στο Μοναστηράκι

Πάει το καλοκαίρι. Ούτε που το κατάλαβα αυτη τη φορά.
Εχω να κάνω τόοοοσα πράγματα, τα οποία βαριέμαι όοοοοοοοοολα να τα κάνω. Το τί δημόσια υπηρεσία και τράπεζα έχω να επισκεφτώ τη Δευτέρα, δεν λέγεται... Είμαι ικανός να εφεύρω 400 πειστικότατες δικαιολογίες στον εαυτό μου, για να το αποφύγω.
Τωρα τελευταία με τη φωτογραφική μηχανή βελτιώθηκε το πράγμα Οπου πάω την παίρνω οπωσδήποτε μαζί μου. Στην αρχή την έπαιρνα για δημοσιογραφικούς λόγους, μέχρι που ανακάλυψα ότι δεν είμαι φωτορεπόρτερ, όταν π.χ. μπροστά μου 3 σεκιούριτι έκαναν τόπι στο ξύλο ένανε... κι εγώ κοιτούσα με ενδιαφέρον μεν, αλλά την μηχανή ούτε που πέρασε από το μυαλό μου να τη σηκώσω... μ'αρέσει που δεν είμαι εκεί για δημοσιογραφικούς λόγους, αλλιώς να είσαστε σίγουροι, ότι μια μέρα θα επέστρεφα σπίτι με τη φωτογραφική μηχανή όχι στον ωμο. Eίναι απίστευτο πόσο δύσκολα μπορείς να μπεις στην κοινωνία ενός τόσο μεγάλου δρόμου, όπως η Ερμού.
Σιγά-σιγά το κατάφερα.
Δεν έχω καμμιά διάθεση να καταγγείλω τίποτα, γιατί αν δεν πήγαινα τόσο συχνά να φωτογραφίζω ούτε που θα τα’παιρνα πρέφα... όπως άλλωστε δεν τα παίρνουν και οι περισσότεροι.
Δυο θέματα με ξετρελλαίνουν:
Μαμάδες+κόρες (τις οποίες φωτογραφίζω) και οι επαίτες (που δεν φωτογραφίζω). Με την ευκαιρία: δεν φωτογραφίζω δύσμορφους ανθρώπους (που είναι εύκολο θέμα), δεν φωτογραφίζω ναυάγια της ζωής και τέλος δεν φωτογραφίζω παιδιά (αν και θα΄θελα πολύ) γιατί δεν νομίζω ότι μου επιτρέπεται. Ολα τα άλλα τα φωτογραφίζω ... απ’ αυτα ποστάρω ελάχιστες φωτό... φαντασθείτε ότι πριν απο μερικές εβδομάδες που τις μέτρησα είχα 55.000 φάτσες και απ’ αυτές 13.000 επιλεγμένες.
Oι ζητιάνοι που δεν φωτογραφίζω, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να τους παρακολουθεί κανείς...Ολοι αυτοί οι αναπηροι τραγικοί άνθρωποι που βλεπετε ζητιανεύουν με βάρδιες... μοιράζονται τα ίδια καροτσάκια.... φεύγει ο ένας και έρχεται ο άλλος αυτοματοποιημένα... υποθέτω ότι ως υπάλληλοι θα’χουν και ρεπό....είμαι σίγουρος ότι παίρνουν μόνο ποσοστά.... όσο πιο τραγική η αναπηρία, τόσο και πιο εύκολη η θέση εργασίας υποθέτω... είναι επίσης ταξινομημένοι ανα αναπηρία.... το ερώτημα είναι ποιός είναι ο εργοδότης.
Βγαίνω το απογευματάκι όταν έχω τελειώσει με τις δουλειές μου. Το καλύτερο μου είναι μετά όταν επεξεργάζομαι τις φωτογηραφίες και τις ταξινομώ στον υπολογιστή. Κατ’αρχήν βλέποντας τις φωτογραφίες ξανα-κάνω τη βόλτα... σε κάθε πλάνο θυμάμαι ακόμα και την ανάσα μου, τους ήχους, τις μυρωδιές...
Σήμερα κάθισα λίγο στο Μοναστηράκι. Δίπλα ήρθε ενας νεαρός γύρω στα 30... μου ζήτησε φωτιά.. τατού παντού... μορφωμένο παιδί... φαινότανε από τα ελληνικά του που ήταν άψογα... Με κατηγορούν για φασίστα...μου λέει ξαφνικά... είσαι; Τον ρωτάω... όχι... μου απάντάει ατάκα. Μου δείχνει ενα τατού στο δεξί του χέρι... ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ... Θέλω να κάνω και στο άλλο χέρι το ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ...
-Καλά έκανες και δεν το χτύπησες... του λέω...
-Γιατί;
-Γιατί θα είχες γράψει ανεξίτηλη μαλακία πάνω σου...
-Δεν πιστεύεις στο «παν μέτρον άριστον» δηλαδή;
-Καθόλου.
-Γιατί;
-Γιατί κανείς αρχαίος δεν είπε «παν μέτρον άριστον».
-Και τί είπε;
-Μέτρον αριστον... αλοίμονο αν κάθε μέτρο ήταν άριστο... ας πούμε... η γεναιοδωρία δεν έχει μέτρο... ή είσαι ή δεν είσαι γενναιόδωρος... (αυτο είναι ένα από τα αγαπημένα μου παραδείγματα, κάθε φορά που κάνω αυτη τη κουβέντα... και βασικά την κάνω, γιατί με διασκεδάζει η έκπληξη στο πρόσωπο όλων, που μέχρι εκείνη τη στιγμή πιστεύουν οτι λένε σπουδαία πράγματα... παν μέτρον άριστον... τί λε ρε πούστη μου... κάτι σαν το ή ταν ή επι τας... μου μοιάζει...)
-Αδελφέ, τί είπες τώρα;
-Την αλήθεια.
-Το ξέρω... τί είπες τώρα;
-Ε, τί ειπα;
-Δηλαδή και στα drugs η λύση είναι το μέτρο... έτσι;
-Φυσικά έτσι.
-Αδελφέ, τί είπες τώρα;
-Α, μην το ξαναπάμε... μέτρον άριστον... θυμάσαι...
-Χαχαχαχαχαχαχα.... Σε πειράζει να δω τί τράβηξες;
Ο ήλιος είχε πια πέσει... του έδωσα τη μηχανή... κοιταγε τα πλάνα...
-Τραβάς όλον τον κόσμο έ;
-Ναι, μ’αρέσει να καταγράφω τη κίνηση...
Κοίταξε προς τα δεξιά...απέναντι από την Ακρόπολη....
-Και αυτο γιατί δεν το τραβάς;
Γύρισα και κοίταξα εκεί που έδειχνε... Τα κόκκινα σύννεφα λες και ορμούσαν προς την πόλη...
Σήκωσα τη μηχανή και έκανα ένα κλίκ...
Οταν την είδα σπίτι έμεινα με ανοικτο το στόμα... Προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ. Του νεαρού του χάρισα κάτι που δεν ήξερε και εκείνος μου χάρισε κάτι που δεν είχα δει.