Πουλίτικαλ κουρέκτ

Προχθές είχα πάει στο «Ελ.Βενιζέλος» για να πάρω έναν φίλο μου Φινλανδό, τον Seppo, που ερχόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ήδη βρίσκεται στην Σέριφο.

Είχα αρκετό καιρό να τον δω… η κοινή μας γλώσσα είναι τα αγγλικά.

Μπλα-μπλα-μπλα… μη νομίζετε ότι είναι οι πιο γλωσσοκοπάνες του πλανήτη... του άρεσε ο δρόμος…μου είπε 2-3 για τους Ολυμπιακούς Aγώνες και ξαφνικά:

-Ποιο είναι το όνομα του αεροδρομίου σας; Athens;

-nope… Εleftheriosvenizelos…

-Come again…

-eleftheriosvenizelos

-Who is he?

(A, δεν θα τα πάμε καλά, σκέφτηκα… ο Seppo είναι ενας μέσος Φινλανδός φαρμακοποιός, που ζει στο Ελ-σίνκι… κατηρτισμένος άνθρωπος… αλλά να μην ξέρει ποιος είναι ο Eleftherios Venizelos… ντράπηκα για πάρτη του…)

-Was he a King or something….

Μια νταλίκα προσπέρασε το Smartάκι μου… Τα κόκαλα του Ελευθέριου θα κάνανε κρακ σε ρυθμό πεντοζάλι…

Tου εξήγησα με απλά λόγια… Δεν τον είδα να εντυπωσιάζεται… αν και ομολογουμένως ως λαός δεν διακρίνονται για τον ενθουσιασμό τους…έκανε και ψιλοκαύσωνα…μάλλον δεν ήταν σε φάση να ακούσει για τον Λευτεράκη.

Τον άφησα στο ξενοδοχείο του. Τον τάϊσα αργότερα στην Πλάκα, του είπα να βάζει αντηλιακό γιατί εδώ ο ήλιος δεν κάνει πλάκες… με ρώτησε πώς είναι Σέριφος και του είπα ότι δεν έχω ακριβή γνώμη, γιατί μια φορά που πήγα ήμουν με μια παντρεμένη και ξαφνικά κατέφτασε ο άνδρας της στο νησί…. Με αποτέλεσμα να περάσουμε 3 μέρες στο ξενοδοχείο…

Με κοίταξε έκπληκτος ο Seppo (για έναν περίεργο λόγο όλοι ξένοι νοιμίζουν ότι το ούζο είναι λεμονάδα με funny γεύση, μέχρι που τρώνε τον στούφο)… εκεί λοιπόν με κοίταξε ο Φινλανδός φίλος μου και μου είπε με πάση απορία:

-Και τι πειράζει που ήταν παντρεμένη;

Φινλανδός είναι είπαμε… που τρώει ωμή ρέγγα όταν είναι στα ώπα του…

Κατά τις 11.30 ήταν τελειωμένος… τον άφησα στο ξενοδοχείο του… τον αποχαιρέτησα…βεβαιώθηκα ότι δεν έκανε εμετό πάνω στον ρεσεψιονίστα και έφυγα…. πήγα μια βόλτα στην αγαπημένη μου Γλυφάδα…. Σιγά μη πάω να κοιμηθώ από τις 11.30 το βράδι… στην Καλλιθέα γεννήθηκα όχι σε προάστειο του Ελ-σίνκι…

Η πόλη ήταν σχετικά άδεια και το οδήγημα απόλαυση… μουσικούλα… «Ερωταααααααα μου αγιάτρεφτε και καυμεεεεεεεεεε μου μεγάλε… ιστορία μου όμορφη…. της καρδιάς μου φινάλεεεε..» Εγώ πάντως σκεφτόμουν άλλα…

Γιατί ρε πούστη μου Eλευθεριος Βενιζέλος;

Γιατί μωρέ;

Γιατί να τον ξέρει ο Seppo… μήπως ξέρω εγώ ποιος ήταν ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας 70 χρόνια πριν;

Αν ήταν μεγάλος πολιτικός ο Βενιζέλος; Ε, καλά μη λέμε κι ο,τι θέμε… Τεράστιος… δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως… το θέμα είναι η Ελλάδα σήμερα… η Ελλάδα του αύριο όπως υποθέτω ότι θα ονειρεύτηκε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος…

Προφανώς και κάποιος σκέφτηκε το Venizelos… ως μία εύκολη (διεθνώς) λέξη… και πιθανότατα είχε και δίκιο… δεν υπολόγισε όμως την ελληνική φαντασία του δημόσιου υπάλληλου και τον μικροκοματισμό… Βενιζέλος… μάλιστα… αλλά ποιος Βενιζέλος… ο Eleftherios Venizelos…. Ελεος…

Ελεος τουρίστες αδέλφια πουλιά… έλεος…

Εleftherios Benizelos?

Ποιος νοήμων άνθρωπος το'δε γραμμένο στα λατινικά και δεν ανατρίχιασε;

Ε, τοδε πρώτος αυτός που παρήγγειλε τις ταμπέλες στους δρόμους και επειδή ήταν τεράστιο το'κοψε… El. Benizelos… δηλαδή El Venizel… πώς λέμε Ελ Πάσο… Βάλαμε την ιστορία στην βιτρίνα, μόνο που ξεχάσαμε να πλύνουμε τα τζάμια…

Ελ Βενιζέλ!!!! Ο Βενιζέλος ταυρομάχος δηλαδή…

Αποτέλεσμα: Το κάθε τουριστικό γραφείο στον πλανήτη… κάθε πράκτορας…. Κάθε τουρίστας λέει το εύκολο: Αthens!

Μια χαρά το βρίσκω… όμως κάθε φορά που κάνω αυτή την κουβέντα θυμάμαι, ότι εκείνη την εποχή που παιζόταν το όνομα, είχε πέσει στο τραπέζι και το Maria Callas…

Το είχα βρει υπέροχη ιδέα…

Τουριστική χώρα είμαστε… απ'εκεί περιμένουμε τα ευρουλίνια… το αεροδρόμιο σου πρέπει να είναι φωτεινό και διεθνές… Προφανώς και ιστορικά ο Ελ. Βενιζέλος είχε διεθνή άποψη… όμως τόσα χρόνια μετά τον θάνατο του δεν είναι international… famous… famous Ελληνας είναι ο Ντέμης Ρούσος, η Μούσχουρη, φυσικά ο Ωνάσης… ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΑ η Μαρία Κάλλας διασημότερη όλων…

Για να συνεννοηθούμε επειδή εδώ στην Ελλάδα το «διάσημος» το'χουμε φέρει στα μέτρα μας…. Διάσημος, famous δηλαδή… είσαι όταν πουν το ονομά σου στην Χιλή, στην Κρήτη, στο Ουζμπεκιστάν και στη Νέα Υόρκη και όλοι καταλάβουν για ποιόν μιλάνε… π.χ. ο El-vis… Αν δεν ξέρεις τον El-vis εισαι δημότης Αμαζονίου… Ε, ανάμεσα στους 10 επιπέδου Εlvis είναι και η Μαρία Κάλας… για να μην σας πω, ομόσταυλη…

Εχω κολλήματα με τέτοια πράγματα… Οι συνάδελφοι μου με αγαπούν πολύ γι' αυτό, αλλά όταν τους κοιτάζω από τους καθρέφτες τους βλέπω να χαμογελούν…όταν τους πιέζω: «Χεσε μας ρε Αντώναρε και πες μας καμμιά ιδέα για ρεπορτάζ…»

Ποιος το γαμεί, το πώς το λέμε το αεροδρόμιο…

Ναι, αλλά τι λένε τα κόμματα;α, δεν κάνουμε δουλειά έτσι….

Φυσικά αφού οι Τούρκοι έχουν Κεμάλ Ατατούρκ πρέπει να έχουμε και εμείς Ελευθέριο Βενιζέλο… πήγαινε πες το αυτό στην κομμώτρια από το Μάντσεστερ, που'ρθε να ξεπλυθεί στο Αιγαίο… και έλα να μου πεις τι σου'πε…

Και λυπάμαι που το λέω, και το εννοώ μόνο επικοινωνιακά… ηχητικά και όχι μόνο… αλλά άλλο πράγμα το kemal και άλλο το eleftherios…

Λοιπόν σκεφθείτε για 10 δευτερόλεπτα ότι είστε Γερμανοί(ίδες) –λέω μερικά ακατόρθωτα μερικές φορές… anyways…προσπαθείστε… δείτε μπροστά σας γραμμένο:

Εleftherios Venizelos Airport

Maria Callas Airport

E; Σύμφωνήσαμε;

Μας λατρεύω…ειλικρινά σας το λέω… βγαίνω και φωτογραφίζω στο κέντρο και μας λατρεύω σαν λαό… Αλήθεια το λέω… όλοι κι όλες γεμάτες συναίσθημα και τραλαλά… ακόμα και στα δύσκολα…

Είμαστε όμως αδέλφια, μικρόψυχοι… έχουμε κάτι κακά τρομερά καλά αλλα και κάτι τρομερά κακά… ειδικά αν πρόκειται για το χωράφι του γείτονα… υπάρχει πολύ σοβαροφανίλα στα υψηλά επίπεδα αυτης της χώρας… όχι μόνο τώρα… ανέκαθεν…στην πολιτική, στην δημοσιογραφία, στο δημόσιο, στην προοπτική… στην εξουσια γενικότερα…

Μου κάνει τρομερή εντύπωση που οι άνθρωποι που έχουν την δύναμη στα χέρια τους (όποια δύναμη) δεν κάνουν τα αυτονόητα.

Τι είναι αυτονόητο;

Σωστα… μην την πιάσουμε την γαμημένη την κουβέντα… ο καθένας μας έχει και από ένα αυτονόητο… κάτι σαν κινητό τηλέφωνο….

Τελικά κατοχυρώθηκε το όνομα… σταθήκαμε στιβαροί δίπλα στην ιστορία… εγώ όμως ρώτησα… με όσους ανθρώπους έχω μιλήσει όλα αυτά τα χρόνια… από ταξιτζήδες μέχρι μεθυσμένους Ιρλανδούς… όλοι συμφώνησαν ότι το «Μαρία Κάλλας» θα ήταν μια υπεροχη ιδέα… (μέχρι να το πάρει το ονομα κανένα καινούργιο αεροδρόμιο της Ιταλίας και τραβάμε τις %$**τριχές μας…)

Οι περισσότερες απαντήσεις ήταν : Ελα μωρε… σιγά που δεν θάρθουν γιατί δεν μπορούν να προφέρουν το Eleftherios… Kαλό το Κάλας δεν λέω… ελα μωρε τώρα…»

Μέχρι που ενας παππούς μου είπε την αλήθεια:

«Μαρία Κάλλας; Ποιάν; Αυτή που πηδούσε ο Ωνάσης;»

...και τα σκυλιά δεμένα… όλον αυτόν τον καιρό είχα ξεχάσει ότι μιλούσα για γυναίκα…

Α, ρε Seppo εσύ και οι ερωτήσεις σου… άκου, τι πειράζει που ήταν παντρεμένοι… μάλλον δεν έχεις ακούσει Μανώλη Αγγελόπουλο…

«Παντρεμέεεεεεεεενοι κι δυοοοοοοοοοοοοο….»

σε καλή μεριά

Μου είπανε ότι άρχισε να γίνεται μια μεγάλη κουβέντα για την διαφήμιση στα blogs. Διάβασα μερικά πόστ για το θέμα.

Οσοι με διαβάζουν ξέρουν ότι από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ μέσα, είπα ότι οι bloggers στο εγγύς μέλλον θα κερδίσουν λεφτά από τα blogs τους.

Δεν το'κανα γιατί μυρίζομαι το μέλλον, αλλά γιατί είδα το ενδιαφέρον των διαφημιστών. Αν είναι μεγάλο; Όχι πολύ.. αλλά πριν από δυο χρόνια ήταν εντελώς ανύπαρκτο…

Αν ο e-άσχετος Ελληνας ξέρει κάτι από internet, τότε αυτό είναι οπωσδήποτε η λέξη «μπλογκ». Γιατί νομίζετε ότι οι εφημερίδες έδειξαν για μας ενδιαφέρον; Ή μήπως φαντάζεστε ότι αυτό το σκέφτηκαν οι δημοσιογράφοι της εντυπης δημοσιογραφίας;

Οι εκδότες το σκέφτηκαν, αφού το σκέφτηκαν πρώτα μαζί με τους διαφημιστές. Κάποτε οι web designers ήταν περιζήτητοι… σήμερα το να έχεις site (στην ελληνική αγορά) δεν λέει πολλά… το να έχεις όμως blog σημαίνει μερικά πράγματα.

Είναι τόσο εγωπαθείς οι άνθρωποι των αναλογικών μέσων, που πιστεύουν ότι εμείς πρέπει να πάμε προς αυτούς… Λάθος μεγάλο… αυτή τη φορά εκείνοι μας (σας) έχουν ανάγκη. Η δύναμη μας είναι το link μας. Είναι η πνευματική μας ιδιοκτησία… είναι το κανάλι μας… το ραδιόφωνο μας… η εφημερίδα μας… το προσωπικό μας όχυρο… η ΦΩΝΗ μας… Οποιος γουστάρει τη διαβάζει… και όχι μόνο τη διαβάζει… αλλά λέει και από πάνω τη γνώμη του…Αυτό δεν μπορεί να γίνει κατόπιν σύσκεψης και όρων…

Το ΚΕΡΔΟΣ δεν διαβάζει γράμματα, αλλά μόνο αριθμούς. Αν σας διαβάζουν πολλοί, θα σας δώσουν διαφήμιση, ακόμα και αν δεν τους αρέσουν καθόλου αυτά που γράφετε…

'Εγραψα πριν από μερικά ποστ να είστε πολύ προσεκτικοί τώρα με τις επικείμενες εκλογες ποιους βάζετε στα links σας. Προφανώς και δεν εννοούσα ότι πρέπει να δίνετε λογιαριασμό, αλλά να σκεφθείτε μήπως πρέπει κάποιοι να σας πληρώσουν τον λογαριασμό.

Ε; …come again…

Μαθαίνω ότι διάφοροι υποψήφιοι βουλευτές θέλουν να ανοίξουν blog. Θα γελάσει το παρδαλό κατσίκι (που λέγανε και στη δεκαετία του '50)… Οποιος τολμήσει να εμφανισθεί θα φάει e-ντομάτα ζουμερή και οικολογική.

Από την άλλη βέβαια υπάρχουν και οι δυσκοίλιοι.

«Τα blogs θα χάσουν την φρεσκάδα τους, αμα πέσουν στην παγίδα της διαφήμισης!»… Σιγά την φρεσκάδα, που θα χάσουνε… Όπως πολύ σωστά λέει ο Καλτσό… έτσι και αλλάξεις το ύφος…θα σε γράψουνε στα παπάρια τους και θα τελειώσει το κόλπο.

Το μυστικό όμως δεν το λέει κανένας.

Ολοι περιμένουν ακριβή ΜΕΤΑΦΟΡΑ της διαφήμισης από τηλεόραση, εντυπα και ραδιόφωνο στο internet.

Αποκλείεται… Το διαδίκτυο έχει αποδείξει μέχρι τώρα, ότι για να προχωρήσει σπάει όλα τα δοκιμασμένα συστήματα. Δεν κέρδισαν από το internet η Coca Cola ή η Fiat… αλλά τα πιτσιρίκια του Goggle… παλιότερα του Napster… του YouTube κ.λ.π.

Οι ιδέες εδώ είναι φρέσκες και δεν επικοινωνούν με τις ιδέες που είναι off line. Οποιος δεν το καταλαβαίνει, είτε δεν έχει e-mail είτε μπαίνει στο internet για να κατεβάζει μουσική και ταινίες.

Γνωρίζω πολλούς διαφημιστές και από τους παλιούς και από τους καινούργιους. Μερικοί είναι αγαπημένοι μου φίλοι. Πάντα με μάγευαν γιατί έβλεπαν ένα τσικ πιο μπροστά από ό,τι έβλεπαν οι υπόλοιποι… Πουλάνε αέρα σε μορφή τέχνης… Απίστευτο… Από απόσταση (και ασφάλεια) παρατηρώ εισροή ανθρώπων στις εταιρίες, που είναι απολύτως συνδεδεμένοι με το internet.

Mερικοί ξόδεψαν την δύναμη του blog τους σε μια όψιμη δημοσιότητα συγγραφής κειμένων σε έντυπα. Το πραγματικό blogging στην Ελλάδα θα αρχίσει μόλις γίνει κάποιος πλούσιος από το blog του….

Θυμηθείτε με….

Θυμηθείτε ακόμα ότι δεν θα μιλάμε για ένα απλό banner… αλλά για κάτι που δεν έχω ιδέα τι θα'ναι… θα'ναι πάντως καινούργιο…. και μάλιστα κερδοφόρο….

ζέστη

Τρομερή ζέστη.

Από την άλλη κι εγώ είμαι τρομερή κατσαρίδα.

Μπορεί κάποιος λογικός άνθρωπος να μου εξηγήσει γιατί δεν πάω να μείνω αυτές τις μέρες στο Σούνιο, που έχει θαλασσίτσα, δροσιά (λέμε τώρα) και φίλους;

Δεν έχω καλή απάντηση, πλην του γεγονότος ότι βαριέμαι φρικτά να μαζέψω τρία πράγματα και να οδηγήσω μέχρις εκεί.

Και γιατί δεν πηγαίνω βράδι, που δεν έχει ζέστη ή κίνηση;

Ε, είπαμε… άγνωσται οι Βουλαί του Κυρίου (μου).

Να σας πω κάτι που δεν μοιάζει με αλήθεια, αλλά είναι;

Λυπάμαι πολύ να αφήσω τις γάτες μου (Σμούντα+Σέρμπα) να ψηθούν στο διαμέρισμα και εγώ να δροσίζομαι αλλού.

Ακούστε μια μικρή χαριτωμένη αλήθεια.

Δεν γουστάρω τις γάτες στην κρεββατοκάμαρα. Ειδικά το καλοκαίρι. Ετσι κλείνω την πόρτα τα βράδια, ανάβω το aircondition και όλα είναι μια χαρά.

Στον προηγούμενο καύσωνα, όταν ξύπνησα και άνοιξα την πόρτα βρήκα την Σέρμπα κολλητά με την χαραμάδα να ρουφά όση δροσιά μπορούσε.

Από τότε αφήνω λίγο ανοικτά και μπαίνουν τα ζωντανά και φχαριστιούνται να είναι ξαπλωμένα ακριβώς απέναντι από το κλιματιστικό, όλη νύχτα.

Ετσι χθες όταν έπεσε ο ήλιος βγήκα μια βόλτα στο Σύνταγμα.

Η πόλη ήταν ήσυχη, κουρασμένη και όμορφη.΄

Ναι, όμορφη.

Τα hobbits άρχισαν να μαζεύονται… Μου κάνει τρομερή εντύπωση που παρ'όλο τον καύσωνα κουβαλάνε ζιπουνάκια, κασκόλ και φυσικά την μαλούρα… Και το πιο καλό από όλα: δεν φαίνεται να ζεσταίονται….

Δίπλα μου μια χονδρή Αμερικάνα ακούει λιγωμένη ένα αλβανό-καμάκι να της λέει τρομερές αηδίες για την Ελλάδα και τα νησιά της. Κτύπησε το κινητό της… είπε «Ι'm coming dear» και την έκανε σαν φρεγάτα αφήνοντας στο καμάκι το e-mail της… Πιάστο το αβγό και κούρεφτο!

Καλοκαίρι στην Αθήνα.

Το μετρό του Συντάγματος είναι πάντα meeting point.

Οι κοπελιές συνεχίζουν και περιμένουν… μόνο που αυτή την εποχή δεν περιμένουν γκόμενους, αλλά… φίλες τους…

Χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα για να το αντιληφθώ.

Εσκασα στα γέλια. Αυτές που έχουν γκόμενο είναι (1) μαζί του διακοπές, αυτές που (2) έχουν γκόμενο είναι μόνες τους γιατί ο γκόμενος είναι διακοπές χαχαχαχαχα μόνος του (αυτό είναι η νέα απίστευτη εξέλιξη που συνέβη στη ζωή των γυναικών) … και μην μου λέτε πού το ξέρω γιατί τις ακούω που μιλάνε… «πού είναι ο Γιάννης;» «Στην Μήλο με τους κολλητούς του»…. «πότε επιστρέφει από τη Σίφνο ο Τάκης»… «στις 4 Αυγούστου»… και έτσι μείνανε αμανάτι οι α-γκόμενες… τρείς-τρείς… τέσερεις-τέσσερεις….

Κάθεται απέναντι μου στο παγκάκι…

Μετά από 5 λεπτά καταφτάνει η μία κολλητή της.

Μετα από μισή ώρα… έρχεται η τρίτη… η ωραία της παρέας… ωραία μάτια-ραντάρ… σκανάρουν την περιοχή …. Η αρχηγός της παρέας…. Κτυπά το κινητό… ο γκόμενος από τις διακοπές… κάνει νοήμα (ο Απόστολος…) στις φίλες της… πάει πίσω από ένα δέντρο να μιλήσει με την ησυχία της… το δέντρο είναι πιο κοντά μου…. «σε έπαιρνα όλο το απόγευμα και δεν απαντούσες… άσε τις μαλακίες…. Σου είπα άσε τις μαλακίες…Πού είμαι; Στην βεράντα μου μόνη μου…. θάρθουν σε λίγο η Ελευθερία και η Τζένη»

Γυρίζω σπίτι…

Ο Σμούντα και η Σέρμπα είναι αγκαλιασμένοι μπροστά στον ανεμιστήρα….

Παίρνω το laptop και βγαίνω στην βεράντα.

Ασχολούμαι με τις φωτό μου….

Μέχρι τις 2.30 το πρωί… ξέρετε… τότε που σβήνουν τα φώτα της Ακρόπολης.

Στο διπλανό ξενοδοχείο στην βεράντα, ένα ζευγαράκι νιόνυμφο από την Βιρτζίνια, αγαπιέται πολύ…. ισως να'ναι οι μόνοι που χαίρονται που η Ακρόπολης έσβησε.

Πού να φανταστούν ότι αυτό που γυαλίζει από πάνω τους δεν είναι μόνο οι έναστρος αττικός ουρανός, αλλά και η φαλάκρα μου έναν όρφο πιο πάνω τους…

Πάμε μέσα Σέρμπα μου, μην το κάνουμε πορνό το πράγμα…και δεν κάνει με τέτοια ζέστη.

διεκδικήσεις

Μου'χει τύχει ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΦΟΡΑ πριν από αρκετά χρόνια:

Βγήκα για ποτάκι με δυο κολλητές και αυτές γίνανε κώλος για πάρτη μου. Το πιο αστείο ήτουνε , ότι δεν μ'αρεσε καμμιά τους.

Δεν έχω παραβρεθεί σε καλύτερο σκηνικό. Όχι επειδή αφορούσε και εμένα…αυτό μάλλον δεν μ΄αρεσε… αλλά επειδή ήταν υπερβολικά αστείο. Δεν υπήρχε κανένας απολύτως (ορατός) λόγος. Το τί είπαν η μία στην άλλη είναι απίστευτο. Το τι μυστικά ξεστόμισαν δεν περιγράφεται… τι ειρωνία… ζμπρώχτηκαν… βρίστηκαν…νομίζω ότι αλληλο-τσιμπήθηκαν.

Δείτε το video που έφτιαξα για το κυνήγι νεραϊδών στην άδεια Αθήνα.

Προχθές είχα πάει με τη Παναγιωτούλα στη Γλυφάδα. Τρώγαμε στην μπιφτεκούπολη, όταν είδα από την άκρη του δρόμου δυο να ζμπρώχνονται. Δυό χαλαρά 50άρισες, ντυμένες στα αγαπημένα μου χρυσά…με χρυσά μαλλιά , την Αρτα και τα Γιάννενα σε gold look κ.λ.π. βριζόντουσαν για έναν γκόμενο. Μιλάμε μέσα στον κόσμο. Η μία μάλιστα (η χονδρή) πήγαινε την άλλη (την ψηλότερη) πρώρα-πρύμα…

Τα πηρούνια έπεσαν…τα ποτήρια κατέβηκαν…τα χωνάκια έλιωσαν… κι εγώ σήκωσα τα φωτογραφική μηχανή…. γαμώτο χάλια φωτισμός και πολύ μαλιοτράβηγμα… Παρακολουθούσαμε ΟΛΟΙ με ενδιαφέρον…δεν επεμβαίνει κανείς… γιατί βασικά δεν υπάρχει λόγος… και ξαφνικά ΧΛΑΠ χώνει ένα χαστούκι η χονδρή στην ψηλή.

Μιλάμε για τρομερό φούσκο… της έφτασε το ρίμελ στα αυτιά… ή τα αυτιά ήρθαν στην κανονική τους θέση…τί να σας πω….ήταν και ημίφως… είχε και κινητικότητα.

Η μπιφτεκούπολη το διασκέδαζε.

Τα γκαρσόνια καταχάρηκαν.

Οι τουρίστες ενθουσιάστηκαν και ζητούσαν μετάφραση, ή οποία τους παρεσχέθη πάραυτα και με ζήλο.

Τι απέγινε με τις δυο ρεζίλες (υπάρχει αυτή η λέξη;);

Το απολύτως αναμενόμενο

Πήγαν λίγο πιο κάτω και τα βρήκανε… πολύ της πήγαινε το ντοματί μάγουλό της ψηλής.

Υψηλαί Τεχνολογίαι

Δεν έχω μεγαλύτερη χαρά από το να συναντώ παλιούς μου μαθητές. Η χαρά μου είναι διπλή όταν έχουν κάνει και τα όνειρά τους πραγματικότητα.

Εχω μια γραμμή της TELAS.

Δυστυχώς στην Ελλάδα οι επικοινωνίες είναι ταμπού. Ολο και κάποιο πρόβλημα παρουσιάζεται… είτε στο σέρβις… είτε στην συνέπεια… είτε στον ΟΤΕ… είτε στις εταιρίες… στο 2007 αν θες να λες ότι ανήκεις στον πολιτισμένο κόσμο, δεν υπάρχει περίπτωση να θες μια τηλεφωνική γραμμή υψηλής τεχνολογίας και να περιμένεις παραπάνω από μερικές ώρες…

Στην Ελλάδα η επικοινωνία είναι σαν τον έρωτα.

Όταν φτάνει να κορυφωθεί, όλο και κάποια μαλακία γίνεται.

Στη μαλακία πάνω συνήθως αγριεύω. Και επειδή όλο και κάτι σκαμπάζω από ρεπορτάζ βρέθηκα με το τηλέφωνο της υπέυθυνης επικοινωνίας της TELAS.

Η κ. Βάσια Στασινοπούλου.

Μμμμμμ… υπεύθυνη επικοινωνίας… το αγαπημένο μου.

Παίρνω το νούμερο…

Απαντά η κ.Στασινοπούλου.

Της λέω το όνομά μου… και είμαι έτοιμος να πώ όλα αυτά που έχω σκεφθεί, την ώρα που περιμένω στο αργό downloading.

-Σας ξέρω…

(Ωχ, δεν ξεκινήσαμε καλά…)

-Σας είχα καθηγητή στην Σχολή Δημοσιογραφίας…

(Τα μπινελίκια μπήκανε αυτομάτως στο συρτάρι! Η σχέση δάσκαλου-μαθητή οφείλει να είναι ΠΑΝΤΑ τρυφερή!)

Φυσικά και μου'λυσε το πρόβλημα.

Όμως το θέμα δεν ήταν αυτό. Το θέμα ήταν ότι το'λυσε πάραυτα, με πολύ επαγγελματισμό και ταυτόχρονα με φιλική διάθεση.

Μετά από χρόνια ξέρω να ξεχωρίζω γιατί με εξυπηρετούν. Άλλες φορές επειδή δεν θέλουν να μπλέξουν με δημοσιογράφο, άλλες επειδή υποθέτουν ότι θα τους καρφώσω στον πρωθυπουργό (χαχαχαχα) και άλλες επειδή με συμπαθούν.

Η κυρία Στασινοπούλου το'κανε επειδή με συμπαθησε. Και νομίζω ότι με συμπάθησε επειδή δεν έκρυψα την χαρά μου, που μια μαθήτρια μου πάει τόσο καλά επαγγελματικά… και συνέβη αυτό… επειδή με κατέκλυσε μόλις μου είπε ότι κάποτε την είχα διδάξει μερικά πράγματα…

Και πάνω από όλα: το΄κανε γιατί ξέρει τη δουλειά της.

Ρε παπάρα, θα αναρωτηθείτε οι περισσότεροι και με το δίκιο σας… γνωστός της ήσουν σε εξυπηρέτησε.

ΟΚ! Όμως στην Ελλάδα αυτό που χρειαζόμαστε ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ είναι άνθρωποι που να ξέρουν τη δουλειά τους… όχι να την αγαπούν… ή να την κυνηγούν…. απλώς να την ξέρουν… τόσο δύσκολο είναι πιά;

Θα μπορούσε να με εξυπηρετήσει και ένας άσχετος. Θα ένιωθα την υποχρέωση, αλλά δεν θα'χα τον ανάλογο σεβασμό προς τον ίδιο ή την (όποια) εταιρία του.

Οι δομές και το σύστημα είναι οι άνθρωπο, ας μην το ξεχνάμε αυτό.

Δεν μπορείτε φαντασθείτε τί οργιώδεις ανοησίες μου έχουν πει αφ'υψηλού δημοσιογραφάρες, περί blogging, pixel, mb κ.λ.π. Oύτε που πάει το μυαλό σας…

Χαίρομαι λοιπόν όταν συναντώ κάποιον που η δουλειά του είναι να ξέρει από τέτοια πράγματα και τα ξέρει… και όταν κάτι την ξεπέρασε η Βάσια, δεν έκανε την ξύπνια, αλλά με παρέπεμψε σε έναν τεχνικό (υποθέτω πιτσιρικά) τζιμάνι, που μου είπε πράγματα, που αν τα ήξεραν οι καναλάρχες και τηλε-σταρούμπες θα χορεύανε τον χορό του Ζαλόγγου από την Ακρόπολη στις 02.30 το πρωί, όταν σβήνουν τα φώτα της (για λόγους οικονομίας).

Attachment: Πολύ αργότερα έμαθα ότι η λύση που μου΄δωσε δεν ήταν στην αρμοδιότητα της… αλλά το'κανε super.

Respect, που λέμε και εμείς οι bloggers.

Χρυσούλα

Εφυγε σήμερα το πρωί η Χρυσούλα.

Η μοναδική αδελφή της μοναδικής μου αδελφής.

Λίγες μέρες πριν η Χρυσούλα είχε τα γενέθλια της. Της είχα φτιάξει ένα video… κάτι σαν δωράκι.

Με τι να γεμίζει το κενό άραγε;

Με αναμνήσεις. Με λόγια που ειπώθηκαν. Με όνειρα που έγιναν πραγματικότητα και βέβαια με την αγάπη που δεν αφήνει κενά, όπως το σώμα.

Η Χρυσούλα ήταν ευλογημένος άνθρωπος έστω και αν έφυγε σε νεαρή ηλικία. Ηταν ευλογημένη γιατί γνωρισε πολλά πράγματα, έκανε ακόμα πολύ περισσότερα και πάνω από όλα: έδειξε σε πολλούς ανθρώπους τους δρόμους τους.

Το θέμα δεν είναι πόσο ζεις… αλλά πώς ζείς… Πιστέψτε με, σας το λέω από εντελώς προσωπική πείρα.

Η Χρυσούλα αγαπούσε πολύ την Ακρόπολη (κι όχι μόνο) και είχε κάνει χιλιάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο να την αγαπήσουν… και δεν το'κανε μόνο επειδή ήταν η δουλειά της. Όταν η στεναχώρια δώσει τη θέση της στις αναμνήσεις θα σας πω περισσότερα…

Νομίζω ότι κάθε απόγευμα στο μπαλκόνι μου δεν θα'μαστε πλέον μόνο οι δυό μας Ακρόπολη μωρό μου…

Υπόσχομαι ότι μια βραδιά θα φωνάξω εδώ τον μπαμπά σου (να μας λέει ιστορίες) , τη μαμά σου (να μας φροντίσει) , την Αγάθη (επίσης να μας φροντίσει) τον Μπιλ (να μας προσέξει) και θα φάμε, θα πιούμε και θα ακούσουμε την αγαπημένη σου Μαρία Κάλλας με σένα παρέα ανάμεσα στις Καρυάτιδες.

-------------------------------------------------------------------------------------------

7 Ιουλίου 2007

Mίλησαν πολύ οι δυό αδελφές ειδικά τον τελευταίο καιρό.

2 1/2 ώρες πριν η Αγάθη της δώσει τον τελευταίο φιλί, μου στειλε αυτο το mail. Ηταν ενα σημείωμα της -ήδη άρρωστης- Χρυσούλας το 2004, την ημέρα των γενεθλίων της Αγάθης .

Σκέψεις μετα από μια κουβέντα τους.

"...Κι εκαναν οιστρο της ζωης,τον φοβο του θανατου.."

Τον πρωτακουσα αυτον τον στιχο του Ελυτη στην Σχολη Ξεναγων τον χειμωνα του 1979 - τοτε ειχε παρει και ο ποιητης το Νομπελ (τι μαγεια αναδυουν οι συμπτωσεις!).

Η καθηγητρια Κλασικης Αρχαιολογιας ,Αθηνα Καλογεροπουλου (ειχε γραψει και το εγχειριδιο Ιστοριας της Α' Γυμνασιου που καναμε τοτε στο σχολειο!),εκανε αισθητικη αναλυση της ζωφορου του Παρθενωνα,σκοταδι στην αιθουσα καθως βλεπαμε τις διαφανειες με ολες τις μορφες στην πομπη των Παναθηναιων κι ακουστηκε η φωνη της Αρτεμης (η θεσσαλονικια που διαβαζαμε μαζι για τις εξετασεις της Σχολης) να λεει αυτον τον στιχο!!! Η Καλογεροπουλου φωναξε-"αναψτε τα φωτα! Ποιος το ειπε αυτο?" Ειχε δημιουργηθει αγχος-σχεδον φοβος (ηταν και λιγο Γερμανα η Καλογεροπουλου!) ...τελικα εντοπιστηκε η "βεβηλη κι αυθαδιαζουσα".Η συγκινηση ηταν μεχρι δακρυων! Ηταν μια στιγμη ερωτικη!

Δεν ειμαι και πολυ της ποιησης (οπως ξερεις) αλλα αυτον τον στιχο τον φερνω στο μυαλο μου συνεχεια τελευταια και νιωθω μια βαθια συγκινηση...σαν να μπηκα στο μυαλο του ποιητη! Ειναι μια στιγμη ερωτικη!

Αυτες τις στιγμες γυρευουμε ολοι! Να μπουμε στο μυαλο του αλλου,να μπει κι εκεινος αντιστοιχα...να σμιξουν και τα σωματα αντιστοιχα!!! Μεθεξη που λεγαμε χθες το βραδυ!

Χαιρομαι που ειμαι εδω! Χαιρομαι που εισαι κι εσυ εδω!

...κι οσο για τον θανατο...δεν μπορουμε να τον αποφυγουμε(συγγνωμη για τον κυνισμο).Ειμαστε μελλοθανατοι απο την ωρα της συλληψης μας.
(Χθες πεθανε και η Καλογεροπουλου!) Τον φοβο του θανατου ομως, μπορουμε να τον χρησιμοποιησουμε...για την ΧΑΡΑ!

Πολυ φιλοσοφια πρωι-πρωι!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με πολλες στιγμες... ερωτικες!

Χρυσουλα.

e-λληνικά

Μιλούσα τις προάλλες στο τηλέφωνο με τον κ.Λιμπερόπουλο, είχε (ως συνήθως) την αγωνία μπας και του έχει ξεφύγει κανένα ορθογραφικό λάθος στο ποστ του.

-Ακούστε, του είπα για να τον καθησυχάσω. Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε… εδώ γράφουμε γκρίκλις…και το «θ» μετατράπηκε σε «8»… ο κόσμος προχωρ….

Εβγαλε έναν λυγμό…

-Αχ, όχι σε παρακαλώ… μην μου λες τέτοια… προς Θεού μην χάσουμε τη γλώσσα μας… είναι το μόνο που μας έχει απομείνει.

Είχε δίκιο, αλλά είχε … άδικο.

Δεν χρειάζεται όμως να ανατρέπεις τα πιστεύω ανθρώπων, έτσι για πλάκα… Την άφησα λοιπόν την κουβέντα να φύγει… ο ίδιος μεγάλωσε και έκανε καριέρα παίζοντας με τα γράμματα, τις λέξεις, το συντακτικό… και ξαφνικά του λες: "bye-bye η γλώσσα!»… τώρα μετράνε τα σήματα… κι όχι οι λέξεις…

Ελπίζω να το διαβάσει το post και να του΄ρθει πιο ελαφρύ το πράγμα.

π.χ. ο Λυκάων χρησιμοποεί το «η» της υποτακτικής κ.λ.π.. Κάθε φορά που το βλέπω δροσίζεται η καρδιά μου… με ξανακάνει παιδί…. Όμως αυτό ιντερνετιστικα (sic, που λέγανε) του δίνει στιλ… προσωπικό στιλ που τον ξεχωρίζει από την πρώτη λέξη… Αν το κάνει για να σώσει την ελληνική γλώσσα, μάλλον ματαιοπονεί… υποθέτω όμως ότι το κάνει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς… Προφανώς έφτασε στην e-γραφή κατευθείαν από την καθαρεύουσα… και αυτό ήταν πολύυυυυυυυυυυυ δύσκολο… γι' αυτό και το απολαμβάνω και όποτε έχω την διάθεση τον πειράζω…

Η διαφήμιση της Cosmote είναι όλα τα λεφτά. (αν δεν την έχετε δει να την δείτε)… δίνει την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.

Όλα αυτά μου'ρθανε γιατί αυτές τις μέρες σετάρω τον υπολογιστή ενός φίλου. Laptop, δυνατό, όμορφο και ευάερο… με vista… στα ελληνικά (έλεος!).

Ο φίλος μου ξέρει από υπολογιστές όσο ξέρω εγώ να κυνηγάω ξυπόλητος ζέβρες στην σαβάνα. Παρ΄όλα αυτά ως έξυπνος άνθρωπος θέλησε να μπει στο κόλπο. Να ακούει τις μουσικές του, να τις κατεβάζει, να… να… να…

-Λοιπόν τσίμπατο στο σπίτι σου….φτιάξε ο,τι καταλαβαίνεις και όταν είσαι έτοιμος τηλεφώνησε μου…μου είπε και μου'κανε πάσα το πακέτο.

-Σε 2-3 ώρες θα είμαι έτοιμος… του είπα με υπερηφάνεια… αφού εχω σετάρει πάνω από 200 φορές τα δικά μου μηχανήματα….

Λοιπόν για να μην τα πολυλογώ…

Εντάξει τα vista (μου άρεσαν)…σαν καινούργιο αυτοκίνητο είναι… σε δυο βόλτες το'χεις (βασικά) μάθει… δεν είχα υπολογίσει όμως τα ελληνικά+vista.

Δεν φτάνει που'χε αλλάξει το περιβάλλον, έπρεπε να καταλάβω τι σήμαιναν απλές, καθημερινές λέξεις… π.χ. οργάνωση… ετικέτες… Κοίταγα ένα πράγμα που μου μιλούσε ελληνικά καθαρά και απλά και εγώ δυσκολεύόμουνα να καταλάβω….

Θέλετε να πιστεύετε ότι η ελληνική (κι όχι μόνο) γλώσσα θα επιβιώσει; Με γειά σας με χαρά σας… Αμα θέλετε να γράφουμε και με δασείες, ψιλές, περισπωμένες κ.λ.π.

Πλάκα θα'χει…

Και άστε το internet. Κάθε απόγευμα στο Σύνταγμα και στην Καπνικαρέα, πολύ συχνά έχω την αίσθηση ότι το γεγονός ότι μιλάω ελληνικά, αγγλικά, γερμανικά και ουν πόκο από ιταλικά…δεν θα με βοηθήσει αν χρειασθεί να ζητήσω βοήθεια ή κάτι άλλο….

Δεν διαμαρτύρομαι γιατί από παιδί μου άρεσε το multicultural, η έθνικ μουσική… οι γειτονιές της Αθήνας που παίρνουν (αναγκαστικά) άλλο χρώμα….

Βλέπω τις ελληνικές εφημερίδες (όσο πάει τις βλέπω και λιγότερο) και δεν πιστεύω στα μάτια μου… οι τίτλοι είναι γεμάτοι «γαρ» (δεν εννοούν «γάρο») , «ουκ» (όχι, «ουγκ») , «τις;» «ει» «εν» κ.λ.π.

Μα σε ποιους απευθύνονται;

Στους αναγνώστες που ήδη έχουν ή στο νεώτερο αναγνωστικό κοινό;

Αστε που μου πήρε ένα 10ωρο για να το σετάρω το gamimeno.