Δεν ξερεις εσυ....

Με εκνευρίζουν οι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν τη ζωή μου.
Με εκνευρίζουν αυτοί που τους έχω (δηλαδή δεν έχω…άλλα τεσπα) το ψιλο-δικαίωμα… φαντασθείτε τί παθαίνω με τους άλλους, που ούτε έχω διανοηθεί να τους το δώσω.

Πριν απο μερικές μέρες ήρθε σπίτι μου μια φίλη, που’χα χρόνια να δω.
-Γιατί δεν χτενίζεις την γάτα σου;
-Την χτενίζω καθημερινά.
-Και γιατί μοιάζει με αχτένιστη;
-Γιατί μαλλιοτραβιέται.
-Με τί χτένα την χτενίζεις;
-Με αυτην εδώ.
-Δεν είναι καλή αυτη. Να πάρεις μία έτσι κι έτσι…
-Με αυτην χτένιζα την Μινού επί 17 χρόνια…
-Με ακούς τώρα; Η μιλάω στον βρόντο;

Την άκουσα, αλλά την εγραψα στα αρχίδια μου.

Η φίλη μου η Αιμιλία Μπαντούνα, σπουδαία καλλιτπεχνις (με όλη τη σημασία της λέξης) μου’χει χαρίσει τρία χάρτινα παπουτσάκια, από μια σειρά (καταπληκτική) που έφτιαξε… Είναι σαν αέρας.
Με πολύ καμάρι λοιπόν τα έχω τοποθετήσει στο σαλόνι μου…
Στο πάτωμα κάτω απο το φωτιστικό.
Οσοι τα’χουν δει, έχουν ενθουσιασθεί.
Εκείνη την ημέρα που’ρθε η φίλη μου που’χα χρόνια κ.λ.π., ψάχνω με το βλέμμα του παπουτσάκια (δείτε τα στην φωτό) και αντιλαμβάνομαι ότι έχουν αλλάξει θέση….
-Είδες τί ωραία που τα έβαλα; ακούω μια φωνή να μου λέει.
-Μμμμμναι…
-Ετσι όπως τα’χες εσύ, χάνανε πολύ.

Το μισώ!
Το μισώ!
Το μισώ!
Κι εγώ έχω γνώμη και συχνά πυκνά τη λέω (ακόμα κι όταν δεν μου τη ζητούν)…δεν την επιβάλω όμως… και πάνω από όλα ποτέ δεν βάζω χέρι στις επιλογές του άλλου.

Εκείνο το βράδι το 90% των φράσεων της ξεκινούσαν: Δεν είναι έτσι… δεν ξέρεις εσύ… θα σου πω εγώ, πώς γίνεται… βλακεία είναι αυτο που λες… Οχι!
Είμαι γεννημένος για τέτοια αντιμετώπιση.
Ο αποκεφαλισμός με τσεκούρι γίνεται φαντασίωσή μου….
Είμαι σοφός άνθρωπος που δεν οπλοφορώ.

Αντέχω (ψιλό-δηλαδή) την κριτική.
Το ποιός και πώς θα μου την πει παίζει μεγάλο ρόλο.
Αποκλείεται να μην δω κόκκινο, άμα μου πεις πάνω από 2 φορές μέσα; σε ένα 10λεπτο “δεν ξέρεις εσύ…”
Και καλά δεν ξέρω απο νευροχειρουργική… από χτένισμα γάτας ρε πούστη, πώς ξέρεις εσύ και δεν ξέρω γω;
Mισώ τους ανθρώπους που βγαίνεις μαζί τους να φας και μόλις έρθουν οι πατάτες χωρίς να ρωτήσουν τις πλακώνουν στ’ αλάτι λέγοντας: Τηγανητές πατάτες χωρίς αλάτι, δεν λένε…

Οχι μόνο έχω παραιτηθεί από δουλειές γι’ αυτον τον λόγο… έχω κάνει κάτι ακόμα χειρότερο: δεν έχω πάει σε δουλειές γιατί ήξερα ότι θα έφευγα σε δυο βδομάδες… προτίμησα να πεινάσω, παρα να γίνω δολοφόνος… έχω φύγει απο πολύ-πολύ-πολύ αγαπημένη γιατί μου’λεγε, πότε να βγάλω φλας, πότε να κόψω τα νύχια μου, τί να ταϊζω τη γάτα μου και πάντα είχε μια διαφορετική γνώμη απ’ αυτη που’χα εγώ.
Ντίιιιιιιιιινγκ με βαράει κατακούτελα.

Κάποια στιγμή την βλέπω ανεβασμένη στον καναπέ να προσπαθεί να αλλάξει θέση στο φωτιστικό της οροφής…
Δεν ανησύχησα, γιατί ήξερα ότι δεν φτάνει…
-Εχεις σκάλα;
-Οχι!
-Καλά, σκάλα, δεν έχεις;
-Δεν έτυχε.
-Και πώς θα αλλάξω τη θέση του φωτιστικού;
-Δυστυχώς δεν έχω ούτε τραμπολίνο, που θα’τανε μια λύση…
-Δεν μου λες σε πειράζει, που σου λέω τη γνώμη μου;
-Εμένα;
-Ναι.
-Καθόλου. Αντιθέτως το εκτιμώ ιδιαίτερα.
-Ωραία! Χαίρομαι Πέρασε η ώρα…να φεύγω τώρα.
-Να ξαναρθεις…
-Ναι, βρε παιδί μου, μη χαθούμε πάλι για χρόνια…
-Ναι, μωρέ…
-Γειά σου!
-Γειά σου γλυκειά μου…

(ΕΦΥΓΕ-ΕΦΥΓΕ-ΕΦΥΓΕ-ΕΦΥΓΕ!)

Ο Σμούντα και η Σέρμπα βγήκανε επιτέλους κάτω από τον καναπέ. Και τα παπουτσάκια μου μπήκανε αμέσως στη θέση τους…
Φτού κακά!


Αν έχει γκόμενο η φίλη μου;
Καλά, μη λέμε και μαλακίες….