επικοινωνίες

Εδω και 1-2 Κυριακές γράφω στην εφημερίδα «Sportime”. Σε μια από τις τελευταίες σελίδες μια στήλη που την λέω «SportCookies”. H αθλητική δημοσιογραφία ήταν πάντα το αγαπημένο μου αποκούμπι. Αυτό που ξέρω να πω είναι ότι τους πιο σοβαρούς δημοσιογράφους (εννοώ σε επίπεδο παραγωγής υλικού) τους έχω συναντήσει στις αίθουσες με τους αθλητικούς ρεπόρτερ. Ξέρετε, η έντυπη δημοσιογραφία είναι μεγάλη σχολή. Δεν είναι μόνο η καψούρα (γιατί περί καψούρας πρόκειται και σεις που γράφετε στα blogs σας τώρα (πια) με καταλαβαίνετε) του γραψίματος... κατα τη γνώμη μου ακόμα πιο γοητευτική είναι πώς αυτό που γράφεις γίνεται τυπωμένο.

Σ’ αυτο λοιπόν ακριβώς το σημείο, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι, είναι οι καλύτεροι. Για παράδειγμα ήταν οι πρώτοι που έφεραν τουςκαινούργιους τίτλους, τα λεκτικά λογοπαίγνια.... ήταν αυτοί που εισήγαγαν την περιγραφική δημοσιογραφία... και τέλος ώς άτομα είναι ερωτευμένοι με αυτό που κάνουν. Δεν ξέρω ούτε έναν αθλητικό συντάκτη που να μην αγαπάει τα σπορ... ενώ αντίθετα ξέρω πολλούς οικον ομικούς που μισούν την οικονομία, πολιτικούς που αδιαφορούν για την πολιτική, δικαστικούς που δεν αντέχουν τα δικαστήρια.

Τηλεοπτικά μόλις αποκτήσουν στιλ (γιατί πλην του Πανούτσου, κανείς άλλος δεν έχει τηλεοπτικό (ολοκληρωμένο) στιλ) θα εξουσιάσουν την γη... μου’τοχε πει κάποτε ένας τρομερός Ιρλανδός αυτό... ο αδελφός του Μπόνο... που ήταν παγκόσμια φυσιογνωμία σε επίπεδο εμπόρων Τέχνης...

-Θυμήσου του, μου’χε πει ο Τζέιμς... 15 χρόνια πριν... θυμήσου bro, ότι στην γη θα κυριαρχήσουν δυο πράγματα: Η οικολογία και ο αθλητισμός.

Μήπως κάποιος ή κάποια απο σας έχει καμμιά αντίρρηση σήμερα;

Μμμμμμμ;

Σε βάθος χρόνου οι εφημερίδες δεν θα επιβιώσουν. Καίγεται η καρδιά μου που το λέω... γι’ αυτο αραιά και που όταν βρίσκω ευκαιρία γράφω σ’ αυτές... δυστυχώς όμως δεν θα μακροημερεύσουν... δείτε το απλά: Γίνονται όλο και πιο βαρειές. Πέντε κιλά η μία... ποιός πιτσιρικάς θα τις κουβαλήσει από το περίπτερο στο δωμάτιο του;

Σοβαροί να’μαστε....

Βάζουν μέσα cd... και δεν καταλαβαίνουν ότι στγην πραγματικότητα, οι ίδιες οι εφημερίδες μπαίνουν στα cd, που με τη σειρά τους μπαίνουν στον υπολογιστή και απο cd γίνονται data… άρα άυλα... δεν ξέρω αν το έχουν προσέξει, αλλά μάλλον είναι εντελώς άβολο (και απολύτως αδιάφορο) να κουβαλάς 10 κιλά εφημερίδα σε ναύλον σακούλα πάνω στο σκέίτ σου...

Εγώ είμαι ποτισμένος από την κάβλα της εφημερίδας. Αυτό δεν αλλάζει... απλώς δεν είμαι κολλημένος σ’ αυτην... τα νέα παιδιά όμως δεν την γνωρίζουν αυτην την κάβλα... και δεν θα την μάθουν ποτέ...

Διάβασα στο www.sportime.gr ένα αφιέρωμα στον Σωτήρη Κυργιάκο. Για όσους και όσες δεν γνωρίζουν, είναι ο παίκτης που έβαλε τα δυο γκολ της Εθνικής στη Νορβηγία. Ο αθλητής αυτος έχει μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι... από το πουθενά και χωρίς καμμιά προοπτική, στα σαλόνια της Ευρώπης. Αρχισα να διαβάζω ενα αφιέρωμα στο site της εφημερίδας. Εντυπωσιακό κείμενο. Λες και αυτός που το’γραψε ήταν μαζί με τον διεθνή παίκτη σε όλα του τα βήματα. Χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς κλισέ. Πλήρες.

Να μην λέω πολλά...διαβάστε το...

Το’χε γράψει μια γυναίκα συνάδελφος... Η Μαριάννα Αξιοπούλου... δεν την γνωρίζω την κοπέλα, αλλά εντυπωσιάστηκα. Επειδή λοιπόν θεωρώ ότι όταν μ’αρέσει κάτι να το λέω στους ανθρώπους που το έφτιαξαν, τηλεφώνησα στον Αγγελο Μενδρινό, που μου’κανε την πρόταση να γράφω στην εφημερίδα και τον γνωρίζω πολλά χρόνια.

-Ρε συ αυτη γράφει υπέροχα... του’πα... που θα την βρω να της το πω;

-Ναι, είναι καλή. Δεν γράφει όμως στην εφημερίδα...μόνο για το site…

Εκλεισα το τηλέφωνο και το σκέφτηκα αυτο που μου είπε... ΜΟΝΟ για το site…

Η καινούργια γενιά με επιβεβαιώνει. Ευτυχώς για το μέλλον της επικοινωνίας με επιβεβαιώνει... δυστυχώς για τις εφημερίδες... και η Ενωση Συντακτων Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών... η ΕΣΗΕΑ... που λέμε δεν μπορεί να βγάλει διοικητικό Συμβούλιο...

Καλά κρασά...