Το ελάφι με την τρύπα.

Πριν από ποοοοολλά χρόνια πήγα με τους γονείς μου στην Αυστρία: στο Gmuden. Μια μικρή, πολύ ρομαντική λίμνη, με κύκνους, που τον Σεπτέμβριο, που πήγαμε έκανε φοβερό ψοφόκρυο.
Εκεί σΆ αυτο το μικρό χωριό βρήκαμε έναν Ελληνα γνωστό μας. Είναι αυτό που λέμε: όπου σηκώσεις πέτρα, από κάτω θα βρεις Ελληνα. Τί ξέραμε εμείς στη δεκαετία του '60 για την Αυστρία;

Ελα ντε! Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι είχε ελάφια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου 'χε κολλήσει, ότι καθώς τρέχουμε στην Autobahn, θα μας πεταχτεί από στιγμή σε στιγμή ένα τάρανδος.
Και όντως! Ο γνωστός μας στην Αυστρία ένα βράδυ μας πήγε με το αυτοκίνητό του στον αυτοκινητόδρομο και έριχνε τους προβολείς του στα λιβάδια, όπου δεκάδες ελάφια βοσκούσαν και «πάγωναν» από το φως. Δεν το βρήκα καθόλου χριστουγεννιάτικο.

Μάλλον με τρόμαξε....
Την άλλη μέρα ψωνίσαμε ένα αληθινό δέρμα (γούνα) ελαφιού. Εχω φοβερές ενοχές, αλλά πιστέψτε με ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν οικολογικές οργανώσεις, "οι Φίλοι της Κόμπρας" και "τα ξαδελφια του υπό εξαφάνιση Κάστορα". Δεν θυμάμαι άλλωστε γιατί το πήραμε. Μας είχαν κάνει τόσο πολύ εντύπωση τα πράγματα, που υποθέτω ότι και βαλσαμωμένο θα το παίρναμε... Το βάλαμε σε μια μια σακκούλα και μετά το θυμάμαι ξαπλωμένο στο σαλόνι μας... Θυμάμαι επίσης την μάνα μου να γκρινιάζει ότι μαδάει. Δεν το συμπάθησα ποτέ αυτο το ελάφι.... Και μετα το 'χασα. Υποθέτω ότι η ελληνική γκρίνια επικράτησε την αυστριακής ανάμνησης.

Πριν απο κανένα χρόνο ήμουν στο πατρικό μου... μόλις είχα φάει ντομάτες με αυγά στραπατσάδα και είχα αράξει στην μπερζέρα και χάζευα το κλασσικό ντοκυμανταίρ της ΝΕΤ για τα ελάφια....
-Ρε μάνα τι απέγινε εκείνο το δέρμα ελαφιού; τη ρώτησα.... αφού έκανε τσαφ η μνήμη μου.
Στις μανάδες καλό είναι να μην κάνεις τέτοιες ερωτήσεις, γιατί λατρεύουν να διώχνουν πράγματα. Μου το 'φερε μέσα σε μια σακκούλα με ναφθαλίνη.
-Θες να το απλώσουμε να το δείς; με ρώτησε.
Ψιλοανατρίχιασα.
-Μπά!
-Θες να το πάρεις;
-Το ελάφι;
-Ναι, το ελάφι, το 'χαμε πάρει από το Γκμούντεν το 1965.
-Ναι, ναι θυμάμαι; Να το πάρω λές;
-Και δεν το παίρνεις;
Ε, το πήρα ανοήτως όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Την ώρα που έφευγα με το ελάφι στην πλατη μου λέει:
-Μην ανησυχήσεις για την τρύπα.
-Ποιά τρύπα;
-Από τη σφαίρα.
-Ποια σφαίρα;
-Στο ελάφι.
-Θυμάσαι εκείνον τον Ελληνα που συναντήσαμε στο Γκμούντεν;
-Μάλιστα!
-Μουχε πει ότι το δέρμα έχει την τρύπα από τη σφαίρα που το σκότωσε και θα μαδάει γιατί η ελαφίνα ήταν έγκυος.... Αντε γειά σου τώρα.

Και με άφησε κόκαλο με το ελάφι στον ώμο .
Τι να κάνω; Το πήρα και το ξάπλωσα στο πάτωμα. Εβαλα το πόδια μιας καρέκλας στην τρύπα και αποφεύγω να το κοιτάω... δεν γινόταν όμως... γιατί του την έπεφταν συχνά - πυκνά οι γάτες μου, η Μινού και ο Πέρσης, που δεν τους αρεσε καθόλου, που έφερα και κάτι αλλο που μαδάει στο σπίτι....
Τις προάλλες ήρθε σπίτι μου ο φίλος μου ο Νίκος.
-Τι είναι αυτό; Μου είπε...
-Ελάφι!
-Εσύ το σκότωσες;
Ωραία Ιδέα! Πάντα ήθελα να ήμουν ο Ρομπέν των Δασών.

-Το θες;

-Το ελάφι;

-Ναι! Αλήθεια το λες;

-Αμέ!

-Να το πάρω δηλαδή;

-Ε, αφού στο λέω.

-Μαδάει;

-Οχι, σπουδαία πράγματα.

-Τί είναι αυτη η τρύπα;

-Ποιά τρύπα;

-Αυτή!

-Α, δεν είναι τίποτα. Από τον σκώρο.

-Τρώνε οι σκώροι ελάφια;

-Το καλύτερό τους. Γι' αυτο το καλοκαίρι να το βάλεις στην ναφθαλίνη.

-ΟΚ! Είμαι υπόχρεος.

-Κι εγώ!

(Ηθικό δίδαγμα: Αμα δεν μπορείς να σκοτώσεις τίς τύψεις σου, κάν 'τις πάσα σε κανέναν άλλον!)