Σήμερα το πρωί ξύπνησα νωρίς αφού είχα ξεραθεί επίσης νωρίς το βράδι.
Μπήκα στο internet…απέναντι μου η τηλεόραση έπαιζε στο βουβό.
Η φύση κοιμάται.
Το ίδιο και η ελληνική blogo-σφαιρα.
Το parking απέναντι από το σπίτι μου είναι άδειο.
Στην Ακρόπολη ούτε ένας τουρίστας.
Οι δρόμοι ελέυθεροι.
Ακόμα και κουβεντούλα να θες, δεν υπάρχουν διαθέσιμοι. Κοιμούνται οι άνθρωποι.
Εφτά το πρωί.
Η μόνη που δεν κοιμάται και νομίζει ότι η ώρα είναι 11 το βράδι είναι η ελληνική τηλεόραση.
Φτιάχνω καφέ, ανάβω τσιγάρο (μην καπνίζετε πιτσιρίκια μου), βάζω τα πόδια πάνω στο γραφείο, τον Σμούντα πάνω στο σκαμνί και δίπλα μου και παρακολουθώ τις εικόνες που τρέχουν.
Zapping στο mute.
Oλες οι διαφημίσεις την ίδια ώρα σε όλα τα κανάλια. Εντελώς συμπτωματικά (;) μία διαφημιση παίζει σε 3 κανάλια την ίδια ακριβώς στιγμή.
Αν αυτο δεν είναι πλύση εγκεφάλου αναρωτιέμαι τί είναι.
Κάποτε (πριν απο καμμιά 20αριά χρόνια) μιλούσαμε (διαμαρτυρόμαστε) για τον φασισμό της ΕΡΤ, υπό την έννοια, ότι δεν υπήρχαν άλλα κανάλια.
Η μία άποψη είναι η χειρότερη άποψη.
Σημερα δεν έχουμε ανάγκη από άποψη, αλλά από μήνυμα.
Αν ήμουν διαφημιστής το ίδιο θα’κανα: Θα επέβαλα την εικόνα, αντί να την προτείνω. Ως κανονικός πολίτης όμως έχω τρελλές αντιρρήσεις γι’ αυτο.
Το κουβεντιάζω μερικές φορές με φίλους μου διαφημιστές και δεν καταλαβαίνουν τί τους λέω.
Τέσπα.
Κοιτάζω τους παρουσιάστές.
Ολοι τους ντυμένοι με έναν άκρως επαρχιώτικο τρόπο. Βασικά άσπρα κολαρισστά πουκάμισα, ουδέτερες γραβάτες και σκούρα κουστούμια. Μερικοί νομίζουν ότι πουλάνε οικολογικές ντομάτες και οι γυναίκες ότι έχουν βγει απόγευμα στο νυφοπάζαρο του χωριού τους...
Η καινούργια μόδα είναι να σηκώνονται όλοι ξαφνικά και χωρίς λόγο από τη θέση τους.
Το να κινείσαι στην τηλεόραση είναι ΤΡΟΜΕΡΑ δύσκολο και θέλει συντονισμό πολλών ταλέντων και φυσικά ταλαντούχων ανθρώπων.
Στα παλιά τους τα παπούτσια.
Αφού σηκώνεται ο Αυτιάς, θα σηκώνεται και ο Παπαδάκης και γιατί δηλαδή να μην σηκωθεί και ο Οικονομέας;
Γιατί σηκώνονται;
Μμμμμμμμ…δεν μπόρεσα να διακρίνω τον λόγο.
Σηκώνονται πάντως σιγά-σιγά, προσεκτικά λες και έχουν κόψιμο και δεν πρέπει να κάνουν γρήγορες κινήσεις…
Oi camermen απεγνωσμένα και ανεπιτυχώς προσπαθούν να εστιάσουν πάνω τους και οι προβολείς φωτίζουν γενικώς και απροσδιορίστως.
Ολοι μας μιλάμε για το περιέχομενο της τηλεόρασης. Τίς μπούρδες που ακούμε. Τα νεύρα μας μακαρόνια αλ ντέντε. Ουδείς μιλά όμως για την τεχνική της γελοιότητα.
Εχετε προσέξει τα σκηνικά;
Μιλάμε ότι στη Γαλλία, αυτούς τους σκηνογράφους θα τους έδειχναν και θα γελούσανε. Εχετε δει τις σκιές στα προσώπατα των σταρουμπών; Ούτε στον Καραγκιόζη και την Βεζυροπούλα στο Θέατρο Σκιών να’τουνε… εχετε ακούσει τον ήχο;…χαχαχαχαχαχαχαχα…αλήθεια τον έχετε ακούσει;… Εχετε δει τα μοντάζ; Οπως μοντάραμε το 1990… τό ίδιο μοντάρουν και το 2007… Και οι τα’χα μου μουράτες εκπομπές μοντάρουν (πάλι ταχα μ’) σύγχρονα, φουλάροντας το video με εφέ, που’ρχονται με το πάτημα ενός κουμπιού.
Οι σκηνοθέτες….
Ποιοί;
Οι σκηνοθέτες, λέμε…
Αααααχ, έχω μια δουλίτσα… τα λέμε αργότερα… δεν πειράζει μωρέ…. Έτσι;
Εμπιστεύεστε ένα ακριβό εστιατόριο, που έχει λεκιασμένο τραπεζομάντηλο; Φαντάζεστε τί βρωμιά θα’χει προς τα μέσα;
Και με την τηλεόραση ακριβώς αυτο γίνεται…
Εδώ δεν μπορούν στο περιτύλιγμα… αλήθεια πιστεύετε ότι μπορούν το περιεχόμενο;
Ολα τα πράγματα στη ζωή πάνε χέρι-χέρι.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την τηλεόραση. Οι ατάλαντοι και οι μέτριοι πάνε χέρι-χέρι στην λεωφόρο των προβολέων.
Φέρνουν αγελάδες που χέζουν σε ζωντανή μετάδοση. Τραγουδάνε τα βραχνιασμένα ψάρια, Μιλάνε οι άσχετοι. Υποδεικνύουν τοι τσόγλανοι.Ηθικολογούν οι πουτάνες. Καταλαβαίνουν οι βλάκες. Παίζουν οι ξύλινοι. (έχετε πάει για ποτό με ηθοποιό ελληνικής σειράς; Οταν τους ακούς να μιλάνε, νομίζεις ότι έχεις δίπλα σου, τουλάχιστον την Μέριλ Στριπ.)
Ας αφήσω την τηλέοπτική κάλυψη του θέματος της στράτευσης, γιατί αν σας πω αυτά που ξέρω, γι’ αυτούς που ουρλιάζουν περί ιεράς υποχρέωσης της θητείας, δεν θα βρίσκω δουλειά για τα επόμενα 10 χρόνια.
Είναι πρωί. Εθνικώς είμαστε με την τσίμπλα στο μάτι. Τα 6 από τα 10 εκατομμύρια σκοτώνουμε, αν μας μιλήσεις πριν το καφέ και αυτοί εδώ τσιρίζουν διακαναλικώς.
Παπάδες, ανώμαλοι, πολιτικοί, τραγικά πρόσωπα, ξαδέλφια που γάμησαν την θεία, θεία που πήδηξε την ξαδέλφη, δυστυχισμένα πεινασμένα γεροντάκια, ρεπορτάζ του κώλου … έτσι για να ξεκινήσει αισιόδοξα η μέρα.
Ποιοί φταίνε;
Βασικά εμείς οι δημοσιογράφοι, που γίναμε μέσα σε μια 15ετία και μαντατζερς, και ηθοποιοί, και διευθυντές φωτογραφίας, και (βέβαια) σκηνοθέτες, επί γης Θεοί….
Εβλεπα χθες τον Κώστα Βουτσά, στο “Αλ Τζντίρι νιουζ”… είπε λοιπόν κάτι που δεν είχα σκεφτεί. Μιλούσαν για το σκάνδαλο της στράτευσης…. Και λεει ο Βουτσάς “ρε παιδί μου, δεν σου κάνει εντύπωση, που ανάμεσα τους δεν είναι ούτε ένας δημοσιογράφος. Αγιοι άνθρωποι αυτοί οι δημοσιογράφοι. Ασπιλοι.”
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολλούς δημοσιογράφους. Περίμενα πώς και πως να γίνω κι εγώ… και μετά να μπώ στην Ενωση Συντακτών… και μετά να κοτσάρω με καμάρι το σήμα της ΕΣΗΕΑ στο περμπριζ του αυτοκινήτου μου.
Μπορεί να μου πει κάποιος σήμερα γιατί το κρύβω;
Το ένα είναι γιατί φοβάμαι μην μου σπάσουν το αυτοκίνητο…
Το δεύτερο;
ΟΣΟΙ ΚΙ ΟΣΕΣ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΤΕ COMMENTS, ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΟΥΒΕΝΤΟΥΛΑ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΤΟ:
www.tasxoliasas.wordpress.com (η διεύθυνση είναι στα links μου).
Εφτιαξα ενα καινούργιο blog μόνο για comments.
ευπρόσδεκτοι όλοι.
Στο blog μου όμως δεν θα ξαναβρίσει ύπουλα, κανένας!
