delirium2

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να με ξυπνάει (και δεν με ξυπνάει) ένα ξυπνητήρι, να συναναστρέφομαι με βλάκες (ή όσους εγώ θεωρώ βλάκες) να πληρώνω ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, να πηγαίνω επί συγκεκριμένο χρόνο σε ορισμένο μέρος (δεν βρέθηκε ούτε ένας ούτε μία, στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στο στρατό, στη δουλειά, στη ζωή μου όλη να με ψήσει)….
Φταίνε οι άλλοι;
Σωπάστε καλέ… εγώ φταίω.
Μόνο που συγγνώμη που σας το λέω, αλλά συμφωνούμε μόνο λεκτικά και για λόγους κοινωνικούς…
Δεν φταίω καθόλου.
Γιατί;
Επειδή αν έφταιγα, όλο και κάποιος θα με είχε ψήσει κάποτε;
Ετσι δεν είναι;
Μαλακίες λέω;
Μπορεί… μόνο που να με συγχωρνάτε, αλλά είναι ώρα να ξαπλώσω στον καναπέ μου να δω το προσωπικό μου σινεμά.

Ο έρωτας;
Ποιός;
Ο έρωτας;
Come again.
Ο έρωτας παιδί μου…
Δεν γίνεται… δεσμεύτηκα. Πριν απο καιρό είπα σε μια γυναίκα ότι ήταν ο τελευταίος μου έρωτας. Δεν το’πα εγώ…. Ο εσωτερικός Μάνος το’πε … τόπε δηλαδή ο αρμόδιος, εκείνος που φτυαίριζει τον έρωτα… εκείνη την φορά μου το σφύριξε:
-Αφεντικό προσεκτικά και αγάλι-αγάλι… δεν έχει άλλο. Τέλειωσε.
Και για πρώτη φορά στη ζωή μου τον άκουσα..
Το ότι τον άκουσα δεν σημαίνει ότι δεν σπατάλησα την τελευταία φτυαριά.
“Κλείσαμε!” σε μια παραλλαγή αυτού που’λεγε η Δημήτρα Λιάνη (τι ντροπή Θεέ μου!)….
Τα υπόλοιπα βεβαιώς και συνεχίζουμε να τα προσφέρουμε:
Αγάπη, παρέα, ζεστασία, γέλια, μια άλλη προοπτική….
Από έρωτα λυπούμαστε, αλλά ξεμείναμε…
Είχαμε πολύ και τον φάγαμε.
Ωραία ήταν…
Σας διαβεβαιώνω, αλλά πάπαλα.

Δηλαδή κενό;
Οχι καλέ… έχει κι άλλα λουλούδια ο κήπος.
Απόλαυση, λιγότερη αναμονή, σπάνια και ευχάριστη έκπληξη, η αλήθεια σώζει, στ’αρχίδια μου, σε διαλέγω, αν γουστάρεις, σε αγαπώ πραγματικά, σε εκτιμώ γι’ αυτο που είσαι… σε ξεχωρίζω. Επιτέλους σε ακούω…
Μη μου πεις όμως π.χ. “Γιατί δουλεύεις νύχτα κι όχι μέρα όπως όλος ο άλλος κόσμος;”
Ξόδεψα τρεις αγάπες και δυο γάμους για να τους εξηγήσω και απέτυχα.
Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο +-άπειρον, να προσπαθήσω να το εξηγήσω σε άλλον.
Φταίω εγώ;
Μάλιστα!
Τί θα κάνω;
Τίποτα. Σαν τί να κάνω;
Να προσπαθήσεις.

Διαβάστε προσεκτικά:
Δεν θέλω να προσπαθήσω. Δεν ήθελα ποτέ να προσπαθήσω, Είμαι φανατικός πιστός του δόγματος: Η ζωή έρχεται, δεν την κυνηγάμε.
Γιατί;
Γιατί έχει η γάτα ένα αυτί. Ο άλλος πιστεύει στο
“Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια!” Γεννιές όλόκληρες.
Απίστευτο.
Τί σχέση μπορεί να έχει η πατρίδα με την θρησκεία και η θρησκεία με την οικογένεια; Λες και ένας ΒουδιστήςΕλληνας δεν μπορεί να αγαπήσει μια Μουσουλμάνα Φιλανδέζα.
Με εκνευρίζουν οι τίτλοι.
Το’πε ο Μάρξ, μου λένε!
Στο καβλί μου!
Το’γραψε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής.
(ομοίως δεν είναι νονός μου!
Το’πε ο θαλαμάρχης!
Πέστε του να πά να γαμηθεί!

Μας δουλεύουνε κανονικά.
Χρωσταει η Ελλάδα.
Σε ποιόν χρωστάει;
Αποφεύγουν να μας περιγράψουν με ακριβεια σε ποιόν πούστη χρωστάμε να παμε να τον παρακαλέσουμε να μας τα χαρίσει…
Χρωστάμε στην Αμερική;
Αποκλείεται, αφού και αυτή μάθαμε ότι χρωστάει…
Σε ποιόν χρωστάει;
Στον Πούτιν;
Καλέ, τί είναι η παγκόσμια οικονομία και μας έχουν κάνει τη ζωή μπουρδέλο…. Η Τσέλσι είναι;
Κατάλαβατε;
Ολοι χρωστάνε σε όλους… κάτι σαν αεροπλανάκι… υποθέτω ότι όποιος χρωστάει τα περισσότερα είναι και ο ισχυρότερος…
Και μετα αναρωτιόμαστε για μας βλέπουνε τα λάχανα και γελάνε…

Μην κλείνεσαι μπροστά σε μια οθόνη… απομακρύνει τους ανθρώπους… μου λένε όσοι κάθονται με ένα τηλέφωνο στο χέρι όλη την ημέρα με άγχος για το τί θα κάνουνε το βράδι. Εγώ είμαι λάτρης του μολυβιού και του χαρτιού…
Απο πού να στα ρίξω να μη στα χρωστάω, που θα πεις εσύ σε μένα για χαρτί και μολύβι, σπάνιε κλαπαναρα.
Κατεβάζω τη μουσική μου, παίζω τη μουσική μου. Γράφω ότι γουστάρω, σερφάρω στο Θεό, φλερτάρω, γελάω, θαυμάζω, δημιουργώ, προτείνω, βλέπω και με βλέπουν με ακτίνες Χ, θυμώνω, τσακώνομαι, λέω ψέμματα, γοητεύω και με γοητεύουν και παίζω με τα κουμπάκια, που τα λατρεύω απο όσο υπάρχουν. Βγαίνω για ψώνια και πάω στο “Πλαίσιο”.
Και το πιο σημαντικό: Εχω γνωρίσει πραγματικά αυτόνομους πιτσιρικάδες που το μυαλό τους πετάει σπίθες.

(συνεχίζεται, όταν με ξαναπιάσει –σύντομα δηλαδή)