Φτου!!!

Ο πατέρας μου, ο Αρχέλαος, χαλάλισε την καριέρα του στην πολιτική γελοιογραφία, γιατί δεν θέλησε να “πουλήσει” τον άνθρωπο που τον ανέδειξε.
Πάμε την ιστορία…γιατί αυτη την εποχή τα’χω πάρει πολύ άσχημα με μερικές χοντρο-μαλακίες που μου λένε μερικοί πολύαγαπημένοι μου φίλοι.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 για να μπεις στη δημοσιογραφία ήταν κάτι τρομερά δύσκολο… και φυσικά ήταν ακόμα πιο δύσκολο να γίνεις ο γελοιογράφος της εφημερίδας, που εκείνες τις εποχές (οι εφημερίδες) πραγματικά ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις.
Οι γελοιογραφίες λοιπόν ήταν ένα μεγάλο όπλο.
Σχεδόν δεν υπήρχαν τηλε-φωτογραφίες, φωτογραφίες γενικώς, παρα μόνο (δεν κυριολεκτώ) κείμενα-σεντόνια, ρεπορτάζ, σχόλια, ειδήσεις..
Εκείνη την εποχή λοιπόν ο εκδότης της ‘Αθηναϊκής” (τρομερά μεγάλη εφημερίδα), ο μακαρίτης ο Γιάννης Παπαγεωργίου , προσέλαβε τον πατέρα μου και τον Βασίλη Χριστοδούλου για γελοιογραφους της εφημερίδας.

(TIP: Ο Βασίλης Χριστοδούλου, είναι σήμερα πολύ μεγάλος (πρέπει να’ναι πάνω από 90) … κοτσονάτος-κοτσονάτος… και συνεχίζει να γελοιογραφεί καθημερινά… Είναι ο γηραιότερος active γελοιογράφος του πλανήτη. Και όμως ούτε ένας βλάκας συνάδελφος μου στην τηλεόραση (ψιτ ΕΡΤ! Ου-ου-ου!) δεν έχει σκεφθεί να του κάνει ένα αφιέρωμα … Φαντάζεστε τί έχει να πει… Να σας πω και κάτι άλλο: Ο Τράγκας έχει 1.000.000 ελαττώματα… παρ’ όλα αυτά του βγάζω το καπέλο που τρέφει σεβασμό στον Βασίλη Χριστοδούλου (από την εποχή της Βραδυνής) και πάντα τον παίρνει στην δουλειά του. RESPECT, ρε μαλάκα Τράγκα!!)

Οι δυό τους λοιπόν έφτιαχναν καθημερινά κάτω από τον τίτλο της εφημερίδας 3 γελοιογραφίες έγχρωμες (!!!) που έπιαναν ένα δωδεκάστηλο. Φοβερή επανάσταση, Φοβερή προβολή. Φοβερή εξουσία.
Δίκες επί Παπάγου (μάλιστα σ’ αυτη τη χώρα έχουν καταδικάσει την πολιτική γελοιογραφία σε δικαστήριο σε περίοδο Δημοκρατίας)… μισθοί πείνας… διατακτικές αντί μισθού… και ο εκδότης Γιάννης Παπαγεωργίου (ένας μάλλον άξεστος, αλλά πανέξυπνος άνθρωπος) τους έβγαζε την Παναγία… αφού τους έφερνε στο εξοχικό του (νομίζω) στον Αγιο Ανδρέα να δει (εγκρίνει) τις γελοιογραφίες τους… και για να μην πηγαινοέρχονται φτιάχνανε καμμιά…. 10αριά ο καθένας τους για να είναι (;) σίγουροι…
Πολύ δύσκολος εργοδότης.
Παρ’ όλα αυτα το εγχείρημα είχε μεγάλο σουξε.
Οι γελοιογραφίες τότε είχαν την δύναμη (ας πούμε) που έχουν σήμερα οι βασικοί σχολιαστές στα παραθυρα των ειδήσεων.

Ολα αυτα μέχρι τις 21 Απριλίου 1967.
Οταν ήρθε η χούντα ο Παπαγεωργίου έκλεισε την εφημερίδα. Και επειδή την έκλεισε και δεν του την κλείσανε, πολλοί συντάκτες ζήτησαν αποζημίωση… δεν τους έδινε… τον πήγαν στα δικαστήρια και τελικά του τα πήραν.
Οχι, ο πατέρας μου.
Ηταν πολλά τα λεφτά και το μέλλον καθόλου ευοίωνο.
Τον πίεζαν φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι να κάνει μήνυση στον Γιάννη Παπαγεωργίου και εκείνου του σηκωνότανε η τρίχα μόνο και που του το λέγανε.
Τον θυμάμαι σαν τώρα να λέει:
-Τί λέτε μωρέ; Αν δεν ήταν ο μπαρμπά-Γιάννης σήμερα θα ήμουν γκαρσόνι. Θα τα είχα εγκαταλείψει…. Και να τον πάω στα δικαστήρια… Καλύτερα να με κάψει ο Θεός… παρατατε με στην ησυχία μου.

Δεν ξαναδούλεψε σε πολιτική εφημερίδα. Δεν γουστάριζε επί χούντας, έστω κι αν είχε πολλές προτάσεις… Η γνώμη μου είναι ότι ήταν συναισθηματικά δεμένος με την “Αθηναϊκή”. Αφωσιώθηκε στην κοινωνική γελοιογραφία και στα περιοδικά. Πέταξε όμως μια παράλληλη καριέρα στα σκουπίδια…. Βέβαια και είμαι υπερήφανος γι’ αυτο.

Ισως να φαντάζεστε ότι η ιστορία τελειώνει εδώ… αλλά δεν είναι έτσι.
Μετά από 7 χρόνια έπεσε η χούντα.
Η “Αθηναϊκή” κυκλοφόρησε τις επόμενες μέρες.
Ο πατέρας μου περίμενε ένα τηλεφωνημα, που δεν ήρθε ποτέ.
Αντιθέτως όλοι εκείνοι που είχαν σούρει τον Παπαγεωργίου στα δικαστήρια, έλαβαν το τηλεφωνημα τους κι έβγαλαν την εφημερίδα.
Δεν νομίζω ότι το ξεπέρασε ποτέ ο πατέρας μου…
Αχαριστία στην ευγνωμοσύνη , στον σεβασμό.
Γαμιέται μερικές φορές η ζωή. Ετσι;
Σκεφθείτε επίσης πόσο ασφυκτιούσε ένας γελοιογράφος εκείνη (συγκεκριμένα) την εποχή, όταν δεν είχε που να δημοσιεύσει τις γελοιογραφίες του.

Εδώ τελειώνει η ιστορία;
Οχι, δα!
Μετά από μερικά χρόνια ο μεγάλος εκδότης Γιάννης Παπαγεωργίου πέθανε. Ο πατέρας μου πήγε στην κηδεία του (όπου δεν πήγαν πολλοί άλλοι) και έκλαιγε σαν μικρό παιδί πάνω από τον τάφο του. Μιλάμε για θρήνο.

Πικράθηκε, θύμωσε, αλλά δεν επέτρεψε ούτε για ένα δευτερόλεπτο να ξεχάσει ότι ο Παπαγεωργίου, του’χε ανοίξει τον φεγγίτη, την ώρα που’τοχε ανάγκη.
Ενας φεγγίτης που φώτισε τη διαδρομή του.
Το τί συνέβη μετά ήταν για τον πατέρα μου, απλώς λεπτομέρειες.

Εδώ τελειώνει η ιστορία.

Μεγάλωσα με αυτή τη λογική.
Οπως άλλοι μεγάλωσαν με ξύλο, εγώ μεγάλωσα ότι δεν θα ξεχάσεις ποτέ τον άνθρωπο, που στη δύσκολη στιγμή σε ευγεργέτησε, βόηθησε, στάθηκε… είτε αυτο είναι μικρό, είτε μεγάλο.
Λυπάμαι, αλλά είναι βιδωμένο στο μέσα μου.
Πολύ βιδωμένο και από πάνω τσιμενταρισμένο.
Και γαμώ τη μάνα, όποιου τολμήσει να μου το ακουμπήσει… και επειδή μπορεί να μη συνεννοηθήκαμε: του ΓΑΜΩ ΤΗ ΜΑΝΑ!

Με την πρώην γυναίκα μου, αφού χωρίσαμε, είναι προφανές ότι θα’χαμε κάποιες διαφορές. Δεν πρόκειται να τις συζητήσω με κανέναν, δεν πρόκειται να επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να ξεπεράσει τα όρια, και μέχρι να πεθάνω, θα τη θυμάμαι… Γιατί; Επειδή κάποτε μου έσωσε στη κυριολεξία τη ζωή.
Εχω ακούσει δεκάδες βλακείες:
-Αν δεν ήταν εκείνη, θα ήταν κάποια άλλη.,..
-Ο οποιοσδήποτε το ίδιο θα’κανε…
Βρε άντε φτύσ’ τα μπόυτια σου.,.. η ζωή δεν γράφτηκε με άν…. Μονο το μέλλον έχει “αν”… ποτέ των ποτών το παρελθόν.

Εχω έναν φίλο, που σήμερα είναι πολύ ισχυρός.
Πριν από καμμιά 10αριά χρόνια ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Χωρίς δουλειά, χωρίς μία (στη κυριολεξία) και άσχημα συναισθηματικά….
Τον πέτυχα στην Βουκουρεστίου ενα μεσημεράκι… είχα να τον δω κανέναν μήνα…
-Τί γίνεται;
-Ετσι κι έτσι (είμαστε πολύ φίλοι)….
Πήγαμε να φάμε… Μιλήσαμε…
Φεύγοντας μου είπε:
“Σε δυο ώρες φεύγω για δουλειά στη Ρώμη… θα γυρίσω σε μία εβδομάδα… πάρε την ΑΤΜ μου, ο κωδικός μου είναι αυτός… θα μου την επιστρέψεις όταν έρθω… πρόσεχε να μ’ αφήσεις τουλάχιστον να έχω να πληρώσω το νοίκι…. Χαχαχαχαχαχαχα… γειά σου τώρα….”
ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΑΣΑ ΠΟΤΕ!
Μην φαντασθείτε ότι ήταν κανένας λεφτάς…
Απλώς ήταν, είναι ΦΙΛΟΣ….
Τωρα κάθε φορά που βρίσκομαι με παρέα και συζητούν γι’ αυτον και τον κρίνουν είτε δικαίως είτε αδίκως… λεω: εμένα να με συγχωρείτε, είναι φίλος μου… και δεν κουβεντιάζω γιά τους φίλους μου… πείτε τα εσείς.,.. εγώ πάω στο pc, να γράψω (καλή ώρα) κανένα post.

Δηλαδή πώς να τους μετρήσω τους ανθρώπους;
Τι ζυγαριά να χρησιμοποιήσω; Αν είναι έξυπνος, δεξιός ή αριστερός, ταλαντούχος ή ατάλαντος, πλούσιος ή φτωχός… δικτυωμένος ή καλαμιά στον κάμπο;


Οταν έχεις ευεργετηθεί δεν χωράνε δεύτερες σκέψεις…
Punkt Aus! Tελεία και πάυλα.
Δεν μπορεί το οψιμο παρόν να διαγραφει το τετελεσμένο παρελθόν.
Δεν με νιάζει αν είσαι ερωτευμένη ή ξε-ερωτευμένη, δεν με νιάζει αν δεν έχεις συμφέρον, δεν με νιάζει που τα’φερε η ζωή έτσι… δεν με νιάζει ακόμα και αν φταίει η πουτάνα η τύχη… φίλος ή εχθρός…μεγάλος η μικρός...
Στα αρχίδια μου όλα….

Η ζωή είναι γεμάτη ηδονές…τσίλι… τσίλι-ηδονές.
Επιτρέπω στον οποιονδήποτε να δοκιμάσει οποια γουστάρει, Ακόμα και εις βάρος μου… Πλήν της ηδονής της αχαριστίας.

Ξέχασες;
Τη γάμησες!
Το κατάλαβες;
Τη γάμησες!
Ναι, σε σένα λέω…

PS. Για όλα τα άλλα sυμφωνώ απολυτα με τη xpsilikatzoy, και τη θεωρία της περί “δεγαμιέται!”. Μου υποσχέθηκε ότι τα Χριστούγεννα θα μου κάνει δώρο ένα μαξιλάρι “δεγαμιέται”

Α, και ενα ηθικό δίδαγμα:
Τελικά δεν την χρειάστηκε τη πολιτική γελοιογραφία.
Το ταλέντο του, χρειαζόταν απλώς την ψυχική ισορροπία , μετά η ζωή πήγε μόνη της.