aNyNew?

Πριν από καμμιά 20αριά χρόνια πήγαμε στην Βουδαπέστη.

Ουγγαρία πριν από τις μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη.

Ο Κώστας, η Τάση, η Κίττυ (καλή τους ώρα) κι εγώ…

Πολύ όμορφη πόλη…

Πολύ φτωχή –εκείνη την εποχή- αλλά πράσινη και ήσυχη.

Αμα σου μιλήσουνε ουγγρικά δεν καταλαβαίνεις Χριστό.

Μιλάμε ούτε λέξη…

Δεν μιλούσαν κι αυτή καμμιά άλλη γλώσσα….

Μύλος.

Με τα πολλά εμφανίστηκε ένας Ρωμιός που έμενε εκεί.

Πολιτικός πρόσφυγας, που’χε κάνει οικογένεια με μια Ουγγαρέζα, παιδιά κ.λ.π…. και έβλεπε Ελληνα και του έτρεχαν τα σάλια.. από την χαρά και τη νοσταλγία.

(Νομίζω ότι η νοσταλγία και ο έρωτας είναι ισοπεδωτικά πράγματα!)

Μου έκανε εντύπωση που κουβαλούσε ένα τάβλι.

Κάποια στιγμή με ξεμονάχιασε.

-Παίζεις τάβλι;

-Παίζω….

(Εχω παίξει ατέλειωτες ώρες… το ξέρω το άθλημα… αλλά δεν το αγαπάω… και δεν είμαι σα και πρωταθλητής Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής…

-Παίζουμε;

Το τελευταίο που ήθελα ήταν να παίξω τάβλι… αλλά τι να κάνω με το πατριώτη….

Αρχίζουμε με πόρτες.

Χάνω.

Συνεχίζουμε με πλακωτό…

Με έχει τσακίσει…

Κάποια στιγμή κλείνει το τάβλι.

Τον κοιτάω με απορία…

-Τι έγινε ρε μπάρμπα; Φαντάσου να κέρδιζα κιόλας…

-Εμ τέτοιο τάβλι, παίζω και με τους Ούγγρους. Ελεγα μπας και ήξερες κανένα καινούργιο κόλπο… μου είπε απέραντα απογοητευμένος…

Toν θυμήθηκα πρόσφατα τον πατριώτη….

Τι να σου πει ο άλλος άμα δεν έχει κάτι καινούργιο;

…αφού δεν έχεις νέα να μας πεις/καλύτερα να μην μας πεις κανένα! είπε ο σοφός Νιόνιος και έκανε καριέρα….

Εχω πολύ καιρό να ακούσω καινούργιο πράγμα…

Εννοώ στην καθημερινότητά μου…

Το μεγαλύτερο ταλέντο που΄χω συναντήσει τα τελευταία χρόνια στο γράψιμο, μου’πε ότι θέλει να πιάσει δουλειά στο … Δημόσιο…

Φτού!... εννοώ φτού κακά…κακά…

Στην τηλεόραση βλέπω πράγματα που μου είχαν δείξει το 1990.

Κάθε χρόνο κόβουν και λίγο από την έμπνευση μέχρι να πάθει ακράτεια η αγελάδα του Γρηγόρη…

Ονομάζουν «κυρία» την γυναίκα στην ιστορία του Γιάννη Βαρθολομαίου…και διακρίνεις στο στόμα τους ότι εννοούν που-τά-να. Το γυναικείο ακροατήριο παρακολουθεί, αλλά δεν αντιδρά…

Δεν αντιδρά είτε γιατί έτσι έχει μάθει…

Είτε γιατί συναινεί.

Ε, λυπάμαι, αλλά δεν είναι καινούργια πράγματα αυτά.

Είναι πολύ παλιά…. Δηλαδή πολύ διδακτικά… αλλά αδελφέ μου απίστευτα πληκτικά.

Ο,τι σκατά φτιάξαμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες έγιναν παλιά μέσα σε 2 μόλις χρόνια.

Ούτε ένας δεν είχε από τότε ούτε μια καινούργια ιδέα…

Κάθε μέρα γίνονται κάτω από το σπίτι μου πορείες….

Καλά κάνουν και διαμαρτύρονται…

Τραγουδάνε κιόλας…

Θεοδωράκη….

Τον λατρεύω τον μεγάλο συνθέτη μας…

Πραγματικά τον λατρεύω…λιώνω…. αλλά πριν από καιρό αναρωτήθηκα… Όλα αυτά τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση…δεν βρέθηκε ούτε ένας άλλος να βάλει τα τραγούδια του στο στόμα των διαδηλωτών;

Σύμφωνοι ο Μίκης Θεοδωράκης είναι πάντα επίκαιρος… και ο Ελβις επίσης… αλλά δεν σταμάτησε το ροκ επειδή σταμάτησε τραγουδάει…Βγήκαν κι άλλοι…

Τι άλλοι;

Καινούργιοι….

Δεν θέλω το ίδιο ακόμα και αν είναι τέλειο…

Θέλω καινούργιο.

Και-νού-ργιο!

Και επειδή βαρέθηκα να μου βάζετε τα comments σας σε άλλο blog και πιο πολύ βαρεθήκατε εσείς...… τα ξανανοίγω εδώ… αν χρειασθεί… το ξέρω το κόλπο… παλιά (καινούργια) μου τέχνη κόσκινο…Σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο….