Πώς να γράψεις

Προσπαθώ εδω και μερικές μέρες να σκεφτώ γιατί συμπάθησα και συμπαθώ τόοοοοοοοοοοοοοοσο τη Μανίνα Ζουμπουλάκη. Ενα πολύ βασικό είναι ότι μου θυμίζει έντονα τη μάνα μου. Εννοώ τη θηλυκότητα της μάνας μου (δεν είναι καθόλου αστεία πράγματα αυτά). Ενα άλλο είναι η η φωνή της και ενα τρίτο το χιούμορ της, που νομίζεις ότι δεν θα’΄ρθει ποτέ και αυτο το γαμημένο είναι πάντα εκεί στην καταλληλότερη στιγμή.

Δεν θέλω να σας πω για το ταλέντο της στο γράψιμο. Οσοι την παρακολουθείτε είμαι σίγουρος ότι έχετε την ίδια εξαιρετική γνώμη μαζί μου. Τζάμπα μαγκιά είναι να εκθειάζεις το ταλέντο ενός ανθρώπου, που το’χει αποδείξει τόσες φορές.

Τη Μανίνα τη γνωρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Δουλεύαμε μαζί στον «Ταχυδρόμο». Βγαίναμε βόλτες στα μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, όπου συνήθως έβλεπε τί «παίζει»... δεν είμαι σίγουρος αν ήθελε να κάνει shopping ή ρεπορτάζ.... Θυμάμαι όμως ότι φορούσε τα πιο απίστευτα σκουλαρίκια... πολύχρωμα, ξύλινα, με παιγνιδάκια, με χάντρες, μανταλάκια.... ταφτιαχνε μόνη της... Το διασκέδαζα πολύ... μέχρι που καμμιά 20αριά χρόνια μετα, βλέπω όλα τα κοριτσόπουλα να φορούν τα ίδια. Λατρεύω τους ανθρώπους που βλέπουν μπροστά, αδιαφορώντας για τα ειρωνικά χαμόγελα των άλλων. Θυμάμαι επίσης ότι αυτό, που είχε στο μυαλό της, το’λεγε με μια ανάσα... όπως ακριβώς γράφει.

Το καινούργιο της βιβλίο έχει τίτλο « Πως να γράψεις». Διάφοροι φίλοι της μαζευτήκαμε στο βιβλιοπωλείο «Παπασωτηρίου» στην Πανεπιστημίου. Μίλησε ο καθηγητής Λογοτεχνίας Μίμης Σουλιώτης και διάβασαν κείμενα οι ηθοποιοί Δήμητρα Ματσούκα και Χάρης Ασημακόπουλος.... Είπαν πολλά και σπουδαία για το βιβλίο της... ο Χρήστος Χομενίδης έκανε το happening ελαφρώς Πνύκα και πολύ το ‘φχαριστήθηκα...ο Γρηγόρης Ψαριανός άκουγε προσεκτικά ... ο Γιώργος Παυριανός στην πρώτη σειρά την κοιτούσε με λατρεία και δίπλα του η Κατερίνα Λάσπα, που πρέπει να σας πω ότι ήταν πιο όμορφη από ποτέ... Και bloggers ήταν εκεί και περαστικοί ήταν και θαυμαστές.... Μια όμορφη ατμόσφαιρα... τις λατρεύω τις παρουσιάσεις βιβλίων, αφού κάποτεσε μια παρουσίαση γνωρισα τον έρωτα της ζωής μου, που αργότερα μεταμορφώθηκε στον εφιάλτη της ζωής μου.... με άλλα λόγια (σχεδόν) φυσιολογικά πράγματα....

Ολα θα κυλούσαν κανονικά.... μέχρι που άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες του ημιόροφου του βιβλιοπωλείου ο Μάνος Ελευθερίου.

Ποιός;

Ο Μάνος Ελευθερίου;

Ποιός;

Ο Μάνος Ελευθερίου ο Θεός.

Τί ένιωσα;

Μα τί άλλο;

Καμάρι για τη φίλη μου(τη νιώθω πολύ φίλη μου παρ’ όλο που βλεπόμαστε εξαιρετικά σπάνια). Ο κ. Ελευθερίου ήταν εκεί για να τιμήσει τη συνάδελφο του. Ηθελα πάντα να του σφίξω το χέρι, αλλά δεν τόλμησα... Ντράπηκα σαν παιδί. Σήκωσα όμως τη μηχανή μου και τράβηξα μερικές φωτό του.

Να το πάρετε το βιβλίο της Μανίνας... Είναι ενας καταπλήκτικός οδηγός-φίλος (όπως πολύ εύστοχα είπε ο κ. Ασημακόπουλος) για όσους θέλουν να γράψουν. Μάλιστα.

Προσωπικά δεν μ’αρέσουν αυτοί οι «οδηγοί», αφού δεν πιστεύω ότι το γράφειν διδάσκεται. Γράφεις επειδή κάτι σε ζμπρώχνει να γράψεις.

Τελεία.

Αν σε διαβάζουν γράφεις καλά, αν δεν σε διαβάζουν γράφεις γιατί απλώς γουστάρεις...

Το βιβλιο παρ’όλα αυτα το διάβασα μονορούφι. . Γέλασα πολλές φορές. Πολύ χιούμορ και πολύ Μανίνα... μάθημα συγγραφής; ΟΚ. Ομως με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Μεσα από τα παραδείγματα είδα την ελληνική πραγματικότητα ... είδα μαθήματα ψυχολογίας... είδα βέβαια φιλοσοφία και αν θέλετε, είδα τον πόνο που κουβαλάει κάθε άνθρωπος που είναι πάνω από 30.ετών.... είναι ενα δικό της οδοιπορικό.

Δεν μ’αρέσει να γράφω τη γνώμη μου για βιβλία. Πιστεύω ότι δεν μπορεί κανείς να γράψει για κάτι που έγραψε άλλος... το βρίσκω ελαφρώς σχιζοφρενικό... είναι σαν να απαντάς με τραγούδι στο τραγούδι, με ζωγραφιά στη ζωγραφιά.....

Μπορώ να σας πω μόνο ότι εμένα μ’αρεσε πολύ.

Αν τις συμβουλές τις κάνει ρόλους θα μιλάμε για ένα υπέροχο σενάριο.

Γνωρισα τη Μαλβίνα, γνωρίζω τη Μανίνα. Κατα τη γνώμη μου δυο από τις πιο σημαντικές δημοσιογράφους-συγγραφείς της εποχής μας.

Είμαι πολύ ευτυχής γι’ αυτό.

Πολυ-πολύ ευτυχής.... και αν με ζηλεύετε, κάνετε πολύ σωστά.

attachment: Πριν μερικά χρόνια την είδα ενα βράδι σε κάποιο club. Δεν θυμάμαι πού και πότε. Καθόταν στη μπάρα μαζί με παρέα. Το φως ήταν άσπρο και συγκεκριμένο μεσα στο σκοτάδι, σαν από μοναχικό προβολέα... η ηρεμία του club μετά το νταβαντούρι. Ο dj έπαιζε ενα κλασσικό ροκ κομμάτι... η Μανίνα σηκώθηκε και κάτω από το φως χόρεψε μόνη της την ωραιότερη ροκιά που΄χω δει ποτέ. Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα αν ήταν ερωτευμένη ή πονεμένη. Αυτό άλλωστε είναι ροκ. Το φωτογράφησα στο μυαλό μου για πάντα.

attachment2: Πολύ μεταξύ μας, επειδή πολλοί και πολλές εδώ μέσα πιστεύουμε ότι είμαστε αδικημένοι Ντοστογιέφσκι... καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά σ' αυτά που λέει η κυρία Ζουμπουλάκη. Ρε παιδί μου, κάτι μπορεί να μας έχει ξεφύγει... ποτέ δεν ξέρεις...

άσχετο (με το θέμα) attachment: Οσοι κι όσες από σας θέλετε να διαβάσετε (μάθετε) πώς νιώθουν σήμερα τα νεαρά παιδιά, ρίξτε μια ματιά σ' αυτο εδώ post της Σοφίας Χο.