Μπορω να δω τα μπουτακια σου;

Είμαι παιδί των Καλλιστείων.
Είμαι της γενιάς που μαζευόμασταν σπίτι φίλοι και κάναμε φοβερό χαβαλέ. Στοιχήματα… Ποιά Τζούλια Αλεξανδράτου κι αηδίες…
ΥΕΝΕΔ… εποχή της μαυροασπρης τηλεόρασης.
Ροκ όχι ποπ όπως σήμερα.
Γωγώ Ατζολετάκη η θεάκ.λ.π.
Τα θυμάμαι, από την εποχή που τα διοργάνωνε η Απογευματινή.
Μετα τα πήρε το “Ρομάντζο”.
Μιλάμε για μεγάλη ατραξιόν.

Πάντα είχα μια μεγάλη απορία (κι όχι μόνο) τί γίνεται στα παρασκήνια. Προσπάθησα να πλησιάσω (διεισδύσω).
Δεν ήταν εύκολο. Δεν τα κατάφερα ποτέ.
Μέχρι που με φώναξαν να γίνω διευθυντής στο “Ρομάντζο”.
Ηταν Μαϊος και συμφωνήσαμε να αναλάβω Σεπτέμβριο.
Οχι μόνο θα έβλεπα τί γίνεται στο παρασκήνιο, αλλά θα τα διοργανωνα κιόλας.
Πω ρε πούστη μου…
Τον Αυγουστο… τα Καλιστεία φύγανε από το Ρομάντζο και πήγανε στον ΑΝΤ1.

Κτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο.
Με δύναμη. Πολύ μεγάλη δύναμη,.

Ο Θεός πάντως έχει χιούμορ.
Λίγα χρόνια μετα βρέθηκα… πού βρέθηκα;… στον ΑΝΤ1.
Με την πρώτη ευκαιρία πήγα στον κ. Ιάσονα Μοσχοβίτη (γκουρού των δημοσιογράφων) και του ζήτησα να με βάλει στην …επιτροπή αξιολόγησης… στα Καλιστεία.
-Ρε, ά χάσου απο δώ… τράβα στις ειδήσεις… μου είπε γελώντας κάτω από το μουστάκι του.
Δεν χάθηκα… κατέβηκα κάτω στο café του Agora, όπου ερχόντουσαν κατα δεκάδες οι υποψήφιες για τα Καλιστεία εκείνης της χρονιάς.
Μπουλούκι μουνάρες.
-Εδώ είμαστε… είπα…
Και τότε έμεινα με ανοικτό το στόμα.
Υπήρχαν 2 ειδών υποψήφιες.
Εκείνες που δεν ήθελαν και τις έφερναν οι μαμάδες τους που ήθελαν.
Και εκείνες που ηθελαν και τις έφερναν οι γκόμενοι που δεν ήθελαν.
Μεγάλη πίκρα για τις πρώτες και επίσης μεγάλη πίκρα για τους γκόμενους με ημερομηνία λήξης.

Οι μαμάδες ήταν απο’εκείνες που είναι οπωσδήποτε φίλες με τις κόρες τους, που φοράνε τα ίδια ρούχα, πίνουν καφέ και τσιγάρο το απόγευμα… βγαίνουν μαζί στα μπαρ….λένε για γκόμενους…. Και το πιο βασικό: βάζουν (υποχρεώνουν) τα κορίτσια τους να κάνουν αυτό, που δεν κατάφεραν να κάνουν εκείνες. Ο,τι και να'ναι αυτό. (Αυτό πάει προς όλες τις μαμάδες... και αφήστε τα αυτά...δεν εννοεί εμένα! Εσάς εννοώ! Ε, κορίτσια; αυτό ήταν για τις κόρες)....
Τωρα μιλάμε απλώς για Καλίστεία και άλλου είδους ανεκπλήρωτα όνειρα.
Τα’βλεπες τα παιδιά. Βασικά δεν ήθελαν να βγούν τσίτσιδες μπροστά στα μάτια μερικών λιγούρηδων. Οι μαμάδες πάλι, όπου έβλεπαν αναγνωρίσιμη φάτσα, πέρνανε το εμπόρευμα προς παρουσίαση…. Αμα τους έλεγες “μα ποιά από τις δυό σας είναι η κόρη;” κινδύνευες να χάσεις το μάτι σου από την βλεφαρίδα κάγκελο που πετάριζε.,
Ηταν λυπηρό.
Μου’λεγε μια πολύ σοβαρή και ισχυρή κυρία του ΑΝΤ1, ότι κάποτε μπήκε στο γραφείο της μια εισαγγελέας. Η κυρία (δεν θέλω να πω τό ονομά της) φυσικά ταράχτηκε.
-Εισαγγελέύς τάδε!
-Χαίρομαι.
-Ερχομαι για την κόρη μου.
-Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω.
-Ελενιτσα… για μπες μέσα.
Ερχεται μια κοπελάρα μέχρι 17-18 σεμνή και ντροπαλή….
-Δείξε τα ποδαράκια σου στην κυρία…και σκύβοντας σήκωσε την φούστα της κορούλας της μέχρι ψηλά.
Ηταν η εποχή των Καλλιστείων.
Η κυρία εισαγγελεύς…Αντί να γίνει Μις Νοτιοανατολικό Ιόνιο, έγινε εισαγγελεύες, γαμώ την ατυχία της.
Καταλάβατε;
Είναι μερικές περίεργες αρρώστιες.
Δεν έχει, ούτε θα βρεθεί ποτέ φάρμακο.
Αμα στην κάτσει σου την έκατσε… δεν πα να'χεις πάρει 3 Νόμπελ στο καπάκι το ένα μετά το άλλο.

Από την άλλη αυτές πού έρχονται με το γκόμενο, είναι σκύλοι πρώτης. Κοιτάνε σαν τις μαμάδες των άλλων… οι γκόμενοι κοιτάνε σαν δεσμοφύλακες… αλλά ποιός τους γαμεί…. Εκλεισα τα μάτια και είδα την σκηνή του επικείμενου χωρισμού –παρτούζα.

Οχι, δεν ήταν όμορφες.
Ούτε καν σεξι…
Εμένα (τουλάχιστον) με ξετρελλαίνει να ανακαλύπτω την ομορφιά. Αν είναι να μου την χώνεις στη μάπα, μάλλον ξενερώνω.
Για μένα μιλάω ρε παιδί μου…δεν ξέρω για τους άλλους.

Πριν απο μερικά χρόνια βρέθηκα στο γραφείο του φίλου μου, εξαιρετικού κυρίου και διευθυντή του Playboy του Δημήτρη Παγαδάκη. Ηταν πάλι εποχή Καλιστείων που διοργάνωνε το Playboy.
Στο κτίριο κυκλοφορούσαν διάφορες ξανθιές βυζαρούδες θεές.
Μία απ’ αυτές τις κυρίες, είχανε την καλωσύνη να μου τη συστήσουνε. Μιλήσαμε περί γενικών θεμάτων, καταχάρηκε που εργαζόμουν στον ΑΝΤ1 (θεώρησε και δεν είχα λόγο να της το ανατρέψω, ότι ήμουν τουλάχιστον το δεξί χέρι του Μαστοράκη και ότι ο Κυριακού δεν κοιμότανε αν δεν ρωτούσε τη γνώμη μου) ανταλλάξαμε τηλέφωνα… ξέρετε ντε τώρα πώς γίνονται αυτά… και μετα από μία μέρα (στη βράση κολάει το σίδερο)…. με πήρε κουτσου-κούτσου τηλέφωνο….
Βγήκαμε να φάμε.
-Τί θες να φάμε;
-Ο,τι θες εσύ θα φάμε. μου είπε.
-Ωραία! Τι λές ; θές να φάμε κινέζικο;
-Μμμμμμμ…. ξέρεις κάτι…νιαααααααρ
-Οχι, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα το μάθω… γαβ!
-…ξέρεις τί νιαααααρ παθαίνω μωρέ, αμα νιοααααααρ φάω κινέζικο;
(Αιμοραίδες! σκέφτηκα έντρομος…)
-Τί;
- Νιαααααααρ Ντρέπομαι να σου νιααααααααρ πω
(Αιμοραίδες. Ημουν απολύτα σίγουρος!)
-Πες μου…
-… αμα φάω νιααααααααρ κινέζικο…ΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡ αμέσως μετά… θέλω να κάνω ΝΙΑΡ-ΝΙΑΡ ….έρωτα. χιχιχιχιχ.

Πέρασα ένα σταυροδρόμι με κόκκινο καραμπινάτο.

Ωραίο πράγμα το ντελίβερι.

Δυστυχώς η συγκεκριμένη δεσποινίς δεν πήρε καμμιά σοβαρή θέση στον τελική φάση του Κυπέλου. Ακόμα πιο δυστυχώς δεν ξαναφάγαμε κινέζικο. Εμφανίζεται στην τηλεόραση, στα περιοδικά και τώρα τελευταία χωρίς καμμιά επιτυχία στο τραγούδι. Δεν φοράει ποτέ ζώνες γιατί κρύβεται η φούστα της.

Πάντως απο εκείνη την ημέρα, όσες γυναίκες γουστάρω τις πήγαίνω πρώτα σε ένα κινέζικο.
Δεν ξέρεις ποτέ, ρε παιδί μου.