Η βόλτα και το σίχαμα!

Oι γιατροί μου μου έχουν συστήσει να προχωράω κάθε μέρα.
Το διάβασμα και η γυμναστική είτε τα αγαπάς από μικρός, είτε δεν τα’αγαπάς ποτέ.
Οσο και να το’χω ξεχάσει κοντά στην εφηβεία έκανα πολύ αθλητισμό.
Αμέσως μετα την εφηβεία ήλθαν τα «ξενύχτια-τα ποτά-και τα τσιγάρα» και δεν ήθελα πολύ για να πεισθώ ότι τα προτιμούσα από τον αθλητισμό.
Όταν μου’πανε λοιπόν ότι πρέπει να προχωράω, μου φάνηκε βουνό. Εκανα κάτι προσπάθειες,αλλά πότε ένας καναπές, καμμιά αιώρα κ.λ.π. μου ανέστειλαν την διάθεση…
Μέχρι που αγόρασα –ως τρομερός γκατζετάκιας- την camera .
Eίχα κόλλημα με το video, μέχρι που ανακάλυψα τον έρωτα για την φωτογραφία.

Την αρπαξα, έβαλα στην τσέπη μου ένα ζευγάρι φορτισμένες μπαταρίες και μια ακόμα μνήμη και βγήκα να δω πώς λειτουργεί το μηχάνημα.
Τότε είδα μια Αθήνα που δεν είχα δει ποτέ.
Κάθε μέρα και περισσότερες λεπτομέρειες.
Ομορφιές και ασχήμιες.
Να σας πω και ένα περίεργο;
Μέσα από τις φωτό αγάπησα περισσότερο τους Ελληνες.
Μαλακίες λένε, όσοι λένε ότι δεν είμαστε όμορφος λαός.
Οι φάτσες που βλέπω εγώ στον ομφαλό αυτής της χώρας είναι πολύ όμορφες. Και ενδιαφέρουσες… μπορεί να μην είναι όλοι ιθαγενείς… αλλά οι γειτονιές πλέον έτσι θα΄ναι… και προσωπικά μ’αρέσει παρα πολύ.
Φωτογραφίζοντας λοιπόν είδα με μεγάλη χαρά ότι ανυπομονώ κάθε μέρα για το πότε θα βγω για το περπάτημα…

Σήμερα ή μέρα ήταν υπέροχη… ξύπνησα νωρίς… τέλειωσα την δουλειά μου και κατά τις 3 ανέβηκα την Κυδαθηναίων, πήγα στο Μοναστηράκι, στην Αδριανού, ξανά πίσω, όλη την Ερμού, βόλτα στην Πανεπιστημίου, γύρω-γύρω την πλατεία Συντάγματος.. και ξανά πίσω στο σπίτι…

Αν θέλετε, ελάτε μαζί μου σ’ αυτή την βόλτα…
Δείτε μερικά απ’ αυτά που είδα και θυμώστε με το σίχαμα που είναι ακριβώς απέναντι από την Στοά του Αττάλου… φάτσα με τον Παρθενώνα…

Φτού! (από το φτύνω!)

Tί είδε ο Γιαπωνέζος λοιπόν;

Αυτές τις μέρες κάνοντας βόλτες στην Ερμού, στο Σύνταγμα, στην Πλάκα, στο Θησείο… έπεσα πάνω σε μία θάλασσα Γιαπωνέζων.

Αμα πατήσετε το "+" πάνε γρήγορα. Το "-" αργά και αν κάνετε κλικ πάνω τους θα τις δείτε σε φυσικό μέγεθος.

Μου έκανε εντύπωση γιατί δεν ήταν σαν τους άλλους Γιαπωνέζους που έτσι κι αλλιώς έχουν κατακλύσει την Αθήνα.
Αυτοί ήταν φραγκάτοι Γιαπωνέζοι.
Θα μου πείτε, υπάρχουν και μπατίρηδες Γιαπωνέζοι που κάνουν… αγροτουρισμό την Ελλάδα;
Ομολογώ ότι δεν ξέρω…
Δεν το’χα σκεφτεί ποτέ…
Αυτοί οι τύποι όμως είχαν διαφορές από τους άλλους που συναντώ.
Διαφορές όπως έχουν όλοι οι άνθρωποι όλων των χωρών και φυλών όταν διαφέρουν στα φράγκα (γιεν) που έχουν στις τσέπες τους.
Τούτοι εδώ ΔΕΝ χαμογελούσαν.
Καλημέρα, λές σε γιαπωνέζο και κατουριέται στα γέλια…
Συλληπητήρια του λες και χαμογελάει…
Ε,αυτοί εδώ ΔΕΝ χαμογελούσαν…
Δηλαδή… σνομπάριζαν.
Ηταν αφ’ υψηλού.
Oλα τα υπόλοιπα Γιαπωνεζάκια με τα σακίδια τους, τους χάρτες τους και τις καμερές τους, προσπαθείς, όταν τα συναντάς, να μην κάνεις κάτι που μπορεί να τα στεναχωρέσει…
Προσωπικά με σκλαβώνει η συμπεριφορά τους –έστω κι αν ξέω ότι το χαμόγελό τους, δεν είναι το ίδιο με τον Ευρωπαίων- τι σημασία έχει; Παραμένει χαμόγελο…
Θα ήθελα να πάω στο Τόκιο να δω πώς είναι εκεί η ζωή.

Η κουλτούρα τους με ενδιαφέρει πολύ γιατί έχει εντελώς διαφορετικά πατήματα από αυτές που μέχρι τώρα συνάντησα.

Αστε που όταν είναι όμορφες … είναι κουκλάρες.

Είχα λοιπόν την βεβαιότητα ότι όλοι οι Γιαπωνέζοι (κρίνοντας πάντα από τους τουρίστες) ήταν πάνω-κάτω οι ίδιοι…
Όμως (προφανώς) όχι!
Αυτοί εδώ φορούσαν ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ρούχα, ήταν αγέλαστοι και όσο κι αν δεν το πιστεύετε… (δείτε τις φωτό)… ψηλότεροι.
Κάτι σαν Αμερικάνοι από το Μαϊάμι.

Attachment: Σας ζητώ συγγνώμη, αλλά αφαίρεσα από τα προηγούμενα πόστ μου τις γυμνές (;) φωτο, γιατί έχω σκοπό να κάνω φωτορεπορτάζ (σ' αυτο το blog ... όπου λαλούν πολλοί κοκόροι κ.λ.π.) με τους πολίτες, τουρίστες ή περαστικούς στην Αθήνα. Οι πόλεις είναι βέβαια οι άνθρωποι κι όχι τα κτίρια ... και επειδή όλο και κάποιος μπορεί (με το δίκιο του) να προσβληθεί έκανα delete τις προηγούμενες φωτό... Σορι έ; αλλά βαρέθηκα τις τρικλοποδιές...

δεν

Επειδή ξέρω, κάνω ότι δεν ξέρω!

Επειδή είμαι ελεύθερος, κάνω ότι δεν είμαι!

Επειδή σ’αγαπώ, κάνω ότι δεν σ’αγαπώ!

Επειδή δεν θυμάμαι, κάνω ότι θυμάμαι!

Επειδή δεν έχει γιατί, ρωτάω!

Επειδή δεν, γελάω!

H Κωλόγρια

Κύριοι του θεάτρου!
Κύριοι της τηλεόρασης!
Κύριοι των εφημερίδων!
Κύριοι των περιοδικών!

Ψάχνετε, λέει ανθρώπους να γράφουν.
Κείμενα μωρέ…
Ε, διαβάστε την Κωλόγρια!
Σήμερα, που γράφει για τους δυο κολλητούς.
Το γράφει μια γυναίκα…
Και ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν το παίρνεις πρέφα ότι αυτό το πράγμα το έγραψε γυναίκα.
Αυτό είναι με απλά λόγια: «έχω ταλέντο συγγραφέα!»

Εχω την τύχη να την γνωρίζω.
Μόλις την είδα την έκανα φιλαράκι μου.
Ο Καιρός (μέγας γραφιάς) μου συνέστησε να την πρωτοδιαβάσω. Θυμάμαι, ένα βράδι σπίτι κάτσαμε ο Γιώργος κι εγώ μπροστά στον υπολογιστή.
-Διαβάζεις Κωλόγρια; με ρώτησε…
Εγώ δεν κατάλαβα. Νόμιζα ότι με ρώτησε:
-Διαβάζεις, κωλόγρια; (τα συνηθίζει αυτά τα αστεία ο φίλος μου)
-Ναι…
-Σ’αρέσει;
-Το διάβασμα;
-Η Kwlogria μωρέ!.... και τσαπ με πήγε στο link της…
(Πω ρε πούστη μου….κείμενο-σεντόνι (όπως τα δικά μου)… και χωρίς φωτογραφίες…. και δεν φτάνει αυτό… ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να το διαβάσω… με τον «Καιρό» δίπλα μου…
Το μισώ αυτό!
Τι να κάνω;
Διάβαζα βρίζοντας (και τα δυο από μέσα μου)… και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι πεθαίνω στα γέλια.
Ο άλλος δίπλα μου είναι πνιγμένος στον ποταμό της τύπας.
Μονολόγους, διαλόγους, ανάσες, πλαααααααααααααακα φοβερή, ρυθμό, ξέρει πού το πάει …
Οι λέξεις (και βασικά) οι εικόνες έρχονται η μία μετά την άλλη.
Ελεος!
Κάθε μέρα και από ένα… και υποθέτω ότι δεν προλαβαίνει κι άλλο γιατί έχει και… δουλειές να κάνει.

-Πού στο διάλο ψάχνουν, αυτοί που ψάχνουν;
-Δεν ξέρεις;
- Ε, ούτε εγώ… ελπίζω να μην την ανακαλύψει κανένας και να μεγαλουργήσει σε τούτο δω το μέσον…

Keep on writing, ρε!

Για σήμερα τα comments σας Σ'ΑΥΤΗΝ!

5 που δεν ξέρετε για μένα, αλλά δεν πειράζει να τα μάθετε!

1. Ανατριχιάζω φρικτά με το βαμβάκι.
2. Κουνάω τα αυτιά μου!
3. Δεν έχω κοιμηθεί ποτέ πριν από τις 4 το πρωί.
4. Δεν είμαι αποδώ!
5. Θα κερδίσω το λαχείο (Λαϊκό).

H γυναίκα ΜΟΥ!

Παρακολουθώ κι εγώ αυτό το τηλε-δράμα με τον Βαρθολομαίο.

Δεν θέλω να σταθώ πως το καλύπτουν δημοσιογραφικά τα κανάλια επειδή θα ξεράσω και είναι κρίμα γιατί είναι καινούργιο το πληκτρολόγιο.

Εχει ενδιαφέρον όμως η όλη ιστορία.

Μια ιστορία που νομίζω ότι είναι ΠΑΝΤΑ η ίδια, σε όποιον κι αν συμβεί.

Και για να μην λέω για άλλους, ας πω για μένα.

Δυο φορές στην ζωή μου είχα σχέση με παντρεμένη.

Και τις δυο αγνόησα την ύπαρξη του συζύγου.

Δεν το’κανα σε βάρος του ανθρώπου…δεν ήταν ανταγωνιστικό δηλαδή… αλλά μάλλον αυτο δεν θα βοηθούσε, ακόμα κι αν το’ξεραν. Όχι δεν μιλάω σουηδικά. Εσείς;

Τη μία φορά ο σύζυξ δεν πήρε πρέφα τίποτα.

Βασικά γιατί –αν κατάλαβα καλά- είχε κι αυτός γκόμενα.

Την δεύτερη φορά όμως ο σύζυξ μας είχε πάρει χαμπάρι.

Το’μαθα μετά από χρόνια…

Θα μπορούσε κάλλιστα να με περιμένει σε κάποιο κεφαλόσκαλο. Και ήταν και πρώην αθλητής…

Μου’χει τύχει και το ανάποδο. Οχι με συζυγό μου… αλλά με μια γυναίκα που είμασταν σαν σύζυγοι (αν και ομολογώ ότι δεν είναι τό ίδιο, αν και θα΄πρεπε)…

Είδα και φωτογραφίες.

Να σας πω κάτι; Για πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα αυτο που λένε «η γη έφυγε κάτω από τα πόδια μου!».

Ενιωσα τρομερά αδύναμος.

Ο συγκεκριμένος ασκούσε πάνω στην γυναίκα και εξουσία, την οποία δεν μπορούσα να ξεπεράσω… ακριβώς όπως και ο δράστης… ο φερόμενος δηλαδή…να μου το θυμηθείτε: σε μερικά χρόνια θα χαθεί η λέξη «δράστης» και θα αντικατασταθεί με την λέξη «φερόμενος»…

Εμένα είπες φερόμενο, ρε πούστη;

Αν θα μπορούσα να τον γρονθοκοπήσω;

Εκανα κατι χειρότερο: ευχήθηκα με όλη τη δύναμη της ψυχής και του μυαλού μου τον αφανισμό του.

Τί απέγινε;

Θα σας πω μιαν άλλη φορά που θα είμαι στα πιο εξομολογητικά μου…μάλλον δεν θα με πιστέψετε, οπότε γαματα.

Εννοώ τόση ώρα ότι αυτά τα πράγματα είναι πάντα τα ίδια.

Καταλαβαίνω απολύτως τον σύζυγο.

Καταλαβαίνω και τον μακαρίτη.

Καταλαβαίνω την απεριόριστη άγνωστη δύναμη-ορμή-θύελλα που’χε ο αρσενικός που είχε «απατηθεί» (δεν μ΄αρέσει το ρήμα, γι’ αυτό και το βάζω σε εισαγωγικά)…

Κάθε αρσενικό θηλαστικό το ίδιο θα ένιωθε.

Για σκεφθείτο λίγο τι παθαίνει ο αρσενικός ελέφαντας, όταν άλλος αρσενικός μπεί στα χωράφια του… και αυτό που τον νιάζει δεν είναι αν θα φάει το χορτάρι… αλλά αν θα πηδήξει ΤΙΣ θηλυκιές του…Να μην σας πω που θα του βάλει τους χαβλιόδοντες.

Μια φορά είχα δυο ντόμπερμαν, τον Ντέην και την Τζίφρα. Μιλάμε για αρνιά μασκαρεμένα σε ντόμπερμαν… Πολύ αγαπημένα αναμεταξύ τους. Κάτι σαν τον Σμούντα και την Σέρπα. Kοκό όμως δεν είχε… ήθελε ο αρσενικός… αλλά η θηλυκιά μόλις την πλησίαζε καθότανε στα πίσω της πόδια… και τέρμα η παράσταση… Το τί παρακάλια της έκανε… δεν περιγράφεται…

Είχα λοιπόν ο ηλίθιος, την φαεινή ιδέα… τόσο ήξερα, τόσα έκανα… να φέρω έναν άλλον αρσενικό, να πηδήξει την Τζίφρα…

Εντός έδρας.

Ο αφεντικός του ήταν ενας φλούφλης με φουλάρι, μεσα από το πουκάμισο, που πολύ καμάρωνε που ο δικός του (ένα υπέροχο ζώο… όχι βέβαια σαν τον Ντέην μου) ήταν άγριος και επιθετικός… τον είχε, βλέπετε, εκπαιδεύσει…

Κλειστήκαμε λοιπόν στο σπίτι οι 3 μας (ο αφεντικός, ο Ντέην κι εγώ) και αφήσαμε στο κηπάκι την Τζίφρα με τον ομορφονιό…που ήταν καμαρωτός-καμαρωτός και πολύ καβλωμένος…

Η Τσίφρα ούτε αυτόν γουστάριζε.

Κάθισε λοιπόν στα πίσω πόδια της… και τον παρακολουθούσε να την φλερτάρει…

Εμείς βλέπαμε από μέσα…

Ξαφνικά χάνουμε τον Ντέην… πήγε πίσω-πίσω στο σαλόνι, πήρε φόρα, πέρασε ανάμεσα μας, και ανάμεσα από την κλειστή τζαμαρία… τσίμπησε τον προκομένο από την μουσούδα… πήρε θάρρος και η Τζίφρα –που δεν γουστάριζε προφανώς τον γκόμενο-και τον άρπαξε από το πίσω πόδι… Αρχισαν να τον τραβάνε σαν λάστιχο…

Ο αφεντικός έβγαζε αφρούς…πάνω στο φουλάρι.

Για να σας πω την αμαρτία μου, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση…

Παρ’ όλα αυτά….

Εχετε προσπαθήσει ποτέ να χωρίσετε 3 ντόμπερμαν που τσακώνονται λυσσαλέα;

Όχι ε;

Δεν έτυχε…

Σας αρέσουν τα εξτρίμ σπορ;

Όχι, ε; Κρίμα θα’χατε μιαν ιδέα…

Σας έχει δαγκώσει ποτέ ντόμπερμαν το οποίου του δαγκώνει το αρχίδι, άλλο ντόμπερμαν;

Όχι, ε;

Ούτε εμένα μου’τυχε ευτυχώς… Του’τυχε όμως του αφεντικού από τον ίδιο του τον σκύλο…και δεν τα’φηνε κιόλας όσο δεν του άφηνε ο δικό μου το αρχίδι… πώς να πεις σε ένα ανεκπαίδευτο καρα-θυμωμένο ντόμπερμαν να αφήσει το αρχίδι του ανταγωνιστή του; Είπα μερικά, αλλά δεν πιάσανε...

Ωραία περάσαμε…

Νομίζω ότι η μόνη που χάρηκε ήταν η Τζίφρα, που σκοτώθηκαν παλλικάρια για χάρη της…

Εχει όμως και ένα ηθικό δίδαγμα:

Όταν άρχισε ο τσαμπουκάς, ήξερε πολύ καλά με ποιανού μέρος θα πάει…

Θα μου πείτε…ναι, αλλά δεν της άρεσε έτσι κι αλλιώς ο γκόμενος… και μάλλον θα’χετε δίκιο…

Κάτι τέτοιο συνέβη και με την περιώνυμη ιστορία που χορεύει στο ταψί την Ελλάδα.

Υπάρχουν μερικά πράγματα που μου’χουν συμβεί και ειλικρινά σας λέω εύχομαι ολόψυχα να συμβούν και σε άλλους ανθρώπους και να χαρούν όπως κι εγώ… υπάρχουν όμως και μερικά αδελφια, που ΔΕΝ σας τα συστήνω καθόλου μα καθόλου…

Οι ιστορίες με 3… έχουν πάντα 2 που κάθονται στα πούπουλα και 1 που κάθεται σε πυρωμένα καρφιά…

Εκτός κι αν είναι και οι 3 πολύ μερακλήδες…

…λέμε ρε παιδί μου…

attachment: Ηθελα πολύ να τους κάνουμε τους blogo-διαγωνισμούς, αλλά δεν θα τους κάνουμε. Τουλάχιστον όχι προς το παρόν… Ισως κάποια άλλη φορά.

Στο poll που έβαλα (οπου μπορούσε κανείς να ψηφίσει μία και μόνο φορά) είδα ότι το 30% εκείνων που ψήφισαν δεν ήθελαν τους blogo-διαγωνισμούς.

Θα μου πείτε ότι μένει το άλλο 70%....

Σύμφωνοι… όμως εγώ συνεχίζω να βρίσκω ότι είναι πολύ πιο σημαντικό το 30% που λέει όχι… παρά το 70% που συμφωνεί.

Είναι σαν το παράθυρο στην τάξη. Αν ένας κρυώνει, κλείνει το παράθυρο.

καληνύχτες-καλημέρες

Bγαίνω τα βράδια αργά 3-4 και κόβω βόλτες στην Πλάκα και στο Σύνταγμα. Χμ… είναι σαν να είμαι σε άλλη πόλη.

Τσιμπάω την καμερά μου και δοκιμάζω τις φωτό τη νύχτα…

Κάθε φορά –μόλις βγω από την είσοδο- πέφτω πάνω στους ανθρώπους που μαζεύουν τα σκουπίδια.

-Γεια χαρά!

-Ωωωωωπ… για χαρά… βολτίτσα;

-Ναι… ωραία βραδιά ε;

-Ναι… ΠΑΑΑΑΑΜΕ!

Προχωράω μέσα στην Πλάκα.

Από την Αδριανού τέτοια ώρα η Ακρόπολη είναι ακόμα πιο επιβλητική γιατί το σκοτάδι και η ησυχία εξαφανίζουν τον χρόνο.

Τα τραπεζάκια μαζεμένα…

Κάτι ξεπέσμένοι ψιλο-λιώμα…

Οι γάτες..

Οι σκύλοι….

Και το φεγγάρι…

Δεν μ’αρέσει να φωτογραφίζω το σκοτάδι.

Το απολαμβάνω όμως γιατί είμαι νυχτόβιο όν… γι’ αυτό λατρεύω και τις γάτες…

Ανεβαίνω από την Ερμού.

Εντελώς άδεια.

Εντελώς άσχημη… αλλά στο τέρμα της η Βουλή είναι άψοχα φωτισμένη. Δυο σεκιούριτι λένε ιστορίες αραχτοί σε καρέκλες…

Σταματάω στον Μπαιρακτάρη στο Μοναστηράκι. Μια ροζ μηχανή με τα αλουμίνια της, με τις θέσεις της με τίς κόρνες της είναι παρκαρισμένη στην είσοδο. Ανήκει στην εθνική μας οδοντίατρο Χριστίνα Ιακωβίδου... Σαν μια τσίχλα μέσα στην νύχτα...

Την κρατά γερά από το μπράτσο.

Ενθουσιάζομαι....

Χτυπάω στις 3.30 το πρωί σεμνά και ταπεινά ενα σουβλάκι...

Στην πρώτη δαγκωματιά πέφτω πάνω σε μια 2μετρη Ουκρανή που εξηγεί στο αφεντικό της ότι τα χρειάζεται τα 30 ευρώ. Εκείνος δεν δείχνει να συμφωνεί.

Ρε τους νταβατζήδες.

Στο περίπτερο έξω από το Ταχυδρομείο αγοράζω τσίπς, και πορτοκαλάδες ΗΒΗ με ανθρακικό. Χαίρεται ο περιπτεράς που με βλέπει, χαίρομαι κι εγώ γιατί είναι χαμογελαστός και ακούει ροκιές στο ραδιόφωνο, στρίβω στην Μητροπόλεως και αμέσως στη Νίκης…

Εκεί ακριβώς έξω από την Τραπεζα Πειραιώς τα λένε 3 άστεγοι.

Κάθε φορά που περνούσα τα απογεύματα, που κλείνανε τα μαγαζιά τους έλεγα «καλησπέρα»… αλλά δεν μου απαντούσαν…. Μια-δυο-τρεις… το’κοψα κι εγώ…

Ένα βράδι καθώς περνούσα από το απέναντι πεζοδρόμιο σήκωσε το χέρι ο ένας και μου είπε:

-Ε, σε χάσαμε! Πώς πάει;

-Μια χαρά!

Από τότε την έχουμε πάντα την καληνύχτα μας…

Εγώ πάω στο ζεστό σπιτάκι μου και εκείνοι μένουν στο κρύο πεζοδρόμιο.

Ανεβαίνω σπίτι μετα από καμμιά ωρα βόλτας…

Ο Σμούντα με περιμένει στο χόλ.

Πρεεεεεεπ-προοοοπ-πριιιππππ! (μετάφραση:Ήρθε!)

Από μέσα η Σέρπα: Ψνιάου…ψνιάου….ψνιάου…. (Μετάφραση: Ωραία,παίξε τώρα με τον μαλάκα…γιατί σε βαρέθηκα!)

aNyNew?

Πριν από καμμιά 20αριά χρόνια πήγαμε στην Βουδαπέστη.

Ουγγαρία πριν από τις μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη.

Ο Κώστας, η Τάση, η Κίττυ (καλή τους ώρα) κι εγώ…

Πολύ όμορφη πόλη…

Πολύ φτωχή –εκείνη την εποχή- αλλά πράσινη και ήσυχη.

Αμα σου μιλήσουνε ουγγρικά δεν καταλαβαίνεις Χριστό.

Μιλάμε ούτε λέξη…

Δεν μιλούσαν κι αυτή καμμιά άλλη γλώσσα….

Μύλος.

Με τα πολλά εμφανίστηκε ένας Ρωμιός που έμενε εκεί.

Πολιτικός πρόσφυγας, που’χε κάνει οικογένεια με μια Ουγγαρέζα, παιδιά κ.λ.π…. και έβλεπε Ελληνα και του έτρεχαν τα σάλια.. από την χαρά και τη νοσταλγία.

(Νομίζω ότι η νοσταλγία και ο έρωτας είναι ισοπεδωτικά πράγματα!)

Μου έκανε εντύπωση που κουβαλούσε ένα τάβλι.

Κάποια στιγμή με ξεμονάχιασε.

-Παίζεις τάβλι;

-Παίζω….

(Εχω παίξει ατέλειωτες ώρες… το ξέρω το άθλημα… αλλά δεν το αγαπάω… και δεν είμαι σα και πρωταθλητής Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής…

-Παίζουμε;

Το τελευταίο που ήθελα ήταν να παίξω τάβλι… αλλά τι να κάνω με το πατριώτη….

Αρχίζουμε με πόρτες.

Χάνω.

Συνεχίζουμε με πλακωτό…

Με έχει τσακίσει…

Κάποια στιγμή κλείνει το τάβλι.

Τον κοιτάω με απορία…

-Τι έγινε ρε μπάρμπα; Φαντάσου να κέρδιζα κιόλας…

-Εμ τέτοιο τάβλι, παίζω και με τους Ούγγρους. Ελεγα μπας και ήξερες κανένα καινούργιο κόλπο… μου είπε απέραντα απογοητευμένος…

Toν θυμήθηκα πρόσφατα τον πατριώτη….

Τι να σου πει ο άλλος άμα δεν έχει κάτι καινούργιο;

…αφού δεν έχεις νέα να μας πεις/καλύτερα να μην μας πεις κανένα! είπε ο σοφός Νιόνιος και έκανε καριέρα….

Εχω πολύ καιρό να ακούσω καινούργιο πράγμα…

Εννοώ στην καθημερινότητά μου…

Το μεγαλύτερο ταλέντο που΄χω συναντήσει τα τελευταία χρόνια στο γράψιμο, μου’πε ότι θέλει να πιάσει δουλειά στο … Δημόσιο…

Φτού!... εννοώ φτού κακά…κακά…

Στην τηλεόραση βλέπω πράγματα που μου είχαν δείξει το 1990.

Κάθε χρόνο κόβουν και λίγο από την έμπνευση μέχρι να πάθει ακράτεια η αγελάδα του Γρηγόρη…

Ονομάζουν «κυρία» την γυναίκα στην ιστορία του Γιάννη Βαρθολομαίου…και διακρίνεις στο στόμα τους ότι εννοούν που-τά-να. Το γυναικείο ακροατήριο παρακολουθεί, αλλά δεν αντιδρά…

Δεν αντιδρά είτε γιατί έτσι έχει μάθει…

Είτε γιατί συναινεί.

Ε, λυπάμαι, αλλά δεν είναι καινούργια πράγματα αυτά.

Είναι πολύ παλιά…. Δηλαδή πολύ διδακτικά… αλλά αδελφέ μου απίστευτα πληκτικά.

Ο,τι σκατά φτιάξαμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες έγιναν παλιά μέσα σε 2 μόλις χρόνια.

Ούτε ένας δεν είχε από τότε ούτε μια καινούργια ιδέα…

Κάθε μέρα γίνονται κάτω από το σπίτι μου πορείες….

Καλά κάνουν και διαμαρτύρονται…

Τραγουδάνε κιόλας…

Θεοδωράκη….

Τον λατρεύω τον μεγάλο συνθέτη μας…

Πραγματικά τον λατρεύω…λιώνω…. αλλά πριν από καιρό αναρωτήθηκα… Όλα αυτά τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση…δεν βρέθηκε ούτε ένας άλλος να βάλει τα τραγούδια του στο στόμα των διαδηλωτών;

Σύμφωνοι ο Μίκης Θεοδωράκης είναι πάντα επίκαιρος… και ο Ελβις επίσης… αλλά δεν σταμάτησε το ροκ επειδή σταμάτησε τραγουδάει…Βγήκαν κι άλλοι…

Τι άλλοι;

Καινούργιοι….

Δεν θέλω το ίδιο ακόμα και αν είναι τέλειο…

Θέλω καινούργιο.

Και-νού-ργιο!

Και επειδή βαρέθηκα να μου βάζετε τα comments σας σε άλλο blog και πιο πολύ βαρεθήκατε εσείς...… τα ξανανοίγω εδώ… αν χρειασθεί… το ξέρω το κόλπο… παλιά (καινούργια) μου τέχνη κόσκινο…Σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο….

Πολιτική και άλλα...

Το Σάββατο το μεσημεράκι πήγα με το μετρό στην «Εθνική Αμυνα»… Ηπια καφεδάκι στο σπίτι ενός φίλου μου και επιστρέφοντας βγήκα στην πλατεία Συντάγματος…

Ωραία μέρα για φωτογράφηση, σκέφτηκα.

Tα παιδιά ήταν ξαπλωμένα στα σκαλιά με φόντο την Βουλή, περιμένοντας το ένα το άλλο να κάνει τα κόλπα του με τα σκέιτς…

Οι φιλενάδες δίνουν εκεί ραντεβού.

Ωραίο πλάνο…

Ξαφνικά αναταραχή.

Ένα τηλεοπτικό συνεργείο παίρνει συνέντευξη από την… Τσιτσιολίνα…

Η πρώην βουλευτίνα ντυμένη σχετικά ελαφριά… κάτι σαν σταφίδα την άνοιξη… μιλάει μπροστά από το ελληνικό κοινοβούλιο.

Τα μάτια ΟΛΩΝ στρέφονται προς την πορνοντίβα.

Σηκώνω τη μηχανή.

Τσαπ…τσαπ…τσαπ…τσαπ….

Γερνάνε άσχημα οι ξανθιές… ειδικά όταν νεανίζουν…

Όμως πιο ενδιαφέρον έχουν οι φάτσες που κοιτούν…

Ολοι κι όλες το διασκεδάζουν αφάνταστα…

Τσαπ…τσαπ….τσαπ….!
Γι’ αυτό μας γουστάρω ως λαό… επειδή μπορούμε και τα σατιρίζουμε όλα…

Όλα όμως…

Ακόμα και αυτά που είναι από μόνα τους αστεία…

Α, ξέχασα να σας πω…

Τέρμα με τα κωλαράκια…

Βαρέθηκα…

Αμα μου ξανάρθει θα το ξανακάνω… αλλά νομίζω ότι το πολύ το «Κυριε Ελέησον , το βιαριέται μέχρι κι ο παπάς!»

Τα comments ΕΔΩ

Πισωκολητό

Εβλεπα στο National Geographic δυο μαϊμουδες του Γιβραλτάρ να πηδιούνται… Ετσι δεν το λένε στα ζώα… ή πρέπει να γράψω «εκαναν έρωτα»;

Ο μάγκας ( ο μαϊμούς) ήταν από πίσω από την γκόμενα (τη μαϊμού) και της τον φόραγε κανονικά. Κοίταζε μάλιστα ευχαριστήμενος δίπλα, αν τον έβλεπαν από άλλες μαϊμούδες μέχρι κάμερες.

Κοιτούσα κι εγώ από τον καναπέ μου.

Με κοιτούσε και ο ο μαϊμούς… full frame και την ώρα που τέλειωνε (πώς να το πω ρε γαμώτο…τεσπα…εκσπερμάτωνε) μισόκλεισε τα μάτια και μου’κανε:

ουγκ-ουουουγκ-ουγκι-ουγκ… (υποθέτω ότι στα μαϊμουδιάρικα είπε (μάλλον όχι σε μένα!): Πάρταααααα!)

Fade out … η μαϊμού… ευχαριστημένη του΄κανε ένα χάδι στο μάγουλο (u r the best, love) και εξαφανίσθηκε…

Το όνειρο κάθε αρσενικού.

Καλέ, δεν τα λέω εγώ… το National Geographic τα λέει…. Εδώ τα λέει η Λίτσα Πατέρα και την πιστεύουμε… Μην υπερβάλουμε. Να’χουμε και ένα μέτρο.

Δημοσκόπηση:

-Τι βλέπετε στην τηλεόραση;

-Ντοκυμανταίρ (97%)!

Αρα είμαι μεσα στο σωστό cultural group.

Μια μέρα πού ήρθε η μαμά μου σπίτι είδαμε μαζί έναν καμηλοπάρδαλο που επίσης πισωκολητά τόκανε με μια καμηλοπάρδαλη. Θα’χε ενδιαφέρον και το 69, αλλά μάλλον θα’ταν σε άλλο επεισόδιο.

Tzioyiiiiiiiiiingk…. Φώναξε ο καμηλοπάρδαλος την κρίσιμη στιγμή.

Τρομερό ενδιαφέρον η μαμά.

-Τστστστστσς τι σου είναι η φύση…

Το ίδιο βράδι την πήρε ο ύπνος στον καναπέ με την τηλεόραση να παίζει. Ξύπνησε απότομα με τον Πήτερ Νόρθ που το’κανε επίσης (στο Filmnet) πισωκολητα με την Σουίτ Μπέϊμπι.

-Ι’m CUMMMMMMMMMMMMMMMIIIIIIIIIIIING bitch!

-Mάνο, πώς κλείνει αυτός ο διάβολος; τσίριξε η μαμά καθώς εγώ έκανα chat με το Βατραχοκόριτσο.

Ετρεξα στο σαλόνι….

Η Σουίτ Μπεϊμπι είχε πάρει κούτσου-κούτσου τον Πίτερ Νόρθ αγκαλιά.

-Κλείστο παιδάκι μου…κι αηδιάζω!

Της το γύρισα σε τηλε-μάρκετινγκ και σε μισό λεπτό την είχε ξαναπάρει ο ύπνος…

Το τι βλέπει κανείς στα ονειρά του είναι άγνωστο και προσωπικό δεδομένο.

-Δεν είμαστε ζώα! Φωναζε τηλε-θεολόγος σε ένα πάνελ…. Δεν είμαστε ζώα για να μας παρασέρνει η σαρκική ηδονή….

Εβαλα τα γέλια…

-Ρε τον μαλάκα!

Εμείς για να κάνουμε το πισωκολητό του μαϊμού στην μαϊμού μπήκαμε στα πλοία σύσωμοι στην Τροία, κλειστήκαμε σε ένα ξύλινο άλογο και μετα τους περάσαμε κανονικά από το λεπίδι… αστε που στο τέλος δεν το κάναμε το πισωκολητ.

Εχουμε πυροβολήσει, βιάσει, κάψει, προδώσει, φτύσει, αγοράσει, εκβιάσει, πονέσει, πεθάνει για ένα αμφιβόλου ποιότητας πισωκολητό…

Το ίδιο ακριβώς με αυτό του μαϊμού και της μαϊμούς… περίπου το ίδιο με του καμηλοπαρδάλου και της καμηλοπάρδαλης (πιστέψτε με το δικό μας, εχει λιγότερη έμπνευση και προοπτικές)….

ουγκ-ουουουγκ-ουγκι-ουγκ…

ουγκ-ουουουγκ-ουγκι-ουγκ…

ουγκ-ουουουγκ-ουγκι-ουγκ…

ουγκ-ουουουγκ-ουγκι-ουγκ…

Tα comments ΕΔΩ

blogo-βραβεία

θέλετε να διοργανώσουμε blogo-βραβεία;
Με POLL.

Το πιο πολιτικό blog.
Το πιο καλοφτιαγμένο... (μην κλαις crazy-monkey, προσπαθώ να τους εξηγήσω!)
Το πιο αστείο.
Το πιο κουλό.
Ο blogo-φασαρίας του μήνα.
Το πιο πολιτικό blog.
To πιο σέξι (μερσί για την προτίμησή σας)
Ο blogo-ρούκι του μήνα.
Η μεγαλύτερη blogo-μαλακία του μήνα...
Blog με την καλύτερη μουσική.
Διαγωνισμό Ομορφιάς με φωτο των bloggers.
Ο/Η Blogger που μισούμε περισσότερο για τον μήνα Ιανουάριο.
Σε ποιό blog έγινε πιό πολύ της πουτάνας.
Θα έχουμε προτεινόμενους για κάθε μήνα...
Αυτοπροτεινόμενους... και βέβαια
Δημοκρατικές e-διαδικασίες...
Ψηφαλάκια...
Μμμμμμμμ;
Κ.λ.π.

Περιμένω προτάσεις σας.
Περιμένω "αντε γαμήσου και συ και οι ιδέες σου!

Με μία προϋπόθεση:
Αν κάνουμε blogo-Καλιστεία, θα είμαι στην Επιτροπή.
Το'χω απωθημένο λέμε...


Tα comments ΕΔΩ

Εμπιστοσύνη!

Η Sophie_Jamaica είναι φιλαράκι μου.

Την σταμπάρισα πριν από μερικούς μήνες γιατί έγραφε με έναν τρόπο που μ’αρεσε.

Είναι πιτσιρίκι, 21 ετών… και σπουδάζει δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Πύργου.

Τις προάλλες που κουβεντιάζαμε και μου έλεγε για τις καταλήψεις… μου είπε μια ιστορία, που με άφησε με ανοικτό το στόμα….

-Τότε γιατί δεν το γράφεις ποστ;

-Καλά!

Αρχίδια μάντολες.

Σιγά που θα μ’ακουγε…

Και ξαφνικά μπαίνω σήμερα το απόγευμα στο blog της και διαβάζω την ιστορία που μου είχε διηγηθεί.

Γράφει για τις καταλήψεις με πλήρη πολιτική συνείδηση στα 21της…χωρίς κόμματα και αηδίες… μιλάει για το πώς ένιωσε στο πετσί της η ίδια και η γενιιά της τις εκπαιδευτικές εκλάμψεις των εκάστοτε υπουργών….

Κάνω copy-paste το κομμάτι που μου άρεσε πιο πολύ:

Μα αυτά και με αυτά , μέσα από πορείες , καταλήψεις ντουντούκες και πανό , φτάσαμε στην κατάληψη του σήμερα , το κλίμα γνώριμο , έτσι όπως τουλάχιστον εγώ το έχω βιώσει … Μαζευόμαστε παρεάκι , άλλοι παίζουν μπιρίμπα , άλλοι τάβλι … Το κυλικείο είναι πάντα ανοιχτό γιατί ο κυρ Παναγιώτης , χρόνια μετανάστης στον Καναδά , μας έχει όλους σαν παιδιά του .

Μας αφήνει τα κλειδιά και φεύγει κι εμείς τα παιδιά όταν κάποιος μας εμπιστεύεται το εκτιμάμε κι όταν μας εμπιστεύεται το ψωμί του το σεβόμαστε , ότι παίρνουμε πάμε και βάζουμε τα λεφτά στο ταμείο και παίρνουμε μόνοι μας τα ρέστα κι αν δούμε κανέναν να πάει να κάνει μπινιά στον κυρ Παναγιώτη πέφτουμε όλοι επάνω του και του τι λέμε , και τότε έρχεται και το κρασάκι και οι μπυρίτσες, παίρνουμε τις κιθάρες και ο Νίκος κάθεται στο πιάνο , ναι έχουμε και τέτοια στη σχολή μας και παίζουμε μέχρι τελικής πτώσης , μέχρι τα τάστα να ξεράσουν το χρώμα τους στα δάχτυλα μας , μέχρι να βγει αίμα , αλλά εμείς δεν γνωρίζουμε πόνο …

Μετά τραγουδάει ο καθένας την δικιά του δημιουργία γιατί μην νομίζετε , έχουμε πολλές καλλιτεχνικές φλέβες στη σχολή μας , ο Τζίνο μου λέει πως είναι να γαμάς γκόμενες με ψυχολογικά προβλήματα κι εγώ του λέω , δεν μπορεί να είναι πιο χάλια από το να σε γαμάει γκόμενος με ψυχολογικά προβλήματα …

Περνάει όμορφα το βράδυ, μετά φτιάχνουμε φέρετρα από κόντρα πλακέ για τις πορείες , κοιμόμαστε μέσα στα σπρέι που έχουμε για να γράφουμε τα συνθήματα και το πρωί έρχονται οι επόμενοι για αλλαγή φρουράς , αλλά πριν αλλάξουμε , παίρνουμε όλες τις μαύρες σακούλες και πετάμε τα σκουπίδια , ο Γιώργος ο Βούλγαρης συμφοιτητής μου και cameraman στο Cosmos TV επίσης , πολλές φορές σφουγγαρίζει κιόλας , τον έχω δει, προσέχει τα πάντα …

Λοιπόν;

Μμμμμμ…. Για πείτε μου…

Η sophie_jamaica είναι αυτόπτης μάρτυς.

Είναι φοιτήτρια δημοσιογραφίας… άρα σωστά κάνει γράφοντας αυτά που είδε… και τα γράφει με τη δροσιά μιας 20άρας….

Και ο ο κυρ Παναγιώτης που τους αφήνει το κυλικείο;

Και τα παιδιά που διαχειρίζονται τα ρέστα;

Και εκείνα που παίζουν πιάνο;

Και εκείνα που λένε παίζοντας μεγάλες αλήθειες;

Και εκείνα που καθαρίζουν και σφουγγαρίζουν;

Ποιος μιλάει για τους Ελληνες της διασποράς;

Από τον Καναδά δεν ήρθε ο κυρ Παναγιώτης;

Παιδεία είναι τα βιβλία και οι βαθμοί;

Με συγχωρείτε που το λέω, αλλά δάσκαλος είναι ο κυρ Παναγιώτης… που κι αν δεν τον ξέρω του στέλνω ένα μεγάλο φιλί-…. διδάσκει στα παιδιά μας την εμπιστοσύνη.

Ποιος πούστης έδειξε εμπιστοσύνη σ’ αυτή τη γενιά;

Ποιος δάσκαλος;

Ποιος δημοσιογράφος;

Ποιος πολιτικός;

Δείξε σε έναν πιτσιρικά εμπιστοσύνη και θα απογειωθεί… κινδυνεύεις να σε απαγοητεύσει… αλλά τι διάλα… αξίζει τον κόπο…

Να λοιπόν που υπάρχουν και φοιτητές που δεν σπάζουν, που δεν καίνε… αλλά διαδηλώνουν κι από ο,τι γνωρίζω πολύ σκληρά μάλιστα…

Πότε τα είδατε αυτά στα δελτία ειδήσεων;

Πότε τα διαβάσατε σε εφημερίδες;

Και αμα μου επιτρέπεις sophie_jamaica μου… το λιγώτερο που μπορείς να κάνεις είναι αυτό που έκανες. Εγραψες την αλήθεια… Η γνώμη μου είναι να πάρετε μια καμερα να συνενοηθείτε ΟΛΟΙ (μακρυά από προβοκάτσιες κ.λ.π.) και να φτιάξετε ένα video που θα το ανεβάσεις στο blog σου… κι αν δεν θέλουν στο blog σου…τότε φτιάξτε ένα blog για την περίσταση….

Δημοσιογραφία, δεν είπαμε ότι σπουδάζετε;

Tα comments ΕΔΩ!

SportNews

(Αυτό το post είναι αφιερωμένο στους πιτσιρίκους συναδέλφους μου που αγαπούν το αθλητικό ρεπορτάζ!)

(Οι φωτό είναι αφιερωμένες στους μεγαλύτερους σε ηλικία συναδέλφους μου!)

-Σχεδόν- ξεκίνησα την καριέρα μου από την «Αθλητική Ηχώ»…Γρατσίας, Γεωργαλάς, Σέμπος, ο Κλεομένης νεαρός, ο Διονύσης Βραϊμάκης ακόμα πιο νεαρός κ.λ.π.

Μιλάμε για χρόνια πριν. Δεν πρέπει να ήμουν πάνω από 20-21…

Ο πατέρας μου ήταν φίλος με τον γέρο-Γεωργαλά… έτσι με πήγε και με παρέδωσε σε εκείνον… εκείνος στον Κλεομένη… εκείνος στον Βραϊμάκη και εκείνος έκανε το λάθος να με ρωτήσει, τί θέλω να γράφω…

Τον κοίταξα (είναι παλιός μου φίλος ο Διονύσης και του οφείλω το τότε, αλλά και 25 χρόνια μετά όταν με φωναξε-ως διευθυντής πιά- να γράφω στην «Ηχώ») … τον κοίταξα λοιπόν και χωρίς καμμιά ντροπή του είπα:

-Χρονογράφημα.

Περιέργως πώς μου είπε «εντάξει» και αρχίσαμε.

(Κάπως τους έψηνα όλους…αγνοώ πώς…)

Ο τίτλος;

«Ευθυμα και Σοβαρά»….

Τα έγραφα με πολύ κέφι κάθε μέρα… Στην τελευταία σελίδα.

Μην το κοιτάτε τώρα το πράγμα… τότε ήταν πολύ σπουδαίο.

Περπατούσα στα ουράνια… μέχρι που μια μέρα με πέτυχε ο Φρέντι Γερμανός στον δρόμο…

-Σε διαβάζω! μου είπε…

Μου έπεσε ο κώλος.

-Συνέχισε!

Μου ξανα-πεσε πιο βαθειά ο κώλος.

-Ευχαριστώ ….Φρέντι (επέμενε να του μιλάνε οι νεότεροι του στον ενικό. Μεγάλο βάσανο!)

-Αντε γειά σου…

Απομακρύνθηκε δυο βήματα…σταμάτησε και μου είπε:

-Α, παρεπιπτόντως «ευθυμα και σοβαρά» ήταν επί 45χρόνια ο τίτλος του χρονογραφήματος του Δημήτρη Ψαθά!

Μου έπεσε ο ουρανός και με πλάκωσε…

Πώς να τον αλλάξεις τον τίτλο;

Δεν είπα τίποτα ποτέ σε κανέναν και κανένας ποτέ δεν μου είπε τίποτα. Όταν μετά από χρόνια το διηγήθηκα στον Βραϊμάκη λυποθύμησε στα γέλια.

Όλα αυτά τα λέω 1^ον γιατί βρήκα την ευκαιρία και 2^ον γιατί εκείνη η συμμετοχή μου στην ιστορική εφημερίδα, μου άνοιξε για πάντα τις πόρτες στις αίθουσες του αθλητικού ρεπορτάζ.

Δεν είναι «ευκολες» αίθουσες αυτές.

Και δεν μπαίνει όποιος κι όποιος γιατί κινδυνεύει από καζούρα ή πλήρη αδιαφορία.

Εγω έχω πασαπόρτο….έστω κι αν τα ακούμπησα φευγαλέα το ρεπορτάζ. Πάντα όμως –όταν δούλευα- σε εφημερίδες χωνόμουνα ανάμεσα τους και τους έψηνα να μου δώσουν ένα σχόλιο, μια παράγραφο… μια στήλη…

Μια από τις πιο σπουδαίες δημοσιογραφικές στιγμές ήταν όταν ο φίλος μου ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος μου έκανε την μέγιστη τιμή να με προσκαλέσει στο καμαράκι του MEGA, όπου μετέδιδε μαζί με τον Γιάννη Διακογιάννη, μάτς του Champions League από το (φτού κακά!) Ολυμπιακό Στάδιο.

Οι τρεις μας μόνο.

Δεν νομίζω ότι έχουν επιτρέψει ποτέ σε τρίτο (άσχετο με τη δουλειά) να είναι μαζί τους στο καμαράκι.

Εγω έκανα ρεπορτάζ εκείνους(νομίζω για το «Εθνος») και εκείνοι ήταν χαμένοι στο θέαμα. Στην κάθε λεπτομέρεια. Ούτε για μια στιγμή δεν γύρισε ο ένας να κοιτάξει τον άλλον. Τα μάτια τους ήταν ΠΑΝΤΑ στο γήπεδο.

Δεν χαλάρωσαν ούτε στο ημίχρονο.

Δεν ήξερα ότι η ελληνική δημοσιογραφία είχε τόοοοοοοοοοοοοσο επαγγελματίες…

Είμαι βάζελος και έπαιζε ο Παναθηναϊκός… δεν θυμάμαι με ποια ομάδα… και νομίζω ότι κερδίσαμε 2-0… μάλλον ήταν με τη Νάντ…

Για μία και μοναδική φορά δεν με ενδιάφερε το παιγνίδι… αλλά ο τρομερός επαγγελματισμός και των δύο…

Πιστεύω πολύ σ’αυτό το ρεπορτάζ και όποτε έτυχε να είμαι μέλος της σύσκεψης για τις ειδήσεις στην τηλεόραση…έδωσα μάχη για να πάρουν οι αθλητικοί 1-2 λεπτά παραπάνω.

Ματαίως.

Μου λείπει πολύ που δεν γράφω δυο λέξεις για τα αθλητικά πράγματα….

Διαβάζοντας λοιπόν τα comments για τον φίλο μου τον Δημήτρη Καρύδα (Δημήτρη, σου υπόσχομαι, ότι μια φράση σου από το e-mail-ποταμό που μου έστειλες, θα την κάνω ποστ. Ευχαριστώ και σένα Γιάννη Ψαράκη για το e-mail σου…. Α, και επ’ευκαιρία: Ημουν στο στουντιο του 9,84, αλλά τον Μητσικώστα τον ανακάλυψε ο Λάκης Μπέλος και ο Νίκος Ευαγγελάτος βοήθησε για να ψηθεί ο Γιάννης Τζανετάκος να τον δεχθεί. Κάνανε οι 3 τους (+τον Γιάννη Μακρή) την εκπομπή «Οι συνωμότες στη συνωμοσία του Πατσά». Θυμάμαι ότι τον Γιώργο (που το όνειρό του τότε ήταν να γίνει αθλητικογράφος) τον λάτρεψε το κοινό, όταν μιμήθηκε τον Μανώλη Μαυρομμάτη!)

Τι λέγαμε….γαμώ τις παρενθέσεις μου…. Α, μάλιστα… λέγαμε ότι στα comments του χθεσινού post, είδα ότι αρκετοί bloggers είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο έχουν μεγάλη έως μικρή σχέση με το αθλητικό ρεπορτάζ.

Δεν κατάλαβα…

Τι στο διάολο περιμένετε επαγγελματίες και μη…αφού είστε που είστε εδώ…ας κάνουμε κάτι καινούργιο στο internet…

Η για να είμαι πιο σαφής: Γιατί δεν κάνετε κάτι καινούργιο, γι’ αυτό που τόσο αγαπάτε;

Kάτι που να μην έχει τις πατημασιές του χθες.

Για λαϊκό θέαμα μιλάμε…

Για διασκέδαση…

Για πάθη…

Για εκτόνωση….

Για κάβλα…

Ή μήπως είναι κάτι άλλο ο αθλητισμός και μου διαφεύγει;

Τί;

Είναι και πολιτική;

Φτυσ’τα μπούτια σου μωρέ… μπορεί να τον εκμεταλλεύονται οι πολιτικοί, αλλά όταν ο Γκιγκς (ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος αθλητής) αρχίζει τα σλάλομ με την μπάλα στα κορδόνια, ποιος την γαμεί την πολιτική;

Ο αθλητισμός είναι θέαμα.

Ξέρω…ξέρω…νους υγιής μπλα…μπλα…. Σύμφωνοι! Ισχύει (σιγά που ισχύει!!!) γι’ αυτούς που κάνουν αθλητισμό…όχι για μας που βλέπουμε

Εχουμε μπροστά μας το Κουτί της Πανδώρας και εμείς ασχολούμαστε μόνο με το «στοίχημα» και ποιες αποκλειστικές ειδήσεις έχουν τα ξένα sites;

Θα αστειεύεστε….

Ετσι δεν είναι;

Είστε 20-25 χρόνών παιδιά και γουστάρετε να λέτε οι… Λατσιάλοι (τι μαλακία Θεέ μου!)… και οι Μακαδεϊρος Μπορδέλος… ή όπως αλλιώς τους λέτε… και ότι η μπάλα είναι πόρνη… ή ότι η τάδε ομάδα απολαμβάνει την μοναξιά της πρώτης θέσης;

Τι πούτσες είναι αυτές;

Πόσοι από σας ξέρετε editing στο laptop σας;

Πόσοι ξέρετε μπέηζμπολ;

Πόσοι απο σας μπορούν να περιγράψουν εναν Μαραθώνιο;

Πόσοι απο σας καταλαβαίνουν από τακτική στο τένις;

Πώς διάολο μπορούν και δίνουν φάλτσα στην μπάλα οι Βραζιλιάνοι κι όχι οι Φιλανδοί;

Για να μη σας ρωτήσω για kickboxing που το Eurosport το δείχνει Σάββατο βράδι; Λέτε τυχαία;

Ξέρετε…εδώ στα blogs ήρθα βασικά για να συνεχίσω απερίσπαστος την μοναχική μου βοσκή… θέλετε μοναχικό «κυνήγι»;

ΟΚ! Κυνήγι…

Όμως ήρθα και για έναν εντελώς ανάποδο με τον προηγούμενο λόγο:

Να βρω καινούργιους ανθρώπους που θέλουν να δουν πώς είναι η γαμημένη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Μακάρι να μπορώ να συνεργαστώ μαζί τους… όμως μου είναι και αρκετό να ανασαίνω τη μυρωδιά τους.

Το κόλπο είναι ότι όλοι τους είναι εδώ.

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου Μουντιάλ, διάβαζα σαν τρελλός ένα φοβερό blog το dripple&drink .

Τρο-με-ρα σχόλια.

Αξεπέραστα.

Εξαιρετικό στυλ.

Δυστυχώς σταμάτησε μετά από λίγο. Δεν ξέρω γιατί...

Είμαι εδώ και το διασκεδάζω όσο δεν μπορείτε να φαντασθείτε… Ούτε ένας δεν με κυνηγάει αν το post μου είναι έτοιμο…ή αν είναι 250 ή 25.000 λέξεις… Ξέρω μερικά μονοπάτια… e-μονοπάτια… δεν θέλω να σας έχω μόνο αναγνώστες… εκτός κι αν επιμένετε, που δεν με χαλάει στο φινάλε.

Δηλαδή θέλετε να μου πείτε ότι στο YouTube είστε μόνο θέατες;

Αλήθεια το λέτε;

Είστε επαγγελματίες δημοσιογράφοι με ειδικότητα στο θέαμα, έχετε κάμερες, κινητά τηλέφωνα. έχετε τζάμπα realtime, και είστε ΜΟΝΟ θεατές;

Ο κ. Μπουρούχας φταίει μετά;

Ξέρετε ή κάνετε ότι δεν ξέρετε πόσο πίσω πάει το μέλλον σας αυτό;

Τελικά τί έχετε μυαλό ή μπουρούχα;

Σε λιγότερο από 10 χρόνια από τώρα (ίσως να λέω και πολλά) όποιος κάνει typing στα (;) pc θα είναι e-πρωτόγονος.

Αλήθεια πιστεύετε ότι τα scripta έχουν ακόμα πολύ ζωή;

Δεν είδατε τί επαθαν οι εφημερίδες από την τηλεόραση;

Let’s play ball!...

Κι όποιος δεν καταλαβαίνει… δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, όπως λέει και ο εντελώς αντιτουριστικός περί τα αθλητικά Σαββόπουλος.

Και συ ρε πιτσιρικά Δημήτρη (Καρύδα), μαθαίνω ότι σκαρώνεις κι άλλο βιβλίο….

Χάρτινό κι αυτή τη φορά;

Είσαι σίγουρος φίλε μου, ότι cant teach an old dog new tricks;

Attachment: Αν κάποιοι από σας θύμωσαν, να με συμπαθούν. Επίτηδες το’κανα…από αδολη αγάπη στο άθλημα της αθλητικο-δημοσιογραφίας.

Γίνεται να είσαι δημοσιογράφος, αν δεν είσαι θυμωμένος;

Μήπως μερικοί δεν είστε αρκετά θυμωμένοι;

Δεν λέω ότι είστε βολεμένοι… φοβάμαι όμως (πιτσιρικάδες μου) ότι είστε φοβισμένοι.

Είμαι σίγουρος ότι όσοι διάλεξαν να γίνουν αθλητικοί συντάκτες, το έκαναν γιατί πίστευαν ακράδαντα (και καλά έκαναν) ότι εβλεπαν διαφορετικά πράγματα από τους άλλους έξω από το γήπεδο, για όσα γίνονται μέσα στο γήπεδο.

Ετσι δεν είναι;

Ε;

Τα comments ΕΔΩ

Οι καλοί και οι κακοί!

Ολο γράφουμε και λέμε ότι ΟΛΟΙ οι αστυνομικοί δεν είναι κακοί. Ολοι οι δάσκαλοι δεν είναι αγράμματοι. ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι δεν έχουν «σκοτώσει τη μάνα τους… ειδικά οι καλύτεροι». (Λυπάμαι κ. Κακαουνάκη μου, αλλά μάλλον κρίνεις με δικά σου μέτρα.)

Ετσι δεν δίνουμε καμμιά πληροφορία.

Γενικολογούμε γενικώς…

Χωρίς να λέμε –όχι ποιοι είναι οι κακοί- αλλά ποιοι είναι οι καλοί.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 έπιασα δουλειά σε μια εφημερίδα που λεγόταν «ΕΙΔΗΣΕΙΣ» και την εξέδιδε έναν δυστυχής άνθρωπος, ο Πόπωτας (δεν θυμάμαι το μικρό του) που ήταν πετυχημένος εκδότης στον Βόλο… και ήρθε εδώ με όνειρα και τον έφαγε η μαρμάγκα.

Εργαζόμουν λοιπόν στο αθλητικό τμήμα, μαζί με πολλούς άξιους συναδέλφους (θα σας πω μια άλλη φορά γι’αυτή τη σπουδαία ομάδα) όπου είδα και έμαθα πολλά πράγματα.

Ανάμεσα τους ένας νεαρός (όπως όλοι μας), ο Δημήτρης Καρύδας, που κάλυπτε το ρεπορτάζ μπάσκετ. Μιλάμε για μια εποχή που το άθλημα έψαχνε να βρει τον χώρο του στις εφημερίδες.

Δύσκολο. Πολύ δύσκολο.

Λίγα χρόνια αργότερα ο Γκάλης θα ανάγκαζε τις εφημερίδες να δώσουν πολύ χώρο στο άθλημα. Μερικοί δικαιώθηκαν.

Ο Δημήτρης δεν κώλωνε με τίποτε.Ελεγε για μπάσκετ και κόλλαγε το στόμα του. Απίστευτες λεπτομέρειες. Αυτό από μόνο του μου έκανε εντύπωση και τον συμπάθησα πολύ…

Εκλεισε η εφημερίδα και χαθήκαμε. Ζητημα είναι α τον έχω συναντήσει ακόμα 1-2 φορές.

Τον παρακολουθούσα (διάβαζα) πάντα στις εφημερίδες.

Ρεπορτάζ εις βάθος.

Μετά τον άκουσα στην τηλεόραση.

Ηταν η εποχή που (ο συμμαθητής μου στην Γερμανική Σχολή) Κώστας Γαλάνης και η εταιρία του δεν είχε εφοδιάσει την τηλεόραση με τις υπηρεσίες στατιστικών του.

Ο Δημήτρης ήταν μια εταιρία μόνος του.

Με άγχωνε.

Και ξαφνικά άρχισε να ξεδιπλώνει στο μικρόφωνο τις γνώσεις τους, την παιδεία του, την κουλτούρα του και την αγάπη του στο μπάσκετ.

Τα ντουέτα του με τον Φίλιππα Συρίγο δεν τα χάνω ποτέ.

Δεν είναι εύκολο να έχεις τον Συρίγο δίπλα σου. Ο Καρύδας τα πάει μια χαρά και πάντα με συγκινεί ο σεβασμός που του δείχνει.

Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. Σας διαβεβαιώ.

Εχω περάσει «μαζί» του ολόκλήρα βράδια παρακολουθώντας αγώνες μπάσκετ ΝΒΑ στο Supersport.

Μέχρι το πρωί… μέχρι τελικής πτώσης.

Του στέλνω e-mail σχολιάζοντας αυτα που λέει με τον εκάστοτε συμπαρουσιαστή του ή στέλνοντας του ένα γειά… και εκείνος έχει πάντα έναν καλό λόγο να πει για μένα.

Τα τελευταία χρόνια με (μας) έμαθε αμερικάνικο φουτμπολ.

Τότε κατάλαβα ότι δεν αγαπούσε μόνο το μπάσκετ, αλλά τον αθλητισμό που είναι η δουλειά του.

Το’χει ψάξει το πράγμα. Οσοι ξέρουν, καταλαβαίνουν. Ξέρει από μουσική… ξέρει να κρατά τις αποστάσεις για θέματα που δεν τον αφορούν αλλα αν χρειαστεί τα σχολιάζει με άνεση… και όταν έχει καιρό γράφει υπέροχα βιβλία. Μυθιστορήματα…

Μπείτε στο google βάλτε Δημήτρης Καρύδας και δείτε τί θα βγάλει.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Γι’ αυτό και οι μεταδόσεις του είναι υψηλού επιπέδου.

Όχι μόνο ο Δημήτρης, αλλά και οι άλλοι συνάδελφοι στο συνδρομητικό κανάλι.

Χθες (σήμερα δηλαδή) έβλεπα τον τελικό του σουπερ-μπόουλ (Σικάγο-Ινδιανάπολις) τον οποίο περιεγραφε για 5^η φορά… μαζί με τον Γιάννη Ψαράκη.

Εστειλα το συνηθισμένο μου e-mail.

Περισσότερο για να τους δωσω θάρρος ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που τους παρακολουθούν. Εχω κάνει εκπομπές και γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις ότι σε ακούνε…

Και ξαφνικά ο Δημήτρης στις 4.00 το πρωί…άρχισε να μιλάει για το blog μου… που το διαβάζει(!!!) κάθε πρωί… και έδωσε μάλιστα στον αέρα την διευθυνση του blog.

Και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είναι ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι κακοί. Γιατί; Επειδή ο Δημήτρης είναι καλός… όχι επειδή βοηθά την δουλειά μου….αλλά γιατί το κάνει ακομπλεξάριστα… με γνώση… και γενναιόδωρα … χωρίς να έχει να κερδίσει τίποτα.

Δεν με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που έχουν μέτρο.

Με ενδιαφέρουν αυτοί που έχουν ρυθμό.

Τα comments ΕΔΩ!

(*)Ουρτ, μωρή παρθενώπη!

H παρθενιά στα εφηβικά μου χρόνια ήταν ακόμα στα ψιλο-φόρτε της. Σοφοί οι γονείς μου με έστειλαν ΠΑΝΤΑ σε μεικτό σχολείο κι έτσι έμαθα να κάθομαι στα ίδια θρανία με κοριτσάκια… να παίζουμε μαζί στο διάλειμμα… να τρώμε κουλούρι… και μεγαλώνοντας περάσαμε από το κουλούρι και σε άλλα πιο σύνθετα πράγματα.

Εχω συνομηλικούς μου που ακόμα κοκκινίζουν και τα χάνουν άμα τύχει να κατσουν στο ίδιο τραπέζι με μια άγνωστή τους… γνωρίζω επίσης πολλούς (μιλάω πάντα για 40+) που πολύ γρήγορα κάνουν την κουβέντα σεξίστικη.

Οι 9 στους 10 είχαν πάει σε αρρένων.

Ξέρω ανθρώπους που μου λένε (δεν θα το πιστέψετε) ακόμα και σήμερα ότι θέλουν να παντρευτούν γυναίκα που έχει πάει μόνο μαζί τους… παρ’όλο που επί χρόνια έχουμε κάνει μαζί αλητείες κι αλητείες… Δεν με πιστεύετε ε;

Τότε δεν ξέρετε από παρθενώπες.

Προσωπικά με μαγεύει το παρελθόν των ανθρώπων.

Δεν με φοβίζει. Με μαγεύει.

Και δεν μου συμβαίνει τώρα που μπορώ να το αναλύσω ή να το δικαιολογήσω ή να το καταλάβω και να το αποδεχθώ ή χειροκροτήσω… Πάντα λάτρευα τους ανθρώπους που ήξεραν. Πόσο πολύ στο θέμα του σεξ.

Όταν είσαι πιτσιρικάς δεν θες να δείχνεις… να σου δείχνουν θες.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι θεωρούν το σεξ ταμπού.

Ποτέ δεν κατάλαβα εκείνους που χρησιμοποιούν το σεξ, πλην των γυναικών που είναι η δουλειά τους.

Αντιπαθώ λοιπόν τις παρθενώπες.

Το σεξ συμβαίνει για δυο πράγματα.

1^ον για αναπαραγωγή και 2^ον (και συχνότερο) για απόλαυση.

Όπως και να’χει δεν είναι τίποτε μεμπτό.

Μου τηλεφώνησε μια φίλη μου μανατζερ και με ρώτησε αν βάζω κώλους στο blog μου για να τραβάω αναγνώστες.

Στο Internet;

Βάζω κώλους για να με διαβάζει ο it is;

Είστε με τα καλά σας ή να βάλω τις φωνές;

Στο goggle να βάλεις την λέξη ass, θα δεις κώλους-πλατείες μέχρι κώλουςισπιρτόξυλο.

Από μένα περιμένουν η composition doll (κούκλα ήσουν μικρό μου!) , ο sofogreg ή ο kairos να δούν κώλους…

Να’τες λοιπόν οι e-παρθενώπες.

Κάποτε κάλεσα έναν στο ραδιόφωνο να μιλήσουμε για το internet και μου έκανε την κουβέντα κώλο (να γιατί επιλέγω ανάλογη εικονογράφηση) λέγοντας συνεχώς για τους νέους και τους κινδύνους που διατρέχουν από τα πορνο-sites κ.λ.π. Εκείνος έμπαινε μόνο στο in.gr, στο BBC, στην CocaCola, Υahoo, Amazon κ.λ.π.

Μετά από καμμιά εβδομάδα βρέθηκα τυχαία σπίτι του.

Επ’ευκαιρία που κατι είχε πάθει το pc του…με παρακάλεσε να του ρίξω μια ματιά.

Τίνγκα στους ιούς…

Κοίταξα στα favorites… μιλάμε λίστα ολόκληρη με σκληρότατα πορνο-sites.

Tον φωναξα και του την είπα…

-Ελα μωρέ μαλάκα, μου είπε… τι ήθελες να πω στον αέρα;

-Να μην πεις τίποτε… αλλά όχι και να τα χώνεις στο διαδίκτυο για τα πορνό...

-Ελα μωρέ μαλάκα τωρα… πολύ σοβαρα το’χεις πάρει το πράγμα.

Γίναμε από δυό χωριά.

Τέτοιες παρθενώπες εννοώ.

Αυτή την εποχή οι εφημερίδες μας αγάπησαν απότομα.

Το’χω γράψει εδώ και 6 μήνες…ότι θα συνέβαινε.

Όχι, επειδή είμαι πονηρός, αλλά επειδή είμαι στην πιάτσα.

Προς το παρόν δεν με πειράζει που τα έντυπα δημοσιεύουν ποστ μου. Προσωπικά μ’αρέσει γιατί είναι νίκη μου, όταν άνθρωποι που με κοροϊδευαν όταν πήγαινα τα κείμενα σου print out, εκτιμούν σήμερα τη δουλειά μου… έχω ξαναγράψει άλλωστε ότι κάθε φορά που μια εφημερίδα γράφει τη λέξη blog, το blogging κερδίζει έναν αναγνώστη. Ταυτόχρονα η εφημερίδα χάνει έναν αναγνώστη… Οι εφημερίδες το κάνουν για έναν απλό λόγο: Για να τους αγοράζουμε εμείς οι bloggers.

Kαι μάλλον έχουν δίκιο… αλλά θα βοηθήσουν 4-5.000 περισσότερα φύλλα ;

Δεν νομίζω….

Αυτό που με προβλημάτισε ήταν αντίδραση μερικών που ήξεραν ότι τα ποστ τους και οι απόψεις τους θα δημοσιευτούν στον τύπο.

Μερικοί δεν κοιμήθηκαν το βράδι.

Αλλοι θύμωσαν που τελικά δεν χώρεσαν στην ύλη της εφημερίδας.

Κάποιοι άλλοι πικράθηκαν που δεν επιλέχθηκαν.

Οι περισσότεροι βρήκαν την επιλογή των ποστ εντελώς ατυχή.

Αλλοι πάλι γράφουν εντελώς άνευρα ποστ για να μην γίνει καμμιά στραβή.

Όλα τα πρώτα τα ψιλο-καταλαβαίνω… αυτό το τελευταίο όμως όχι… Είδα ανθρώπους να κάνουν την πάπια γιατί δεν ήθελαν να τους την πέσει στα comments κανένας Anonymous.

Eδω μέσα το τι έχει γραφτεί για εφημερίδες και περιοδικά δεν περιγράφεται. Μαζευτήκαμε εδώ από ανάγκη να πούμε τις αλήθειες μας…. Με άλλα λόγια το blogging είναι το όπλο της αντίστασης μας… κι αν όχι τόσο το δικό μου … παραμένει όμως το όπλο των περισσοτέρων.

Το όπλο της δικής μας αλήθειας.

Επειτα τί νόημα έχει η δημοσίευση ενός ποστ χωρίς τα comments.

Eτσι το μόνο που επιβεβαιώνεται είναι η άποψη των συναδέλφων μου, που λένε ότι τα blogs είναι … ημερολόγια.

Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που πανηγυρίζουν που δημοσιεύτηκαν κείμενα τους, αν θα τους άρεσε να ήταν πλήρες το ρεπορτάζ (γιατί περί ρεπορτάζ πρόκειται) και να είχε συμπεριλάβει και τα comments.

Σκέφτηκε ποτέ κανείς, ότι οι εφημερίδες και τα περιοδικά δεν αντέχουν κάτι τέτοιο;

Εμείς εδώ γράφουμε σκέψεις μας για να κάνουμε διάλογο με αυτούς που μας διαβάζουνε. Mε όποιον περνάει… επιτρέπεται να μας πει ο,τι του καπνίσει… μπορεί να θυμώνουμε και να γίνεται κόλαση… αλλά τον διάλογο τον κάνουμε την ίδια στιγμή… το γαμημένο αμφίδρομο που ψάχνουν απεγνωσμένα τα media.

Μα τα χάρτινα media δεν είναι φτιαγμένα γι’αυτό…

Μα βέβαια οι bloggers είναι άνθρωποι.

Μα βέβαια είμαστε ακόμα καρφωμένοι σε παλιά μυστικά… αφού με αυτά μεγαλώσαμε. Πώς μπορεί να μην σ’αρέσει να γράφει η εφημερίδα το ονομά σου (γαμημένο nickname!)… εδώ αρέσει σε μένανε μετά από τόσα χρόνια…

Όμως ρε φίλε… γιατί μαζεύεσαι… γιατί γράφεις μετρημένα… έχεις δίκιο.. δεν θα σε επιλέξουν… βέβαια θα σε λογοκρίνουν… και συ δεν θες να σε λογοκρίνουν… γι’ αυτό ήρθες εδώ…. Έτσι; Για να μη σε λογοκρίνουν…. Σωστά… και για να μην σε λογοκρίνουν γράφεις χαλαρά….

Γαμώ την Επανάσταση!

Και πού να δείτε το επόμενο βήμα…

Ποιο είναι το επόμενο βήμα;

Μα αυτό που είναι πάντα, όταν οι εφημερίδες ανακαλύψουν νέο φρούτο… Η τηλεόραση…

Καλώστηνε κι ας αργησε.

Δεν θέλω να θυμήσω τι έχει γραφτεί στα blogs για την τηλεόραση και τους ανθρώπους της. Με μένα πρώτο….

Χεχεχεχεχεχεχεχεχε…

Θα σας πω εκ πείρας τι θα γίνει…

Την Δευτέρα το πρωί στην σύσκεψη των ειδήσεων… ή μιας εκπομπής κάποιου καναλιού… κάποιος θα πει… «ρε δεν φωνάζουμε έναν απ’ αυτούς που γράφουνε στο ιντερνέτ… πώς τους λένε μωρέ;»

-Μπλόγκς.

-Ναι… ναι…. Φέρτε έναν από δαύτους … ξέρει κανένας κανέναν…

-Εγώ! Θα πεταχτεί η ψαγμένη της παρέας και θα προτείνει την κολλητή μιας φίλης της, που έχει blog…

-Κανε ένα τηλεφώνημα…

Τι ακολουθεί;

Mακιγιάζ… άγχος… μαλακίες on camera… πού να κοιτάω…. Blogging… ποιο blogging;…..ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ναι, το blogging… α, ναι… είναι ένα ημερολόγιο… Πώς τα πήγα, κύριε Αυτιά μου;

Και μετα θα πάει να ανεβάσει post με nickname!

Nα δείτε πώς το’γραψε ο mainmenu…α, ναι…

Mit meinen Händen grab ich tief
zu finden was ich so vermisst'

(Τριαντάρα, ρίξ’του μια μετάφραση, αν δεν σε πειράζει!)

Αν θα παω, αν με καλέσουν;

Φυσικά. Για το καλό του blogging … όμως εγώ έχω ξαναπάει… εκεί είναι το σπίτι μου… άστε που βάζω μόνο λίγο πούδρα στην φαλάκρα να μην γιαλίζει… Δεν λέω άλλωστε να μην πάνε.. οσο περισσότερη δημοσιότητα τόσο καλύτερα. Αλλο λέω...

Να σας πω μια αλήθεια; Τα παιδιά -πού είναι και το παρόν, αλλά και το μέλλον, αυτού του τρομερού μέσου...δεν περιμένουν να ενημερωθούν από εφημερίδες και τηλεόραση. Αλλωστε αςσ μην ξεχνάμε ότι το blogging είναι απλώς ένας κόκος άμμου στην τεράστια παραλία του internet...

Mμμμμμμμ;

Σας τα λέω για να μην λέτε ότι δεν σας τα’πα.

Σας το λέω γιατί –ίσως να μην το εμπεδώσατε- πλήττω με τις παρθενώπες.

(*) δεν έκανα λάθος. Είναι παράφραση του "ούστ!"

Τα comments ΕΔΩ