε τώρα.
Υπάρχει αλλαγή;
Σίγουρα;
Προς τα που;
Δεν έχω ιδέα.
Διαφαίνεται κάποιος συνεκτικός κρίκος πίσω από όλα ετούτα τα blogs;
Εγώ τουλάχιστον δεν τον βλέπω.
Ποιοι λες να σμπρώχνουν το e-καρότσι; Εγώ δεν έχω εντοπίσει κανέναν να σου πω την αλήθεια.
Όλοι το σμπρώχνουνε, άλλος λίγο, άλλος πολύ, άλλος δεξιά, άλλος πάνω, άλλος κάτω.
Καλησπέρες.
A, εκείνη την "ιδέα" δεν την ξέχασα. Πιστεύω ακόμα ότι είναι γαμάτη ;)
Λοιπον αδελφε μου κατι εχεις παθει....Ειναι σοβαρο και να το κοιταξεις.....ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ.Οσο και αν τρεχεις με μια φωτογραφικη μηχανη στο χερι "κλεβωντας" εικονες αλλων,οσο και αν προσπαθεις να διαδηλωσεις την διαφορετικη ματια σου σε γεγονοτα και πραγματα,οσο και αν σε αγαπαμε για αυτα ολα που εισαι.....Αντωνη μας ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ.....Για αυτο και βασανιζεσαι.....και αν για καποιους εισαι γραφικος σαν το σπετζοφαι και την Μακρυνιτσα στο Πηλιο,η αφελεια σου αρχιζει να δινει χωρο στην λογικη....Εχουμε την ελπιδα παντως πως, οπως αρνουνται οι τριχες να φυτρωσουν ξανα στο κεφαλι σου ετσι τελικα τα λευκα και ερυθρα αιμοσφαιρια σου θα σε οδηγισουν ξανα εκει που πρεπει....Στο να ξανασκεφτεις ως μικρος και οχι ως μεγαλος.....και αυτα περι τεχνικων τα ακουω βερεσε....Φιλια ψωναρα
θα κάνω 2000 hits σήμερα μεχρι να δω την απάντηση του οικοδέσποτα στα καρφιά του ρουφιάνου zissis
αν οι αλλοι ειναι κομπλεξικοι εσυ μην κολλας σιγα
χαρη τους εκανες στην τελικη..
Γηράσκουμε (λέμε τώρα! μην το πάρεις τοις μετρητοίς!) αεί διδασκόμενοι!
Όμως, ο καθένας μπορεί να παριστάνει τον οποιονδήποτε επειδή πατάει άλλα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο... Τώρα αυτό είναι καλό;
Δεν ξέρω, εγώ πιστεύω πως ακόμα και μέσα από "καλυμμένα" γραπτά φαίνεται η αλήθεια του καθενός. Κι ας μην πατιούνται όλα τα πλήκτρα που θα θέλαμε... Για αυτό τσουλάει το καρότσι, κι ας μην ξέρουμε πού πάει. Γιατί θέλουμε να καταλάβουμε, να μάθουμε...
Κι εμένα Μάνο μου, ποτέ δε συμφωνεί το μέσα με το έξω μου.
:D
κολυμπάμε ρε φίλε..
Έτσι είναι! Πάντα βρίσκουμε λάθη, πάντα κάτι δεν μας αρέσει και πάντα κάποιος μας φταίει!
Έπρεπε να το περιμένεις...
Συμπέρασμα;
Μή θίγεις τα... καλώς κείμενα!
(ούτε τα "κακώς").
Άντε να σπρώξω το καρότσι τώρα...
Ταμπέλες και πινακίδες .....
Αυτό το "φιλιά ψωνάρα" του zissis με πείραξε δεν μου άρεσε.
Ψώνιο ήταν και ο Αϊνστάιν, ψώνιο είναι και ο γείτονας μου με το κόλλημα του με το αμάξι του.
Μεγάλωσες (όλοι μεγαλώνουμε) και δεν χωράει το απέξω μας στον περίγυρο μας , σύμφωνα με την εικόνα που έχουν και έχουμε στο μυαλό μας......... ε! και τι έγινε δηλαδή ..........
Αν θέλω να παίξω μπουγέλα στην αυλή του σχολείου οι μαθητές θα με κράξουν και με το δίκιο τους αλλά αν βρώ άλλους που δεν θα τους νοιάζει και γίνουμε μούσκεμα ποιόν πειράζει; Και σε ποιόν θα πρέπει να δώσω λόγο; το πρόβλημα: άντε κάντο να δούμε ποιός θα σε πάρει σοβαρά μετά.
Όμως αυτό δεν είναι δικό μου-μας πρόβλημα απλά το πληρώνουμε "κουφάλα κενωνία"
Ψάχνω ένα μέρος γεμάτο ψώνια να μετακομίσω
Τώρα που γράφω ακούω από ένα Γυμνάσιο, ποιό δίπλα, την σχολική γιορτή......... και τι ακούνε τα παιδιά; ότι άκουγα και εγώ στην ηλικία τους πριν 25 χρόνια Πουλόπουλο και τον τραγουδάνε κιόλας, γιατί στην αρχή νόμισα πως το πρόγραμμα το είχε αναλάβει κανείς σπαστικός καθηγητής
Michelan… το ερώτημα (για τους αναγνώστες) είναι, αν αυτό το post το έγραψε ο inside… ή ο outside… Aυτό for sure το ξέρω μόνο εγώ (inside+outside)
Pascal… OK! Ολοι αναμφισβήτητα το ζμπρώχνουμε το καρότσι. Στην προκειμένη περίπτωση εννοούσα αυτούς που ανοίγουν e-δρομους και εμάς μας δίνουν τα tools. (παλιότερα) Napster… blogging… youtube κ.λ.π. Οσο υπάρχουν τέτοια παιδιά, που ανοίγουν παράθυρα…το καρότσι θα πηγαίνει.
Ζissis. ΜΕΓΑΛΩΣΑ; ΕΓΩ; Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα…ΓΕΡΝΑΩ αδελφέ μου… Το καλό είναι ότι το’χω συνηθίσει, αφού μου συμβαίνει από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκα. Εχω την αίσθηση ότι συμβαίνει και στους τριγύρω μου….
Σοβαρά τώρα… φίλε μου… πως είναι δυνατόν να μην ξέρω ότι μεγάλωσα, και αυτά που λένε οι άνθρωποι «νιώθω σαν μικρό παιδί…» είναι αρχίδια μάντολες… γιατί δεν το λένε ούτε όταν ανεβαίνουν σκάλες, ούτε όταν πηδάνε, ούτε όταν κάνουν εξετάσεις, ούτε όταν ακούνε συγχρονη μουσική…
Αν θες με πιστεύεις, όλα αυτά με τις φωτό κ.λ.π. δεν τα κάνω για να αποδείξω κάτι σε κάποιον (και πιο πολύ στον εαυτό μου) αλλά επειδή μάρέσει πολύ…
Εχεις δίκιο γι’ αυτό που λες για την αφέλεια… και μεταξύ μας χαίρομαι που έχει αρχίσει να δίνει χώρο στην λογική… όταν συμβαίνει το αντίθετο είναι χαχαχαχαχαχα τραγική εξέλιξη.
Να μην τα’ ακούς καθόλου βερεσέ για τους τεχνικούς. Σ’ αυτό επιμένω.
Φιλιά και σε σένα σύντροφε….
Dirtyjazz… χαχαχαχαχαχα θα είχα απαντήσει αμέσως στον zissis (που δεν διέκρινα μοχθηρία… αλλά μάλλον ακροβασία αναμεσα στο χιούμορ και την κακιούλα…και αυτό είναι θεμιτό, γιατί το ένα δικαιολογεί το άλλο), αλλά ήθελά dirty, να βαρέσεις καμμιά 200αρια hits….για την επισκεψιμότηταν μωρέ… χαχαχαχαχα…. Keep on blogging….
Stacycool… ΝΑΙ… κάποια στιγμή όμως λες: δεν γαμιέται… και αντί να γράψεις αυτό που θες πας μια βόλτα, μιλάς στο τηλέφωνο, σερφάρεις κ.λ.π. σ αυτό ακριβώς έχει δίκιο ο Ζissis, που λέει ότι μεγάλωσα. Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά συμβαίνει συχνότερα από όσο συνέβαινε παλιότερα… κι όταν συμβεί γράφεις ένα ποστ σ’ αυτό… thnx
Αn-Lu… σου’δωσα ένα φιλάκι στην Ερμού, πάρε και ένα τώρα.
Μαριλένα… Καλό είναι αυτό… αμα συμφωνήσουν ξέρεις… γίνονται μια μάζα, που λέγεται «αδιαφορία»…
Vatraxokoritso… ναι, δελφίνι μου….
Sofi-k… αντε και το περίμενα… τι θα άλλαζε;
Aggelos Spyrou… Nα βάλουμε όλοι ένα χεράκι.
Γιαννης Αρ… Σπουδαίο comment φιλε… Μόνο που αυτά δεν τα κουβεντιάζουνε ποτέ στο Υπουργείο Παιδείας ή στο Υπουργείο Πολιτισμού. Ετσι ακριβως είναι η ζωή (μέσα μας)… ακριβώς… όσο για το που θες μετακομίσεις σε ένα μέρος γεμάτο ψώνια… δεν σε καταλαβαίνω… είσαι ήδη στον Παράδεισο των Ψωνιων… πιο downtown δεν γίνεται…
Τώρα το μάθαμε και εμείς... :)
ki ego paristano ton koimismeno kai ton upnotismeno kai ton alloparmeno alla stin oysia eimai poli ksupnios
toso ksupnios pou kamia mera i tosi exupnada mou tha me faei sa hamburger
na doume kai ti tha meinei
sholiazo ton eafto mou giati otan oi alloi milan sovara , ego katalavaino ta misa , ta alla misa tou hronou
ehei o theos
well done , esto ki ak afto to mesa-ekso den to katalava
filia
ego eimai kale , ksehasa to onoma mou
mana mou na min ksehasa kai to thermosifona kai anatinaxo kai to spiti kamia mera
filia
Εεεεε... εμένα, εμπάργκο; :)
το σημερα παραβγαινει με το χθες
(-λεει-)
κανεις δεν βγαινει κερδισμενος
ολα εν μερει αποσμασματικα
νομιζω πως κοντευω στο αμην
τερμα του τραμ στα πετρα-
λωνα καιβγαινω να περ-
πατησω alone
να παρω λιγο
αερα.
Δημοσίευση σχολίου