Είναι γύρω στο 2003 είμαι στον ΑΝΤ1 (στην παραγωγή ειδήσεων+ στο "Αυτά και Αλλα") και ταυτόχρονα καθε Δευτέρα διδάσκω (ρεπορτάζ) τα πρωτοετή φοιτητάκια της Σχολής του ΑΝΤ1.
Δεν πιστεύω ότι η δημοσιογραφία διδάσκεται.
Κατα την γνώμη μου δεν διδάσκεται ούτε η ζωγραφική. Ποιός δίδαξε π.χ. τον Πικάσο, να κάνει αυτά που έκανε.
Η ιατρική διδασκεται…
Η λογοτεχνία διδάσκεται;
Ολοι οι μεγάλοι έκαναν πάντα ανάποδα πράγματα απ’ αυτά που γράφουν τα βιβλία.
Ετσι γράφονται τα καινούργια βιβλία κ.ο.κ.
…τέλος πάντων, ξέφυγα… τί λέγαμε; Α, ναι… για το 1993…
Τότε λοιπόν ο Κώστας Γιαννίκος, που είναι ένα ΤΡΟΜΕΡΑ δύσκολος άνθρωπος, αλλά καταπληκτικός μάνατζερ, μου έκανε την τιμή να μου προτείνει την θέση του διευθυντή Προγράμματος στον ολοκαίνουργιο τότε ΣΚΑΙ. Γιατί όλοι θέλανε-θέλουν- να με κάνουν διευθυντή, ποτέ δεν το κατάλαβα. Προσωπικά πιστεύω ότι είμαι εντελώς άχρηστος γι’ αυτη τη θέση…αφού δεν μου αρέσει καθόλου μα καθόλου.
Τεσπα.
Τα λεφτά ήταν καλά. Το καινούργιο με τραβάει πάντα σαν μαγνήτης. Το’κανα το βήμα.
Δυστυχώς έπρεπε να φύγω από τον ΑΝΤ1, ο οποίος για μένα ήταν μεγάλο σχολείο και έχω περάσει υπέροχα εκεί. Εχω ακόμα φίλους και συχνά-πυκνά πηγαίνω και πίνω καφέ . Χαίρομαι γιατί είμαι πάντα ευπρόσδεκτος… και αυτό δεν είναι καθόλου συνηθες για όσους έχουν φύγει από το κανάλι. (είναι ένα άλλο ποστ αυτό!)
Αυτό που με λυπησε ήταν ότι έπρεπε να φύγω και από τη Σχολή.
Τα παιδιά πάντα έχουν το περισσότερο ενδιαφέρον.
Πήγα λοιπόν στον ΑΝΤ1 για να τακτοποιήσω τις λεπτομέρειες και φεύγοντας με το αυτοκίνητο έπεσα πάνω σε δυο μαθητές μου. Τον Θανάση Πάτρα και τη Ράνια Τραγόμαλου.
Ηταν απο διαφορετικές τάξεις, αλλά μου’χαν κάνει εντύπωση και οι δυό.
Ο Θανάσης (από την Καρδίίτσα) που δεν καθόταν ούτε για ένα δευτερόλεπτο, που δεν έβαζε γλώσσα μέσα, που έκανε συνεχώς τον έξυπνο… δεν έκανε ούτε ενα λάθος σε κάτι δύσκολα κουίζ για την ελληνική γλώσσα. Πραγματικά με είχε αφήσει με ανοικτό το στόμα.
Η Ράνια μια κοπελίτσα από το Αγρίνιο, όταν ρώτησα την πρώτη μέρα, τί κάνανε πρίν έλθουν στην Σχολή, σήκωσε αμέσως το χέρι της και μου είπε:
Εδωσα δυο φορές στην Σχολή Ικάρων για ιπτάμενη και με κόψανε δυο φορές γιατί ήμουν γυναίκα.
Ενα κορίτσι από το Αγρίνιο ήθελε να μπει στην σχολή Ικάρων;
Αυτό από μόνο του με ιντριγκάρισε.
Καθώς οδηγούσα προς τον Σκάι, τους κορνάρισα και τους χαιρέτησα. Χαιρέτησαν και οι δυό τους… και ξαφνικά το πόδι μου πάτησε το φρένο.
Ηρθαν δίπλα στο παράθυρο…
-Καλημέρα κ. Αντώναρε. Στεναχωρεθήκαμε που φεύγετε μπλα… μπλα… μπλα…
-Μπείτε μεσα!
-Μα έχουμε μάθημα…
-Μπείτε μέσα!
Μπήκανε.
-Πού πάμε;
-Στον Σκάι, να πιάσουμε δουλειά.
Τα πιτσιρίκια κοιτάχτηκανε μεταξύ τους λες και ο ΑΪ Βασίλης μπήκε στο δωμάτιό τους.
Τους πήγα στον διευθυντή ειδήσεων Σταμάτη Μαλέλη. Τον πιο ικανό άνθρωπο της τηλεόρασης.
Επ’ευκαιρία:
Περίπου 18 χρόνια κάνω βόλτες στην ιδιωτική τηλεόραση. Ο μόνος που της έδωσε διαφορετική μορφή είναι ο Μαλέλης. Πάντα με εντυπωσιάζαν οι άνθρωποι που ξέρουν τί θέλει ο κόσμος. Ο Μαλέλης είναι ένας απ’ αυτούς. Εκανε τα "παράθυρα" σε μια εποχή που ο Σκάι, είχε προβλήματα και τον έσωσε…
Και για να λέμε την αλήθεια: Ημουν απ’ αυτούς που δεν είχα καταλάβει τί έκανε τότε.
Μετά βέβαια ακολούθησε η λαίλαπα… αλλά δεν νομίζω ότι σ’ αυτο φταίει ο Μαλέλης… Πολλοί τον κατηγορούν. Ειδικά στους διαδρόμους. Μου φέρνουν εμετό, γιατί ήμουν εκεί όταν ο Σταμάτης τους έβγαλε από το πουθενά. Πολλοί του οφείλουν τα πάντα.
Πήγα λοιπόν την Ράνια και τον Θανάση στο γραφείο του και του είπα ότι είναι δυο μαθητές μου, που αξίζουν τον κόπο.
Σήκωσε το βλέμμα του και τους κοίταξε αυστηρα για να τους ψαρώσει. Γέλαγα κάτω από τα μουστάκια μου. Είχα διακρίνει ότι του άρεσαν.
Στα χρόνια που πέρασαν τους βοήθησε πολύ και τους δυο. Τη Ράνια συνεχίζει να την έχει κοντά του στο Star, ενώ του Θανάση του΄δωσε πολλες ευκαιρίες και τον γλύτωσε από πολλούς που θελανε να τον φάνε.
Και νάτονε σήμερα, με δική του εκπομπή στον Alpha, κάθε Σαββατοκύριακο, με εξώφυλλα στα περιοδικά, με συνεντεύξεις και (υποθέτω) και με καλά λεφτά.
Εχουν περάσει τόσα χρόνια.
Η Ράνια δεν υπάρχει περίπτωση να μην μου τηλεφωνήσει τουλάχιστον μια φορά τον μήνα, για να δει τί κάνω. Δεν υπάρχει περίπτωση να της ζητήσω να με βοηθήσει σε κάποια δουλειά και να μην διακτινισθεί το επόμενο δευτερόλεπτο για να δηλώσει παρούσα.
Με τον Θανάση είχαμε περισσότερη σχέση. Εφερνε τους φίλους του από τους Σοφάδες Καρδίτσας σπίτι και περνάγαμε υπέροχα μέχρι τις 10 το άλλο το πρωί. Τρομερή ζωντάνια. Τρομερά παιδιά. Τρομερές απορίες.
Δεν μου τηλεφωνούσε ποτέ, παρα μόνο όταν είχε κάποια ανασφάλεια με τη δουλειά, όταν τον άφηνε καμμιά γκόμενα κ.λ.π.
Οποτε του ζήτησα να έρθει να δουλέψουμε για κάποιο project όλο δεν μπορούσε… όλο δεν ήταν του επιπέδου του…. όλο τη λουφάριζε.
Χωρίς να θυμώσω , δεν του ξανατηλεφώνησα.
Αγοράκι άγαρμπο ήτανε… μπορούσα να καταλάβω.
Δυο φορές μάλιστα που ζήτησαν την γνώμη μου γι’ αυτον, είπα τα καλύτερα (τα πίστευα). Η τελευταία ήταν πριν απο 2-3 χρόνια, στη Σοφία Αλιμπέρτη (που τη συνάντησα τυχαία στη “Θέα” στην Πάρο), πριν τον πάρει στην εκπομπή της. Μαζί ητανε και η φίλη μου η Ζήνα Κουτσελίνη, που τότε ήταν υπέυθυνη για τις εκπομπές του Alpha και που επίσης είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να πιάνει τον σφυγμό του κόσμου.
Τον έβλεπα και τον καμάρωνα. Οταν έχεις επιλέξει σωστά, τότε βέβαια και καμαρώνεις. Ξαφνικά βρίσκεται με δική του εκπομπή. Με φωτό στα περιοδικά…διαβάζω τίς συνεντεύξεις του… λέει ονόματα… ονόματα…. Ονόματα… Ψάχνω να βρω του Μαλέλη… πουθενά… ψάχνω να βρω το δικό μου… πουθενά… Μόνο ονόματα που δεν παίξανε κανέναν ρόλο στην αλλαγή της ζωής του…. παρα μόνο στην επικαιρότητα.
Τον ακούω να μιλά στην τηλεόραση, ώς καλεσμένος… και μου δίνει την αίσθηση ότι αν του πούν “Αντώναρος”, θα πεί για τον αναπληρωτή κυβερνητικό εκπρόσωπο.
Μία, δυο τρείς, πέντε… τα παίρνω στο κρανίο.
Στα 50 μου βαρέθηκα το αξίωμα: Μην τους δίνεις σημασία. Να είσαι υπεράνω.
Του τηλεφωνώ.
-Ρε παπαράκο!
-Δάσκαλε!
-Ασε ρε χαμένε, τα δάσκαλε και τα ξε-δάσκαλε… καλα ρε συ για μένα δεν είχες να πεις τίποτε… πες ότι το ξέχασες… για τον Μαλέλη όμως… (σημειώστε ότι δεν είμαστε φίλοι με τον Μαλέλη).
-Για σένα είπα Δάσκαλε… αλλα φαίνεται ότι το κόψανε στο μοντάζ. Λοιπόν την άλλη Κυριακή θα σε έχω κύριο καλεσμένο στην εκπομπή μου…
-Αστα αυτά ρε Παλιο-καρδιτσιώτη…. Δεν βγαίνω αυτη την εποχή στην τηλεόραση…
-Α-πο-κλεί-ε-ται! Για μένα θα έρθεις…
-Με τη Ράνια μίλησες;
-Ε, έχω λίγο καιρό…
-Να της τηλεφωνήσεις γιατί αυτη την εποχή είναι στεναχωρεμένη (είχε ένα προσωπικό της πρόβλημα)… Η μάλλον να μην της τηλεφωνήσεις μόνο, να πας να την δείς… Κατάλαβες βλακάκο;
-Ναι… ναι… θα σου τηλεφωνήσω για την εκπομπή. Πρόσεξε μπας και δεν έρθεις… Βασίζομαι πάνω σου.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, κατάλαβα ότι τον είχε καταπιεί το σύστημα. Φαντάσθηκα τον εαυτό μου να έχω 3ωρη εκπομπή σε έναν μεγάλο σταθμό με καλά νούμερα, να δίνω συνέντευξη και να μου κόβουνε το όνομα π.χ. της Φωτεινής Πιπιλή, που της οφείλω αρκετά… Μάλλον οι περιοίκοι θα πρέπει να καλέσουνε την Πυροσβεστική.
Δεν φτάνει που λέει ψέμματα, “δίνει” και για να γλυτώσει (στ’αρχίδια του δηλαδή) και τους ανθρώπους που του έκαναν την τιμή να του πάρουν συνέντευξη.
Φυσικά δεν ενδιαφέρθηκε για την Ράνια (που επί χρόνια ήταν Διόσκουροι).
Φυσικά δεν μου τηλεφώνησε ποτέ.
Θα κάνει καλή καριέρα γιατί έχει τις ικανότητες.
Δεν θα κάνει μεγάλη καριέρα γιατί δεν έχει την ψυχή.
Η Ράνια δεν την κάνει ακόμα την καριέρα γιατί έχει την ψυχή.
Είμαι σίγουρος ότι θα την κάνει στο μέλλον, γιατί έχει και τις ικανότητες.
Φιλιά στους απανταχού e-Θανάσηδες και e-Αθανασίες.
Φιλιά ζεστά και στους απανταχού e-Ουρανούς και e-Ουρανίες.
Αttachment. Πριν απο λίγο καιρό είχα στο blog μου ένα poll. Σ’αυτο είχα ρωτήσει το εξής: Είστε: απατεώνας, ξεφτίλας, λωποδύτης, μαλάκας, οπορτουνιστής, άφιλος.
Οσοι "έπεφταν στην παγίδα" να απαντήσουν διάλεξαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία το "αφιλος", γιατί (προφανώς) το βρήκαν το λιγώτερο κακό.
Κατα τη γνώμη μου είναι το χειρότερο από όλα:
Αφιλος δεν είναι αυτός που δεν έχει φίλους.
Αφιλος είναι αυτός που δεν είναι φίλος.
