τα μυτερά βυζάκια

Παντρεύτηκα μια φορά από ζήλεια.
Ε, δηλαδή δεν ζήλεψα εγώ... η τότε φίλη μου ζήλέψε τη γυναίκα μου (την οποία δεν είχα δει) γιατί νόμιζε ότι την φλερτάριζα.
-Οχι, μωρό μου...
-Ρε, α παγαινε από κεί... τώρα σε μάθαμε....
Μπινελίκια, βρισιές, τιμωρίες, γκρίνιες...
Ποια είναι αυτη ρε πούστη μου, για την οποία τραβάω τα πάνδεινα;
Την γνωρισα.
Την ερωτεύτηκα.
Την παντρεύτηκα.
Δηλαδή την αγαπώ για πάντα.... ποτέ δεν κατάλαβα τους φίλους μου που έχουν χωρίσει και βρίζουν τις πρώην γυναίκες τους... Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορείς να μην αγαπάς έναν άνθρωπο που για κάποιο χρονικό διάστημα είχατε αποφασίσει να μοιράσετε τόοοοοοοοοσα πράγματα... Περίεργο... εκτός πια κι αν σου έχει σκοτώσει τη μάνα...
Το πιο αστείο είναι ότι ακόμα και σήμερα η τότε φίλη μου, λέει στους κοινούς μας γνωστούς:
-Είδατε που σας ταλεγα; Δικιο δεν είχα?
Η ζήλεια γεννιέται, ανδριεύει μέχρι να επιβεβαιωθεί. Ο ζηλιάρης για να επιβεβαιώσει τη μαλακία του, μπορεί να διαλύσει τα πάντα.
Οταν με ζηλεύουνε ξυπνάει μέσα μου το ωμό αρσενικό. Τρελλαίνομαι. Μάλλον άδικο έχω, αλλά σας λέω πώς νιώθω. Πρέπει επίσης να ομολογήσω ότι είμαι η χαρά της ζηλιάρας και της ανασφαλούς. Δώσε μου ανασφαλή άνθρωπο, να τον ανεβάσω στα Ιμαλάϊα (την πατρίδα του Schmuda και της Sherpa) και μετά να τον αφήσω στην τύχη του και στο Γιέτι. Με άλλα λόγια, κάνω προσπάθεια για να είμαι έστω και ελαφρώς αντικειμενικός σε τούτο δω το post.
Εχω νιώσει στο πετσί μου ζήλεια επαγγελματική, αλλά στα παπάρια μου.
Εχω νιώσει τη ζήλεια άλλων ανδρών, αλλά επίσης στα παπάρια μου... ας πρόσεχαν... μεγάλα παιδιά είναι...
Εχω νιώσει όμως και τη ζήλεια του στυλ: «Θες να την γαμήσεις αυτήνανε!»
Προσέξτε: Αυτήνανε! Το φτύνει το αφτήνανε!
Προφανώς και θέλω να τη γαμήσω (συγγνώμη κυρίες μου, δεν το εννοώ (πάντα) έτσι άκομψα, όσο διάβάζεται)... αφού έχει ενα ντεκολτέ μέχρι την αρχή του βραζιλιάνικου, αφού με κοιτάει στα μάτια ακόμα κι όταν ρωτάω τον σερβιτόρο «συγγνώμη, η τουαλέτα πού είναι;», αφού αδιαφορεί για τον κακομοίρη που την συνοδεύει. Βέβαια και θέλω να τη γαμήσω, παρ’ όλο που είναι η ξαδέλφη της ψυχολόγου σου.... όταν βάζει προκλητικά κραγιόν καθε τρις και λίγο στα αθώα τσιμπουκοχειλ....
Εεεεεεεεεε τί το κάναμε εδώ: Cyber sex?
Mε παρεξηγήσατε... Αλλά όταν μιλάμε για ζήλεια και αφτήνανε...να ξέρουμε τί ακριβώς εννοούμε. Δεν ζηλεύεις για τα πτυχία της στην αστροφυσική, αλλά για τα τσαιμπ... έ για τα χείλια της...
Οχι;
Α, μη λέμε ο,τι θέμε....
Μια φορά είχα πάει σε ένα bar με μια φίλη μου... Κάθισα στην μπάρα στην γωνία και μετά από κανένα μισάωρο, ήρθε μία που φορούσε ημιδιαφανές Τ-shirt και οι ρώγες της του μικρού στήθους της σε προδιέθεταν να κρεμάσεις το μπουφάν σου....
Καθόμουν ο κακομοίρης και μίλαγα για το πού και με ποιούς θα πάμε διακοπές και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου το T-shirt που (λέμε τώρα) αντιστεκότανε... Τί να βλέπω; Την Brigitta (την ιδιοκτήτρια και φίλη μου) να κάνει κοκτέηλ ή το T-shirt που μου’λεγε: γειά σου μικρούλη....
Η φίλη μου βέβαια είδε τα μάτια μου που κάνανε γκλοιιιιντοϊνγκ (δεν τα ελέγχω ακόμα τα πούστικα... το δουλεύω όμως...) γύρισε απότομα, είδε το ταλαιπωρημένο T-shirt και όταν ξαναγυρησε, το βλέμμα της ήταν γεμάτο αηδία, λες και είδε τον Ευαγγελόπουλο νύφη.
Εκανε μια με το κορμί της και μου’κρυψε το 2/3 της θέας...
Αμέσως το μυαλό του αρσενικού δίνει τη διαταγή:
-Ξαναπάρε πίσω την πλήρη θέα.
Πιθανότατα την διαταγή αυτη εκτός από το πουλί σου, την παίρνουν και οι γυναίκες που είναι δίπλα.
Η δικιά μου έκανε ακόμα μια μικρή κινήση πρός τα δεξιά και μου’κλεισε εντελώς το τοπίο, αλλά το επόμενο δευτερόλεπτο τα Μυτερά Βυζάκια , βγήκε ολόκληρη από τα αριστερά. Μας πλησίασε ...ακούμπησε (ακούμπησε) σχεδόν το ένα μυτερό βυζάκι στον αγκώνα μου και είπε:
-Μήπως μπορώ να έχω φωτιά;
Γάματα, είπα από μέσα μου...
-Ευχαρίστως...είπα ο μάλαξ και έσπευσα να της δώσω τον αναπτήρα... αντί να περίμενω να δώσει φωτιά η φίλη μου....με 3 phd στη ζήλεια παντός καιρού.
Αναψε... ωραία.... θα φύγει.... εμ δέ!
-Σας άκουσα πριν απο λίγο ότι πάτε συχνά στην Πάρο. Δεν έχω ξαναπάει και θα ήθελα να μου πείτε...να προτιμήσω Νάουσα ή Παροικιά....
-Εμείς πάμε Δρυό... ξαναπρόλαβα ο εκ νέου μάλάξ... το καταλαβαίνω (επιτέλους) και προσθέτω: Ε, μωρό μου;
Αλλο λάθος... μόλις το μωρό σου, το πείς μωρό μου, μπροστά σε ένα άλλο μωρό, που το δικό σου μωρό θέλει να ξεμαλλιάσει ή να του πατικώσει (εν προκειμένω) τα μυτερά βυζάκια... το δεύτερο μωρό, αμέσως σκέφτεται πώς θα γίνει, να γίνει το δικό σου μωρό, στη θέση αυτού του ξενέρωτου μωρού... και φυσικά το δικό σου μωρό το γνωρίζει...γιατί κάνει ακριβώς το ίδιο σε ανάλογη περίσταση....
Είπα για τις Λεύκες, για την Παροικιά, το Κάτω Λιβάδι, για το Πάνω Λιβάδι, για τον Γιάννη Πάριο... πολύ χάρηκαν τα μυτερά βυζάκια που βρήκε ένα τόσο ταιριαστο ζευγάρι.... η δικιά μου στο μεταξύ αν και πολυλογου... μούγκα...τρείς λέξεις κι αυτές χωρίς όλα τα σύμφωνα... Να σας κεράσω παιδιά, ένα ποτάκι... μα τί λες... εσύ είσαι μόνη... εμείς θα σε κεράσουμε... ετσι μωρό μου (σκάσε μαλάκα πιάααααα!)...
χαχα χαχου ...Τα Μυτερά Βυζάκια να και εναν γυρο από την Brigitta… κάποια στιγμή ήρθε και ο Ανδροκλής.
Με κουστούμι μπεζ, 2 μέτρα, σαν βοηθός manager ...που μόλις (αλήθεια) είχε τελειώσει ενα meeting…
- O Aνδροκλής...
- ....χάρηκα.... Μωρό μου (χαράαααα το δικό μου μωρό), ερχομαι κατευθείαν από το γραφείο....
-Μου’λειψες... μου λειψες.... Τα παιδιά από δω....μπλα...μπλα.... Ξέρετε ο Ανδροκλής είναι αραβωνιαστικός μου....Αραβωνιαστήκαμε πριν απο 3 μήνες....
-23 Φεβρουαρίου... συμπλήρωσε με χαμόγελο ο Ανδροκλής που ήταν φανερό, ότι ήταν ο τακτικός...
Η δικιά μου τον κατασυμπάθησε που ήξερε επακριβώς την ημερομηνία.
-Και πότε με το καλό;
Μετα από λίγο ο Ανδροκλής πήρε τα μυτερά βυζάκια, που είχαν πιάσει φιλίες στο μεταξύ με τον αγκώνα μου... και φύγανε.... Γεια σου Brigitta… thnx… ξέρεις πού θα με βρεις... γεια σας παιδιά... ελπίζουμε να σας δούμε στην Πάρο...
Ανοιξαν την πόρτα... έκλεισαν την πόρτα πήγανε στην ευχή του Θεού.
Με γάμησε.
Με γάμησε.
Κατ αρχήν δεν μιλούσε. Μετα μιλούσε μονολεκτικά. Μετα δεν ξαναμιλούσε. Στο αυτοκίνητο έκανε ότι κοιμόταν... και όταν έφτασα έξω από το σπίτι της τα είπε όλα...μην μ’ ακουμπάααααααας.... να πα να βρεις την πουτάνααααααα σου....
Καλό είναι να μην ρωτήσεις ποιάν... Σπάνια κάνω τα σωστά στην ζωή μου....
-Ποιαν εννοείς;
Ο χρόνος σταματάει: Το βλέμμα είναι σαν του Σούπερμαν όταν θέλει να δει μέσα από κτίρια....
- Πήγαινε στην Brigitta να σου δώσει πλήροφορίες... Αντε και γαμήσου Αντώναρε....
Ανοίγει την πόρτα. Την ΚΛΕΙΝΕΙ και απομακρύνεται κυρία...
-Μπιιιπ... ανοίγω το παράθυρο: Ελα πίσω... ασε τις βλακείες...
Ενα βήμα... ακόμα εεεενννναααα...ερχεται πίσω...
Μούτρα... ελα μωρε... αφού ξέρεις ότι δεν έκανα τίποτα... αμα της τηλεφωνήσεις θα σε σκοτώσω... μα είσαι καλα... φιλι... κι αλλο φιλί... νάρθω πάνω;
-Ελα.
Τέλειο πήδημα. Ανανεωτικό... αλλά πάντα ενα βήμα προς το τέλος.

Λοιπόν....είχε δίκιο ως προς το τυπικό. Γιατί δίνεις θάρρος στους ανθρώπους; Λάθος ερώτηση... δεν την νιάζει καθόλου αν δωσω θάρρος σε έναν Πολωνό μετανάστη...ή σε μια ενδιφέρουσα γιαγιά... αν όμως είναι Πολωνίδα με μυτερά βυζάκια...τότε είμαι κάθαρμα... Παρ’ όλα αυτα,
Πάει στο διάολο το καταλαβαίνω...
Ομως δεν το προκάλεσα... ναι, αλλά και δεν το απέριψες...
Μπαααα!!!
Δεν είχα καταλάβει ότι πρέπει να επιλέγω ανθρώπους ανάλογα με το sexual affect που οι άλλοι νομίζουν , ότι ασκείται πάνω μου... Εχω μια πολύ αγαπημένη φίλη από παλιά που ντύνεται σκυλέ... καρα-σκυλέ ... η Γωγώ Μαστροκώστα στο πιο πολύχρωμο...όμως... την αγαπώ πολύ και χαίρομαι την παρέα της... είναι σπουδαία φίλη μου.... όλες μου οι γυναίκες την μίσησαν βαθειά... Γιατί αραγε; Και όμως εκείνη ποτέ δεν μου είπε άσχημη λέξη γι’ αυτές και πάντα προσπαθούσε να γίνει φίλη τους... Λυπάμαι, αλλά δεν το δέχομαι... όσο και να μου’χει κοστίσει αυτό...
Ομως για να το επιβεβαιώσω (και όσοι άνδρες διαβάζετε υποθέτω ότι θα με υποστηρίξετε) στην παραπάνω ιστορία η τότε φίλη μου λάθος ζήλεψε... και ακόμα πιο λάθος αντέδρασε έτσι όπως αντέδρασε.
Τα μυτερά βυζάκια, δεν τα ξανάδα ποτέ στη ζωή μου και ούτε το επεδίωξα και ποτέ... Γιατί;
1. Φορούσε ενα αρωμα που μισησα από την πρώτη στιγμή.
2. Εκτός από μυτερά βυζάκια, είχε και μυτερα χαρακτηριστικά και μυτερη σκέψη, πράγμα που επίσης με ξενέρωσε....
3. Και ενα τρίτο που καμμιά γυναίκα δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν μου άρεσε καθόλου το γεγονός ότι συμπεριφερόταν αγνοώντας την φίλη μου. Μπορεί ναμαι όσο μαλάκας φαντάζεστε... όμως όποιος προσβάλει τους φίλους μου, γίνεται αυτόματα εχθρός μου... αρα να θέλω να παίξω μαζί της...ηταν ήδη αποκλεισμένο...
Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι η ζήλεια είναι αφροδισιακό. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν το’χω σε μεγάλη ποσότητα.
Ζηλεύουν οι γυναίκες (γι’ αυτές ξέρω) που είναι γεμάτες πάθος. Προφανώς και είναι αρρώστεια... προφανώς και οδηγεί στο τέλος... όμως όπως και νάχει, η διαδρομή είναι πύρινη....σαν την κόλαση. Εκτός πια και αν όλοι θέλετε να πάτε στον Παράδεισο.
Attachment: Οι φωτό σήμερα είναι επίτηδες μαυρόασπρες. Το μαυρόασπρο ειναι μηδενιστικό, αλλά ταυτόχρονα και πολύ σέξι.