30.11.06

O Κίτσος Τεγόπουλος

Η κοινή μου διαδρομή με τον Κίτσο Τεγόπουλο ήταν εξαιρετικά μικρή:
Μόνο 2-3 όροφοι μαζί στο ασανσέρ της «Ελευθεροτυπίας» πριν απο καμμιά 10αριά χρόνια.
Η ιστορία είναι φανομενικά καθημερινή, αλλά εξαιρετικά (για μένα) εντυπωσιακή.
Είχα πάει λοιπόν για να συναντήσω μια φίλη στην εφημερίδα (ποτέ δεν δούλεψα εκεί) και έτρεξα να προλάβω την αυτοματη πόρτα του ασανσέρ στο ισόγειο.
-Κρατείστε την πόρτα ανοικτή! είπα σχετικά δυνατά για να προλάβω.
Ενα χέρι έκοψε τη δέσμη του φωτοκύταρου. Η πόρτα ξανάνοιξε....
Μπήκα.
Μέσα ήταν ο Κίτσος Τεγόπουλος.
Αιφνιδιάστηκα.
Με κοίταξε με μια ματιά που με τζζζζζζζζζζζζζ...σκανάρισε.... και μου είπε με την πέριεργη φωνή του:
-Γειά χαρά!
-Γειά χαρά (μου ξέφυγε κι εμένα)...
Εγώ ήξερα (φυσικά) ποιός είναι... ενώ εκείνος πιθανότατα δεν με ήξερε. (Γιατί να με ήξερε άλλωστε;)
Ηταν έτοιμος να πατήσει το κουμπί του ορόφου, όταν ακούστηκε μια φωνή από τον διάδρομο:
-Περιμένετε κι εμένα.
Ο Τεγόπουλος ξαναβαλε το χέρι του στο φωτοκύταρο.
Ενας άλλος άνδρας μπήκε στον θάλαμο.
Ηταν κάποιος που εκείνη την εποχή ήταν ΠΟΛΥ στην επικαιρότητα.
Δεν σας λέω το όνομά του, γιατί ο άνθρωπος κυνηγήθηκε αδίκως, ώς συνεργός ή μέλος της 17 Νοέμβρη και της τρομοκρατίας γενικότερα... κι έτρεχε από εφημερίδα σε εφημερίδα να συναντήσει κανέναν δημοσιογρτάφο, να πει κι αυτός τη γνώμη του... να υπερασπιστεί τον εαυτο του... κάθιδρος, αξύριστος.. με φακέλους στα χέρια...τα πουκάμισα έξω από το παντελόνι.
Αν εγώ αιφνιδιάστηκα μία, που βρέθηκα στο ίδιο ασανσέρ με τον ιδιοκτήτη της «Ελευθεροτυπίας», φαντασθείτε αυτον...
Τον κοίταξε με ορθάνοικτα μάτια ασθμαίνοντας....
-Γειά χαρά... του είπε ο Τεγόπουλος...
-Γειά σας... είπε εκείνος...
Πέρασαν μερικές στιγμές σιωπής...
-Τί νεά; τον ρώτησε ο Κίτσος Τεγόπουλος, καθώς ανέβαινε το ασανσέρ.
-Τί νέα; Ολα καλά! του είπε ο άλλος εντελώς σοκαρισμένος...
-Α, ωραία... ωραία... πάντα καλά... του απάντησε το αφεντικό της εφημερίδας... μας καληνύχτισε και τους δυό... και βγήκε στον όροφο που ήθελε.

Εντυπωσιάστηκα.
Δεν με είχαν (έχουν) συνηθίσει σε τέτοιες ανθρώπινες φυσιολογικές ενέργειες οι εφημεριδάρχες, καναλάρχες και λοιποί -άρχες. Πιο εύκολα μπαίνεις στο Θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Ελλάδος, παρά μαζί τους στο ασανσέρ...
Τότε –απ’ αυτη τη μικρή στιγμή- κατάλαβα όλα αυτά που μου είχαν πει για τον εκδότη τους, άνθρωποι της Ελευθεροτυπίας. Ανθρωποι που είχαν περάσει ατέλειωτα βράδια σπίτι του στην οδό Φωκυλίδου, όπου τους φώναζε και τους ξενύχταγε.
Τότε κατάλαβα γιατί αυτη η εφημερίδα είχε την πορεία που έχει.
Υπήρξα και είμαι φανατικός αναγνώστης της «Ελευθεροτυπίας». Με ξετρελλαίνει, που ο καθένας εκεί μπορεί να γράψει τη γνώμη του, αρκεί να την υπογράψει.
Δεν γίνονται τυχαία αυτα τα πράγματα. Πιστέψτε με... ούτε είναι συλλογική απόφαση. Είναι πρακτική... αλλά αυτά τα πράγματα ένας τα εφαρμόζει ή τα απαγορεύει.

Ο Κίτσος Τεγόπουλος είχε δηλώσει κάποτε, ότι δεν κάνει ποτέ «οff the record» δηλώσεις. Είναι ένα από τα πιο ελεύθερα πράγματα που έχω ακούσει ποτέ.
Προσπάθησα και προσπαθώ να το ακολουθήσω.
Ξέρω πολλά για τον μακαρίτη. Η αγαπημένη του ξαδέλφη, η Ηλέκτρα Τεγοπούλου, είναι προσωπική μου φίλη εδώ και χρόνια. Για πολλά βράδια στο σαλόνι της έχω ακούσει σπουδαίους ανθρώπους-και την ίδια- να λένε απίστευτες ιστορίες για τον Τεγόπουλο.
Λυπήθηκα πολύ που έμαθα για τον θανατό του σήμερα το μεσημέρι. Και ως δημοσιογράφος και ως αναγνώστης.
Για πολλούς απο μας (που δεν έτυχε να δουλέψουμε κοντά του) ήταν ο φάρος μας. Η «Ελευθεροτυπία» ήταν κάτι σαν σύμβολο. Ενα από τα βασικά μας drives, όταν ξεκινούσαμε...
Δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους... αλλά εγώ εύκολα θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «απωθημένο», χωρίς να ντρέπομαι καθόλου.
Φαντασθείτε λοιπόν, πώς νιώθουν εκείνοι που δούλεψαν εκεί, μάθανε και φάγανε (συνεπέστατα) ψωμί.

Δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για τον Κίτσο Τεγόπουλο.
Μόνο την γνώμη μου καταθέτω... Τον τιμώ.
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα πέστε την στον "Καιρό"...

Και πρώτος απαιτώ εγώ να μας πει για αυτον τον σπουδαίο άνθρωπο της ελευθεροτυπίας.
Λοιπόν Γιώργο....

PS. Το blog σήμερα δεν θα βάλει την αγαπημένη του εικονογράφηση λόγω σεβασμού στη μνήμη του Χ.Τ..... αν και κάτι μου λέει, ότι ο εκλιπών, δεν θα’χε καμμιά αντίρρηση.



ΦΥΣΙΚΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΕΕΣ PHOTOS ΣΤΟ ZOZZZ

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πολυ ομορφες ειναι οι σκεψεις σου για εναν τοοσο σημαντικο ανθρωπο του εντυπου τυπου και οχι μονο...ευχαριστω μανο μας ταξιδεψες λιγουλακι...καλημερα σου

allmylife είπε...

Καλημέρα Μάνο.
Δεν μπορώ να σου θυμώσω όταν γράφεις έτσι...
υπέροχα έτσι.

Alitovios είπε...

Από τα λίγα πράγματα που έχω μάθει για τη ζωή είναι πως οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι είναι εξαιρετικά απλοί στην καθημερινότητα τους.

Ανώνυμος είπε...

Πράγματι, ένα από τους τελευταίους μεγάλους του τύπου. Εξαιρετικό και το αφιέρωμά σου. Δεν ξέρω αν είναι ο κατάλληλος χρόνος ή τόπος να εκφράσω τις αντιρρήσεις μου για τη στροφή της Ελευθεροτυπίας τα τελευταία χρόνια. Μιας και εγώ ήμουν (δεν είμαι πια) ένθερμος αναγνώστης της μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, με λύπησε και με λυπεί το γεγονός ότι μερικοί μεγαλοδημοσιογράφοι της σε θέσεις κλειδιά, χρησιμοποίησαν την εφημερίδα για να στηρίξουν τις κουμπαριές τους. Μέχρις εδώ και σταματώ.

Πληρωμένη πένα είπε...

Άφησε καλό έργο πίσω του. Αν και απέτυχε η εφημερίδα των δημοσιογράφων με όλες τις απόψεις έμεινε μια καλή εφημερίδα που διαβάζεται. Και δεν είναι εύκολο να βρούμε σήμερα μια εφημερίδα που να διαβάζεται

allmylife είπε...

επανέρχομαι για να πω, πως η σκηνή στο ασανσέρ , ήταν απλώς το αυτονόητο...

Ανώνυμος είπε...

Τιμή στον Υπέρτατο Κοκάκια Κίτσο

Τιμή στον Κωλοτούμπα της Αλλαγής που από Ανδρεικός μας έγινε μάρτυρας κατηγορίας στη Δίκη των Γουνακίων και τανάπαλιν...
Ευτυχώς τώρα γίνεται (και τυπικά) αφεντικό ο Σεραφούμος και θα μπορέσει επιτέλους η πασιονάρια Βιλδιρίδενα να πουλήσει art&design στο "laoutzikos"....
Άντε και περαστικά σας εκεί κάτω, κωλοβαλκάνιοι....

Ανώνυμος είπε...

Ουπς...τη Βεντουράκαινα εννοούσα (ευχαριστώ Aλίς)!!!

E, ας μη μπλέκουμε το κεφάλαιο (Βιλδιρίδη) με τους αγωνιστές της Αλλαγής, της Δημοκρατίας και της αυτοκαθαριζόμενης πισίνας...

Και πάλι χαιρετισμούς στο Βαλκανικό κρατίδιο του Μπουζουκιστάν

Stelios Frang είπε...

Φίλε μου, αν σε φτιάχνει τόσο να βρεθείς για κάποια λεπτά με έναν "μεγάλο" των εκδόσεων, δεν έχεις παρά να κάνεις ένα φροντιστήριο για την όπερα και τη συμφωνική μουσική και να πας στο Μέγαρο Μουσικής. Θα βρεις στο φουαγέ τον Λαμπράκη, ο οποίος περιφέρεται και αρχίζει συζητήσεις για τη μουσική με όποιον ενδιαφέρεται... Οι γνωστοί του κρύβονται συνήθως για να μην τους πάρει μονότερμα με τις μουσικολογικές αναλύσεις, εσύ θα τον έχεις στη διάθεσή σου. Να πας όμως διαβασμένος, ξέρει πολλά για τη μουσική ο κυρ Χρήστος - λένε ότι είναι και το μόνο που ξέρει καλά. :-)

manosantonaros είπε...

Φίλε μου Κουτσόγιωργα (χαχαχαχα έξυπνο nick και μαρέσει σε σένα, που πάντα το nick που διαλέγεις κάθε φορά είναι σχόλιο από μόνο του. Ι mean it!) ο άνθρωπος έφερε την αλλαγή στον τύπο και αυτο το τιμώ. Τελεία.
Αν δεν έχεις αντίρρηση θα ήθελα να μάθω -επειδή γράφεις "...εκεί κάτω"- εσύ σε ποιόν Παράδεισο ζείς;

manosantonaros είπε...

Γειά σου Λολίτα!

Καλημέρα, all my life που (λέμε τώρα) δεν θυμώνεις ποτέ.Μερσί για την δεύτερη παρατήρηση.

alitovios είναι αλήθεια αυτό που λες

σεξ+πυρ... ε, όχι και αφιέρωμα. Ξέρεις... μεγαλώσαμε εμείς.. μεγάλωσε και η εφημερίδα... μεγάλωσαν και οι άνθρωποι της. Γι' αυτο φωνάζω στα παιδιά να κάνουν κάτι διαφορετικό σ' αυτο εδώ το μέσον... Και ω του θαύματος... όπως βλέπεις... το κάνουν.

πληρωμένη πένα. Εχεις δίκιο. Απλώς οι μεγάλοι άνθρωποι φέρνουν μια φόρα τούμπα τον κόσμο... οι ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΙ τον φέρνουν τούμπα όποτε γουστάρουν.
Ε, ας μην είμαστε τόσο ΄άπληστοι και ας αρκεστούμε στους μεγάλους...
Ετσι νομίζω τουλάχιστον.

s.frang Με αδικείς. Γι' αυτο λέω να εξηγηθώ. Σ' αυτο εδώ το blog, προσπαθώ να διηγηθώ (καμμιά φορά) την εμπειρία μου με κάποιους ανθρώπους (είτε γνωστούς είτε άγνωστους). Σπανιότατα (και μετα μετανιώνω) κριτικάρω ανθρωπους που δεν συμπαθώ.
Με τον Cat Stevens τραγούδησα μαζί του. Με τον Κίτσο Τεγόπουλο μπήκα στο ίδιο ασανσέρ... θα μπορούσε χαχαχαχαχαχαχα... να είχε συμβεί το αντίθετο.
Λοιπόν τραγουδώντας με τον Cat Stevens, δεν τον συμπάθησα... και αν θες να μάθεις...απομακρύνθηκα από τη μουσική του. Δεν μου έβγαλε καλή αύρα. Αντιθέτως με τον Τεγόπουλος μέσα σε μισό λεπτό ένιωσα πολύ άνετα. Εχω κάτσει με ανθρώπους (π.χ. συναδέλφους μου, επί χρόνια στο ίδιο γραφείο και δεν έχω ούτε λέξη να γράψω γι' αυτούς.
Οσο για τον Χρήστο Λαμπράκη, θα γράψω κάποτε πώς έχυσε το τσάι του πάνω στην δουλειά που μου'χε ζητήσει να κάνω... και αν σε ενδιαφέρει έχει τύχει να βρεθώ στο γραφείο του μερικές φορές, όταν σχεδίαζε το Μέγαρο Μουσικής.
Προτείνεις να το περιγράψω ή όχι... ή μήπως πρέπει να κάνω αναφορά και στην σχέση του με την πολιτική τα τελευταία 30 χρόνια;
Ενας απλος story teller είμαι φίλε μου... Και δεν με "φτιάχνει" να είμαι σε ασανσέρ με ανθρώπους της εξουσίας... απλώς μου "φτάνει" για να βγάλω 2-3 συμπεράσματα.

NinaC είπε...

Να βρεθώ σε ασανσέρ μαζί σου, να πατήσω το stop και να γίνει της κολάσεως!!!!!!!

:ppppppppppp

allmylife είπε...

Δεν θυμώνω όταν γράφεις έτσι είπα και τόνιισα...
'Ολες τις άλλες φορές σου θυμώνω.
'Η σχεδόν όλες.