Η ικανοποίηση μου έπαιξε πρέφα με την συγκίνησή μου.
Είναι ωραίο να μπαίνεις σε ένα blog κάποιου, που δεν έχεις συναντήσει ή μιλήσει ποτέ μαζί του, και να διαβάζεις ωραία πράγματα για την πάρτη σου.
Υπάρχουν μερικοί που με βρίσκουν εύκολο στόχο, μια και γράφω με το όνομά μου. Αυτό με ψιλο-κλόνισε, ψιλο-στεναχώρησε, ψιλο-θύμωσε…Και ξαφνικά (λόγω των εξελίξεων στον μικρόκοσμο μου) άλλαξα εντελώς γνώμη.
Τι σημασία έχει τι πιστεύουν οι μερικοί;
Είναι τόση η γοητεία του να σε αποδέχονται για την επιλογή σου οι αρκετοί… που όλα τα άλλα χάνονται εντελώς.
Όμως…
Όμως έχω άλλη γνώμη.
Δεν φταίει η συνάδελφός μου, που έγραψε το κομμάτι στην εφημερίδα.
Ούτε κανένας άλλος φταίει…
Μπορεί να μην μου αρέσει, μπορεί να μην αρέσει στους περισσότερους, αλλά συνεχίζει να είναι η γνώμη της.
Κακό ρεπορτάζ;
Ναι, έτσι πιστεύω, αλλά ακόμα και το κακό ρεπορτάζ είναι εξαιρετικά πιο χρήσιμο από το καθόλου ρεπορτάζ.
Συγχωρέστε με καλοί μου, αλλά πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Όταν μιλάω για τα έντυπα και για την δημοσιογραφία, δεν μου επιτρέπεται να κάνω ότι «τρία πουλάκια κάθονταν και πλέκανε πουλόβερ…»
Μου είπαν πολλοί:
-Μα βρε χαζέ… δεν βαράνε εσένα ή τα blogs … σιγά που χέστηκαν… τον αδελφό σου βαράνε και μέσω αυτού την κυβέρνηση…
Μπαρντόν;
Ε, και;
Πού το βρίσκετε το περίεργο; … ακόμα κι έτσι να’ναι (που δεν είμαι καθόλου σίγουρος –επί του συγκεκριμένου- μιας και ξέρω πρόσωπα και πράγματα) … αν λοιπόν κι αν είναι έτσι… πολύ καλά κάνει η εφημερίδα.
Γιατί κάνει καλά;
Επειδή κατά την επαγγελματική μου γνώμη οι εφημερίδες πρέπει να αντιπολιτεύονται την όποια κυβέρνηση. Να σας πω ένα παράδειγμα… όταν το 1981 ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, είπε ο μεγάλος γελοιογράφος Κώστας Μητρόπουλος, που γράφει στα ΝΕΑ: (στο περίπου) "Τώρα που είμαστε συμπολίτευση , πώς θα διάολο θα βρίσκω θέματα για γελοιογραφίες";
Οποιος πιτσιρικάς ή πιτσιρίκα θέλησε (ή θέλει) να μπει στη δημοσιογραφία, καταρχάς έχει την πετριά… δεν μπαίνει για να πει τι ωραία που είναι Βέρα Λάμπρου ή η Γλυκατζή-Αρβελέρ… αλλά για να τους αλλάξει τον αδόξαστο…
Αυτό είναι το drive, που πολύ σύντομα χάνει τα βασικά χαρακτηριστικά του και από κριτής γίνεσαι χειροκροτητής. Το πρώτο μάθημα το πήρα, ήταν όταν πριν από ποοοοολλά χρόνια πήγα για μια συνέντευξη με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Στο καμαρίνι της ήταν και δυο παλιοί δημοσιογράφοι… βρέθηκα έτσι κι αλλιώς σε δύσκολη θέση… άρχισα να ρωτάω… και αντί της Αλίκης απαντούσαν εκείνοι… με μάλωναν και με καθοδηγούσαν....ντράπηκα πολύ γι’ αυτούς.
Είμαι σίγουρος ότι σήμερα πια το παρακολουθείτε και σεις στην τηλεόραση.
Με αυτό το σκεφτικό καλά κάνει η κ. Μαργωμένου και βαράει.
Αν ήθελα να χαϊδεύω θα είχα γίνει μασέρ και όχι δημοσιογράφος…
Εχω αφήσει ανθρώπους άγρυπνους λόγω των ειρωνικών πράγμάτων που’χω γράψει γι’ αυτούς. Από την πρώτη στιγμή που ο αδελφός μου ο Βαγγέλης ανέλαβε αυτή τη θέση, ήξερα ότι είχε έρθει και η σειρά μου.
Σας έχω πει ότι μ’αρέσουν πολύ τα χαρτιά;
Δεν μ’αρέσει βασικά ο τζόγος, αλλά οι κανόνες του παιγνιδιού, που δεν αλλάζουν ακόμα κι αν πρόκειται για την μάνα σου.
Ο Μάκης Τ
ριανταφυλλόπουλος είναι φίλος μου.
Όχι τώρα… εδώ και πολλά χρόνια… όταν ακόμα είχε τηλεόραση σπίτι του μόνο και μόνο για να περνάει την ώρα του.
Δεν δουλέψαμε ποτέ μαζί και δεν του οφείλω τίποτα, πλήν των προσκλήσεων στις εκπομπές του.
Για να φτιάξεις γλυκό δεν χρειάζεται μόνο ζάχαρη, σοκολάτα και ζύμη… θέλει και φαντασία… θέλει και ταλέντο… θέλει και μεράκι… θέλει και έρωτα στην γλύκα… και μέτρο….
Το ίδιο και μια εφημερίδα.
Ακόμα πιο πολύ η ελευθεροτυπία.
Δεν με πιστευετε ε;
Να με πιστέψετε.
Δεν είπα ότι μ’αρεσε…είπα ότι καλώς έγινε, παρ’όλο που δεν μ’αρεσε.
Τεσπα, εχω μια παρατήρηση για μια παλιά και μεγάλη αγάπη, τις εφημερίδες:
Με κάτι τέτοια τα έντυπα χάνουν 10 αναγνώστες τους
οποίους κερδίζει το διαδίκτυο. Και όποιος δεν το πιστεύει καλό θα’ταν να κοιτάξει τους αριθμούς. Το blogging (ή η μετεξέλιξη του) δεν είναι η ουρά των εφημερίδων... είναι (δυστυχώς) ο δήμιός τους.
Τα comments εδώ!
