Ερωτικό

Σαν σήμερα, δυο χρόνια πριν έφτασα στα όρια μου. Και όταν τα έφτασα τους έδωσα μία τα έσπασα και τα πήγα όσο πιο μακρυά μπορούσα.... σε μια τρελλή πορεία.

Δεν σας το συστήνω. Απλώς τεντώστε τα όριά σας, μην τα σπάσετε...ειδικά όχι εν θερμώ... γιατί ποτέ μετά δεν θα ξαναχετε όρια...Ποτέ μην πλησιάσετε εναν σκύλο-φύλακα αθόρυβα και από πίσω...θα σας δαγκώσει οπωσδήποτε, μόλις σας αντιληφθεί.

Δάγκωσα άσχημα.

Πολύ άσχημα. Βγήκε ο εαυτός μου από μέσα μου και μου είπε:

-Είσαι «μέσα»;

Βέβαια ήμουν «μέσα»... (πάντα είμαι «μέσα», γαμώ την πουτάνα μου...εχει δίκιο η φίλη μου η Βασιλική! Τι να λέμε τώρα!!! )

-Πάμε, του είπα χωρίς να το σκεφτώ....

Και πήγαμε. Εκείνος έξω από μέσα μου και εγώ από πίσω να τον ακολουθώ κρατώντας το δρεπάνι. Δεν ήξερα ότι οι άνθρωποι κρύβουν τέτοιες κτηνώδεις δυνάμεις μέσα του.

Είχα στόχο. Ενός... μόλις συνήθισα το σημάδι...και αφού ξεπεράσαμε τις παράπλευρες απώλειες... του πήρε ο διάολος τον πατέρα.

Ενας αρσενικός είχε μπει στον κήπο μου και είχε κατουρήσει τα λουλούδι μου... Δεν είχε ούτε μία τύχη... Ο ίδιος ένα βράδι μου΄χε δώσει την ιδέα του όπλου: «Ολα παράγουν ενέργεια...από τα συντονισμένα βήματα ενός λόχου, μέχρι τον πόνο 10 μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους!»....

Δεν τον πίστεψα, γιατί είχα το μυαλό μου στο κατούρημα και βέβαια στο λουλούδι του κήπου μου... και όταν το λουλούδι πήγα να το χαϊδέψω και με τσίμπησε....επιβεβαιώνοντας τους φοβους μου, τότε η ενέργεια του απόκοσμου θυμού μου έγινε όπλο. Πέταξα πιο ψηλά από όσο βλέπουν οι άνθρωποι και σαν ελευθερος σκοπευτής τον έκανα locked στο στόχαστρο και έλιωσα το θάρρος, το θράσσος, την αυτοπεποίθηση, τα κύτταρα, τις πουστιές, την αφ’ έδρας εξουσία του... Με το μυαλό μου, που ήταν θανατηφόρα οπλισμένο. Εννοώ καθε λέξη.

Ο εαυτός μου ικανοποιημένος μπήκε μέσα μου...

Παρ’ολα αυτά:Απόλυτο κενό.

Αν μετάνιωσα; Οχι δα! Απλώς δεν θέλω να μου ξανασυμβεί... ούτε ο λόγος ούτε η αντίδραση...

Το’χω ξαναπεί σε 2-3 ανθρώπους σε στιγμές εξομολογήσης, αλλά όλοι τους δεν με πήραν στα σοβαρά. Και έτσι σιώπησα.

Εμένα όμως με αλλαξε αυτη η ιστορία, που ΟΛΟΙ κ ΟΛΕΣ σας δεν καταλαβατε λέξη. Ολη αυτη η πρωτόγνωρη ενέργεια που χάθηκε σε μερικά μόνο υπερ-βλήματα, είναι αδύνατο να αντικατασταθεί. Και αυτη που απέμεινε μοιράστηκε σε ενα μικρό μπουκαλάκι που λεει απ εξω: «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ» και σε ενα άλλο που λέει: «ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΦΛΕΚΤΟΝ!»

Ολα τα αλλα είναι άδεια.

Εντελώς άδεια. Στεγνά...

Οποιος πλησιάζει έχει άπλως να διαλέξει ένα από τα δυο τελευταία γεμάτα (;) μπουκαλάκια. Οποιος πειράξει τα άδεια μπουκαλάκια μου, ούτε που θα προλαβει να αναρωτηθεί «γιατί;»...

Ο κήπος είναι δικός μου και εχω πουλήσει τη ψυχή μου στο διάολο για να τον περπατώ, να τον σκαλίζω και να τον ποτίζω... και όποιος το αμφσιβητεί δεν έχει παρα να πάει να ζητήσει τα συμβόλαια απ’ αυτον που τα’χει μαζί με τη ψυχή μου....