Στο πεζοδρομιο της Ερμου...

Mη μου κολλήσει.
Καλό είναι να μη μου κολλήσει κάτι.
Μετά χρειάζεται τανάλια, σιδεροπρίονο, ηλεκτροσόκ….κάτι τέλος πάντων για να μου ξεκολλήσει.
Και πάλι τίποτε δεν είναι σίγουρο.
Αυτη την εποχή μου’χει κολλήσει η Ερμου σε φωτογραφικό επίπεδο. Αφού πρώτα την…,. αγόρασα…χαχαχαχαχα…σε άτοκες δόσεις… τώρα αποφάσισα να τη φωτογραφίσω.

Φαντάστηκα ότι δεν είναι εύκολο πράγμα να φωτογραφίζεις ανθρώπους…. Βασικά φάτσες γουστάρω… ήταν πολύ πθανό (πάντα παίζει) ότι μπορεί να σου φέρουν τη Zara στο κεφάλι.
Τελικά δεν ήταν δύσκολο.
Γιατί;
Επειδή στα παπάρια (λέμε τώρα) των ανθρώπων που βαδίζουν στην Ερμού, αν τους φωτογραφίζεις, αν κάνεις κωλοτούμπες, αν έχεις ένα μόνο χέρι, ένα μάτι, κανένα πόδι… τους ανθρώπους της Ερμού (δηλαδή τις γυναίκες) τις απασχολεί ΕΝΑ ΜΟΝΟ πράγμα.

Ε, λοιπόν ΟΧΙ κυρίες και κύριοι.
Για μία και μοναδική φορά δεν τις νιάζουν οι γκόμενοι… οι άνδρες τέλος πάντων. Στα παλιά τους τα παπούτσια, τα οποία ούτως ή άλλως είναι εκεί για να τα αλλάξουν. Γι’ αυτο και στην Ερμού (βασικά) δεν κυκλοφορούν ζευγαράκια χέρι-χέρι… σπανίως… μόνο τις Κυριακές που είναι κλειστά και πάλι ψιλοχεσμένους τους έχουν.... στην Ερμού κυκλοφορούν γυναίκες μόνες τους, δυο-δυο, τρείς-τρεις, τέσσερεις-τέσσερεις, μαμάδες με κόρες, συνάδελφοι, φίλες, καλόγρηες, καριερίστες, φρικιά, πουτανίτσες, κυρίες, γιαγιάδες… ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι οι βιτρίνες.
Και ένα άλλο για να μη το ξεχάσω.
Είναι α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-ο πόσες κοπέλες ΜΟΛΙΣ αγοράσουν κάτι, ΠΡΙΝ το αγοράσουν και ΚΑΤΑ τη διάρκεια που το αγοράζουν μιλάνε με τη μαμά τους στο κινητό.
Ολες;
Οχι μωρέ… είναι και μερικές που τους έχει τελειώσει η μπαταρία. Οι υπόλοιπες προφανώς είναι ορφανές από μητέρα.

Ξαφνικά έγινα μέρος της Ερμού.
Ο μαλάκας (που κάπου τον έχουμε ξαναδεί) που φωτογραφίζει συνεχώς με τη μηχανή του στον δρόμο. Σιγά-σιγά με χαιρετούν οι καταστηματαρχίνες… είμαι σίγουρος ότι μετά τις γιορτές θα καθαρίσω αδελφές μπλογκίτισες … όταν λέω “αδελφές” τις εννοώ όλες… θα καθαρίσω να έχετε καλύτερες τιμές…
Σιγά-σιγά τους “γνωρίζω” κι εγώ…
Μόλις σηκώσεις τη μηχανη σε πλησιάζουν (αναλογα σε ποιό ύψος είσαι) διάφοροι κυριοι γύρω στα 60 με κουστουμάκι και κοιτάζουν κι αυτοί εκεί που φοκάρεις…
Με εκνευρίζει αυτο…
-Τούριστ;
(σκέφτομαι: Αντε ρε γαμήσου!)
-Οχι! (κοφτό)
-Α, συγγνώμη… φωτογραφίζετε έ;
Τον κοιτάω με μισό μάτι… Οχι, τοπογράφος είμαι…
Απομακρύνεται (καθήκι! σκέφτεται)
Οι τύποι αυτοί μαζεύουν τους ξέμπαρκους τουρίστες… κανένα δωματιάκι… κανένα εστιατόριο… κανένα ταξί…. Άνθρωποι που ξεμεροβραδιάζονται εκεί για ένα χαρτζηλίκι, για ένα μπουρμπουάρ, για κανένα ποσοστούλι…
Δεν τους γουστάρω….
Δεν ξέρω γιατί… ίσως επειδή είμαι καθήκι.



Χθες που έβρεχε ένας απ’ αυτούς, που μου λέει καλημέρα σας, καλησπέρα σας, καληνύχτα…. κρατούσε μια ομπρέλα… μάλλον γι’ αυτούς που θα πλεύριζε… είναι πάντα αξιοπρεπέστατα ντυμένος…
Τον αγνόησα και άρχισα να φωτογραφίζω τον κόσμο κάτω από την βροχή. Ακριβώς μπροστά στη γωνία Ερμού και πλατεία Συντάγματος βρίσκεται ένα ζευγάρι, ο άνδρας κρατά στην αγκαλιά του ένα μωράκι… δεν έχουν ομπρέλα και ψάχνουν ταξί….
Σηκώνω τη μηχανή…
Κάποιος με ζμπρώχνει… το πλάνο κουνιέται… και λέει:
-Οχι, ρε πούστη μου!
Είναι ο κύριος με την ομπρέλα που έχει δει το παιδί να βρέχεται.
Τρέχει προς τον πατέρα και βάζει τον ίδιο και το μωρό κάτω από την ομπρέλα…
Ο πατέρας στην αρχή κάνει πίσω γιατί νομίζει ότι ο άλλος θέλει χρήματα…
-Οχι… όχι… μέχρι να βρείτε ταξί… να μην βρέχεται το παιδί….
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Κοντά στην Καπνικαρέα προχθές με πλησίασε ένα παλικάρι.
Τον έχω φωτογραφίσει 100 φορές… Πουλάει αφορολόγητα (μαϊμού) αρώματα.
-Αρχοντα… να σου πω κάτι… μου λέει πολύ φιλικά.
-Αμέ…
-Σε βλέπω τόσες μέρες, τί φωτογραφίζεις;
-Τον κόσμο…
-Και μένα;
-Ναι…
-Σε ξέρω είσαι δημοσιογράφος… δεν σε κόβω για ρουφιάνο.
Χμ!
Τί κάβλα που είναι μερικά κοπλιμέντα.




Μετά είναι η φίλη μου η Μαρινέλα.
Ετων…. Μμμμμμμ… δεν ξέρω 9,10,11… τί να σας πω!!!!
Τσιγγανοπούλα που πουλάει αναπτήρες.
Μια μέρα έτρωγα σουβλάκια (μην το πείτε στον γιατρό μου) στον “Θανάση” στο Μοναστηράκι και… φωτογραφίζα αυτούς που περνούσανε…
-Ψιτ!
Η Μαρινέλα…
-Δεν θέλω (αναπτήρα)
-Θέλω ένα σουβλάκι.
-Ωπ!
(Για πείτε μου εσείς τώρα… τί λες σε ένα παιδί που σου λέει: θέλω ένα σουβλάκι.)
-Βέβαια! Κάνω νόημα στον σερβιτόρο.
-Ενα σουβλάκι στη μικρή.
-Χωρίς κρεμμύδι.
Την κοιτάει αυστηρά-τρυφερά.
Τον κοιτάει κοροϊδευτικά.
Τρώει το σουβλάκι με δυο χαψιές.
-Θα μου πάρεις ένα και για την αδελφή μου;
-Πόσο χρονών είναι η αδελφή σου;
-Ενα χρόνο μικρότερη.
-Πού είναι;
-Στη γωνία!
-ΟΚ!
Το γκαρσόνι με κοιτάει με απογνωση.
(Σας κο-ρο-ϊ-δεύ-ει!)
Το ξέρω…. Ε, και…
Ερχεται και το δεύτερο σουβλάκι.
-Πάρτο.
-Το πάω στην αδελφή μου…
Σηκώνεται… παίρνει τα τσιμπράγκαλά της και την κάνει…. Δυο βήματα… τρία… τέσσερα… σταματάει… επιστρέφει….
-Φχαριστώ. Πάρε έναν αναπτήρα δώρο… θα ξανάρθω….
-Πώς σε λένε;
-Μαρινέλα. Εσένα;
-Μάνο!

Κοιτάζω το γκαρσόνι.
Τον ξέρω χρόνια… Ενας πολύ χαριτωμένος άνθρωπος…
Μου κλείνει το μάτι…

Δεν περνάνε τρία λεπτά…
Τσουπ νατην πίσω…
-Ηρθα.
-Τί θες;
-Τίποτα.
-Κάθεται…
-Για τράβα μου μια φωτογραφία…
Μία-δυο τρείς…
-Για δείξε μου… Ωραία είμαι…
(Σιωπή)
-Δεν μου λες… μου λέει.
-Ναι..
-Αυτη δίπλα γιατί κοιτάζει προς το μαγαζί και όχι προς τον δρόμο;
(Στο διπλανο τραπέζι –μας χωρίζει ο διάδρομος- κάθεται μια κοπέλα μόνη της… όπως την περιγράφει η Μαρινέλα …
-Δεν ξέρω…
-Μάλλον περιμένει κάποιον που αγαπάει… μου λέει στα σοβαρά.
-Πού το ξέρεις;
-Πάρε μου μια πατάτες να σου πω…
(Fair enough)
Ερχονται οι πατάτες….
Τίς τρώει καυτές…
Είναι πολύ τρυφερό να βλέπεις ένα παιδί να τρώει με όρεξη… Δεν τα έτρωγε πεινασμένα… αλλά ορεξάτα…
-Για πες…
-Αλλιώς θα καθόταν από την άλλη μεριά να την βλέπουν οι άνδρες (προσέξτε! Να την βλέπουν, όχι να βλέπει)…. είπε ήρεμα και τσάκισε ακόμα μια πατάτα…
(Αηδίες, σκέφτηκα.)
Δεν περνά κανένα 2λεπτο και εμφανίζεται ασθμαίνων ένας νεαρός. Τον βλέπει η κοπελιά και χύνεται… μιλάμε φιλιά, να του χαϊδευει το χέρι… ήταν πάνω του ρε παιδί μου….
Η Μαρινέλα με σκουντάει και δείχνει με το δάκτυλο της το κεφάλι της (είδες;)
-Λες να την αγαπάει;
-Περίμενε! Ψίτ κοπελιά. Κοπέλιά. ΚΟΠΕΛΙΑ!
Η κοπέλα γυρνάει:
-Ναι;
-Δεν μου λες… τον αγαπάς;
-Ναι, πολύ έρχεται η απάντηση αυθόρμητα και με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά.
-Δίκιο είχα… μου λέει η Μαρινέλα… δώσε μου τώρα τρία ευρώ…
-Γιατί;
-Ετσι!
-Δύο…
-Εντάξει… Γεια σου θα σε ξαναδώ.

Είπατε κάτι;
Ρωτάω, αν είπατε κάτι;

Μετα από 2-3 μέρες πηγαίνω με τη φίλη μου τη Γιώτα να φάμε στην πλατεία Αβησυνίας.
Στον δρόμο να’σου η Μαρινέλα.
-Πού πάτε;
-Να φάμε…
-Να’ρθω κι εγώ;
-Οχι!
-Γιατί μωρέ;
-Καλά,έλα…
Μπαίνουμε στο μαγαζί. Η Μαρινέλα καμαρωτή-καμαρωτή μπροστά. Καθόμαστε δίπλα στα όργανα και την τραγουδίστρια…
-Τί θα φάμε;
-Δεν ξέρω παράγγειλε εσύ…. μου λέει η Μαρινέλα.
Παίρνουμε 3 πιάτα… μπυρίτσες και κοκα-κόλα (ΕΨΑ) για τη Μαρινέλα.
Για να είμαι ειλικρινής… έχω μια αγωνία (αστική) μπας και γίνω ρεζίλι. Ο ρατσισμός μου χαϊδεύει την πλάτη ηδονικά. Ερχεται το νερό.
Η Μαρινέλα παίρνει το μπουκάλι το ανοίγει. Σερβίρει εμένα (τον άνδρα) την Γιώτα και μετά τον εαυτό της…
Κρατώ την ανάσα μου…
Ερχεται τοφαγητό.
Η Μαρινέλα βλέπει τα σουτζουκάκια με το ρύζι και γουρλώνει το μάτι της…
-Από όλα μπορείς να φας… της λέω…
-Θέλω απ’ αυτο…
-Της βάζω στο πιάτο….
Πάει να φάει…
-Επ…
-Τί;
-Τα χέρια… (είναι μαύρα) πήγαινε να τα πλύνεις…
Τα κοιτάει…
Σηκώνεται κι έρχεται σε τρία λεπτά με τα χέρια ολοκάθαρα…
Εφαγε διομιση πιάτα…
Με μαχαίρι και πηρούνι.
Δεν έριξε ούτε ενα σπυρί ρυζι έξω από το πιάτο της και δεν ντράπηκε να ζητήσει ό,τι ήθελε…

Τί μπορούσα να κάνω γι’ αυτό το παιδί;
Τίποτα παραπάνω απ’ αυτο…
-Μου δίνεις τη φωτογραφική;
-Ε, ναί…
Βάζει το λουρί γύρω από το λαιμό της και πάει προς την τραγουδίστρια.
Γυρνάει…
-Μη φοβάσαι…. Άφησα την τσάντα μου εδώ…. μου λέει…
Φεύγει καρφί και πλακώνει στις φωτογραφίες τους μουσικούς…
Ερχεται να μου τις δείξει.
Είναι όλες θολές…
-Δείξε μου…
Της δείχνω…
Ερχεται με καλές φωτό…

Κάθεται ξανά…
-Να σου πω … της λέω…
-Τί;
-Γιατί μου είπες πριν να μην φοβάμαι… τί έπρεπε να φοβάμαι;
-Μην και σου αρπάξω τη μηχανή… με κοιτάει σταθερά.
-Μα εμείς είμαστε φίλοι.
-Ναι.
-Δεν μου πέρασε από το μυαλό.
-Ναι. Δωσε μου τώρα 5 ευρώ.
-Γιατί;
-Επειδή τί να πω στη μάνα μου; Οτι δεν δούλευα και έτρωγα μαζί σου….
-Χαχαχαχαχαχαχα. (Σωστό!)
-Ξέρεις τα χρήματα δεν είναι σπουδαίο πράγμα.
Τσεπώνει το 5ευρω.
-Είναι.

Χθες την ξαναπέτυχα…
Με τράβηξε από το μπουφάν.
-Τραβάς κανένα ζόρι ή τραβάς φωτογραφίες;
-Φωτογραφίες.
-Αναπτήρα έχεις;
-Εχω.
-Πάρε ακόμα έναν…

Η ζωή είναι το πεζοδρόμιο. Τα άλλα είναι πούτσες γιαχνί. Αν ξέρω τρία πράγματα τα 2,95 μου τα΄χουν μάθει τύποι, που οι μάνα μου θα παθαινε καρδιακή προσβολή αν ήξερε ότι τους ξέρω…
Πάτησα το πεζοδρόμιο με τα Nike παπούτσια μου και σε μια εβδομάδα έμαθα τουλάχιστον 5 πράγαματα νέα.
Μόνο να μάθω έχω από την Μαρινέλα.
Η Μαρινέλα δεν έχει να μάθει τίποτε απο μένα… εκτός (ίσως) ότι όλοι οι Μπολανοί δεν είναι εντελώς μαλάκες.. αν και δεν είμαι σίγουρος ότι πρέπει να το μάθει αυτό….

Φοβερή πλάκα η Ερμού λοιπόν…
Εκτός του ότι έχει μεταμορφωθεί σε παροικία των Ναβάχο, των Σιού κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης… εκτός του ότι είναι σιχαμένα βρώμικη… εκτός του ότι δεν ακούγεται ούτε μια νότα ελληνικής μουσικής (και τα λέω εγώ αυτά που σιχαίνομαι τα τοπικιστικο-εθνικιστικο-ελληνο-λεβέντικα)… (άλλη παρένθεση: έχω κάτι στο μυαλό μου, που άμα πιάσει… θα ζητήσω την βοήθεια όλων σας)… είναι μια τεράστια επιχείρηση…και δεν μιλάω για τα εμπορικά μαγαζιά της…
Τρομερή μηχανή….
Δεν σας λέω, γιατί δεν με ενδιαφέρει το αστυνομικό του μέρος… παρα μόνο το κοινωνιολογικό του…

Εχω και ενα-δυο παράπονα…
Ολοι οι Ελληνάρες περνάνε από μπροστά σου όταν φωτογραφίζεις… ενώ ποτέ δεν το κάνουν τουρίστες, οι οποίοι περιμένουν υπομονετικά… και ότι είναι αδύνατον να φωτογραφίσεις γυναίκα πάνω από δυο πλάνα, γιατί εντελώς αφινδιαστικά σκύβει (για να δεί μια τιμή), στρίβει ακαριαία (για να μπει σε ένα κατάστημα…ή χανεται πηδώντας στην άλλη πλευρά του δρόμου…. ή λεει ένα μυστικό στο αυτί της φίλης της... Δεν έχει καμμιά σημασία αν είναι είναι μεγάλη, χονδρή, με κορσέ, ή με Π…

Να σας πω και κάτι άλλο;
Στην αρχή της (Σύνταγμα) έχει κάθε μέρα τηλεοπτικά συνεργεία που ρωτάνε τον κόσμο, όποια παπαριά τους έρθει στο μυαλό (τους φωτογραφίζω και παθαίνουν λαλα... τα συνεργεία)... Κάθε μέρα... από όλα τα κανάλια... ούτε έναν δημοσιογραφο δεν έχω δει να γυρίσει την κάμερα προς τον ίδιο δρόμο και να κάνει ρεπορτάζ... Είναι ένας θησαυρός ειδήσεων...
Ούτε σε έναν ούτε σε καμμία δεν τους έχει γεννηθεί η περίεργεια... ρε πούστη μου... τί γίνεται εδώ;
Μόνο καμμια μαλακία για κανέναν τραγουδιστή... κανέναν γκάλοπ για καποια πολιτική κλαπαναριά.... καμμιά εξυπνάδα κ.λ.π....
Κάποιος πρέπει να τους πει ότι η δημσιογραφία εκτός απο μούρη, πούρα και 4Χ4 θέλει πάνω από όλα ταλέντο...

Τί είναι η Ερμού;
Πεζόδρομος;
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Αν δεν βάλουν φανάρια θα θρηνήσουμε θύματα.

(Οι 3 φωτο είναι από τη σκηνή με τον κύριο την ομπρέλα και το μωρό… και η άλλη είναι η Μαρινέλα και οι pix που τράβηξε…)

ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ ΥΠΟ ΒΡΟΧΗ στο www.zozzz.blogspot.com)