(Αυτό το post είναι αφιερωμένο στους πιτσιρίκους συναδέλφους μου που αγαπούν το αθλητικό ρεπορτάζ!)
(Οι φωτό είναι αφιερωμένες στους μεγαλύτερους σε ηλικία συναδέλφους μου!)
-Σχεδόν- ξεκίνησα την καριέρα μου από την «Αθλητική Ηχώ»…Γρατσίας, Γεωργαλάς, Σέμπος, ο Κλεομένης νεαρός, ο Διονύσης Βραϊμάκης ακόμα πιο νεαρός κ.λ.π.
Μιλάμε για χρόνια πριν. Δεν πρέπει να ήμουν πάνω από 20-21…
Ο πατέρας μου ήταν φίλος με τον γέρο-Γεωργαλά… έτσι με πήγε και με παρέδωσε σε εκείνον… εκείνος στον Κλεομένη… εκείνος στον Βραϊμάκη και εκείνος έκανε το λάθος να με ρωτήσει, τί θέλω να γράφω…
Τον κοίταξα (είναι παλιός μου φίλος ο Διονύσης και του οφείλω το τότε, αλλά και 25 χρόνια μετά όταν με φωναξε-ως διευθυντής πιά- να γράφω στην «Ηχώ») … τον κοίταξα λοιπόν και χωρίς καμμιά ντροπή του είπα:
-Χρονογράφημα.
Περιέργως πώς μου είπε «εντάξει» και αρχίσαμε.
(Κάπως τους έψηνα όλους…αγνοώ πώς…)
Ο τίτλος;
«Ευθυμα και Σοβαρά»….
Τα έγραφα με πολύ κέφι κάθε μέρα… Στην τελευταία σελίδα.
Μην το κοιτάτε τώρα το πράγμα… τότε ήταν πολύ σπουδαίο.
Περπατούσα στα ουράνια… μέχρι που μια μέρα με πέτυχε ο Φρέντι Γερμανός στον δρόμο…
-Σε διαβάζω! μου είπε…
Μου έπεσε ο κώλος.
-Συνέχισε!
Μου ξανα-πεσε πιο βαθειά ο κώλος.
-Ευχαριστώ ….Φρέντι (επέμενε να του μιλάνε οι νεότεροι του στον ενικό. Μεγάλο βάσανο!)
-Αντε γειά σου…
Απομακρύνθηκε δυο βήματα…σταμάτησε και μου είπε:
-Α, παρεπιπτόντως «ευθυμα και σοβαρά» ήταν επί 45χρόνια ο τίτλος του χρονογραφήματος του Δημήτρη Ψαθά!
Μου έπεσε ο ουρανός και με πλάκωσε…
Πώς να τον αλλάξεις τον τίτλο;
Δεν είπα τίποτα ποτέ σε κανέναν και κανένας ποτέ δεν μου είπε τίποτα. Όταν μετά από χρόνια το διηγήθηκα στον Βραϊμάκη λυποθύμησε στα γέλια.
Όλα αυτά τα λέω 1ον γιατί βρήκα την ευκαιρία και 2ον γιατί εκείνη η συμμετοχή μου στην ιστορική εφημερίδα, μου άνοιξε για πάντα τις πόρτες στις αίθουσες του αθλητικού ρεπορτάζ.
Δεν είναι «ευκολες» αίθουσες αυτές.
Και δεν μπαίνει όποιος κι όποιος γιατί κινδυνεύει από καζούρα ή πλήρη αδιαφορία.
Εγω έχω πασαπόρτο….έστω κι αν τα ακούμπησα φευγαλέα το ρεπορτάζ. Πάντα όμως –όταν δούλευα- σε εφημερίδες χωνόμουνα ανάμεσα τους και τους έψηνα να μου δώσουν ένα σχόλιο, μια παράγραφο… μια στήλη…
Μια από τις πιο σπουδαίες δημοσιογραφικές στιγμές ήταν όταν ο φίλος μου ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος μου έκανε την μέγιστη τιμή να με προσκαλέσει στο καμαράκι του MEGA, όπου μετέδιδε μαζί με τον Γιάννη Διακογιάννη, μάτς του Champions League από το (φτού κακά!) Ολυμπιακό Στάδιο.
Οι τρεις μας μόνο.
Δεν νομίζω ότι έχουν επιτρέψει ποτέ σε τρίτο (άσχετο με τη δουλειά) να είναι μαζί τους στο καμαράκι.
Εγω έκανα ρεπορτάζ εκείνους(νομίζω για το «Εθνος») και εκείνοι ήταν χαμένοι στο θέαμα. Στην κάθε λεπτομέρεια. Ούτε για μια στιγμή δεν γύρισε ο ένας να κοιτάξει τον άλλον. Τα μάτια τους ήταν ΠΑΝΤΑ στο γήπεδο.
Δεν χαλάρωσαν ούτε στο ημίχρονο.
Δεν ήξερα ότι η ελληνική δημοσιογραφία είχε τόοοοοοοοοοοοοσο επαγγελματίες…
Είμαι βάζελος και έπαιζε ο Παναθηναϊκός… δεν θυμάμαι με ποια ομάδα… και νομίζω ότι κερδίσαμε 2-0… μάλλον ήταν με τη Νάντ…
Για μία και μοναδική φορά δεν με ενδιάφερε το παιγνίδι… αλλά ο τρομερός επαγγελματισμός και των δύο…
Πιστεύω πολύ σ’αυτό το ρεπορτάζ και όποτε έτυχε να είμαι μέλος της σύσκεψης για τις ειδήσεις στην τηλεόραση…έδωσα μάχη για να πάρουν οι αθλητικοί 1-2 λεπτά παραπάνω.
Ματαίως.
Μου λείπει πολύ που δεν γράφω δυο λέξεις για τα αθλητικά πράγματα….
Διαβάζοντας λοιπόν τα comments για τον φίλο μου τον Δημήτρη Καρύδα (Δημήτρη, σου υπόσχομαι, ότι μια φράση σου από το e-mail-ποταμό που μου έστειλες, θα την κάνω ποστ. Ευχαριστώ και σένα Γιάννη Ψαράκη για το e-mail σου…. Α, και επ’ευκαιρία: Ημουν στο στουντιο του 9,84, αλλά τον Μητσικώστα τον ανακάλυψε ο Λάκης Μπέλος και ο Νίκος Ευαγγελάτος βοήθησε για να ψηθεί ο Γιάννης Τζανετάκος να τον δεχθεί. Κάνανε οι 3 τους (+τον Γιάννη Μακρή) την εκπομπή «Οι συνωμότες στη συνωμοσία του Πατσά». Θυμάμαι ότι τον Γιώργο (που το όνειρό του τότε ήταν να γίνει αθλητικογράφος) τον λάτρεψε το κοινό, όταν μιμήθηκε τον Μανώλη Μαυρομμάτη!)
Τι λέγαμε….γαμώ τις παρενθέσεις μου…. Α, μάλιστα… λέγαμε ότι στα comments του χθεσινού post, είδα ότι αρκετοί bloggers είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο έχουν μεγάλη έως μικρή σχέση με το αθλητικό ρεπορτάζ.
Δεν κατάλαβα…
Τι στο διάολο περιμένετε επαγγελματίες και μη…αφού είστε που είστε εδώ…ας κάνουμε κάτι καινούργιο στο internet…
Η για να είμαι πιο σαφής: Γιατί δεν κάνετε κάτι καινούργιο, γι’ αυτό που τόσο αγαπάτε;
Kάτι που να μην έχει τις πατημασιές του χθες.
Για λαϊκό θέαμα μιλάμε…
Για διασκέδαση…
Για πάθη…
Για εκτόνωση….
Για κάβλα…
Ή μήπως είναι κάτι άλλο ο αθλητισμός και μου διαφεύγει;
Τί;
Είναι και πολιτική;
Φτυσ’τα μπούτια σου μωρέ… μπορεί να τον εκμεταλλεύονται οι πολιτικοί, αλλά όταν ο Γκιγκς (ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος αθλητής) αρχίζει τα σλάλομ με την μπάλα στα κορδόνια, ποιος την γαμεί την πολιτική;
Ο αθλητισμός είναι θέαμα.
Ξέρω…ξέρω…νους υγιής μπλα…μπλα…. Σύμφωνοι! Ισχύει (σιγά που ισχύει!!!) γι’ αυτούς που κάνουν αθλητισμό…όχι για μας που βλέπουμε
Εχουμε μπροστά μας το Κουτί της Πανδώρας και εμείς ασχολούμαστε μόνο με το «στοίχημα» και ποιες αποκλειστικές ειδήσεις έχουν τα ξένα sites;
Θα αστειεύεστε….
Ετσι δεν είναι;
Είστε 20-25 χρόνών παιδιά και γουστάρετε να λέτε οι… Λατσιάλοι (τι μαλακία Θεέ μου!)… και οι Μακαδεϊρος Μπορδέλος… ή όπως αλλιώς τους λέτε… και ότι η μπάλα είναι πόρνη… ή ότι η τάδε ομάδα απολαμβάνει την μοναξιά της πρώτης θέσης;
Τι πούτσες είναι αυτές;
Πόσοι από σας ξέρετε editing στο laptop σας;
Πόσοι ξέρετε μπέηζμπολ;
Πόσοι απο σας μπορούν να περιγράψουν εναν Μαραθώνιο;
Πόσοι απο σας καταλαβαίνουν από τακτική στο τένις;
Πώς διάολο μπορούν και δίνουν φάλτσα στην μπάλα οι Βραζιλιάνοι κι όχι οι Φιλανδοί;
Για να μη σας ρωτήσω για kickboxing που το Eurosport το δείχνει Σάββατο βράδι; Λέτε τυχαία;
Ξέρετε…εδώ στα blogs ήρθα βασικά για να συνεχίσω απερίσπαστος την μοναχική μου βοσκή… θέλετε μοναχικό «κυνήγι»;
ΟΚ! Κυνήγι…
Όμως ήρθα και για έναν εντελώς ανάποδο με τον προηγούμενο λόγο:
Να βρω καινούργιους ανθρώπους που θέλουν να δουν πώς είναι η γαμημένη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Μακάρι να μπορώ να συνεργαστώ μαζί τους… όμως μου είναι και αρκετό να ανασαίνω τη μυρωδιά τους.
Το κόλπο είναι ότι όλοι τους είναι εδώ.
Κατά τη διάρκεια του τελευταίου Μουντιάλ, διάβαζα σαν τρελλός ένα φοβερό blog το dripple&drink .
Τρο-με-ρα σχόλια.
Αξεπέραστα.
Εξαιρετικό στυλ.
Δυστυχώς σταμάτησε μετά από λίγο. Δεν ξέρω γιατί...
Είμαι εδώ και το διασκεδάζω όσο δεν μπορείτε να φαντασθείτε… Ούτε ένας δεν με κυνηγάει αν το post μου είναι έτοιμο…ή αν είναι 250 ή 25.000 λέξεις… Ξέρω μερικά μονοπάτια… e-μονοπάτια… δεν θέλω να σας έχω μόνο αναγνώστες… εκτός κι αν επιμένετε, που δεν με χαλάει στο φινάλε.
Δηλαδή θέλετε να μου πείτε ότι στο YouTube είστε μόνο θέατες;
Αλήθεια το λέτε;
Είστε επαγγελματίες δημοσιογράφοι με ειδικότητα στο θέαμα, έχετε κάμερες, κινητά τηλέφωνα. έχετε τζάμπα realtime, και είστε ΜΟΝΟ θεατές;
Ο κ. Μπουρούχας φταίει μετά;
Ξέρετε ή κάνετε ότι δεν ξέρετε πόσο πίσω πάει το μέλλον σας αυτό;
Τελικά τί έχετε μυαλό ή μπουρούχα;
Σε λιγότερο από 10 χρόνια από τώρα (ίσως να λέω και πολλά) όποιος κάνει typing στα (;) pc θα είναι e-πρωτόγονος.
Αλήθεια πιστεύετε ότι τα scripta έχουν ακόμα πολύ ζωή;
Δεν είδατε τί επαθαν οι εφημερίδες από την τηλεόραση;
Let’s play ball!...
Κι όποιος δεν καταλαβαίνει… δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, όπως λέει και ο εντελώς αντιτουριστικός περί τα αθλητικά Σαββόπουλος.
Και συ ρε πιτσιρικά Δημήτρη (Καρύδα), μαθαίνω ότι σκαρώνεις κι άλλο βιβλίο….
Χάρτινό κι αυτή τη φορά;
Είσαι σίγουρος φίλε μου, ότι cant teach an old dog new tricks;
Attachment: Αν κάποιοι από σας θύμωσαν, να με συμπαθούν. Επίτηδες το’κανα…από αδολη αγάπη στο άθλημα της αθλητικο-δημοσιογραφίας.
Γίνεται να είσαι δημοσιογράφος, αν δεν είσαι θυμωμένος;
Μήπως μερικοί δεν είστε αρκετά θυμωμένοι;
Δεν λέω ότι είστε βολεμένοι… φοβάμαι όμως (πιτσιρικάδες μου) ότι είστε φοβισμένοι.
Είμαι σίγουρος ότι όσοι διάλεξαν να γίνουν αθλητικοί συντάκτες, το έκαναν γιατί πίστευαν ακράδαντα (και καλά έκαναν) ότι εβλεπαν διαφορετικά πράγματα από τους άλλους έξω από το γήπεδο, για όσα γίνονται μέσα στο γήπεδο.
Ετσι δεν είναι;
Ε;
Τα comments ΕΔΩ
