O Στέλιος ο Ζορμπάς!

Οταν ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος μου είπε προχθές, ότι όπως είπε και ο Καζαντζάκης στον Ζορμπά: «είναι μεγάλη αμαρτία να αρνηθείς να πας στο κρεββάτι που θα σε προσκαλέσει μια γυναίκα!» η σκέψη μου πήγε στον Ζορμπά...

Εναν Ζορμπά που έχω γνωρίσει.

Η Ελλάδα είναι γεμάτη Ζορμπάδες, ναι ακόμα και σήμερα, απλώς δεν τους ψάχνουν τα τηλεοπτικά συνεργεία... Ισως γι’ αυτό να’χουμε Ζορμπάδες ακόμα.

Τον δικό μου Ζορμπά, τον συνάντησα εδώ, αλλά τον γνωρισα στο Λονδίνο.

Τον λέγανε Στέλιο Καλαμαρά... το πραγματικό του όνομα ήταν Στέλιος Αντωνίου... και τον λέγανε έτσι γιατί ο πατέρας του ήταν από την Κύπρο.

Τον γνωριζα από τότε που γεννήθηκα, γιατί ήταν κάτι σαν ξάδελφος της μάνας μου και των θειάδων μου... τον έβλεπα από παιδί τουλάχιστον δυο φορές τον χρόνο, όταν ερχόταν από το Λονδίνο, όπου είχε μια ονομαστή ελληνική ταβέρνα στο Mπέιζγουότερ, που έζησε την χρυσή της εποχή στα ‘60s και στα 70’s.

Σκεφθείτε...

60’ς και 70’s στο Λονδίνο. Μπήτλς, εδώ χούντα, τρομερές αλλαγές στην Ευρώπη....

Ο “kalamaras” ήταν τρομερό στέκι φοβερών καλλιτεχνών, πολιτικών, δημοσιογράφων, συγγραφέων όχι μόνο Ελλήνων... αλλά βασικά από όλον τον κόσμο. Ολη η κουλτούρα του Λονδίνου μαζευότανε στου Στέλιου, που τους υποδεχότανε με ψαραδικο πουλόβερ και μαύρο παντελόνι.... Ποτέ... ποτέ δεν φόρεσε γραβάτα.

Eχετε φάει εσείς στο απέναντι τραπέζι με τον Τζόν Λέννον;

Ε, εγώ έχω! Στου Στέλιου, με τον Στέλιο να τον λέει “Τζον μαϊ φρεντ!” και ο Τζον να του λέει “Stelios, I love you!”…η Γιόκο Ονο να τρώει γαρδούμπα και εγώ να κοιτάω σαν χαζός, γιατί εκείνη την εποχή, ο μάλαξ, ήμουν φαν του Πολ Μακ Κάρντνεϋ...

Τίς προάλλες είδα τον Νίνο στον Κολωνάκι,... με ύφος 152 καρδιναλίων... στου Kalamara, ούτε τις μπύρες από το πεζοδρόμιο στην κουζίνα, δεν θα τον άφηναν να φέρει... όχι επειδή ήταν σνόμπις ... κάθε άλλο... αλλά επειδή ήταν γεμάτο ατμόσφαιρα (if u know what I mean) και ταλέντο από την μαγείρισα μέχρι τον Κουβαρίστρα (θα σας πω γι’ αυτον μια φορά) που καθότανε στην πόρτα.

Ο Στέλιος λοιπόν ερχότανε 2 φορές τον χρόνο στην Ελλάδα και πάντα περνούσε να δει τον πατέρα μου και τη μάνα μου, με την οποία είχαν μεγαλώσει μαζί. Αγαπιόντουσαν πάρα πολύ...

Εγώ ως πιτσιρικάς (θυμηθείτε ‘60s) τον περίμενα, όπως στις ελληνικές ταινίες, τον θείο από την Αμερική. Δεν μου’φερνε δώρα. Ο ίδιος ήταν δώρο. Ηταν τόσο διαφορετικός. Και πάντα με μια διαφορετική γκόμΙνα –όπως έλεγε ο ίδιος... ποτέ ελληνίδα...

Οι δικοί μου πολύ το διασκέδαζαν αυτο και εγώ ακόμα περισσότερο.

Δεν μιλάω ποτέ σε μεγαλύτερους ανθρώπους στον ενικό. Ο Στέλιος όμως ήταν πάντα για μένα ο Στέλιος... και για να μην είμαι άδικος κάποτε μου έκανε ένα πραγματικά μεγάλο δώρο... μου γνώρισε...δηλαδή έφερε στο σπίτι της γιαγιάς μου –που της είχε ΜΕΓΑΛΟ σεβασμό, επειδή εκείνη φρόντιζε σε όλη της την ζωή τον πατέρα του και ή ίδια σχεδόν τον είχε μεγαλώσει- έφερε λοιπόν στο σπίτι ... τον Γιώργο Ζαμπέτα.

Ο ένας Ζορμπάς τον άλλον.

Ηταν ακριβώς η εποχή που εγώ αγόρασα το πρώτο μου 45άρι δισκάκι: Kατ Στίβενς, My Lady d’ Arbanville

Το Μεγάλο Σάββατο του 1975 βρέθηκα στο Λονδίνο.

Ηταν τότε που ήθελα να ψάξω (ποτέ δεν μου’φυγε) τον κόσμο.

Πού να πάω το βράδι να φάω μαγειρίτσα;

Στου Στέλιου βέβαια...

Το μαγαζί ήταν τίγκα.

Ο Στέλιος ήταν γεννημένος κάπελας. Πολύ Ελληνας με τους Εγγλέζους και πολύ Εγγλέζος με τους Ελληνες... αυτό ακριβώς που ήθελαν και οι μεν και οι δε...

Το μιξάρισμα ήταν τέλειο...

Είχε λοιπόν ένα τραπέζι, που ήταν μόνο για πάρτη του.

Τελεία.

Σ’ αυτο καθόντουσαν μόνο όσοι εκείνος ήθελε και αυτό ήταν πολύ σπάνιο. Στο μαγαζί του –για να δώσω ένα μέτρο, έτρωγε συχνά-πυκνά ο Λόρδος Μάουντμπάντεν- για όσους δεν ξέρουν, ξάδελφος της Βασίλισσας, Αντιβασιλέας των Ινδιών, Αρχί-αρχίναύρχος... που αργότερα τον φάγανε...

Με τον Στέλιο λοιπόν ήτανε φίλοι.... τόσο φίλοι που όταν η Ελένη Βλάχου έκανε τις αντιστασιακές της συμμαζώξεις στου «Καλαμαρά», προσκαλούσε και τον Λόρδο, ο οποίος όταν έβλεπε τον Στέλιο, έφτυνε όλους τους υπόλοιπους επισήμους, τον έπιανε αγκαζέ να του πεί για γκόμΙνες.

Ε, ο Μάουντμπάντεν δεν καθότανε στο τραπέζι του Στέλιου, οποίος βέβαια τον έβρισκε –σύμφωνα με την σύγχρονη έκφραση- εντελώς ξενέρωτο....

Εκείνο το Μεγάλο Σάββατο λοιπόν κάθισα στο περιώνυμο τραπέζι.

Ο Στέλιος σε όποια γκόμΙνα περνούσε να τον χαιρετήσει –η οποία θα μπορούσε να ήταν από την τρομερότερη ροκ σταρ της εποχής, μέχρι την γυναίκα που έγραψε το 5o συνεχόμενο Best Seller της χρονιάς- με συνέστηνε για ανηψιό του, γυιό της αδελφής του που ήταν πργκίπισσα στη ... Ρουμανία. Πιάσ’το αβγό και κούρευτο.

Εγώ ήμουν λες και μου είχες κάνει ένεση νιτρογλυκερίνης.

Πρώτη φορά στο εξωτερικό, μακρυά από το σπίτι μου, περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που δεν είχα ιδέα ποιοί ήταν, αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα λυποθυμούσα, αν μάθαινα ποιοί ήταν.

Καθόμουν σε έναν πάγκο, με πλάτη στον τοίχο. Πίναμε κονιάκ από τα αμπέλια του πατέρα του Στέλιου στην Ανατολική Ευβοια... τρίχες κατσαρές... METAXA 4 αστέρων ήτουνε... αλλά ο Στέλιος είχε μια μεγάλη ιστορία να πει για τον πατέρα του τον αμπελάρχη, που ζήτημα είναι να ήξερε τη διαφορά ρετσίνας και ούζου. Δίπλα μου κάθισε ο ... Γιάννης Πάριος... Αυτό, ρε παιδί μου ήταν ένα μεγάλο μέγεθος, αλλά μπορούσα κουτσά-στραβά να το αντιμετωπίσω.... Από την άλλη μεριά, ένας μαλλιάς Εγγλέζος, ψιλο-βρωμιάρης... Ενας τύπος που θα μπορούσε να τον έχουν κάνει casting για τον ρόλο του Χριστού, όχι σε υπερπαραγωγή.

Ηρθε η Ανάσταση, φιλήθηκα με τον Πάριο, που με συμπάθησε, γιατί αγαπούσε τα σκίτσα του πατέρα μου, και που ήταν εκεί με την πρώτη του γυναίκα –και κατα την γνώμη μου τον μεγάλο του έρωτα- την Ντίνα, για να κάνει κάποια εγχείρηση στο στομάχι.

Φιλήθηκα και με τον μαλλιά, επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι όντως είναι ψιλο-άπλυτος... Πολύ βρωμιάρης λαός... με εγγλέζα θα πήγαινα μόνο με πιστόλι στον κρόταφο. Στον δικό μου κρόταφο, εννοω.

Ηρθαν οι μαγειρίτσες, τα κρασιά, τα αρνιά, οι πατάτες φούρνου γεμισμένες με γαρίδες.... να’σου το γλέντι.... να δεις εγγλέζο να χορεύει χασάπικο να γίνεις εγκληματίας... και κάποια στιγμή ο Στέλιος σβήνει τη μουσική και δίνει ένα μπουζούκι στον μαλλιά δίπλά μου.

Το μαγαζί βουβαίνεται....

Και ο τύπος αρχίζει:

My lady darbanville, why do you sleep so still?
Ill wake you tomorrow
And you will be my fill, yes, you will be my fill.

My lady darbanville why does it grieve me so?
But your heart seems so silent.
Why do you breathe so low, why do you breathe so low,

My lady darbanville why do you sleep so still?
Ill wake you tomorrow
And you will be my fill, yes, you will be my fill.

My lady darbanville, you look so cold tonight.
Your lips feel like winter,
Your skin has turned to white, your skin has turned to white.

My lady darbanville, why do you sleep so still?
Ill wake you tomorrow And you will be my fill, yes, you will be my fill.

Κάποιος δίνει μια κιθάρα στον Πάριο και αρχίζει και αυτός από δίπλα...

Το μαγαζί είναι εντελώς βουβό και ακούει αυτούς τους δυό να τραγουδάνε από έναν πάγκο.

Ποιοί ακούνε;

Τί νας σας πω... αν μη τί άλλο...τουλάχιστον 2 από τους παρευρισκόμενους θα είχαν για 5-6 εβδομάδες το όνομά τους στο ΤΟΡ 10 της Μεγάλης Βρετανίας... δεν θα είχαν;

Τραγουδούσαν λοιπόν οι δυό τους κι εγώ ανάμεσα τους...

Ρε δεν πάνε να γαμηθούνε... το τι κονιάκ είχα πιει από τα αμπέλια του Κουμπάρου στην Ανατολική Ευβοια, δεν περιγράφεται...

Τραγουδούσαν αυτοί;

Τραγουδούσα κι εγώ μαζί τους... άστε που το τραγουδάκι το ‘ξερα απ’ εξω κι ανακατωτά.

La la la la la....

My lady darbanville why does it grieve me so?
But your heart seems so silent.
Why do you breathe so low, why do you breathe so low,

Lalalalalalalala

(αυτό το λαλαλαλαλα το’πα σόλο!)

(Χαρά που θα’κανε η μάνα μου από το παλάτι της στη Ρουμανία... ακούστε τί έλεγε ο πούστης στους Εγγλέζους... έκπτωτη πριγκίπισα η αδελφή του –η μάνα μου δηλαδή- στη Ρουμανία.... το 1974!)

(Ολοι μαζί παιδιά.... Πάμε!)

I loved you my lady, though in your grave you lie,
Ill always be with you
This rose will never die, this rose will never die.

I loved you my lady, though in your grave you lie,
Ill always be with you
This rose will never die, this rose will never die.

Αν δεν με πιστεύετε ρωτείστε τον Γιάννη Πάριο... κι αν δεν τον βρείτε ρωτείστε τον Κατ Στίβενς, που τώρα σαν Μουσουλμάνος θα’ναι πεντακάθαρος.

Δυστυχώς δεν μπορεί να σας το επιβεβαιώσει πια ο Στέλιος, αφού έφυγε για πάντα από την αγαπημένη του Πάρο... πέθανε πέρισυ στο Λονδίνο μεγάλος σε ηλικία, αλλά –αν ξέρω καλά, σκόρπισαν την στάχτη του στα νερά της Πάρου, όπου έμενε μόνιμα –στις Λεύκες- εδώ και 20 χρόνια.

Ευτυχώς τον συνάντησα για τελευταία φορά πρόπερση στην Πάρο.

Τον πρόφτασα τελευταία στιγμή, αφού έκανε καμάκι...στη γυναίκα μου.... Χαχαχαχαχαχαχα... το διασκέδασε και το διασκεδάσαμε όλοι πολύ... μετά μας έκανε το τραπέζι στην βεράντα του... της Μαργαρίτας, της Αγάθης, του Μπιλ και μένα...

Θα σας πω κι άλλες ιστορίες για τον Στέλιο... τον δικό μου Ζορμπά.

PS. Θα με σκότωνε ο Στέλιος αν δεν έβαζα γκόμΙνα στο post που έγραψα γι' αυτόν.