φεγγάρια

Εχω κλειστεί εδω και αρκετό καιρό (με χαρά) σπίτι μου.

Βγαίνω όλο και δυσκολότερα. Ειδικά τα βράδια. Οσο και να φαίνεται εγωιστικό δεν έχουν να πουν πολλά οι άνθρωποι. Πιθανότατα να μου λένε και να μην θέλω να τους ακούσω. Οπως και να’χει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Κάθομαι στην Καπνικαρέα με την μηχανή στο χέρι και δίπλα μου οι άνθρωποι εναλλάσονται με ρυθμό καταιγιστικό.

Θεέ μου, τί βλακείες λένε...

Θεέ μου, πόσο ασήμαντα πράγματα... «Η συνυφάδα μου έβγαλε μια ελιά πίσω από το γόνατο...έχει βγάλει και μια πρώτη ξαδέλφη μου, δηλαδή όχι δικιά μου του Γιώργου, από τον πρώτο γάμο του πατέρα του... και τελικά δεν ήταν τίποτε....»

Ε;

Μήπως τυχαίνει να έχετε σπίτι τις εφημερίδες που εκδόθηκαν μέχρι και το πρωί των τελευταίων εκλογών; Στην συντριπτική τους πλειοψηφία γράφουν τρομερά πράγματα και σχεδόν καμμιά δεν πλησιάσε ούταν καν even close στο αποτέλεσμα.

Τί συνέβη σε όλους αυτούς τους τρομερούς και φοβερούς σοφούς αναλυτές;

Μα ακόμα εδώ είναι και ούτε ενας δεν ζήτησε συγγνώμη, πράγμα που απαιτεί ουρλιάζοντας από τους πολιτικούς. Και φυσικά τώρα αναλύουν το...γεγονός... εμ έτσι ξέρω και εγώ τσάμικο....

Να φλερτάρω....Αχ, ωραία... ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ... καλησπέρα τους λές, θέλουν σχέση.

-Με συγχωρείτε.... καλησπέρα είπα μόνο....

-Είμαι υπέρ των σχέσεων...

-Και τότε πώς δεν έχετε καμμιά;

-Θέλω αποκλειστικότητα....

Καλά κάνει η κοπέλα... Είμαι συνηθισμένος άλλωστε... σ’ αυτη τη δουλειά μας βίδωσαν στο μυαλό την «αποκλειστικότητα»... και το πασπάλισαν με σος έγκυρου και έγκριτου...

Μην με παρεξηγείτε... δεν έχω τίποτε εναντίον των σχέσεων και των αποκλειστικοτήτων... κάθε άλλο... αντιθέτως μάλιστα... με το «καλησπέρα-σχέση» έχω...

Σας το’χω ξαναγράψει... υπάρχει τεράστιο συναισθηματικό (γκομενικό –όχι σεξουαλικό) έλειμμα... μια φίλη μου, μου΄λεγε χθες το απόγευμα ότι ενας παλιός της γκόμενος την πήρε τηλέφωνο να της πει, ότι δεν τον νιάζει πια η Χαρίκλεια (αν και ξενογαμούσε τη φίλη μου όσο ήταν με την Χαρίκλεια) γιατί αραβωνιάστηκε (αυτός όχι η Χαρίκλεια...) και ότι την γράφει στα παπάρια του την Χαρίκλεια... η οποία Χαρίκλεια όπως του είπε μια ξαδέλφη του, που πήγαινε αγγλικά μαζί με την Χαρίκλεια και γνωρίζονται με την Χαρίκλεια από τότε....πολύ στεναχωρέθηκε και πικαρίστηκε που αυτός αραβωνιάστηκε... αλλά αυτός να και αν στεναχωρέθηκε η Χαρίκλεια... να και αν δεν στεναχωρέθηκε η Χαρίκλεια... (που σημειωτέον είναι καψούρα με άλλον και στα παλιά της τα παπόύτσια αν αραβωνιάστηκε ή αν έκανε περιτομή ο τύπος)....

Χάλια σας λέω....

Μου’λεγε μια άλλη φίλη μου blogger, που θέλει να γράψει σε περιοδικά, ότι όπου πάει κείμενα της...της λένε:

-Καλά... καλά... με το internet...δεν ξέρω εγώ απ’ αυτά... σε κανένα περιοδικό έχεις γράψει τίποτα;

Βουβαίνομαι...

Χαλάει η διάθεσή μου....

Μπαίνω πιο βαθειά στη σπηλιά μου....

Συναντώ παιδιά, που τους ανοίγεται προς στιγμήν (ίσως και για μια μόνο φορά στη ζωή τους) μια τεράστια πόρτα και εκείνα κοιτάνε σαν χάνοι, και αναρωτιούνται αν θα φάνε Goodies ή κανένα πατατάκι ή γιατί δεν σηκώνει το κινητό ο(η) γκόμενος...

Δικός τους είναι ο κόσμος, εγώ απλώς έχω την πολυτέλεια να τον παρακολουθώ τον κόσμο τους... όμως όλο και βουλιάζω πιο πολύ στην πολυθρόνα μπροστά στον υπολογιστή... όλο και περισσότερο γκομενίζω με την ιδέα για μια πολυθρόνα γραφείου που κάνει μασσάζ....

Αν ζήσω μερικά ακόμα χρόνια ξέρω πολύ καλά τί να κάνω και πώς να περνάω ευχάριστα τις ώρες μου... Ανησυχώ με πολλούς φίλους και γνωστούς, που γυρνάνε από τη δουλειά στο σπίτι και δεν έχουν να κάνουν τίποτε... όχι δεν θέλω να πιω μαζί τους ποτό, για να γεμίσω τις άδειες ώρες τους....

Εδω και μια (περίπου) 10ετία ανακάλυψα (στην αρχή σαν νεφελώδες όνειρο) ότι μερικά από τα πράγματα που ήμουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ σίγουρος ότι ήταν έτσι... δεν είναι καθόλου έτσι... και δεν φταίνε τα πράγματα που δεν είναι έτσι, αλλά εγώ που τα’βλεπα έτσι...

Αυτό (εκ πείρας σας λέω) στην αρχή είναι κλωτσιά στο στομάχι. Πρώτα πόνος και μετά θυμός... μετά ενα διάστημα που κάνεις τον Αλέκο... δεν είδα...δεν ξέρω... δεν θυμάμαι.... μετα έρχεται το δεύτερο κύμα... το τρίτο... μέχρι που και αυτο γίνεται ρουτίνα....

Κάνεις copy paste στον σκληρό σου και βάζεις shortcut (με πολύχρωμο εικονίδιο) στο desktop για να μη ξεχνιόμαστε.... αυτά δεν φέυγουν ακόμα και αν κάνεις format τον δίσκο....

Είναι αλήθεια πώς έχεις πολλά πράγματα να κουβεντιάσεις με τον εαυτό σου... και συ σε πολυθρόνα και εκείνος σε πολυθρόνα... αντικρυστά...

Μην σπεύσετε οι around 30 φίλοι και φίλες μου να πείτε... «ξέρουμε τί λες» γιατί ένα αρχίδι ξέρετε... Αυτα δεν τα ξέρεις, τα μαθαίνεις....αν τα ξέρεις στα 30σου, έρχονται από το Discovery Channel και σε κάνουνε ντοκυμανταίρ.

Αποτέλεσμα; Δημιουργείς αυτόματα έναν άλλον κόσμο. Με κλειδαριές ασφαλείας. Ασφάλεια μεν....ελαφρώς στενόχωρα δε... ε, δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή....