H Ακροπολη, η Μαλβινα κι ο Διονυσης

Θα’χα φύγει απ’αυτό το σπίτι, γιατί έχω αναμνήσεις που πονάνε…
Θα το’χα κάνει, αν ήταν οποιοδήποτε άλλο σπίτι απ’ αυτό.
Δεν μπορώ να την αλλάξω την Ακρόπολη λόγω μιας περιπέτειας.
Θα ήταν προσβολή για την αισθητική μου, αλλά και για τον μαγνητισμό που στέλνει αυτο το γαμημένο συγκλονιστικό ερείπιο.

Ενας βλάξ αμοραλιστής του κερατά, μου είπε μια τρομερή νύχτα απέναντι από τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο.
-Ρε παιδί μου, αυτων των αρχαίων μέχρι και τα ερειπιά τους είναι υπέροχα.
Ηταν και η μοναδική εξυπνάδα που είπε ποτέ.
Μετα άφησε την γυναίκα του ερείπιο.

Αλλοι γράφουν δεκάδες ποστ για τον έρωτά τους, άλλοι για την ομάδα τους, άλλοι για το πουλί τους, άλλοι για τα φράγκα τους, άλλοι για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις… Φαντασθείτε πόσα θέλω να γράψω εγώ για την Ακρόπολη, που μου λέει καλημέρα κάθε πρωί.

Οταν κάποτε φύγω από αυτο το σπίτι και η ζωή τα φέρει καλά, θα πάω να μείνω απέναντι από τη θάλασσα. Μόνο η απεραντοσύνη και η γαλήνη του φυσικού τοπίου και μάλιστα του υγρού μπορεί να αντικαταστήσει την Ακρόπολη.

Παω ρε παιδί μου στο Παρίσι.
Ε, ωραίος ο Πύργος του Αιφελ… δηλαδή σιγά το Lengo. Μεκανό, για όσους θυμούνται… (Αλήθεια, ξέρει κανείς που μπορώ να βρω Μεκανό;)
Πάω στο Λονδίνο.
Μπιγκ Μπεν… τα αρχίδια μας κουνιούνται σαν τους λεπτοδείκτες του…
Πάω στη Ρωμη. Ωραίοι οι κήποι… ψιλομαλακία τα ρωμαϊκά κόλπα… απλώς ξέρουν και τα πλασάρουν… Ογκώδη και άγαρμπα… και πολύ γιαλισμένα ρε παιδί μου….
Γυρνάω στην Αθήνα…
Δηλαδή τί να λέμε τώρα… Ας βρέχει… ας έχει σκοτεινιά… ας έρχεται κίτρινος αέρας από την Αφρική… ας την έχουν κακοφωτισμένη… ας πάρουν ακόμα μια Καρυατιδα… ας την τυλίξουν με γιρλάντες… Η Ακρόπολη είναι υπέροχη.
Κάθε φορά που την βλέπω είναι διαφορετική…
Σαν να έχει αλλάξει θέση…
Για να σας πω την αλήθεια, δεν θέλω να ανέβω πάνω… Την προτιμω ως σύνολική εικόνα…

Οταν την άνοιξη ήμουν πολύ στεναχωρεμένος έβγαινα στη βεράντα και την κοίταζα. Με κοίταζε και εκείνη και έκανε μια αναρρόφηση (φφφφφφφφχχχχχφφφφχφ) και μου’παιρνε τη στεναχώρια… σαν τον πόνο στο στομάχι, που μου τον έπαιρνε η γάτα μου η Μινού, όταν την έβαζα πάνω στη κοιλιά μου….

Αυτό το πράγμα απέναντι είναι τρομερό.
Οσοι το΄χουν δει (παιδιά, Πακιστανοί, γκόμενες, η μαμά μου, πολιτικοί, ξανθιές, χονδρές, μυστακοφόροι, ακαδημαϊκοί, αγράμματοι, ηλίθιοι, ιδιοφυείς, Ιρακινοί, ηλεκτρολόγοι ή καλλιτέχνες) ΟΛΟΙ έκαναν “Α!”
Αμέσως…
Παραυτα.
(Πλην μιας μαλακισμένης που είπε: Πολύ ψηλά είναι αυτο το μπαλκόνι… απαπαπαπα… πάω μέσα. Και κάτσαμε αυγουστιάτικα στο σαλόνι)
ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΑΝΑΔΑ ΠΟΤΕ!
ΜΗ ΛΕΜΕ Ο,ΤΙ ΘΕΜΕ!

Μ’αρέσει να έρχονται οι φίλοι μου και να καθόμαστε απέναντί της… (όχι της ηλίθιας) Η ακρόπολη είναι μια γκόμενα πολύ προσωπική, αλλά ταυτόχρονα σου προκαλεί μεγάλη χαρά να τη μοιράζεσαι…
(Μερικοί το κάνουνε και με κανονικές γκόμενες)

Αν βλέπω την Ακρόπολη σαν ερωμένη;
Φυσικά!
Σαν φίλη;
Φυσικά!
Σαν γιαγιά!
Φυσικά!
Σαν μάνα;
Καλά μη το γαμάμε το πράγμα. Στην Ελλάδα την φτιάξανε, δεν την φτιάξανε στολ Ελσίνκι. Παρεπιπτόντως πήγανε κάτι φίλοι μου στο Ελσίνκι και κόψανε φλέβα… να φαντασθείτε, τώρα είναι στη Μαλαισία για να ξελεγράρουν…

Για δυο ανθρώπους λυπήθηκα πολύ που δεν πρόλαβα να πιω καφέ μαζί τους σ’ αυτο το μπαλκόνι:
Με τον πατέρα μου, που θα γέμιζε το μυαλό του καινούργιες γραμμές… σαν τώρα τον φαντάζομαι να φτιάχνει στον αέρα με το δάκτυλό του προοπτικές.
Και με τη Μαλβίνα, που θα το ρουφούσε και θα μου έδινε μια εντελώς διαφορετική άποψη των πραγμάτων τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή.
Αυτη η γυναίκα –που δεν την είδα ούτε για ένα δευτερόλεπτο ερωτικά- υπάρχουν στιγμές (που όλο και πυκώνουν) που λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να της κάνω ένα τηλεφώνημα, να μου πει μια κουβέντα.
Τίς προάλλες μίλησα στο τηλέφωνο με τον Διονύση τον Χαριτόπουλο. Είχα καιρό να τον ακούσω και χάρηκα πολύ. Αμα ξυπνήσω μια μέρα νωρίς θα πάω να πιω καφέ μαζί του... στο αγαπημένο του café.
Eντελώς διαφορετικός άνθρωπος από τους διαφορετικούς που έχω μέχρι σήμερα γνωρίσει. Αμα τον δεις απότομα… λες…ρε πούστη μου… τί του βρήκε αυτη η τρελλή;
Αμα διαβάσεις κάποιο βιβλίο του ψιλοαντιλαμβάνεσαι τί του βρήκε.
Αμα σου πει καμμιά ιστορία… σχεδόν σιγουρεύεσαι… και αμα σε γουστάρει… βεβαιώνεσαι ότι αυτο που του βρήκε είναι πραγματι σπάνιο…
Δύσκολος άνθρωπος… ή μάλλον για να ακριβολογώ… καταλαβαίνω αυτούς που τον λένε “δύσκολο”… προσωπικά δεν τον βρήκα δύσκολο… Ενδιαφέροντα τον βρήκα… και πολύ κύριο… Τα υπόλοιπα φαίνονται στη δουλειά του. Εχω την αίσθηση όμως ότι άμα πολυ-ακουμπιστείς μαζί του… πρέπει να αντέχεις στο γυαλόχαρτο.
Πήρα το κόρντλες και βγήκα στην βεράντα για να τον ακούσω…
-Χάι Ακρόπολη!
-Χάι και σε σένα!
Μου’κανε εντύπωση που επέμενε να μάθει τη γνώμη μου για το βιβλίο του, που χρησιμοποίησε τα ερωτικά γράμματα της Μαλβίνας.
Εχω διαβάσει κατα καιρούς κριτικές. Αρνητικές. Ιεροσυλία κ.λ.π.
Οταν διάβασα το βιβλίο… ένιωσα ότι το Μαλβινάκι ήταν εκεί…
Αυτο τα λέει όλα για έναν συγγραφέα.
Και κάτι άλλο:
Εχω την καρα-απόλυτη βεβαιότητα (δεν έχω κανεναν απόλύτως στοιχείο) ότι του ζήτησε να τα κάνει βιβλίο, ώστε ο έρωτας τους να μείνει αιώνιος… Είναι μαλβινίστικη σκέψη αυτή… ή τα έγραψε (τα γράμματα) με την βεβαιότητα ότι ο Διονύσης θα τα έκανε βιβλίο.
Του’τοπα και κράτησε για ένα δευτερόλεπτο την αναπνοή του και μετα ξέφυγε με μια ντρίμπλα.

Εγραψα κάποτε σε μια γυναίκα ότι ο έρωτας δεν έχει κανόνες, ούτε ηθικές, ούτε προγράμματα, ούτε ευγένειες… έχει τα πάντα… στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι που δεν παίζει.
Η Μαλβίνα ήταν τρελλή για πάρτη του…. και έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε τίποτε από τα παραπάνω που θα τη σταματούσε. Ακόμα και αν ο Χαριτόπουλος είναι ενας αμοραλιστής του κερατά… η ίδια θα δάκρυζε από τη χαρά της αν διάβαζε το βιβλίο.
Είναι το μοναδικό βιβλίο που δεν έγραψε ο ίδιος.
Δεν ξέρω αν θυμώσει με αυτο που λέω, αλλά η Μαλβίνα το’γραψε… εκείνος το επιμελήθηκε.
Η Μαλβίνα ήταν παλαβή για πάρτη του…
Και εκείνος.
Είναι άνθρωπος με πολύ ταλαντούχα ματια, για να μην ήταν…
Ελπίζω να μη μου ρίξει κανένα κεραυνό η Μαλβίνα, αλλά το ό,τι της το γαμούσε το μυαλό, δεν το κουβεντιάζω…
Η Ακρόπολη μου γνεύει “ναί!”…

Δεν μου αρέσει που τον βαράνε.
1ον γιατί δεν θα γουστάριζε καθόλου η Μαλβίνα και 2ον γιατί δεν του αξίζει. Δεν ήταν εύκολο να γαμήσει κανείς το μυαλό αυτης της γυναίκας… μπορούσες να της το συγκινήσεις… αλλα να της το γαμήσεις ήταν απίστευτα δύσκολο. Ο τύπος αυτος το’κανε για πλάκα… εννοώ, με την αξία του… ξέρω πολύ καλά πόσο την βοήθησε στην τηλεοπτική της καριέρα. Ξέρω τίς ιδέες του… τα κείμενά του… την επιρροή του πάνω της… για το πόσο δεν την άφηνε να την χορτάσει (απορροφήσει) το ραδιόφωνο, τα μπουζούκια και η τηλεόραση.
Διάολε έχω διαβάσει μερικά από τα βιβλία του.
Εχω διαβάσει κείμενα του σε εφημερίδες.
Εχω δει ξυνομούνες (δύσκολο κοινό) να τον λατρεύουν.
Εχω προσωπική γνώμη.
Και τη διαφήμιση του βγάζουν το καπέλο, που τους τα μάζεψε και μετά τους είπε “γειά πάω να κάνω αυτό που γουστάρω!”
Και τότε έπεσε πάνω στη Μαλβίνα. Και το αντίθετο βέβαια…

Ακόμα κι όταν είχαν χωρίσει (εμένα προσωπικά) δεν μου’χε ποτε κακή κουβέντα για τον Διονύση… κράταγε μούτρα… περίμενε να κάνεις το λάθος για να σου πάρει ο διάλος τον πατέρα… αλλά βασικά τον ήθελε σαν τρελλή.
Με τη Μαλβίνα μπορούσες εύκολα να μασήσεις… Εγώ ας πούμε, μάσησα πολλές φορές… Ο Χαριτόπουλος (χωρίς αυτο να επηρρεάζει τα αισθήματά του γι’ αυτην) δεν μάσησε. Ισως μασήσει τώρα που εκείνη έφυγε…

Τρομερή ερωτική ιστορία… Τί να λέμε τώρα;

Θέλω να τον ψήσω να μου μιλήσει on camera για εκείνη την τελευταία φορά που την είδε στο Νοσοκομείο. Αν το κάνει, σας υπόσχομα, ότι θα το δημοσιεύσω μόνο στο blog μου… Του είχα μιλήσει τότε που έφυγε η Μαλβίνα και ήταν πολύ συγκινημένος. Πάρα πολύ… τότε μου’χε πει μερικά πράγματα… αλλά επειδή ήμουν συγκινημένος κι εγώ… δεν τα θυμάμαι επακριβώς και δεν θέλω να αδικήσω την ιστορία…
Αστε που τότε θα’ναι σίγουρο ότι η Μαλβίνα θα μου στείλει κεραυνούς στη φαλάκρα.

Ξέρετε…ειλικρινά σήμερα για την Ακρόπολη ήθελα να σας γράψω… αλλά μόλις ακούμπησα τη Μαλβίνα, αμέσως τα πλήκτρα άρχισαν να γράφουν γι’ αυτην. Το’χω δώσει υπόσχεση στον ευατό μου, ότι όποτε μπορώ θα γράφω για την υπέροχη αυτη γυναίκα με την άλλη ματιά. Θα της άρεσε. Της άρεσε να την χαϊδευουν, αρκεί τα χάδια να είναι χάδια. Της αρέσει που τη θυμόμαστε.

Ηταν πολύ φιλόξενη (αρκεί να μην περίμενε τον Διονύση) και πολύ γενναιοδωρη. Δεν είχα ποτέ μαζί της οικονομική σχέση. Ούτε στο τόσο… δεν ξέρω λοιπόν για φράγκα… ήταν όμως γενναιόδωρη στη σκέψη. Κάποτε με πήρε 4 το πρωί και μου είπε κάτι γιά κάτι που΄χα γράψει… που μου΄δωσε φτερά για πολλά χρόνια.
Μου μίλαγε για 2 ώρες…
Εκτιμούσε αφάνταστα μια μικρή, τόσο δα αδιόρατη κίνηση, λεπτομέρειεα.
Πάντα είχε αυτί να σε ακούσει και πάντα είχε να σου προτείνει κάτι, που αν το ακολουθούσες κινδύνευες να αλλάξεις εντελώς τη ζωή σου….
Ηταν μυστήρια φυσιογνωμία.
Τουλάχιστον δημοσίως (και αυτό έχει αξία)
Και ιδιωτικώς ήταν μυστήρια… αλλά όχι τόσο… και αυτο έχει την μεγαλύτερη αξία…

Τους γνωρισα και τους δυο σε στιγμές μεγάλης αγάπης. Αγάπης γεμάτης προοπτικές. Μου φέρθηκαν ΠΑΝΤΑ και οι δύο εξαιρετικά. Ενώ και οι δυό είναι εντελώς ΦΩΤΙΑ… έκλεισα τώρα τα μάτια και τους θυμήθηκα… είχαν απίστευτα λεπτές κινήσεις… τίποτα δεν ήταν γρήγορο αστραπιαίο…
Μόνο αγάπη μου φέρνει η ανάμνησή τους…

Ρε συ Διονύση, η ζωή σας είναι σενάριο.
Φτιάξε και συ ένα blog!
Εχεις πολλά να μας πεις και πολλά να σου πούμε…
(μεταξύ μας: θυμάσαι κάποτε πόσο επιφυλακτικός ήσουν με την τηλεόραση;)
Θα'χε η Μαβίνα blog... Δεν το κουβεντιάζω.... πωπωπωπω comments που θα'κανε...