ΑΜ 79513 78/Β

Το Δ/Π Ναυκρατούσα ήταν (δεν νομίζω ότι υπάρχει πλέον... μπορεί να κάνω και εντελώς λάθος) το μεγαλύτερο πλοίο του ελληνικού πολεμικού στόλου. Ενα παλιό πλοίο που’χε πολεμήσει για τους αμερικανούς, κατα την περιόδο του Βιετνάμ...

Είχε να ένα μπάλωμα στο σκάρι του... από τορπίλη ή κάτι παρόμοιο.

Οταν ανέβηκα το 1978 με αριθμό μητρώου (ΑΜ.79513) τα 32 σκαλιά του (όσα και οι προβλεπόμενοι μήνες της θητείας.... ίσχυε βλέπετε, ακόμα η επιστράτευση), κουβαλώντας τον σάκκο, την καπελιέρα κ.λ.π. ήμουν πολύ στεναχωρεμένος, που είχα πάρει μετάθεση εκεί.

Τότε (τώρα έχω χάσει κάθε επαφή) το όνειρο κάθε ναύτη ήταν να υπηρετήσει στην στεριά. Και για να σας πω όλη την αλήθεια, είχα τρομερό δόντι (οκτάρι) στο Ναυτικό. Οχι, οι γονείς μου, ή κάποιος φίλος μου, αλλά εγώ ό ίδιος, αφού ο τότε αρχιεπιστολέας του Στόλου (και κατόπιν -πολύ αγαπητός και σεβαστός- αρχηγός Ναυτικού, Οδυσσεάς Καπέτος) ήταν (μέχρι την ήμερα που έφυγε απ’ αυτη τη ζωή) κάτι σαν δεύτερος πατέρας μου.

Λίγο πριν παρουσιασθώ στις 6 Απριλίου (ημέρα των γενεθλίων μου) 1978, με φώναξε σπίτι και μου είπε:

-Θέλω να πας με τον Νίκο (τον γυιό του και φίλο μου, που είναι εντελώς ΑΛΛΟΥ) στη Ναυκρατούσα... Θέλω να τον προσέχεις...

Μμμμμμ... έστειλε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα...

Τί να πω!!!

Πήγα...

Ο Νίκος, ερχόταν από την Αμερική, όπου είχε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Εντελώς Αμερικανάκι. Τον βάζανε να καθαρίσει την κουζίνα... το’κανε τέλεια... τον βάζανε σκοπιά... καθόταν αδιαμαρτύρητα...

Εγώ πάλι αντιθέτως!

Ο Ναύαρχος δεν είχε πει σε κανέναν να μας προσέχει.... Ομως αυτο στην Ελλάδα δεν έχει καμμία σημασία. Οι γλύφτες σε προσέχουν από μόνοι τους, ακόμα και όταν δεν τους το’χε απαιτήσει ποτέ κανείς...

Ψιλά γράμματα για μένα... που ήμουν 22 ετών και ήθελα να περνάω όσα καλύτερα γινόταν.

Ετσι σιγά-σιγά «πείστηκαν» στο πλοίο... ότι εγώ ήμουν ... ο Καπέτος και ο ... Νίκος ...ο Αντώναρος.... Τον τρέλλαιναν στην βάρδια και στην αγγαρεία κι εγώ περνούσα αραχτός...

Κάθισα εκεί περίπου ενάμιση χρόνο.

Ταξίδεψα σε όλες τις ελληνικές θάλλασες...

Ετρεχα στην γέφυρα (δεν είναι απλό, όταν τρέχουν άλλοι 300 μαζί σου και η γέφυρα είναι ψηλή σαν μια πολυκατοικία) με την τσίμπλα στο μάτι στις 4 το πρωί και με την κόρνα του πλοίου να βαράει (γάματα) μισό μέτρο από το αυτί μου... κάθε φορά που κάποιος με μια αγροφωνάρα φωναζε από τα μεγάφωνα: ΓΥΜΝΑΣΙΟ...ΓΥΜΝΑΣΙΟ...ΓΥΜΝΑΣΙΟ...

Νοέμβρης μήνας στο πέλαγο έξω από το Αγιον Ορος... να βρέχει... να φυσάει....τα κύματα πελώρια και εμείς να τρέχουμε στο κατάστρωμα.... Ημουν μόνο 56 κιλά...το πώς δεν με πήρε ο αέρας είναι ακόμα αδιευκρίνηστο....το θυμάμαι και χαμογελάω... αλήθεια, πώς τα κάναμε αυτά τα πράγματα!!!

Εχουν περάσει από τότε 28 χρόνια...

Μετά υπηρετησα σε πιο light υπηρεσίες... μιλάμε για 32 μήνες θητεία... αλλά, αν σας ενδιαφέρει, από το Ναυτικό, την Ναυκρατούσα θυμάμαι, και τους απίστευτους τύπους που γνωρισα εκεί...

Είχαμε έναν τύπο... τον Κοτζαμπ... (δεν γράφω όλο το ονομά του), που είχε ... μπουρδέλα στο Χόνγκ-Κόνγκ... ο κυβερνήτης λοιπόν, σοφά σκεπτόμενος, του έδωσε την ευθύνη της τροφοδοσίας του πλοίου.... το Ναυτικό αγόραζε από το ελέυθερο εμπόριο... ποιός θα μπορούσε να κοροϊδέψει... έναν τέτοιον άνθρωπο;

Οσο και να σας φαίνεται παράξενο.... ο δίοπος αυτός... τρομερός ναυτικός και υποπλοίαρχος του εμπορικού Ναυτικού, που δεν τον κάνανε δόκιμο σημαιοφόρο, λόγω των ...ασχολιών του στο Χόνγκ Κόνγκ... είναι πιο καπάτσος άνθρωπος που’χω γνωρίσει μέχρι τώρα... και κοιμόταν.....(πιστέψτε με) μέσα στο ψυγείο του πλοίου (που σημειώστε, είχε 300 άτομα πλήρωμα και όταν έκανε ταξίδια, έπαιρνε και καμμιά 600αριά πεζο-ναύτες και καμμιά ντουζίνα βατράχια)... Μιλάμε για τεράστιο ψυγείο με προθαλάμους ψύξης... στον έξω-έξω κοιμότανε ο Κοτζαμπ... κάθε φορά που’χε βάρδια, μας προσκαλούσε στο ψυγείο για τσιμπούσι... Δεν έχω δει πουθενά ακριβότερες σαμπάνιες, πανάκριβα χαβιάρια, κρέατα πρώτης ποιότητας, αλαντικά.... της Παναγιας τα Μάτια...

Το Ναυτικό ήταν μεγάλο σχολείο για μένα...

Ανάμεσα λοιπόν σε αυτούς που γνωρισα, εκείνη την περίοδο στη Ναυκρατούσα, ήταν και ένας νεαρός ανθυποπλοίαρχος... ο Ημίαιμος.

Κάθε φορά που τον έβλέπα στην γέφυρα με το καλοσιδερωμένο του λευκό πουκάμισο... μπορεί να σας φανεί αστείο... αλλά μου θύμιζε (από φωτογραφίες) τον Τζον Κέννεντι, όταν υπηρετούσε στις τορπιλακάτους... Ο Ημίαιμος ήταν ένας αδύνατος, νευρώδης νεαρός άνδρας, που συνήθως καθόταν στην γέφυρα όπως οι Ινδιάνοι στο Λουκι Λουκ, όταν περιπολούν με το βλέμμα την περιοχή τους από την άκρη του γκρεμού. Ο Ημίαιμος ρουφούσε με το βλέμμα το πέλαγο.

Σαν να τον βλέπω μπροστά μου τώρα...

(Ημίαιμε, σ’ αυτο ακριβώς το σημείο καθώς έγραφα για σένα Σάββατο βράδυ στη μία... λυποθύμησα. Εντελώς. Από το πρωί ψιλο-υπέφερα από τον ιό που προκαλεί στομαχικές διαταραχές... Συνήλθα, δεν ξέρω πόση ώρα μετά... ο ιδρώτας έτρεχε, ανάβλυζε από όλους μου τους πόρους.

-Εμφραγμα σκέφτηκα... χωρίς τρόμο... μάλλον με έκπληξη.

Τηλεφώνησα στον γιατρό του Ιπποκρατείου, σεβαστό μου κ. Λευτέρη Τσιάμη, που πριν απο 2 ½ χρόνια ο ίδιος και η ομάδα του, υπό τον καθηγητή Χριστόδουλο Στεφανάδη, μου είχαν σώσει τη ζωή.

Ηξερα ότι έπρεπε να βιαστώ.

Ο κ. Τσιάμης έλειπε, αλλά τηλεφώνησε στο Νοσοκομείο όπου ήμουν σε 15 λεπτά. Η ασφάλεια επέστρεψε μόλις πάτησα το πόδι μου εκεί. Το Ιπποκράτειο είναι ένα εξαιρετικό Δημόσιο Νοσοκομείο.. και δεν το λέω τώρα, αλλά το επαναλαμβάνω αρκετά χρόνια...

Η πίεσή μου χάλια... το κάλιο χαμηλό... και πόνος στο στήθος...

Τελικά ήταν μόνο μια λυποθυμία από έλλειψη υγρών... ηλεκτρολύτες, αφυδάτωση κ.λ.π.

Με τρελλάνανε στην κάθε είδους εξέταση και ήπια ζουμί-κάλιο... μπιλάχρ...

Για μια ακόμη φορά ήμουν περδίκι.

Θέλανε να με κρατήσουν στο νοσοκομείο...

Πριτς! Είχα αφήσει ένα πόστ στη μέση)

Τον θυμάμαι λοιπόν τον Ημίαιμο, γιατί ήταν από τους λίγους αξιωματικούς καριέρας πάνω στο πλοίο, που δεν μασούσε επειδή ο μπαμπάς του φίλου μου ήταν ναύαρχος... Από τότε μας μιλούσε για την αγάπη για τα σκυλιά. Νομίζω ότι είχε ένα μπόξερ.

Ηταν φιλικός προς όλους τους ναύτες. Ηξερε να τους κρατά σε απόσταση όταν χρειαζόταν , συχνά τον είχαμε βρει όλοι σύμμαχο και όταν είχε την βάρδια του στην γέφυρα, χωρίς να χάσει την ανθρωπιά του, ήταν απόλυτα αφωσιωμένος σ’ αυτό που έκανε.

Είχε μια αριστοκρατικότατη ανθρώπινη ματιά. Ελαφρώς ειρωνικό χαμόγελο και δολοφονική ατάκα.

Οταν λοιπόν πριν από μερικούς μήνες –λόγω ενός ποστ μου- μου έστειλε e-mail, λέγοντας μου ποιός είναι, χάρηκα πάρα πολύ.

Διάβασα όλο το blog του, και χαμογελώντας σκέφτηκα ότι είχε παραμείνει ο ίδιος.

Δεν είχαμε ποτέ καμμιά άλλη επαφή πλήν αυτού του e-mail και ελάχιστων comments, που είχαμε ανταλλάξει.

Προχθές με ειδοποίησαν (τίποτα δεν μένει κρυφό στην blogo-σφαιρα) ότι επ’ευκαιρία των blogo-γενεθλίων της mirandolina (χρόνια πολλά, και πολλά ελεύθερα+δημιουργικά posts)... της έγραψε ένα comment, όπου ανάμεσα στ’ άλλα, είπε τη γνώμη του για μένα...

Την διάβασα.

Την ξαναδιάβασα.

Και την μέτρησα.

Δεν με χάϊδευε καθόλου, ενώ με είχε... υπό την προστασία του!

Ηταν το πιο ενδιαφέρον ψυχολογικό προφίλ, που μου’χει κάνει ποτέ άνθρωπος.

Μοιάζει εγωιστικό, αλλά η προσέγγιση του σχεδόν (περισσότερο απο σχεδόν) με καλύπτει.

Διαβάζοντας τον κατάλαβα, ότι τότε στην γέφυρα δεν αγνάντευε μόνο το πέλαγο, αλλά έβλεπε και 2 κλικ πιο μακρυά...

Ναύαρχε τραβάω μια ακινησία για πάρτη σου! Ταρατατάααα!

Σου εύχομαι πάντα καλες απονηώσεις.

*Ι+Ε, ευχαριστώ!

Αυτη η ζωή μου έχει αποδείξει ότι, είσαι μόνος, μόνο άμα θες!

(βλ. τα τραβάει ο κώλος σου!)

*Αλητόβιε, λυπάμαι που σε απαγοήτευσα. LOL