Μary Who? Merry Christmas!

Mερικές φορές έχω μια μικρή ελπίδα, ότι τα πράγματα μπορεί να πάνε και καλύτερα.

Οχι, δεν μιλάω για την πολιτική γιατί θα πλήξουμε. Μιλάω για τον άλλον δρόμο. Μιλάω για την άλλη σκέψη, την άλλη ιδέα που σου λέει ξαφνικά ο άγνωστος διπλανός σου και φτιάχνει η μέρα σου.

Πείτε μου, αλήθεια πόσες φορές σας έχει συμβεί αυτό τελευταία;

Με μια παλιά μου πολυ-αγαπημένη, τη Νανσούκα παίξαμε πολύ «ξύλο» κάθε φορά που ακουμπάγαμε το θέμα «αλλάζει ο άνθρωπος ή δεν αλλάζει!».

Εκείνη πίστευε ότι αλλάζει και εγώ το αντίθετο.

Ακόμα επιμένω στη γνώμη μου. Εδω δεν αλλάζει η κατάσταση, πώς θα αλλάξει ο άνθρωπος; Παρ’ όλα αυτα συμφωνούσα και συμφωνώ μαζί της ότι συνεχώς προσπαθεί κανείς... το να καπνίζεις πούρο, ενώ κάπνιζες άφιλτρο κιρέτσιλερ.... είναι μια αλλαγή... μην τα ισοπεδώνω όλα... α... και μια ιστορία που μου’ρθε τώρα στο μυαλό.

Την μία και μοναδική φορά που συνάντησα τον Μίκη Θεοδωράκη (μιλιά δεν έβγαλα...μόνο άκουγα) ήταν παρών και ο Ντέμης Ρούσος, που ήθελε να τραγουδήσει το «Αξιον Εστί». Ο Θεοδωράκης τον συμπαθούσε πολύ και εκείνος τον σεβότανε απεριόριστα. Αναμεσα τους και ο κοκοβιός, έγώ.... Είναι από τις στιγμές που χάρηκα που τις έζησα... Κάποια στιγμή λοιπόν και ενώ ο μεγάλος συνθέτης έλεγε ιστορίες (επιτέλους) μουσικού περιεχομένου... ήρθε στα ώπα του και θέλησε να καπνίσει ενα πούρο... Ανοιξε ενα κουτί και έβγαλε από μέσα μια πουράκλα... οι υπόλοιποι δεν καπνίζαμε... την ώρα που το σενιάριζε μας είπε:

-Ξέρετε ποιός μου τα έστειλε (τα πούρα);

-Ποιός δάσκαλε;

-Ο Κάστρο...

(Ε, δεν εντυπωσιάστηκα δα.... αν δεν έστελνε ο Φιντέλ πούρα στον Μίκη, σε ποιόν θα’στελνε; Στην Μιμή Ντενίση;)

-... ναι, αλλά με ποιόν μου τα’στειλε;

-Με ποιόν;

-Με τον Κωνσταντίνο!

-Ποιόν Κωνσταντίνο;

-Τον πρώην Βασιλέα... χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα... που πήγε να τον δει....

Μεταξύ μας, δεν το βρήκα καθόλου χαριτωμένο....

σωστές επιλογές από σωστές γυναίκες

Χτύπησα πολλές πόρτες στη ζωή μου. Πάντα με μια άλλη άποψη... πάντα με επληττε το επανελαμβανόμενο... με πίστεψαν λίγοι (ο Ιάσων Μοσχοβίτης, η Πιπιλή, ο Νίκος Ευαγγελάτος, ο Γιάννης Καλαμίτσης, ο Αρης Κανελόπουλος, η Βίκυ Αλικάκη, η Ινώ Κωνσταντοπούλου, ο Δημήτρης Κουνελάκης, ο Δημήτρης Κουμπιάς, ο Τζόνι Καλημέρης ίσως να ξεχνάω και 1-2 άλλους...) όλοι τους με άφησαν ελέυθερο να κάνω αυτό που ήθελα. Δεν τους εξέθεσα ποτέ... Εχω κάνει πράγματα που τα΄χω διασκεδάσει πολύ... έχω κάνει και αηδίες... όμως το πράγμα μισό μέτρο πιο κει δεν το πήγα.

Μπορεί να μην είχαν αντίρρηση αυτοί που σας είπα, είχαν όμως όλοι οι άλλοι...

Και εγώ έχω ενα μεγάαααααααααλο ελάττωμα (θυμάστε, οι άνθρωποι δεν άλλάζουν). Ξενερώνω εύκολα και για δικούς μου μόνο λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω στους άλλους. Oταν μ’αρέσει κάτι δουλεύω με τα γκάζια στη τσίτα... μου ζητάς ένα, σου κάνω πέντε.. δεν κολώνω με τίποτα... αν όμως μου την σπάσει η θεία σου που΄’ρχεται από πάνω μου και μου λέει τη γνώμη της χωρίς να της την ζητήσω και ειδικά αν φοράει άρωμα που αντιπαθώ.... ξενέρωσα... ξε-νε-ρω-σα... και σηκώνω απότομα το πόδι από το γκάζι. Αν δεν είσαι ψυλιασμένος και δεν φοράς ζώνη ασφαλείας κινδυνεύεις να βρεθείς με το μάγουλο χαλκομανία στο παρ-μπριζ...

Ετσι πριν απο περίπου δυο χρόνια, αντί να κάθομαι παθητικά μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή και να σερφάρω, έβαλα δειλά-δειλα το πόδι μου στην κινούμενη άμμο που λέγεται blogging.

H καλύτερη αίσθηση που’χα ποτέ όλα αυτα τα χρόνια στα media.

Κανείς πλέον που δεν εκτιμώ τη γνώμη του, μπορεί να μου επιβάλει τί να κάνω. Κανείς δεν θα μου ξαναπεί να βγάλω το πορτοκαλί περιθώριο και να το αντικαταστήσω με ροζ... και μου το λέει, επειδή οπωσδήποτε κάτι πρέπει να πει.

Επρεπε όλοι μας να μπούμε σε μια αδιαφανή μαύρη(;) e- σακκούλα για να μπορέσουμε να φωνάξουμε την αλήθεια μας. Εφαγα τα καλύτερα μου χρόνια με τύπους που μου έδιναν οδηγίες για πράγματα που αγνοούσαν.

Με έχει κουράσει απελπιστικά (ξέρω... λυκαων, μεγαλώνω) η αμάθεια των ανθρώπων. Και για να είμαι πιο ειλικρινής, με έχει κουράση η αδιαφορία τους να μάθουν κάτι παραπάνω. Τα όρια του μικρόκοσμου μας, αρχίζουν και στενεύουν επικίνδυνα.

Οχι, δεν μιλαω για τεχνολογικές γνώσεις. Μιλάω για απλές... θα σας πω ενα μυστικό: Πολλοί απ’ αυτούς που βλέπετε στην προμετωπίδα της ελληνικής ζωής καμμιά φορά ταξιδεύουν στο εξωτερικό. Ξέρετε πού πάνε; Μόνο σε μια ακτίνα ασφαλείας γύρω από το πολυτελέστατο ξενοδοχείο τους.... δεν είπα να πάνε στα μουσεία... δεν είπα να δουν φολκλορ... είπα να «κλέψουν» κάτι από έναν χώρο διαφορετικό από τον μικρόκοσμό τους.

Φυσικά έχει και συμπέρασμα: Τίποτε δεν συγκρίνεται ρε πούστη μου, με τη Μύκονο....

Και μετά έρχεται στην Ελλάδα και με ύφος 200 καρδιναλίων γράφει περί εξωτερικής πολιτικής...

Αυτή την εποχή μου τηλεφωνούν διάφοροι άνθρωποι να μου πούνε για μια φαεινή καταπληκτική ιδέα που είχαν... δεν ξέρετε, τί παπαριά έχω άκούσει.... τί τηλεοπτική βλακεία....

Σταματώ...

Κάνω λάθος. Εγώ κάνω λάθος... όχι εκείνοι. Ετσι κουνιέται το τρένο.... Αλήθεια το λέω... τί με νιάζει άλλωστε...

Χθες βράδι πήγα στο περίπτερο να αγοράσω πορτοκαλάδες...

-Πώς περάσατε στο Σούνιο; Με ρώτησε ο περιπτεράς... ενα συμπαθέστατο παλικάρι....

-Μια χαρά... πού το ξέρεις ότι ήμουν στο Σούνιο;

-Αφού το γράψατε στο blog σας... μου είπε αφοπλιστικά ...

Φίλε μου, είναι μεγάλη δικαίωση αυτό.

Ο μικρόκοσμος μου πήρε μια μεγάλη ανάσα.

Αttachment: Κύριε Λιμπερόπουλε, ευχαριστώ για τα βιβλία!