O Κίτσος Τεγόπουλος

Η κοινή μου διαδρομή με τον Κίτσο Τεγόπουλο ήταν εξαιρετικά μικρή:
Μόνο 2-3 όροφοι μαζί στο ασανσέρ της «Ελευθεροτυπίας» πριν απο καμμιά 10αριά χρόνια.
Η ιστορία είναι φανομενικά καθημερινή, αλλά εξαιρετικά (για μένα) εντυπωσιακή.
Είχα πάει λοιπόν για να συναντήσω μια φίλη στην εφημερίδα (ποτέ δεν δούλεψα εκεί) και έτρεξα να προλάβω την αυτοματη πόρτα του ασανσέρ στο ισόγειο.
-Κρατείστε την πόρτα ανοικτή! είπα σχετικά δυνατά για να προλάβω.
Ενα χέρι έκοψε τη δέσμη του φωτοκύταρου. Η πόρτα ξανάνοιξε....
Μπήκα.
Μέσα ήταν ο Κίτσος Τεγόπουλος.
Αιφνιδιάστηκα.
Με κοίταξε με μια ματιά που με τζζζζζζζζζζζζζ...σκανάρισε.... και μου είπε με την πέριεργη φωνή του:
-Γειά χαρά!
-Γειά χαρά (μου ξέφυγε κι εμένα)...
Εγώ ήξερα (φυσικά) ποιός είναι... ενώ εκείνος πιθανότατα δεν με ήξερε. (Γιατί να με ήξερε άλλωστε;)
Ηταν έτοιμος να πατήσει το κουμπί του ορόφου, όταν ακούστηκε μια φωνή από τον διάδρομο:
-Περιμένετε κι εμένα.
Ο Τεγόπουλος ξαναβαλε το χέρι του στο φωτοκύταρο.
Ενας άλλος άνδρας μπήκε στον θάλαμο.
Ηταν κάποιος που εκείνη την εποχή ήταν ΠΟΛΥ στην επικαιρότητα.
Δεν σας λέω το όνομά του, γιατί ο άνθρωπος κυνηγήθηκε αδίκως, ώς συνεργός ή μέλος της 17 Νοέμβρη και της τρομοκρατίας γενικότερα... κι έτρεχε από εφημερίδα σε εφημερίδα να συναντήσει κανέναν δημοσιογρτάφο, να πει κι αυτός τη γνώμη του... να υπερασπιστεί τον εαυτο του... κάθιδρος, αξύριστος.. με φακέλους στα χέρια...τα πουκάμισα έξω από το παντελόνι.
Αν εγώ αιφνιδιάστηκα μία, που βρέθηκα στο ίδιο ασανσέρ με τον ιδιοκτήτη της «Ελευθεροτυπίας», φαντασθείτε αυτον...
Τον κοίταξε με ορθάνοικτα μάτια ασθμαίνοντας....
-Γειά χαρά... του είπε ο Τεγόπουλος...
-Γειά σας... είπε εκείνος...
Πέρασαν μερικές στιγμές σιωπής...
-Τί νεά; τον ρώτησε ο Κίτσος Τεγόπουλος, καθώς ανέβαινε το ασανσέρ.
-Τί νέα; Ολα καλά! του είπε ο άλλος εντελώς σοκαρισμένος...
-Α, ωραία... ωραία... πάντα καλά... του απάντησε το αφεντικό της εφημερίδας... μας καληνύχτισε και τους δυό... και βγήκε στον όροφο που ήθελε.

Εντυπωσιάστηκα.
Δεν με είχαν (έχουν) συνηθίσει σε τέτοιες ανθρώπινες φυσιολογικές ενέργειες οι εφημεριδάρχες, καναλάρχες και λοιποί -άρχες. Πιο εύκολα μπαίνεις στο Θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Ελλάδος, παρά μαζί τους στο ασανσέρ...
Τότε –απ’ αυτη τη μικρή στιγμή- κατάλαβα όλα αυτά που μου είχαν πει για τον εκδότη τους, άνθρωποι της Ελευθεροτυπίας. Ανθρωποι που είχαν περάσει ατέλειωτα βράδια σπίτι του στην οδό Φωκυλίδου, όπου τους φώναζε και τους ξενύχταγε.
Τότε κατάλαβα γιατί αυτη η εφημερίδα είχε την πορεία που έχει.
Υπήρξα και είμαι φανατικός αναγνώστης της «Ελευθεροτυπίας». Με ξετρελλαίνει, που ο καθένας εκεί μπορεί να γράψει τη γνώμη του, αρκεί να την υπογράψει.
Δεν γίνονται τυχαία αυτα τα πράγματα. Πιστέψτε με... ούτε είναι συλλογική απόφαση. Είναι πρακτική... αλλά αυτά τα πράγματα ένας τα εφαρμόζει ή τα απαγορεύει.

Ο Κίτσος Τεγόπουλος είχε δηλώσει κάποτε, ότι δεν κάνει ποτέ «οff the record» δηλώσεις. Είναι ένα από τα πιο ελεύθερα πράγματα που έχω ακούσει ποτέ.
Προσπάθησα και προσπαθώ να το ακολουθήσω.
Ξέρω πολλά για τον μακαρίτη. Η αγαπημένη του ξαδέλφη, η Ηλέκτρα Τεγοπούλου, είναι προσωπική μου φίλη εδώ και χρόνια. Για πολλά βράδια στο σαλόνι της έχω ακούσει σπουδαίους ανθρώπους-και την ίδια- να λένε απίστευτες ιστορίες για τον Τεγόπουλο.
Λυπήθηκα πολύ που έμαθα για τον θανατό του σήμερα το μεσημέρι. Και ως δημοσιογράφος και ως αναγνώστης.
Για πολλούς απο μας (που δεν έτυχε να δουλέψουμε κοντά του) ήταν ο φάρος μας. Η «Ελευθεροτυπία» ήταν κάτι σαν σύμβολο. Ενα από τα βασικά μας drives, όταν ξεκινούσαμε...
Δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους... αλλά εγώ εύκολα θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «απωθημένο», χωρίς να ντρέπομαι καθόλου.
Φαντασθείτε λοιπόν, πώς νιώθουν εκείνοι που δούλεψαν εκεί, μάθανε και φάγανε (συνεπέστατα) ψωμί.

Δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για τον Κίτσο Τεγόπουλο.
Μόνο την γνώμη μου καταθέτω... Τον τιμώ.
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα πέστε την στον "Καιρό"...

Και πρώτος απαιτώ εγώ να μας πει για αυτον τον σπουδαίο άνθρωπο της ελευθεροτυπίας.
Λοιπόν Γιώργο....

PS. Το blog σήμερα δεν θα βάλει την αγαπημένη του εικονογράφηση λόγω σεβασμού στη μνήμη του Χ.Τ..... αν και κάτι μου λέει, ότι ο εκλιπών, δεν θα’χε καμμιά αντίρρηση.



ΦΥΣΙΚΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΕΕΣ PHOTOS ΣΤΟ ZOZZZ

Δεν απαγορεύεται...

-Σου απαγορεύω...
-Ρε α τράβα στη γωνία να δεις, αν έρχομαι, που μου απαγορεύεις κιόλας.... φλούφλη!
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!
Του’χουμε γαμίσει το ταμ-τι-ρι-ριμ (όπου «ταμ-τι-ρι-ριμ», βάλτε ό,τι σας ταιριάζει καλύτερα στον στόμα σας!)... όμως υποθέτω ότι θα συμφωνείτε, ότι σ’ αυτη τη χώρα, κάθε μέρα μας απαγορεύουν και από κάτι.

Με εκνευρίζει αυτό.

Verboten! Μου το λέγανε οι γερμανοί καθηγητές μου με γουρλωμένα μάτια κι εγώ τους έγραφα (γράφω) στα παπάρια μου...Με γράψανε κι αυτοί.... τους έγραψα κι εγώ... και πήγε λέγοντας το πράγμα... το verboten πάντως δεν μου το πέρασαν.

Αν δεν με πιστεύετε πάτε μια βόλτα στο El Venizel.

Ακούστε προσεκτικά τί λένε τα μεγάφωνα:

Ακούστε ντε!

Μόνο απαγορεύσεις...

Απαγορεύεται το ένα...

Απαγορεύεται το άλλο...

Θα σας αφαλοκόψουμε αν...

Θα σας κάνουμε ηλεκτροσόκ στο διάδρομο προσγείωσης αν....

Βα-ρέ-θη-κα.

Απαγορεύεται να παρκάρω.

Απαγορεύεται να ανέβάσω την χοληστερίνη μου.

Απαγορεύεται να μην πω τη γνώμη μου.

Απαγορεύεται να κάνω λάθος.

Απαγορεύεται να ... άντε να μην σας πω τί...

Δεν γουστάρω απαγορεύσεις για τον απλούστατο λόγο οτι προσωπικά δεν απαγορεύω τίποτε σε κανέναν. Κάνε ο,τι γουστάρεις... αν σε γουστάρω μετά είναι δικό μου θέμα...

Αυτη την εποχή λοιπόν γουστάρω να φωτογραφίζω την ζωή στην Αθήνα... Ειδικά στην Ερμού... στο Σύνταγμα...στην Πλάκα και την έχω δει στο μέλλον και με το Κολωνάκι, όπου θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι.

Ισως να’τοχετε προσέξει σε κάποιο από τα post μου... όπου ποστάρω μερικές φωτογραφιούλες μου...

Και ξαφνικά έρχεται ένα comment.

Απαγορεύεται!

Απαγορεύεται να δείχνεις τα πρόσωπα των ανθρώπων, γιατί αυτη η κοπελίτσα είναι η κόρη μου...

Πλάκα μου κάνουν σκέφτομαι...

Νομίζω ότι η γυναίκα που έκανε το comment ήθελε πραγματικά να με προστατέψει... και επειδή πολλά έχουν δει τα μάτια μου... την επόμενη φορά έδειξα ψωτό, μόνο με πλάτη...

Πάλι comment (από ανώνυμο, που χει όμως δίκιο).

-Ρε μάλάκα, βγαίνεις στον δρόμο και φωτογραφίζεις κώλους ανυποψίαστων γυναικών...

Ωπ! Μισό λεπτό... μου την σπάει, αλλά έχει απολύτως δίκιο...

Ναι, αλλά εγώ που πιστεύω ότι αμα βλέπουμε τους γύρω μας, μαθαίνουμε τους εαυτούς μας, τί να κάνω; ... που πραγματικά πισετύω ότι έτσι καταγράφεται ο παλμός της πολης... τα ρούχα των ανθρώπων...τα χαμόγελα τους... ο έρωτάς τους... η κούρασή τους... κ.λ.π.

Τί να κάνω για πείτε μου;

Αστο το ρημάδι;

Πριτς!

Εκανα κάτι καλύτερο:

Ρώτησα τους ειδικούς. Μιλάμε πιό ειδικούς δεν γίνεται. Και τί μου είπαν:

Φυσικά και επιτρέπεται. Και η φωτογράφηση σε δημόσιο χώρο και η δημοσίευση των φωτογραφιών.

Οι άνθρωποι που έχουν βγει βόλτα είναι μέρος του δημόσιου χώρου.

Αν δηλαδή φωτογραφίζεις την Βουλή, φυσικό είναι να υπάρχουν στην φωτό και άνθρωποι...το ίδιο με την πλατεία Συντάγματος, την Ερμού... και πάει λέγοντας...

Και τα παιδιά;

Ε, τί τα παιδιά;

Δεν πρόκειται για άσεμνες φωτο... Ποιός είπε ότι απαγορεύεται η δημοσίευση φωτο των παιδιών; Δεν τα φωτογραφίζουμε στις παρελάσεις ή όταν τα επισκέπεται ο Πρωθυπουργός ή ο Αρχιεπίσκοπος....

Με άλλα λόγια το θέμα, δεν είναι τί φωτογραφίζεις, αλλά πώς το φωτογραφίζεις...

Μια φωτο χίλιες λέξεις...

Ενα εκατομμύριο λέξεις θα’λεγα εγώ...

Μακάρι να έβλεπαν τίς φωτο οι πολιτικοί για να καταλάβουν....

Υστερα μόνο καλό κάνει μια φωτογράφηση τυχαία (πάντα για τυχαίες φωτο μιλάω....).... μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος που χάθηκε... ένα παιδί... ή να έχεις απαθανατίσει (όπως έχω κάνει εγώ) τους μάγκες που πουλάνε βιντεοκάμερες μαϊμούδες στους αφελείς...

Μια πόλη είναι όμορφη μαζί με τους κατοίκους της...

Αλλιώς είναι νεκροταφείο.... όπως π.χ. οι Μυκήνες...

Ολοι εδώ είμαστε....

Θαυμάζω τα νεαρά ζευγάρια...

Α... επειδή σ’ αυτο το blog δημοσιεύω ως εικονογράφηση των κειμένων μου (πολύ συχνά) κώλους (αυτη είναι η διαμαρτυρία μου για όσα γίνονται τριγύρω μας) και επειδή όλο κάποιος μαλάκας θα βγει να πει «ορίστε, φωτογραφίζεις κόσμο και δημοσιεύεις τις φωτο, εκεί που δημοσιεύεις κώλους»... έφτιαξα ενα καινούργιο blογ-άκι μόνο με δικές ΜΑΣ φωτο...

Δείτε μας.... στο www.zozzz.blogspot.com

Ελπίζω να σας αρέσουν...

Γιατί δεν το κάνετε και εσείς;

'Η –αν θέλετε- ελάτε να το κάνουμε μαζί...

Έχει ο Καιρός blog-ίσματα!

Με μεγάλη ικανοποίηση σας λέω, ότι ο Καιρός είναι μαζί μας.

Καλό πράγμα αυτο, ειδικά αν είσαι στη θάλασσα.

Και επειδή κι εδώ μια θάλασσα είναι, ο συγκεκριμένος Καιρός είναι το ίδιο χρήσιμος.

Ο Καιρός... ο φίλος μου (ο πολύ αγαπημένος φίλος μου) Γιώργος Τετράδης ή Γιώργος Παπαδόπουλος, ή Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης (ποτέ δεν συγκράτησα τον συνδυασμό)... άλλωστε στην ιστορία της δημοσιογραφίας θα μείνει ως ο «ο Καιρός» της Ελευθεροτυπίας. ... για μένα είναι ο Γιώργος.

Κατα τη γνώμη μου αυτη η μια μικρή φράση... όχι δεν είναι φράση... οι δυο-τρεις λέξεις...όχι ούτε αυτο είναι.... τέλος πάντων ο «Καιρός» στη τελευταία σελίδα της Ελευθεροτυπίας, είναι ο,τι καλύτερο γράφεται σήμερα στην εντυπη δημοσιογραφία.

Τόσα χρόνια δεν έχω ακούσει έναν αναγνώστη να λέει:

-Μα τί μαλακίες γράφει αυτος ο τύπος!!!

ΟΛΟΙ συμφωνούν, γελούν, μένουν αναυδοι και θέλουν να τον γνωρίσουν...

Εγώ τις περισσότερες φορές που τον διαβάζω, κτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο... πού το σκέφτηκε ο πούστης!!!

Προσέξτε! Οχι «πώς» το σκέφτηκε... αλλά «πού» το σκέφτηκε. Πίνεις μαζί του ποτάκια σε μπαρ και κατα τις 12 κάνει ενα τηλεφώνημα στην εφημερίδα. Μιλάει με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο στην φωτοσύνθεση... του λέει κάτι περίεργα... που την άλλη μέρα είναι ο "Καιρός".

-Τί λέγαμε; σου λέει λες και δεν τρέχει τίποτα.

Ο «Καιρός» γράφεται μόνο για την «Ε»... Χάνει όταν τον διαβάζουν στην τηλεόραση... χάνει όταν τον λένε στα ραδιόφωνα ή τον αναπαράγουν άλλα έντυπα.

Κατα τη γνώμη μου δεν κάνει ούτε για τα blog.

Για να δούμε...

Να φαντασθείτε ότι καταλαβαίνω πότε φεύγει διακοπές με το που διαβάζω τον Καιρό, που βέβαια έχει γράψει κάποιος άλλος. Καμμιά σχέση.... ποτέ δεν είχε καμμιά απολύτως σχέση με το ορίτζιναλ.... ούτε καν τα μερικά πετυχημένα...

Η συνταγή είναι Τετράδης...

Ή βλέπεις τον κόσμο έτσι.... ή δεν τον βλέπεις....ε, μόνος που τον βλέπει «ετσι» είναι ο Γιώργος...

Παλιότερα στο θέατρο και στις εφημερίδες υπήρχε ένας άλλος μάγος του γραψίματος. Ο Πολ Νορ (για ψάξτε τον στον γούγλη) ... Πάρτε ένα μικρό παράδειγμα το τί εννοώ:

«Τους ξέρουμε και το ξέρουν πως τους ξέρουμε.

Είναι οι παρακεντέδες, των λεγόμενων μεγάλων,

είναι το «μολυσμένο περιβάλλον»...

***

Γίνονται σα στραβοσουγιάδες

απ' το πολύ το σκύψε, σκύψε

μπρος σε χαμοθεούς και βασιλιάδες.

Κι απ' το πολύ το γλείψε, γλείψε,

οι γλώσσες τους γίνονται σα γλύφανα,

που τα δουλεύουνε περήφανα...

***

Μονάχα έτσι σώζονται οι πατρίδες.

Το ξέρουνε καλά αυτό οι ατσίδες,

οι σφουγγογλειφοκωλάριες γλιστρίδες».

Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά αυτοί οι δυο έχουν τον ίδιο ρυθμό... η παρόμοιο τέλος πάντων... και οι δυό τους μεγάλοι γλωσσοπλόκοι και γλωωσοπλάστες.

Ο Γιώργος λοιπόν ήρθε στα blogs.

Θέλω να πιστεύω ότι κάτι του είπα και γουστάριζε.

Υποψιάζομαι ότι ήταν το post για τις πίπες....

Να μπαίνετε να τον βλέπετε τον Γιώργο... Να τον βάλετε στα links σας και να πιάσετε κουβεντούλα μαζί του.

Οποιος του αλλάζει γνώμη θα διαλαλώ ότι είναι ο πιο πειστικός άνθρωπος του κόσμου.

Με εκνευρίζουν οι άνθρωποι που έχουν πάντα άλλα γνώμη από μένα (βασικά με εκνευρίζουν έστω κι αν έχουν ενίοτε άλλη γνώμη....χαχαχαχα)... Εξαιρείται ο Τετράδης.

Γιατί;

Γιατί έτσι... Επειδή είναι unique η αντίρρησή του....

Και γιατί (το βασικότερο) καταλαβαίνω το drive του, για το πώς γράφει τον «Καιρό».

Αν δεν δεις αναποδα το πράγμα και το ανάποδα κανονικά...απλώς γράφεις ένα αστείο. Ο Καιρός δίνει ενα χαστούκι που σε ζαλίζει ευχάριστα....

Αρα μπορεί να έχει αντίρρηση.

Αμα δεν σου φέρει αντίρρηση σημαίνει ότι είναι τρελλά ενθουσιασμένος... χεσμένος από τη χαρά του.... Ψιλικατζού μου, πάρε μια ιδέα για το τί σου απάντησε στο comment σου... είσαι πολύ τυχερή που σου χάρισε ενα «ίσως»... Μάλλον σε λάτρεψε...

Για να σας δωσω ενα παράδειγμα.

Προχθές με πήρε τηλέφωνο μέσα στα νεύρα (και για να ζητήσει βοήθεια αυτός πρέπει να στριμώχτηκε πολύ) να με ρωτήσει τί διάολο έπρεπε να κάνει με τον κώδικα στο Template.

Του είπα δυο εύκολες λύσεις...

-Ουόχι!

Οχιά διμούτσουνη. Γέλασα και του είπα άλλες δυο λυσούλες...

-Οχι! Το προσπάθησα και δεν γίνεται (μιλάμε τώρα για τα links)… Κάτι λάθος κάνουν.

-Ποιοί;

-Αυτοί που έφτιαξαν τον κώδικά.

-Μπας και σου περνάει η ιδέα ότι μπορεί να κάνεις λάθος εσύ;

-Οχι! Αυτοί κάνουν λάθος...

Καταλάβατε;

Δεν είναι αντιρρησίας... απλώς βλέπει τον κόσμο, από μια άλλη κατηφόρα από ό,τι τον βλέπουμε οι υπόλοιποι. Είναι αυτος και ο κόσμος...Μην τα μπερδεύουμε τα πράγματα.

Δεν το πιστεύει (προφανώς) ότι κάνουν λάθος οι προγραμματιστές του Blogger... αλλά έτσι σου δίνει κι άλλο ερέθισμα για να σου κάνει τη χάρη να τον βοηθήσεις.... Με άλλα λόγια: Χιούμορ.

Ετσι είναι ο διάδρομος του κήπου του.

Οι καλύτεροι δημοσιογράφοι που γνώρισα ποτέ είναι οι γελοιογράφοι. Ντανγκ στην είδηση... Κατευθείαν... χωρίς περιστροφές... Οι υπόλοιποι είναι σκιτσογράφοι. Ο Τετράδης είναι ακριβώς γελοιογράφος του αφρού της είδησης. Δηλαδή βλέπει 2 κλικ πιο μετά. Αν αυτο δεν είναι δημοσιογραφία, τότε τί είναι;

Ηταν πάντα απ’ αυτούς που έφτιαχναν τις εφημερίδες. Τις φτάχνει ακόμα... και γουστάρω που θα του σπάσουμε τ’ αρχίδια εδώ μέσα...

Πιο πολύ από όλα όμως γουστάρω που θα προσαρμοσθεί.

Ή θα μας ψήσει να προσαρμοστούμε εμείς.

Είναι φίλος μου γιατί στην πραγματικότητα οι αντιρρήσεις του είναι σαν αραχνούφαντες κουρτίνες. Πάντα έχει ένα αυτί για να σ’ακούσει.. Πάντα έχει μια κουβέντα να σου πει, που θα σε βγάλει από το αδιέξοδο. Πάντα θα σου δώσει μιαν άλλην προοπτική. Πάντα θα σου πει μια λεπτομέρεια για το απιο απίθανο θέμα. Πάντα έχει μια αιρετική απάντηση. Πάντα θα σου'ρθει η ατάκα και θα γελάς 3 μερόνυχτα. Πάντα (αν σε αγαπάει) σε αγαπάει.

Είναι μεγάλη τύχη για μένα που ο Γιώργος είναι φίλος μου.

Διαβάζοντας τον και «διαβάζοντας τον» έχω μάθει πολλά πράγματα. Νιώθω μεγάλη ασφάλεια που είναι τριγύρω μου και έχει επηρρεάσει τον τρόπο που γράφω.

Να τον κάνετε φίλο σας τον Γιώργο... ή εχθρό σας... δεν έχει καμμιά σημασία... έτσι κι αλλιώς το πάρτι είναι για όλους...

Α, και επειδή μπορεί να μην το πει... τις καταπληκτικές φωτογραφίες (στο blog του) τις τραβάει μόνος του.

Προς Silent Soul.

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι πρώτα θα ποστάριζα εσένα (για την εκπομπή σου) και μετά τον «Καιρό». Σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά... αυτο να είναι ενα σημάδι για το αύριο σου...

Radio-silent soul

Σερφάροντας ανάμεσα στους bloggers, πριν απο 1-2 μήνες, μου τράβηξε την προσοχή ένα blog. Μια κοπέλα έγραφε υπέροχα ερωτικά γράμματα σε κάποιον.... Η silent soul!
Με έκπληξη είδα, ότι δεν είχε απάντηση.
Κανένα comment.
Και εκείνη επέμενε... πρότεινε τρομερή μουσική από το wwww.youtube.com… έφτιαχνε φοβερές εικόνες... περιέγραφε την καθημερινότητα... πάντα με ένα υπέροχο ερωτικό παρανομαστή... Καθημερινά... με κέφι....
Τί διάολο!
Γιατί δεν απαντούσε ο παπάρας;
Επειδή μου’χει πει η μαμά μου να μην μένω απορίες.... τη ρώτησα μια μέρα σε ένα comment. Kαι έτσι αρχίσαμε μια μικρή επικοινωνία στα blogs.
Τρομερό κορίτσι... έγραφε χωρίς αποδέκτη... ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα...
Πολύ ρομαντικό κορίτσι.
Εμένα όμως με ξενερώνουν τα ρομαντικά κορίτσια (γιατί δεν τα πιστεύω).
Και ξαφνικά η silent soul... ξεσάλωσε....
Δεν κατάλαβα γιατί... αφού συνέχισε να γράφει ερωτικές επιστολές... στον άγνωστο...
Εβγαλε τις φωτογραφίες της στο πόστ της... έπαιξε μπιτάτα τραγούδια... δεν κατάλαβα αν είναι γκομενικό το θέμα... (δεν μιλάω με την κοπέλα) ... αλλά κάτι την φώτισε... (lighted her)… μέχρι που διάβασα ότι θα κάνει ραδιόφωνο που λατρέυει.
Χάρηκα πολύ....
Το ραδιόφωνο είναι ΜΟΥ-ΜΟΥ-Ε που λάτρεψα περισσότερο από κάθε άλλο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ατμόσφαιρα που έφτιαχνα στο κεφάλι μου, σε εκπομπές 12.00-02.00 το πρωί, μόνος μές το στούντιο, ο ηχολήπτης ναχει πάει για ύπνο, η τηλεφωνήτρια επίσης... εγώ ελαφρά φτιαγμένος με όλα τα κουμπάκια δικά μου... και με το κλαπ του play να φεύγει η νοτα ή ο ήχος, που εκείνη τη στιγμή γουστάριζα...
Τρομερά ερωτική στιγμή...
Και να την τωρα την Silent στο phonix radio (www.phoenix-radio.gr)... Σε μια μεταμεσονύχτια εκπομπή , την Neverland (όπως και είναι και το όνομά του blog της...) Μπράβο γι’ αυτο.
Σήμερα τα μεσάνυχτα λοιπόν μπήκα στο www.phoenix-radio.gr και την άκουσα. Την ακούω αυτη τη στιγμή που σας γράφω. Ξεκίνησε μουδιασμένα... γρήγορα όμως έγινε αυτη που γράφει (στη β’ περιοδό της.... του ξεσαλλώματος)...
Να την ακούτε την Ευγενία.
Kάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή 00.00-02.00..
Εχει ανάσες... είναι «μεθυσμένη» με αυτό που κάνει... ψάχνει τους δρόμους της και τους βρίσκει...
Θα τη βάλω να μας πει περισσότερα για το phoenix-radio, που έχει φτιάξει ένα πολύ όμορφο και εύχρηστο site.
Κοίτα ρε πούστη μου τί γίνεται στην Ελλάδα και εμείς ακόμα ασχολιόμαστε με τον κάθε Μαλακόπουλο....
Καλές εκπομπές γλυκειά μου!
Μου κάνεις πολύ ωραία παρέα....

Ακόμα μια βόλτα

Μ’αρέσει πολύ να κάνω βόλτες στο κέντρο της Αθήνας και να φωτογραφίζω πόλη και ανθρώπους.Οι φάτσες είναι πάντα ενδιαφέρουσες... Επιστρέφω σπίτι και μελετάω στον υπολογιστή φιγούρες, σχέσεις, κινήσεις, οικογένειες, ντυσίματα, κινήσεις κ.λ.π.

Εχει τρομερό ενδιαφέρον.

Οι άγνωστοι γίνονται σχεδόν φίλοι μου... Αυτο που μου κάνει κατ αρχάς εντύπωση είναι τα κουρασμένα πρόσωπα, αλλά και το πόσο συμπαθητικά είναι τα νέα ζευγάρια.

Η Ερμού είναι αγαπημένη μου.

Ευτυχώς δεν ψωνίζω πιά. Ούτε πάω με καμμιά για ψώνια... Εχει όμως ζωή. Πολύ ενδιαφέρουσα ζωή.

Ποοοοοοοοοολλές γυναίκες, κάθε είδους, ποοοοοοοολλούς ζητιάνους, εξαιρετικά κακούς καλλιτέχνες δρόμους, ποοοοοοοοοολύ βρώμα, απίστευτη κακογουστια, πολλές «πεταλούδες» (πολυτελείας) στην Καπνικαρέα κανονίζουν ραντεβού, πλακόστρωτο εντελώς κατεστραμμένο και αν δεν είσαι προσεκτικός κινδυνεύεις σ’ αυτόν τον πανάκριβο εμπορικότερο ΠΕΖΟδρομο της Ελλάδας, να σε πατήσουν αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανάκια και φυσικά τα αυτοκίνητα της Δημοτικής Αστυνομίας, που γράφουν σαν τρελλοί τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και όχι αυτά που...κινούνται ΣΥΝΕΧΩΣ στον πεζόδρομο.

Αυτό που μ’εκενευρίζει πολύ είναι οι νεαρές και οι νεαροί, που προσπαθούν να προσελκύσουν τις γυναίκες (βασικά) σε κέντρα αδυνατίσματος, ομορφιάς κ.λ.π.

Γίνονται απίστευτα πράγματα στην Ερμού.

Ανθρωποι καμμένοι, χωρίς χέρια, πόδια, μάτια και άλλα πολλά είναι ξαπλωμένοι στους δρόμους, Ινδιάνοι παίζουν play back, τα απαράδεκτης αισθητικής συντριβάνια πιτσιλάνε το νερό στο πεζοδρόμιο, ζευγαράκια φιλιούνται, ζευγαράκια τσακώνονται, φιλενάδες ψωνίζουν και καμακώνουν, μανάδες σέρνουν τα παιδιά τους, οι τουρίστες ψάχνουν απεγνωσμένα τον δρόμο προς την Plaka και την Αcropolis, εξαιρετικά μεγάλος αριθμός ανθρώπων καπνίζουν καθώς βαδίζουν, ακόμα μεγαλύτερος καπνίζει και μιλάει στα κινητά.

H λατέρνα ξεχαρβαλωμένη παίζει άρυθμα και φυσικά ξεκούρδιστα. Και αυτοί που πουλάνε τυρόπιτες, σάντουιτς κ.λ.π. διαθέτουν κάτι θλιβερούς μεταλικούς πάγκους, που όταν φεύγουν τους τυλίγουν με αδιάβροχα πράσινα πανιά,. Αλυσοδένουν το σκαμνί και την ομπρέλα και πάνε στην ευχή του Θεού. Τα κολωνάκια είναι σπασμένα και βγαλμένα από τη θέση τους, τα καλάθια με τα σκουπίδια τίγκα και διάφοροι απατεώνες πουλούν μαϊμούδες ρολόγια, κάμερες σε αφελείς.

Ο κάθε έμπορας έχει κρεμάσει από μπαλκόνια, προσόψεις, παράθυρα ο,τι επιγραφή του καπνίζει. Νιγηριανοί απλώνουν την πραμάτεια τους στο λεπτό και σε κλάσματα δευτερολέπτου τα ξαναμαζεύουν, μόλις τους δώσει σινιάλο ο τσιλιαδόρος τους. Παιδάκια τραγουδούν τραγικά Μάρκο Βαμβακάρη....

Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να εξαφανίζονται οι πόλεις... Πού στο διάολο πηγαίνουν...

Τωρα που φωτογραφίζω την Ερμού I got the picture…

Γκρινιάζω;

Οχι καλέ!

Περιγράφω.... στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μεγάλη παρέλαση-γιορτή που μ’ενθουσιάζει.

kannst du deutsch?

Οποτε έγραψα σε γυναικεία περιοδικά είχα μεγάλο σουξέ.

Οποτε έγραψα σε ανδρικά περιοδικά με ψιλογράψανε στα αρχίδια τους.

Γιατί;

(Νομίζω) ότι η γνώμη που’ρχεται από την αντιπερα όχθη έχει πάντα ενδιαφέρον. Η φίλη μου η Hurricane Lily, έγραψε ένα φανταστικό ποστ. Μιλάει (κάνω το long story, short) για τα ζευγάρια που δείχνουν ευτυχισμένα και ξαφνικά χωρίζουν, ενώ τα άλλα που παίζουν δημοσίως μπουνιές, συνεχίζουν ευτυχισμένα και μαζί τη ζωή τους.

Το διάβασα και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να εκνευριστώ.

Επειδή η φίλη μου η Lily, είναι άνθρωπος που πρέπει κανείς να μην τον παίρνει επιδερμικά, το ξαναδιάβασα μπαίνοντας στις γόβες της.

Είναι η γυναικεία της ματιά και έχει δίκιο.

Ή μάλλον μαλακίες.... έχει αντικειμενικά δίκιο.

Το οτι μπορεί να μην μ΄ αρέσει αυτο το πράγμα, είναι εντελώς διαφορετικό θέμα. Η (όχι λόγω blog) φίλη μου Hurricane Lily μιλάει πολύ καλά (και) γερμανικά. Η εμπειρία μου λέει, ότι για να μιλάς σωστά αυτη την γλώσσα, κατ’αρχάς πρέπει να ξέρεις ότι 1+1=2.... αλλιώς δεν την μιλάς... αλλά απλώς χρησιμοποιείς (λάθος) τις λέξεις.

Δεν είναι τυχαίο ότι το γερμανικό χιούμορ είναι βασικά ανύπαρκτο.

Μαγαλώνωντας έμαθα ότι σε μερικά θέματα, καλό είναι να ξέρεις ότι 1+1=2... κι όχι 1,99 ή 2,01. Σε άλλα, όπως π.χ. η γενναιοδωρία, η φιλοξενία...δεν κάνει καλό... καλύτερο είναι να νομίζεις ότι το 1+1=(sometimes) 3,5. Γι’ αυτο μην περιμένετε η γερμανίδα γκόμενα σας να είναι γενναιόδωρη, φιλόξενη ή να κατουριέστε μαζί της στα γέλια.

Δεν έμαθα ποτέ (κάτι καινούργιο) από άνδρα.

Τα’ξερα (ίσως όχι τόσο καλά) όλα όσα μου λέγανε.

Αντιθέτως έμαθα (αν έμαθα) πολλά από γυναίκες.

Σπάνια συνεργάζομαι με άνδρες, γιατί δεν έχει να μου δώσει πολλά πράγματα η ματιά τους. Η σκέψη της συναδέλφου μου είναι σχεδόν πάντα έκπληξη για μένα... Συχνά αντιδρώ... συχνά δεν μ’αρέσει... αλλά εμπεριέχει πάντα τη γοητεία του «ωχ, λες να είναι έτσι;».

Είναι μεγαλειώδης η στιγμή που λές μέσα σου: ΔΕΝ έχω δίκιο.

Είναι στο φινάλε, διαφορετικό.

Η διεκδίκηση του δίκιου (μας) είναι σχεδόν πασέ.

Η Hurricane Lily στο κείμενο της έχει απόλυτο δίκιο. Με τη σειρά μου (ως αναγνώστης) που το αυτο-διαπραγματεύομαι, γεννάω δεκάδες «ομως» + «αλλά»... το αίσθημα της αυτοσυντήρησης με τραβάει προς τον αφρό για να πάρω ανάσα.... αλλά ο,τι και να γίνει η φίλη μου συνεχίζει να έχει δίκιο...

Παρακολουθώ την triantara. Γράφει πολύ καλά. Μπορεί και πηδάει από το ένα θέμα στο άλλο για πλάκα. Παίζει ρόλους... και μετά τραβάει και μια αρχαία τραγωδία στο καπάκι για να συνέλθει... Είναι και αυτη (από ο,τι καταλαβαίνω) γερμανο-κτυπημένη.

Σε όλα της τα post στο φινάλε το 1+1 κάνει ΠΑΝΤΑ 2.

Γι’ αυτο και τη διαβάζω με προσοχή.

Αν μου την σπάει;

Συχνότατα.

Ε, και;

Οι γυναίκες σαν την Hurricane Lily ή την triantara λένε (ή μάλλον γράφουν) τη γνώμη τους χωρίς φιοριτούρες, λογοτεχνικές ντριμπλίτσες, ποιητικές διαδρομές, κούτσου-κούτσου κι άλλες παρόμοιες αρχιδιές. Την παίρνεις (γνώμη) τους στην μάπα και πορεύεσαι.

Δυστυχώς (για τις ίδιες) είναι παγιδευμένες στο 1+1=2 σε μια χώρα που το αυτονόητο είναι τουρίστας...

Πώς το ξέρω;

Ich kann auch deutsch , που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: γάματα!

Danke, Λιλάκι!

Εs hat gemundet... in case, που μιλάς την βαυβαρεζική.

blowjobs (πίπες μωρέ...)

Σημείωση: Το θέμα είναι ακραιφνώς επιστημονικό γι' αυτο και δεν υπάρχει (ως συνήθως) αγοραία εικονογράφηση. Εχω μέτρο ο πούστης....

Με μεγάλη ικανοποίηση (συγγραφική) ανακάλυψα ότι μεγάλο μέρος των blogo-φιλενάδων μου, με αγωνία (δική μου ερμηνεία) περιμένουν το ποστ για τις πίπες. (Υποθέτω ότι π.χ. η Νίνα έχει κάνει ένα ξεσκονισματάκι στη βιβλιογραφία )

Ενα αστειάκι κάναμε, και σεις το πήρατε στα σοβαρά.

Επειδή όμως ο(η) πελάτης (βαράτε με κι ας κλαίω) έχει πάντα δίκιο, να’μαστε λοιπόν.

Πρέπει από την αρχή να ξεκαθαρίσω κάτι.

Δεν σβήνω comments.

Το’κανα μόνο σε μία περίπτωση (εδώ και πολύ καιρό) για να υπερασπιστώ τρίτο άνθρωπο, που δεν είχε ιδέα από blog και internet.

Επειδή λοιπόν το θέμα σήμερα είναι εξαιρετικά ελκυστικό προς όλους κι όλες που γουστάρουν να φτύνουν χολή, μόνο γι’ αυτη την περίπτωση, όποιος γράψει μαλακία, δεν θα’χει την ευτυχία να δει για πολύ ώρα τη μαλακία του στο ποστ.

ΟΚ;

Συμφωνήσαμε.

Λοιπόν, μιλάω από τη θέση του άνδρα, που στο κάτω-κάτω για το δικό του πουλί μιλάμε... (Μερικές κυρίες που θεωρούν ότι έχουν πουλί, καλό θα’ναι να αναθεωρήσουν τη θέση τους όσο αφορά στο ρήμα «εχω»).

Ξεκινάω με μικρή ιστορία που βοηθάει για να καταλάβετε τη σκέψη μου.

Από το σχολείο είμασταν 4 φίλοι. Μία κοπέλα και τρία αγόρια. Η Κατερίνα (δεν είναι το πραγματικό της όνομα) και εμείς οι τρείς. Κολλητή παρέα και όλοι ενωμένοι σαν γροθιά. Αγαπιόμασταν πολύ και ακόμα και σήμερα, όταν βρισκόμαστε (που πια συμβαίνει σπάνια) συνεχίζουμε να νιώθουμε παρέα.

Με την Κατερίνα λοιπόν, σε ένα χρονικό βάθος 20 ετών, και οι τρείς είχαμε –όπως συνήθως συμβαίνει- από μικρή έως μεγάλη ερωτική σχέση... Με τον έναν φίλο μας μάλιστα έμεινε 3 χρόνια.... όταν ήταν και οι δυό 20, με τον άλλον φίλο μου κάτι μήνες γύρω στα 30 και με εμένα κάναμε κάτι βλακείες ένα Σάββατο βράδι, όταν βρεθήκαμε τυχαία και ντίρλα στην Πάτμο.

Η Κατερίνα είναι σπουδαία γυναίκα: Πανέμορφη, ξανθή με πράσινα μάτια, ψηλή, γυμνασμένη (πάντα φρόντιζε την σιλουέτα της) μορφωμένη και με σημαντική καριέρα. Στην πίπα πάντως (είχαμε και οι 3 γνώμη) ήταν εντελώς μάπα.

Μιλάμε κάτι σαν να χορεύει η Ρούλα Κορομηλά, την Λίμνη των Κύκνων.... και να νομίζει ότι είναι η Πλιτσέσκαγια.

Τα ίδια στα 20, τα ίδια στα 30, τα ίδια και στα 40....

Δεν βελτιώνεται βλέπετε το πράγμα... ή το’χεις ή δεν το’χεις... ή παίζεις βιολί, ή δεν παίζεις...

Δεν έχει καμμιά σημασία αν είσαι όμορφη, με τσιμπουκόχειλα (τις λατρεύουμε αυτές τις γυναικάρες), έχεις 4 phd, είσαι από χωριό, είσαι σε χωριό, ξανθιά, καστανή, χοντρή, μεγάλα βυζιά ή καθόλου....

Η πίπα είναι αυτονομη.

Ή κάνεις πίπες ή δεν κάνεις...

Αλλοι τηγανίζουν πατάτες και τις καίνε και άλλοι μαγειρεύουν και γλύφεις τα δάκτυλά σου (Γειά σου Νίκο!)

Ε, δεν μπορείς να τα’χεις όλα στη ζωή.

Μπορείς;

Δεν μπορείς.... ε, δε είναι δα και το τέλος του κόσμου....

Ή μπας και είναι;

Τέσπα, δεν είμαστε εδώ για να το φιλοσοφήσουμε το πράγμα, αλλά για να το περιγράψουμε....

Η φιλοσοφία της πίπας... τώρα που το λέω γεμίζει το στόμα μου.... αν και το κόλπο είναι να γεμίσει το μυαλό σου....

Πάμε στην ιστορία μας, γιατί με καβλώνουν αυτά τα θέματα (τα φιλοσοφικά) και ξεστρατίζω.

Βρεθήκαμε ξανά πριν απο κανέναν χρόνο και οι 4 μας.

Η Κατερίνα ήταν χάλια, είχε έναν δεσμό, με τον Ηρακλή (έναν ωραίο τύπο, που όλοι εγκρίναμε) , και αυτος ο δεσμός είχε πάει κατα διαόλου, γιατί ο Ηρακλής την είχε κάνει κανονικά και αιφνιδίως με ένα φοβερό γκομενάκι με τσιμπουκοχειλάκια ετών 22....

Ε, τα’χει (πλέον) τα χρονάκια της το Κατερινάκι... δεν έτυχε ποτέ να παντρευτεί... και όπως και να το κάνουμε αυτο της κόστιζε...

Είχαμε φάει, είχαμε πιει και λέγαμε αγαπημένες ιστορίες.

-Ρε πούστη μου, δεν το καταλαβαίνω.... άρχισε η φίλη μας... τί διάολο έχω και δεν μου κάθεται αρσενικός... ομορφη είμαι, έξυπνη είμαι, τα φράγκα μου τα’χω, καταπληκτικές πίπες κάνω.... τί διάολο άλλο θέλετε επιτέλους εσείς οι άνδρες;

Οι 3 μας κοιταχτήκαμε στο ημίφως και δεν είπαμε τίποτα... παρα μόνο τα κοινότυπα... «εσύ φταις, που δεν παντρεύτηκες εμένα» ... «εγώ σε παντρεύομαι και τώρα»... κι άλλα τέτοια εντελώς ακίνδυνα.

Το πήρατε το μήνυμα;

Οχι;

Να σας το κάνω λιανά...γιατί οι απορίες δεν κάνει να μένουν:

Δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ απολύτως σημασία για το τί γνώμη έχετε εσείς για την πίπα που κάνετε... το θέμα είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΥΓΚΡΙΣΙΜΟ… και γνώμη δικαιούται να έχει μόνο ο αποδέκτης, που καλό είναι να’χει με τη σειρά του κάποια σχετική πείρα... δηλαδή να του’χουν ξανακάνει.... μη γελάτε.... μη γελάτεεεεε σας λέω... εχω δει εγώ (και σεις...και σεις...) κάτι δικτατορίσκους στα media και αλλού, που πίπα (από γυναίκα) είναι το πιο τρελλό απωθημένο τους....

Αν σας πω ονόματα.... θα μείνετε με ανοικτό το στόμα...

Σίγουρα έχετε δει, εκείνο το σκίτσο σε σκιά, που δείχνει το πρώτο άνθρωπο-πίθηκο στα τέσσερα, τον επόμενο λιγάκι πιο όρθιο και φτάνει στο τελευταίο σκίτσο του σημερινού ανθρώπου στα δυό του πόδια... Αν δεν ήξερες, τί είναι αυτο το πλάσμα (σταματείστε να γκρινιάζετε λυσσάρες, δεν θα το πηγαίνω από ιστορία σε ιστορία... θα προχωρήσω και στις τεχνικές οδηγίες, σκέψεις και συμβουλές... αυτά τα πράγματα γίνονται σιγά-σιγά.... ακριβώς όπως πρέπει να είναι και μια σωστή πίπα (εξαιρείται η ξεπέτα-πίπα λόγω περιστάσεων.)

Τί λέγαμε;

Αν ναι... για το σκιτσάκι, που δείχνει την εξέλιξη μας από πίθηκο σε (λέμε τώρα) άνθρωπο.... αυτος που δεν θα ήξερε, τί είναι αυτο το πλάσμα... ένα UFO, ας πούμε... ένα πράγμα θα του’κανε εντύπωση: το πουλί αυτού του πλάσματος... που εξέχει σε όλα τα σκίτσα και παραμένει το ίδιο (είμαι σίγουρος ότι εχω το ίδιο με αυτο του τύπου από το Νεάντερταλ;) ...

Είναι με άλλα λόγια: Η κεραία του!

Κράξτε όσο θέλετε... γελάστε όσο θέλετε... αλλά το πουλί είναι η κεραία κάθε άρσενικού straight ή gay.

Oποιος ασχολείται με αυτη την κεραία πρέπει να είναι πολύ-πολύ προσεκτικός... ειδικά όταν πρόκειται για κεραία, που δεν είναι δική σου.

Κλαίνε και χτυπιούνται οι γυναίκες, που στα ξαφνικά (;) οι άνδρες τους, τις εγκατέλειψαν μαζί με παιδιά, δόσεις, λόγια αιώνιας πίστης κ.λ.π. επειδή τους έκαναν πίπες οι 18αρες Μολδαβές.

Και μένουν άναυδες.

Συγγνώμη για το θάρρος.... αλλά σας έχει κάνει πίπα η φίλη μου η Μιράντα ετών 21 από τη Μολδαβία... αν όχι... καλό είναι να κρατάτε μικρά καλάθια, για το «εγώ δεν θα το’κανα ποτέ!»...

Αν η γυναίκα σου λέει: «απαπαπαπαπα σιχαίνομαι....» και είσαι ετών 55 και σου κάνει απότομα πίπα η Μιράντα... απλώς φεύγεις για τσιγάρα και καθυστερείς να γυρίσεις από μερικά χρόνια μέχρι πάντα... Μετά δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτε άλλο... δεν αδειάζεις από σπέρμα, αλλά από μυαλό.

Α, μην το αναλύσουμε το θέμα κοινωνιολογικώς και ηθικώς... για πίπες μιλάμε...

Δεν έχω να σας δώσω τεχνικές συμβουλές 1^ον γιατί μάλλον ντρέπομαι και 2^ον γιατί είναι (σχετικά) υποκειμενικό το θέμα... μπορώ όμως να σας παρουσιάσω το δικό μου blowjob ΤΟΡ 5.

(Tα ονόματα είναι παραλλαγμένα)

Ντίνα (Νο.5 τιμής ένεκεν)

Μιά τάξη μεγαλύτερη μου στο σχολείο.... Εγώ ετών 15 εκείνη ετών 16. Τρομερά μπουτάκια... και από, οτι κυκλοφορούσε στο προαύλειο (ψιτ... στα 70’s είμαστε)... το’χε κάνει.... Είχε πηδηχθεί... Μεγαλύτερη από μένα και κυκλοφορούσε με κάτι εξωσχολικούς που είχαν μηχανές. Μια σίγουρη φαντασίωση... Να μην σας τα πολυλέω (ευχαριστώ Θεέ μου!) ένα Σάββατο βράδι στο πάρτι του φίλου μου του Ντένι, στην οδό Τερψιχόρης στο Π.Φάληρο, με στρίμωξε σε ένα δωμάτιο... μου κατέβασε το φερμουάρ και μου πήρε την πρώτη πίπα της ζωής μου... Τί έγινε; Σιγά, που θυμάμαι....οχι γιατί πέρασαν μόνο τα χρόνια, αλλά και επειδή εκείνη τη στιγμή ήμουν στον πλανήτη Αρη και έκανα νεροτσουλήθρες.

Την παίρνω κάθε χρόνο στην γιορτή της για χρόνια πολλά.

Και εκείνη μου λέει διάφορα περί Χριστού και άλλα θεούτσικα.

Λίνα (Νο.4)

Καμμιά 10αριά χρόνια μεγαλύτερη μου... Θα ήμουν 30 και εκείνη περίπου 40. Γνωριστήκαμε στο αεροπλάνο ταξιδεύοντας για το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης . Πάντα ήμουν υπέρ της κουλτούρας και όπως αποδείχτηκε δεν μου βγήκε σε κακό.

Υπέροχος άνθρωπος και μου’χει σταθεί πολύ....

Συναντηθήκαμε στην Αθήνα και θελήσαμε να δούμε το φεγγάρι από τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης.

Το σωστό ρήμα, σ’ αυτη την περίπτωση είναι «ξεζουμίζω...» στην αρχή ευγενικά, αργότερα με ενδιαφέρον και μετά με επιμονή. Θαυμαστός και ανεπανάληπτος ο ρυθμός της...

Θυμηθείτε το ρήμα: ξεζουμίζω.

Τι πιο απίστευτο, ήξερε τί διάθεση έχω (και τί έχω φάει) από τη γεύση.

Είμαι χαρούμενος γιατί έκανε παιδάκι (που τόσο ήθελε).

Μη λέτε βλακείες: Δεν μένεις εγκυος απο πίπα.

Αφροδίτη (Νο.3)

Μελαχροινή, κουκλάρα, με πόδια χιλιόμετρο... την γουστάριζα σαν τρελλός, αλλα όλο δεν τύχαινε... Μια μέρα ήρθε σπίτι μου για μια δουλειά ρουτίνας... Ξαφνικά (αυτό έχει σημασία)...μα εντελώς στα ξαφνικά..... γονάτισε μπροστά μου και μου είπε:

-Το ξέρεις ότι κάνω καταπληκτικές πίπες;

-...κάτι έχει πάρει το αυτ.... και πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου, μου τον κατάπιε.... τον κατάπιε... τον κατάπιε... συγγνώμη για το ρήμα , αλλά δεν έχω άλλο που να περιγράφει καλύτερα την κατάσταση.

Δεν μου΄χε(ι) ξαναμανατύχει.

Τον κατάπιε και τον ξε-κατάπιε μετά από 15-20 λεπτά.

Δεν θυμόμουν ούτε πως με λέγανε επί 2ωρο.

Εχασα 7 κιλά το επόμενο 6μηνο.

Σαν να μου φαίνεται ότι έχω πάρει 1-2 κιλά τώρα τελευταία...

Τί να κάνει άραγε η Αφροδιτούλα;

Σούλα (Νο.2)

Η γυναίκα ανατολή.

Εφτιαχνε ατμόσφαιρα...κάτι σαν την Βαγδάτη πριν την ανακαλύψουν οι Αμερικανοί... Σου έκανε χάρη...και μετά στο χάριζε.... αργότερα το αποζητούσε.... το ξέχναγε και τέλος το παρακαλούσε....

Τρυφερή και αποτελεσμαστική.

Το φόρτε της ήταν η ανεση συνομιλίας που’χε μαζί του...

Του (όχι «μου») έλεγε απίστευτα πραγματα είτε μπορούσε να μιλήσει, είτε όχι...

Με υπέροχη παλάμη που ήξερε (εξαιρετικά σημαντικό) να ρυθμίζει πίεση και ρυθμό, συχνά αντιστρόφως ανάλογο με τον ρυθμό που έδιναν άλλα όργανα που ανήκαν στο πρόσωπό της... (επίσης σημαντικός+σπάνιος συνδυασμός).

Τελικά αυτο που σου έμενε ήταν η αύρα της Σούλας.

Να’ναι καλά!

Αnd the winner is:

Ξανθιά εκ Κολομβίας....

Εμενε Ελλάδα, αντιπρόσωπος μια αγγλικής εταιρίας...

Εχω να σας πω πολλά αλλά θα περιοριστώ στα εξής:

Δεν ήταν δικός μου... δικός της ήταν.

Τον έκανε ό,τι ήθελε...

Την ένιαζε να ευχαριστιέται εκείνη κι όχι εγώ.... με καταπληκτικά αποτελέσματα βέβαια... γιατί αυτά τα δικά μου+δικά σου είναι αλληλένδετα πράγματα στο σεξ.

Το ήθελε περισσότερο απο μένα.

Τον προστάτευε.

Τον τιμωρούσε.

Τον ντάντευε.

Τον ξανατιμωρούσε.

Τον έκανε χαρούμενο....

Τον έβριζε...στα σπανιόλικα...τον αγαπούσε στα σπανιόλικα... Λατίνα με τα όλα της... Ηφαίστειο.

Και στο τέλος η ίδια μου χάριζε ένα γάργαρο αισιόδοξο γέλιο, γεμάτο ενθουσιασμό.

Ζει με τα δυό της παιδιά ευτυχισμένη στη Μαγιόρκα.

Ολες αυτές οι απίστευτες γυναίκες και μερικές άκόμα άλλες, έχουν πάντα μια θέση στην καρδιά μου, γιατί φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο την κεραία μου. Τους είμαι ευγνώμων γι’ αυτο, αφού παράλληλα τόνισαν τον ανδρισμό μου, την αυτοπεποίθησή μου, την δημιουργικότητα μου....

Δεν είναι απλή κεραία, ξέρετε....... τρομερός receiver και εξίσου τρομερός sender. Kαι εξαιρετικά ανασφαλής κεραία. Μια στις τόσες την θέλει οπωσδήποτε την επανα-επιβεβαιωσούλα τους...

Δεν ξαναπροσπάθησα καν να δω κουκλάρες και κουκλάρες (και είμαι σίγουρος ότι συμφωνήσουν οι αρσενικοί που διαβάζουν), που νόμισαν ότι η κεραία μου είναι παγωτό ξυλάκι, που μόνο αν έχεις πάρεση περιμένεις να λιώσει από μόνοι του στο στόμα σου.

Το μήνυμα είναι απλό και πανάρχαιο

Αγαπάς πουλί άντρα; Άντρας αγαπάει εσένα.

Δεν αγαπάς πουλί άντρα; Αντρας βρει γυναίκα αγαπάει πουλί του.

Punkt Aus. Οποιος σας πει το αντίθετο, κάνει συχνά διακοπές στο Θιβέτ και φοράει σανδάλια στα χιόνια.

10 Tips τελευταίας στιγμής:

1. Άλλο πέος, άλλο δέος.

2. Θυμηθείτε ότι πρόκειται για ανθεκτικότατο μυ.

3. Δεν λέμε «αφού αρέσει σε σένα, αγάπη μου, ας το κάνουμε!)

4. Δεν βιαζόμαστε.

5. Δεν στον δίνουν πίπα.Τον παίρνεις πίπα.

6. Η μονοτονία πονάει.

7. Αν δεν ξέρετε το ανέκδοτο με την «Χονολουλού» (φτιαγμένη λέξη για πίπα), να το μάθετε. Εκτός από καλό είναι και εκπαιδευτικότατο.

8. Ουδείς (nobody) συνελήφθη λόγω φαντασίας (δικής του).

9. Δεν χρειάζεται να γδυθείτε.

10. Βρίσκεις το γονάτισμα υποτιμητικό; Μμμμμμμμμ ωραία... θες το μαξιλαράκι του καναπέ;

Δεν τον φτάνουμε κι απο μόνοι μας ρε γαμώτο....

(Μόνο τον πορνοστάρ των ‘80s Ρόν Τζέρεμι, είχα δει να το κάνει στον εαυτό του....)

Ευτυχισμένος άνθρωπος.

Δημοσιογράφοι, γάτοι, πίπες + ποίηση!!

Με ανησυχεί πάρα πολύ η παρουσία των συναδέλφων μου μέσα εδώ στα blogs. Σχεδόν με τρομοκρατούν με την αδάμαστη αμετροέπειά τους... Ισως να μην καταλαβαίνουν ότι εδώ ΔΕΝ είναι (είμαστε) κυρίαρχοι, επειδή απλούστατα κανείς ΔΕΝ τους (μας) αγοράζει από τα περίπτερα, ούτε είναι εγκλωβισμένος σε 4-5 τηλεοπτικά κανάλια.

(Μην ανησυχείτε.... το post αλλάζει πιο κάτω και γίνεται τσαχπίνικο, αλέγκρο και πουτανιάρικο. Αντεξτε ακόμα 1-2 παραγράφους, να τα χώσω.... ΟΚ!)

Εδώ δεν γουστάρεις το manosantonaros, πάς στην silentsoul, σου τη σπάει κι αυτή, πάς στον mcfly, και πάει λέγοντας το πράγμα.

Τους γράφεις αμα θες και ένα «αντε γαμήσου!» κατάμουτρα και τελειώνει το πράγμα.

Εδώ αγαπητοί μου, η εξουσία είναι αμφίδρομη.

Δεν με πειράζουν τα ανώνυμα σχόλια.

Αντιθέτως τα βρίσκω πολύ refreshing. Πού ξέρετε; Μπορεί να είμαι ο ίδιος που βρίζω τον εαυτό μου....

Ξέρετε καμμιά καλύτερη αυτο-κριτική;

Χαχαχαχαχαχα!

Ζήλεια, κακία, μοχθηρία και κτυπήματα κάτω από τη ζώνη είδα μόνο από δημοσιογράφους που (υπότιθεται) ότι μπλογκάρουν.

Με έχει αφήσει άναυδο αυτο το πράγμα.

Λες και έχουν μισήσει την επωνυμία που τους δίνει το μέσον που δουλεύουν (και τους δίνει ψωμί) και βγάζουν το απωθημένο τους γράφοντας ανώνυμα και χυδαία.

Κάτι λέει αυτο.

Ετσι δεν είναι; Τί λέει; Εμαθα ότι έχουν πέσει οι τιμές και η συνεδρία κοστίζει γύρω στα 40-50 ευρώ.

Nα εξηγήσω κάτι: ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ τους συναδέλφους μου που έγραψαν τη γνώμη τους για τον Ανδρέα Ρουμελιώτη. Καλά κάνανε... δεν μπορώ να το πω καλύτερα. Οπως εγώ γράφω ότι γουστάρω να τον διαβάζω, εκείνου γράφουν ότι δεν τον διαβάζουν.

Σωστούς τους βρίσκω... Να τους κάνω ένεση τις προτιμήσεις μου, δεν γίνεται και υποθέτω, ότι δεν θέλουν οι άνθρωποι. Και γιατί να θέλουν άλλωστε;

Γράφω γιατί με ανησυχούν τα comments όλων εκείνων που ΔΕΝ είναι δημοσιογράφοι, και έχουν ήδη σιχαθεί εμάς, το επάγγελμά μας και οποια άλλη μαλακία κουβαλάμε. Πολύ φοβάμαι ότι μας είχαν σιχαθεί πριν καν μας συναντήσουν.

Το επαναλαμβάνω:

Δεν ήρθα εδώ για να δημοσιογραφήσω. Ηρθα για να ανακατευθώ με τους bloggers, που τόσο με γοήτευσαν. Εβαλα το όνομά μου για να γράφω Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ, χωρίς να ανησυχώ ότι θα βγεί κάποιος –μικρόπουτσος ή αγάμητη- να με αποκαλύψει. Δεν το’κανω ούτε απο μαγκιά, ούτε απο μούρη... το κάνω γιατί έτσι νιώθω καλά και άνετα.

Αρκετοί bloggers έχουν προσληφθεί σε έντυπα για να γράφουν. Πολύ καλά κάνουν και πολύ καλά έκαναν αυτοί που τους επέλεξαν. Είναι ευτυχία να κάνεις το χόμπι σου δουλειά. Μερικοί ρωτούν την γνώμη μου. Τους λέω να υπογράφουν με το nickname τους, γιατί αυτό είναι η προίκα τους... αυτή είναι η δύναμη τους. Για έναν περίεργο λόγο, εκείνοι θέλουν να υπογράφουν με το κανονικό τους όνομα. Ετσι ξαναμπαίνουν στο τέλος της ουράς, αφείστε που είναι εντελώς ανεκπαίδευτοι να γράφουν επωνύμως... οπότε αυτομάτως αυτολογοκρίνον...

ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Mέχρι εγώ βαρέθηκα τον εαυτό μου....

Τί λέγαμε.... α, ναι... αυτο που βαριέμαι... λοιπόν θέλω να μου πουν (όσοι ξέρουν) γιατί τα γατιά μου κάνουν το εξής:

Ο Σμούντα είναι 3 ετών, πιο παλιός στο σπίτι, στειρωμένος και από την αρχή ντροπαλός και διακριτικός. Για να ανέβει στους καναπέδες μόνο τον Τουίτι, που δεν προσποιήθηκα.

Η Σέρμπα, είναι 9 μηνών, την έχω μερικές μόνο μέρες, στειρωμένη και μεγάλη πουτάνα. Που-τά-να. Στρογγυλοκάθισε στο κρεββάτι από την πρώτη στιγμή και κατέληξε στην αγαπημένη της θέση, που είναι το μαξιλάρι πάνω στην... κουνηστή καρέκλα. Είναι το μοναδικό ζώο μου, που δεν το τρόμαξε το πηγαινε-έλα της καρέκλας.

Ο Σμούντα λοιπόν την κοιτάει στα μάτια.

Οπου κάτσει είναι (από κάτω) και την χαζεύει...

Ξαφνικά της την δίνει και αρχίζει να τον κυνηγά. Και αυτός κάνει πρεεεπ-πρόιιινγκ-προοονγκ και φεύγει σπινάροντας και κατατρομαγμένος.

Και εκεί που λες ότι ...γλύτωσε... ξαναμφανίζεται και την προγκάρει να τον ξανακυνηγήσει... Εκείνη άμα γουστάρει, τον κυνηγάει... άμα δεν γουστάρει τον κλάνει.

Μην βιασθείτε να δώσετε την ...ανθρωπινη αυτονόητη εξήγηση, γιατί σας λεώ, ότι την κουραστική βάρδια, «φέρνω μια γύρα, όλες τις γωνίες του σπιτιοού, για να δω αν όλα είναι under control» το’χει αναλάβει εξ ολοκλήρου η Σέρμπα, και αυτο δεν είναι καθήκον του αρχηγού του κοπαδιού...

Για πείτε μου λοιπόν, τί γίνεται (επιτρέπονται και οι μανταψιές).

Αυτό που με συγκινεί είναι ότι έρχεται κάθε βράδι ότι ώρα και να πέσω στο κρεββάτι, ο Σμούντα για να μου δώσει good-night-kiss. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ΅!

Πολύ τρυφερό ζώο.

Πολύ-πολύ...

Εχω και κάποιες θεωρίες περί της πίπας, αλλά αυτο θέλω να το κάνω ολόκληρο ποστ και να ανοίξω μια δημόσια κουβέντα μαζί σας, που λένε και στις εφημερίδες, λες και ο,τι γράφουνε είναι ιδιωτικό.

Το πόσο μισώ τα κλισέ, δεν περιγράφεται.

Περί πίπας λοιπόν.... διάβασα το ποστ της woman in the city και πολύ ζήλεψα το θάρρος της και πώς τα’λεει ψύχραιμα και πολύ γυναικεία.

Θέλω να το δοκιμάσω.... καλέ να γράψω περί πίπας.

Τί;

Θέλετε να σας πω την γνώμη μου για μας τους δημοσιογράφους;

Μπαααααααα... προτιμώ τα περί πίπας... που είναι και καβλιάρικο θέμα.

Για να σας δώσω ενα hint...

Kατ’ αρχήν θα μιλήσουμε για την πίπα από γυναίκα προς άνδρα, γιατί για τον άλλον σχηματισμό δεν έχω δική μου γνώμη και φοβάμαι, ότι θα το αδικήσω το θέμα...

Λοιπόν υπάρχουν γυναίκες, που λατρεύουν να κάνουν πίπες και άλλες που είναι υποχρεωμέν....

Μα τί λέωωωω Θεέ μου, Θεέ μου, χωρίς αυτήν ποτέ μου... ποτέ μου...

Κορίτσια, συμπλογκίτισες, δεν ξέρω τί ζόρια τραβάτε (τα υποψιάζομαι), αλλά πήξαμε με τους δημοσιογράφους που βγάζουν υστερικές κραβγούλες αναμεταξύ τους... αλλά κορίτσια, πήξαμε στην κουλτούρα... στην ποίηση και στον «καλό σας», που όλο μακρυά είναι και δεν σας κάθεται, ενώ εσείς του κάθεστε.

Μαύρισε η καρδιά μου, ειλικρινά σας το λέω...

Ρε δεν μας γαμάς και συ συνάδελφε στο λειτούργημα της ενημέρωσης... και τα προβλήματα που έχεις με την ΕΣΗΕΑ... εδώ έχουμε σοβαρά πράγματα να λύσουμε... πίπες και ο χάρος βγήκε παγανιά με καλτσοδέτες και γόβες....

Ναι, τσαντίστηκα και την πληρώσατε εσείς... Τρέχει τίποτα;

Ποιοί εσείς;

Εσείς με τα ποιήματα λέω....

Τόσο γλυκοτσούτσουνος πια ο πούστης....

Είπαμε: όχι ο δημοσιογράφος... ο λεγάμενος...

Ρε, να μη νυστάζω με τίποτα σήμερα....