Εχω αλλάξει στέκι τώρα με τον καύσωνα. Δεν πάω πια στην Καπνικαρέα, αλλά στην έξοδο του μετρό στο Σύνταγμα. Κατά τις 6 όταν η ζέστη είναι πιο υποφερτή και ο ήλιος φωτίζει γλυκά.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι κάτω από την σκιά ακριβώς απέναντι από την είσοδο-έξοδο του μεγαλύτερου σταθμού μετρό στη πόλη. Το τι βάζει και βγάζει αυτή η είσοδος-έξοδος δεν έχω λόγια να σας το περιγράψω. Εχω όμως φωτό… που τις διαλέγω πολύ προσεκτικά ώστε να μην προσβληθεί κάποιος άνθρωπος… και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά.
Πολύ έρωτας… πολύ βιασύνη… πολύ αναμονή… πολύ γέλιο… πολύ αντάμωση… πολύ βρισίδι… πάρα πολύ ξενοπήδημα….
Κάθομαι λοιπόν στο παγκάκι στην σκιά και βασικά είναι αόρατος σε όσους κι όσες βγαίνουν από το μετρό και αντικρύζουν κατάφατσα τον ήλιο που ψιλο-δύει. Ωραίο φως…
Προχθές κάθισε δίπλα μου ένας κύριος από την Κρήτη. Χρόνια στην Αθήνα… τον έκανα γύρω στα 70-75… τσαπ-τσαπ δίπλα του εγώ φωτογράφιζα. Εκείνος διάβαζε μια εφημερίδα.
Ξαφνικά μου λέει:
-Είδατε πόσες περιμένουν;
Χαμογέλασα πίσω από τον φακό. Δεν το'βλεπα μόνο εγώ λοιπόν… Τουλάχιστον 10 κοριτσόπουλα περιμένανε επί τουλάχιστον 15 λεπτά μέσο όρο στο λιοπύρι. Ανάμεσα τους και ενας νεαρός… που είχε ραντεβού με τον κολλητό του που τον είχε στήσει… Το'γραψα πριν από μερικές μέρες στο blog και μόνο που δεν με ψήσατε ζωντανό…
Ο κύριος δίπλα μου, απλώς με επιβεβαιώνε χωρίς να έχει την άνεση ενός comment, αλλά την πολυτέλεια του live.
-Στη δική μου εποχή… μωρέ τι λέω;…. όχι μόνο στη δική μου, αλλά και αργότερα… τα αγόρια πηγαίναμε στο ραντεβού τουλάχιστον μια ώρα πριν μπας και γίνει κάτι και αργήσουμε… Και κοιτάξτε τώρα, τι γίνεται… Αυτό φωτογραφίζετε;
-Και αυτό… του είπα… αλλά βασικά το φως.
Ξαναγύρησε στην εφημερίδα του κι εγώ στα αγαπημένα μου hobbits.
Τι είναι hobbits; Μμμμμ, τίποτα … έτσι απλώς ονόμασα τα παιδιά (δεν πρέπει το μεγαλύτερο να είναι πάνω από 16) που έχουν αυτό το περίεργο πλούσιο χτένισμα… με τη μεγάλη φράντζα…το φουσκωτό στο πάνω μέρος… την φανταχτερή βέργα στα μαλλιά…και το απαραίτητο μικρό φιογκάκι….
Συνήθως δεν μ'αρέσουν οι μόδες…
Αυτά εδώ όμως τα πιισιρίκια είναι υπέροχα…
Κατ' αρχήν τρέχουν συνεχώς… μετα φλερτάρουν αναμεταξύ τους (επιτέλους) αγρίως…φιλιούνται… κουτουπόνονται… ξανακαπνίζουν… φοράνε τρυφερούλια, πολυχρωμούλια πραγματάκια, πάνω από την σχεδόν υποχρεωτικα μαύρη φούστα—παντελόνι (τακόριτσια)- all star φαγωμένα παπούτσια….τσιρίζουν… ακούνε i-pod… μιλάνε ΣΥΝΕΧΩΣ στο κινητό…και είναι τα μόνα που κοιτάνε τον φακό μου καχύποπτα… Τα αγοράκι hobbits είναι ελαφρώς σαν το Χόμο Σάπιενς με MP3 και piercing στα χείλια, αυτιά, μύτες, χέρια… το ίδιο και οι hobbit-ούλες…
Στην Ερμού λοιπόν τα έβλεπα τα hobbits μου, αλλά δεν τα προλάβαινα, γιατί τρέχανε σαν μανιακά….
Βρήκα όμως τη φωλιά τους…
Hobbit-φωλιά… στα σκαλάκια της πλατείας Συντάγματος…
Πολύ τα γουστάρω αυτά τα τυπάκια…
Ωραίες οι εικόνες, αλλά τι διάολο σκέφτονται αυτά τα πιτσιρίκια…
Αμα τα πλησιάσεις και τα ρωτήσεις, αντι για απάντηση θα πάρεις αμυντική παπαριά… και με το δίκιο τους…ή κανένα μπινελίκι… πάλι με το δίκιο τους…
Eνα t-shirt μια κοπελίτσας μου΄δωσε τη λύση…
Το graphic έλεγε: «Emily 13years, still strange» και στη μέση η φάτσα ενός κοριτσιού cartoon (της Emily προφανώς) που ήταν ίδια με τα hobbits μου…
Η άκρη του νήματος λοιπόν…
Google, Εmily still strange… χάθηκα σε υπέροχα sites μιας 13χρονης cartoon, με fans σε όλο τον κόσμο.. με sites σε όλες τις γλώσσες… (φυσικά όχι στα ελληνικά)… με μαγαζιά… με φιλοσοφία (still strange… ή σκέψου πριν ΔΕΝ μιλήσεις (πόσο δίκιο έχουν Θεέ μου!)… με φιογκάκια κ.λ.π.
Α, η Emily προτείνει και μουσική… μπήκα στο e-radio… εντελώς διαφορετικά πράγματα απ' αυτά που μέχρι τώρα έχω ακούσει…ανάμεσα και Nick Cave. Bρήκα πολύ χαρά, αρκετή μελαγχολία… και αυτή η αντίθεση μου άρεσε πολύ… α, και πολύ χρώμα….
Η Εmily έχει 4 μαύρους γάτους (να ακόμα ενας λόγος να τη συμπαθήσω) είναι χωμένη στον υπολογιστή της… και πάνω από όλα: συνεχίζει να είναι ένα κορίτσι 13 χρονών…του σήμερα όμως…
Γρήγορη ανάγνωση έκανα…
Εχω όμως τουλάχιστον άποψη και μια απορία… αναρωτιέμαι πόσοι γονείς, που τα παιδιά τους φεύγουν από το σπίτι ντυμένα, μακιγιαρισμένα και χτενισμένα Hobbits… έχουν μπεί στον κόπο να δουν ποια είναι η Emily;
Ετσι εξηγήθηκε σε μένα π.χ. γιατί η μόδα αφορά περισσότερο τα κοριτσάκια και σαφώς λιγότερα τα αγόρια…
Η φιλοσοφία –από όσο κατάλαβα- είναι ΝΑΙ στο piercing ΟΧΙ στο tattoo…Koiτάζω το λικοντάρι στο μπράτσο μου… Χαχαχαχαχα… όσο και να λέω ότι κοιτάω μπροστά… πάντα θα κοιτάω την σκιά των παιδιών… Χαίρομαι που τουλάχιστον το ξέρω…
-Ψάχνουμε νέους αναγνώστες…. Μου'πε ένα φίλος μου εφημεριδάς, που'χει ανακαλύψει προσφάτως ότι υπάρχει στο ιντερνετ κάτι που λέγεται blogs… ή κάπως έτσι….
-Νέα παιδιά εννοείς; τον ρώτησα….
-Ναι… έχεις καμμιά ιδέα;
-Μπααααα….
(Τι μείνατε σαν χάνοι;
Μήπως θέλατε να του πω για την Emily;
Σε τι γλώσσα να του το'λεγα δηλαδή;)
ΥΓ. Ετσι συνεχίζω να παραμιλώ.
11 σχόλια:
;-)
Super!
Εγώ πάλι, δεν είχα κάνει τον συνδυασμό, παρόλο που είχα υπόψιν μου αμφότερα!
;-)
Ακόμη ένα πολύ ωραίο πόστ, κύριε Αντώναρε! Καλησπέρες.
Ενα από τα καλύτερα
wow, τελικά στα <16 μου ήμουν τόσο μονόχρωμη! γυαλιά (oooh μόλις θυμήθηκα ότι ήταν και photo grey!), σιδεράκια, jean, t-shirt (στο οποίο χωρούσα εγώ κι άλλος ένας -θεωρητικά, γιατί σιγά μην υπήρχε άλλος ένας στα <16 μου), η κλασική polo τσάντα, σπίτι-σχολείο-φροντιστήριο, άντε και κανένα cinema (cinema στις Σέρρες! Αυτό ακούγεται σχεδόν ανέκδοτο..) ή σε κανένα bar να πιούμε Gordon's Space..
Επίσης κύριε Μάνο, αυτό με τα τουλάχιστον 10 κοριτσόπουλα που περιμένουν επί τουλάχιστον 15 λεπτά εξακολουθεί να με συγκλονίζει! Πως το κάνουν; Όσες ώρες νωρίτερα και να ετοιμαστώ, πάντα θα καταφέρω τελευταία στιγμή να αργήσω κανένα μισάωρο.. :( καταντάει πρόβλημα πια!
Εκείνη τη βόλτα στη Κολιάτσου τι λέτε; Θα τη κάνετε;
Μιά καλησπέρα..
Δεν είναι κατ'ανάγκη όμορφα αλλά δεν είναι αξιαγάπητα τα παιδάκια? Μέσα στη γενική παράνοια μιά νότα ελπίδας.. Ζω σε διάφορες εργασιακές τρύπες και δεν είχα την ευχαίρια να κυκλοφορώ στα στέκια σας τα τελευταία 15 χρόνια, ως εκ τούτου με εντυποσιάζουν οι παρατηρήσεις σας.
Να'στε καλά.
Δεν είναι θλιβερό το πόσο λίγους δείχνει να αφορά αυτό το εξαιρετικό ποστ; Σε πληροφορώ πάντως, ότι η μόδα με το μαλλί-κλουβί είναι περσυνή, αλλά κρατάει ακόμα και συνδυάζεται ανυπερθέτως με παντελόνι σωλήνα-χαμηλοκάβαλο και σαγιονάρα ή μπαλαρίνα.
An Lu... ωραίο πράγμα οι συνδυασμοί.
Neraida... Kαλησπέρες Νεραϊδα μου!
The Torch... Και μένα μ'αρεσε.
Vicky... Aμε θα την κάνω... δώσε μου οδηγίες...
Κoulpa ...ναι, πάντα τα παιδιά ήταν μια νότα ελπίδας.
Maria Dedoussi... Μαλλί κλουβί; Χαχαχαχαχαχα...λες να μου πηγαίνει; Θυμάσαι πριν απο χρόνια που σε έψησα και κουρεύτηκες (σχεδόν) γουλί;
Ναι, έχεις δίκιο... αλλά υπάρχουν μερικά ποστ, που γράφουμε (όλοι μας) γιατί τα γουστάρουμε... Δεν μπορώ να πω ότι είναι θλιβερό... αλλά σίγουρα επιβεβαιώνει πολλές από τις κουβέντες μας...
Πολωνία λοιπόν ε;
Τρομερές φωτό... λες να κάνουμε κανένα ελληνο-πολωνικό blog;
Ανακάλυψα την Emily στο Λονδίνο πριν χρόνια και ένα έχω να σου πω. Έχω από βρακιά μέχρι τσιμπιδάκια!!!! Ξέρουν τα παιδιά!!!! Η Emily, είναι φίλη μας σου λέω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
:)))))))))))))))))))))))))))))))))
Tι σχέση έχει η Εμιλυ με τα κεφάλια-κλουβιά, αδυνατώ να καταλαβω.
Τα ξέρω τα χομπιτ που λες και ευτυχώς δεν ζω μ' ένα τετοιο.
Προσωπικά δεν τα συμπαθω.
Οχι ότι η δικιά μου θα ειναι και συμπαθής στους άλλους (μαυροφορούσα, με μπ3 κολλημενο μόνιμα στο κεφάλι, προχτές μου 'φερε και μαυρο μανό κι οπως καταλαβαίνεςι ηεμιλυ ειναι θεά στο σπίτι μας) αλλά ουφφφ, τουλάχιστον κλουβι στο κεφάλι και αποχαύνωση στο ματι, δεν έχει αποκτήσει ακόμα.
Μου έκανε εντύπωση ότι με αγάπη παρακολουθείτε τα... hobbits, ψάξατε την Emily και γράψατε αυτό το υπέροχο ποστ! Οι περισσότεροι (φοβάμαι και των περισσοτέρων γονιών τους περιλαμβανομένων) χαζεύουμε τα παιδιά χωρίς να προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα. Αν το κάναμε, μπορεί να συνειδητοποιούσαμε ότι η κάθε Emily δεν είναι τόσο strange τελικα...
Αγαπητέ φίλε..σήμερα κλείνω τα 14 οπότε αντιλαμβάνεσαι την διαφορά ηλικίας..λοίπον εγω ανοίκω σ αυτά τα hobbits..ήμουν κ εγώ χθες το βράδι στο σύνταγμα..και ίσως ήσουν και εσύ, σαν παρατηρητης περισσότερο..διάβασα τυχαία αυτο το "άρθρο" και πραγμάτικα μού εφερε δάκρυα στα μάτια..η ματαιόδοξια της νεότητας, ένα πολυχρωμο πανηγύρι, ενάς κόσμος που δεν ζεί μόνο στο κέντρο της Αθήνας..υπάρχει όπου υπάρχουν και ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι..απλά εκεί εκφράζεται μια βιαιότητα, μια επιφανειακή σκληράδα και μια ήρεμη ομορφιά μαζί..χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα σε μια ηλικία που θεωρείται προχωρημενη και πιστεύω πως πολλοί νεότεροι επρεπε να σε ζηλεύουν για αυτές τις απόψεις..ένα μέγαλο εύχαριστω για αυτό το post που έμενα τουλαχιστον με εκφράζει απόλυτα..και συμφωνω με το υφος σου, που γίνεται απο γλυκήτατο μεχρι και σκέπτικο, γιατί ετσι είναι τα πράγματα..τέλος ελπίζω κάποτε να συναντηθούμε καθώς θα πέφτει η αύλαια του θεάτρου και θα βγαίνουμε από την έξοδο του μετρό..συγχαρητήρια και πάλι..
ena hobbit
Δημοσίευση σχολίου