Νυσταζουν οι εφιαλτες;

Οι εφιάλτες επέστρεψαν.
Ηρθαν από μια χαραμάδα που δεν μπορούσα να κλείσω.
Τα’χα σφραγίσει όλα πλην αυτης, γιατί ήταν πίσω από ορθές ανάποδες γωνίες και το χέρι μου δεν έφτανε μέχρι εκεί.
Ούτε το χέρι του Καραγκιόζη δεν θα έφτανε.

Ηταν μια μεγάλη αγάπη… ένας μοναδικός έρωτας που’χε πέσει θύμα του χιούμορ του Θεού. Ολα ήταν τέλεια πλην του timming, που ήταν αισχρά ανάποδο.

-Πονάω! μου είπε.
Την είχα γνωρίσει με το κολάρο.
Μετα το’χα ξεχάσει γιατί το’βγαλε..
Μάλλον εγώ το ξέχασα, εκείνη όχι.

Την έχασα.
Το bad timing είναι ανίκητο. Μην πιστέψετε ποτέ αυτούς που θα σας πούν το αντίθετο.
Εστριψα την γωνία και μπήκα με τσίτσα τα γκάζια σε άλλη λεωφόρο.
Και ξαφνικά, ενώ ταξίδευα ανέμελος και χαρούμενος ήρθε το SMS.
-Πονάω και φοβάμαι!
Κάποιος μου έκλεισε τα φώτα.
Απροειδοποίητα.
Για ένα λεπτό οδήγησα με 200 σε πλήρες σκοτάδι.
Μεγάλο έγκλημα, αλλά αιφνιδιάστηκα. Εφαγε η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι.
Κίνησα γη και ουρανό.
Διάβασα και έμαθα.
Εκανα το σύστημα να κινηθεί.
Δεν μου άρεσε που φοβότανε.
Δεν μου άρεσε καθόλου. Καθόλου-καθόλου.

Δεν έχω δει άνθρωπο σε μεγαλύτερο πανικό.
Μου απλωσε το χέρι. Βοήθεια!
Οι υπόλοιποι είχαν παγώσει.
Ενστικτωδώς και αστραπιαία της το’πιασα.
Δεν της το άφησα ποτέ λες και έχει γίνει ένα με το δικό μου.
Εκείνο το πρωινό την πήγα στον ειδικό των ειδικών.
Ο προθάλαμος ήταν γεμάτος απο ναυάγια.
Ετρεμε σαν το ψάρι.
Της ακούμπησα το μεγάλο δάκτυλο απαλά στον κρόταφο και της έκανα switch off την εικόνα.
Ηταν μόνη και ξαφνικά ο κόσμος επέστρεψε.
Aυτό ήταν αγάπη.
Ημουν εκεί όταν ξαναγεννήθηκε.


Η ζωή είναι πουτάνα.
Για να πάρει το χέρι της έκοψε το δικό μου.
Στη θέση του βγήκε κάτι άλλο, λες και είμαι σαύρα.
Ξέχασα.
Ξεχασα.
Ξεχασα.
Ξεχασα.

Αλήθεια μπορείτε να ξεχάσετε; ή γελάει στα μούτρα σας ο Θεός;
Ποιός είναι ο μηχανισμός;
Ηρωίνη; Τριπάκια;
Ξέχασα σου λέω…
Χαχαχαχαχαχαχα!
Λέγε ό,τι θες. Ξέχασα.
Ο χρόνος βλάκα. Ο χρόνος σε κάνει να ξεχνάς…δεν το’ξερες μεγάλος άνθρωπος;

-Πονάει ξανά! μου’ρθε η πληροφορία από το χέρι μου που είναι κολλημένο στο δικό της.
Κράτησα την ανάσα μου!
Ξέχασα. Δεν ξέχασα; Δεν μου είπες ότι ο χρόνος θα με κάνει να ξεχάσω.

Είμαι ερμητικά κλειστός και το παλιό χέρι μου λέει ανοησίες.
Χα! Ωραία! Ολα είναι κλειστά.
Μια φωνή λέει στο μυαλό μου:
Πονάω και φοβάμαι!

Αυτη τη φορά δεν είναι η δικιά σου φωνή, αλλά μιας άλλης.


Σου ψιθυρίζω:
Σε παρακαλώ… άσε μου το χέρι…το χρειάζομαι ξανά.