fortune cookies

“Επί 17 ολόκληρα χρόνια της έλεγα: «Μινού» και εκείνη -συνήθως ξαπλωμένη- σήκωνε το κεφάλι να με δεί.
Σήμερα για έναν εντελώς αναίτιο λόγο ξύπνησα (!!!) στις οκτώ παρα τέταρτο το πρωί. Η Μινού – γάτα μου- ήταν ξαπλωμένη μπροστά στον καναπέ (μέρος που δεν συνήθιζε)....
-Μινού!
Δεν σήκωσε το κεφάλι. Είχε φύγει από τη ζωή.»

Ετσι είχα ξεκινήσει το post μου με τίτλο «Αντίο Μικρή Μου» στις 28 Σεπτεμβρίου πέρισυ. Η γάτα μου η Μινού είχε φύγει από τη ζωή μετά από 17 χρόνια δίπλα μου.

Δεν μ’αρέσουν τα μνημόσυνα, οι επέτειοι κ.λ.π. Οταν κάποιος φύγει, έφυγε... αν έχεις αναμνήσεις συνεχίζει να υπάρχει δίπλα σου... ομολογώ ότι το θυμήθηκα όταν μπήκα στο post του φίλου μου του ναύαρχου του Κ.Γκορτσή και έμαθα με καθυστέρηση ότι είχε φύγει προ ημερών ο αγαπημένος του σκύλος. Δεν έχω λόγια να του πω, αλλά ξέρω ότι ξέρει, πώς ξέρω.

Ο άλλος λόγος είναι ότι αφοτου ο Ναύαρχος με αναγκασε να το θυμηθώ, θυμήθηκα ταυτόχρονα ότι στον πρόλογο σας είχα γράψει τότε ενα μικρό άθωο και χωρίς καμμία σημασία ψεμματάκι.

Εκείνο το πρωινό είχα ραντεβού με τον κ. Θοδωρή Κυριακού. Αποκλειόταν να μην πάω ή να το αναβάλω. Δεν είναι όλα τα πράγματα τόσο απλά όσο φαίνονται. Οπως και νάχει βρέθηκα στο γραφείο του κ. Κυριακού στην ώρα μου. Η Μινού νεκρή στο σπίτι και να μην έχω προλάβει ούτε στην αγκαλιά μου να τη σφίξω. Δεν ήμουν εγώ, ήταν κάποιος άλλο στον καναπέ του προθαλάμου στον ΑΝΤ1.

Γνωριμο για μένα μέρος. Εχω περάσει τα καλύτερα χρόνια στην τηλεόραση. Η γραμματέας, η Ρούλα, απέναντι μου μου χαμογέλαγε. Φυσικά και την ήξερα... αλλά όπως ήμουν, δεν θα αναγνωριζα ούτε τη μάνα μου. Της ζήτησα συγγνώμη. Σίγουρα με πήρε για μουράτο...

Σε λίγο καθόμουν με τον Θοδωρή Κυριακού στο γραφείο του. Αρχισα να του λέω τί είναι αυτό που’χα στο μυαλό μου. Μια φράση, δυο, τρείς... Θεέ μου, τί βλακείες του λέω του ανθρώπου...

Σταμάτησα... αποκλειόταν να συνεχίσω έτσι...τον αγαπώ πολύ τον εαυτό μου για να τον βασανίζω κατ’ αυτον τον τρόπο...

Τον κοίταξα στα μάτια ...όχι τον εαυτό μου...αυτό είναι δύσκολο... τον Θοδωρή Κυριακού κοίταξα στα μάτια.... με κοίταξε κι αυτός...

-Αγαπάτε τα ζώα; τον ρώτησα ξαφνικά.

Δεν δίστασε. «Πολύ! Πάρα πολύ» και μου είπε 1-2 λόγια για τα σκυλιά...

ο Σμούντα, η Σέρμπα και άλλες γάτες

Του είπα τί μου΄χε συμβεί με τη Μινού, την ώρα που ξεκίναγα για δω (ΑΝΤ1). Πήρα ενα ρίσκο μπροστά σε έναν επιχειρηματία. Τωρα που το σκέφτομαι ρεαλιστικά, είναι γελοίο... όμως το ρεαλιστικόν ποτέ δεν με ξετρέλλανε...

Ακούμπησε μαλακά την πλάτη του στην καρέκλα του, ενώ όσο μιλούσα είχε γύρει ελαφρώς προς το μέρος μου (προφανώς για να καταλάβει τί βλακείες του έλεγα) και μου είπε εκείνα τα λόγια που εκείνη τη στιγμή ήθελα να ακούσω. Μου είπε για ζωα...για τη σχέση του μαζί τους... για το πώς και εκείνος ένιωσε έτσι κάποτε κ.λ.π. Κάτσαμε περισσότερη ώρα, από όδη θα καθόμασταν αν μιλούσαμε για δουλειά.

Κατα την επιστροφή σκέφτηκα ότι πηγαίνοντας έβριζα την κακή μου τύχη... τώρα όμως σκεφτόμουν πόσο τυχερός τελικά υπήρξα. Η συγκεκριμένη κουβέντα με έναν άνθρωπο από το πουθενά στη ζωή μου, με βοήθησε απίστευτα πολύ στην συγκεκριμένη δύσκολη στιγμή.

Δεν ξανασυναντηθήκαμε από τότε... Τον είδα τις προάλλες στο Balthazaar… στη παρέα του μια φίλη μου και 2-3 γνωστοί. Αρα μπορούσα να πλησιάσω και να του πω, ότι δεν το ξέχασα ποτέ. Με αιφνιδίασε για μια ακόμη φορά... ούτε εκείνος το’χε ξεχάσει.

Οταν βλέπω τις εικαστικές (κι όχι μόνο) αλλαγές στον ΑΝΤ1... χαμογελάω...γιατί ξέρω από πού προέρχονται.

Οσους ανθρώπους θαυμασα σ’αυτη τη δουλειά, δεν τους θαύμασα (μόνο) από το αποτέλεσμα, αλλά βασικά για τη σκέψη τους για πράγματα άσχετα με το αντικείμενό τους.

Καμμιά φορά μου ξεφεύγει και λέω τη Σέρμπα, Μινού... και εκείνη που είναι εντελώς διαφορετική από τη Μινού... γυρνάει με κοιτάει και μου βγάζει τη γλώσσα. Την αγαπώ πολύ και αυτη και τον Σμούντα... η αγάπη ξέρετε, δεν έχει «τέλος διαδρομής».... παρα μόνο διαδρομή ή μάλλον, διαδρομές.