Στάση Τρίτση

Πριν μερικά χρόνια η πρώην πεθερά μου, η Μέμη (καλή της ώρα)γιόρταζε στις 15Αυγούστου την ονομαστική της γιορτή, στην Πέτρα της Μυτιλήνης....εεεε sorry.. της Λέσβου.

Στην βεράντα του ξύλινου υπέροχου σπιτιού της, κληρονόμημα από την εποχή του παππού της και βάλε... Εφτασα αργά... και οι καλεσμένοι είχαν ήδη φτάσει... Η Μέμη με συνέστησε και μου είπε γελώντας: Μην πας να κάτσεις δίπλα σ’ αυτον και μου έδειξε έναν κύριο, αδύνατο, νευρικό, με άσπρο γένι και με μάτι που έπαιζε... κάτι σαν του Τζάκ Νίκολσον... μην κάτσεις δίπλα του....γιατί δεν θα βάλει γλώσσα μέσα.

Οι άνθρωποι που παίζει το μάτι τους με μαγνητίζουν. Αν είναι άνδρες... μικρό το κακό... αν είναι γυναίκες... πρόβλημα μου... εντάξει; Ετσι βρέθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη δίπλα του.

Ο κ. Γιάννης Καλαντίδης... ωχ... εκείνος που κατέβασε τις ταμπέλες από το Σύνταγμα... ενωποίηση αρχαιολογικών χώρων... τό εκτρωμα (και το παραδέχεται) της πλατείας Ομονοίας... ΠΑΣΟΚ... που τον παρακαλάγανε οι Νεοδημοκράτες να μείνει... αλλά πριτς... έχουμε αρχές... ναι αυτός ο Γιάννης Καλαντίδης καθόταν δίπλα μου και όντως δεν έβαλε γλώσσα μέσα.

Αν έβλεπες πολύ «Λάμψη» στη ζωή σου, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόσουνα ήταν «εξυπνάκιας!»... αν όμως είχες διαβάσει έστω και δυο βιβλία, τον ερωτευόσουνα αμέσως. Εχωνε την μύτη του παντού, από κουβέντες Πανεπιστημιακών μέχρι τα γεμιστα της Μέμης. Πολύ γρήγορα διαπίστωνες ότι οι Πανεπιστημιακοί μάλλον λέγανε γενικότητες και ότι η Μέμη ένιωθε βασίλισσα... Η σκέψη του ήταν σαν το χέρι του Τιραμόλα ... όποιος δεν ξέρει ποιός είναι ο Τιραμόλα υπάρχει και το γκούγκλ σ’ αυτη τη ζωή... και οι γνώσεις του για απίστευτο αριθμό θεμάτων άσχετων μεταξύ τους ήταν όχι πολλές... αλλά εκρηκτικές...

Τον ερωτεύτηκα.

Οταν μάλιστα είδα τίς «βρύσες» του Μόλυβου που έχει ζωγραφίσει, ένα καλοκαίρι που βαριότανε τον ερωτεύτηκα διά βίου. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι στα νιάτα του οι γυναίκες έκοβαν φλέβες...

Ο Αλέκος Σακελλάριος μου είχε πει κάποτε ότι υπάρχουν δυο ειδών έξυπνοι: Αυτοί που το δείχνουν και αυτοί που δεν το δείχνουν... εξυπνότεροι είναι μάλλον αυτοί που δεν το δείχνουν... αλλά σίγουρα όχι και οι πιο ευτυχισμένοι. Ο κ. Καλαντίδης έδειχνε ευτυχισμένος.

Κάτι είχε παρ’ όλα αυτα που μου άρεσε περισσότερο από όλα.

Δεν μπορούσα να το εντοπίσω, μέχρι που το’πε ο ίδιος

-... κάποτε μου είπε ο Αντώνης...

-Ποιός Αντώνης;

-Ο Τρίτσης.

Ο Αντώνης Τρίτσης ήταν στενός φίλος και συνεργάτης με τον Γιάννη Καλαντίδη. Ολοι το ξέρανε πλην εμού... έπρεπε να το’χα καταλάβει... είχε ακριβώς αυτο το βλέμμα του μακαρίτη... την ίδια ταχύτητα σκέψης και απόφασης... τόσες γνώσεις....

Δεν τον ήξερα τον Δήμαρχο. Οταν ήρθε στον 9.84 εγώ πήγα στον ΑΝΤ1... κι έτσι αντί να συνεργασθώ με τον Τρίτση, συνργάστηκα με τον Κουίκ. Τα΄χει αυτα η ζωή...

Τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση τον Τρίτση... κι όχι μόνο εγώ... νομίζω η πλειονότητα των Ελλήνων... μας άρεσε γιατί ήταν Τρίτσης... ολοι σας και μόνος μου... είχε όραμα και μόνο που δεν το’γραφε στο μέτωπό του... είπε να χωριστεί η Εκκλήσία από την Παιδεία και έγινε πανικός... και τότε έμεινε πραγματικά μόνος... εραστής... εραστής της ζωής και θρύλος της νεότερης πολιτικής σκηνής γιατί έφυγε νέος. Σαν τον Τσε...

Και ούτε ενας δήμαρχος, ούτε ενας του υπουργείου Μεταφορών, ούτε ενας Χριστιανός δεν σκέφτηκε να δώσει στο τραμ μια στάση «Αντώνης Τρίτσης»... Από την άλλη, ίσως καλύτερα έτσι ... οι Επαναστάτες και οι Οραματιστές δεν χρειάζονται αγάλματα....και πολύ περισσότερο στάσεις.

Ενας Τρίτσης λείπει... ενας Τρίτσης που να μην μας νιάζει αν είναι με το ΠΑΣΟΚ ή με τη ΝΔ... ενας που να μας κοιτάει στα μάτια και μεις να βλέπουμε στα δικά του τα όνειρά μας...

Attachment: Eκ πείρας σας λέω, ότι μετα από ένα χωρισμό το συναisθηματικό αργά ή γρήγορα λύνεται... αυτο που δεν λύνεται είναι η απουσία μυρωδιών, γεύσεων, άνεσης, ασφάλειας κ.λ.π. Στα σύγχρονα πολεμικά ελληνικά λέγονται: παράπλευρες απώλειες.

Attachment2: Χθες το βράδι μετα απο καιρό βγήκα με τη φωτογραφική μου. Είναι τόσο όμορφα τέτοια εποχή και τέτοια ώρα (21.00)