Ο κόσμος δεν προχωράει με αυτούς που συμβιβάζονται.
Αν έχω συμβιβασθεί;
Βέβαια… όχι πολλές φορές… αλλά έχω και μερικές που συμβιβάστηκα. Το τέλος ήταν από τρομερό ως τραγικό, αλλά όπως και να’χει τους έχω κάνει τους ψιλο-συμβιβασμούς μου.
Βασικά σε θέματα έρωτα.
Πολύ λιγώτερο σε θέμα δουλειάς…
Και ελάχιστα προς καθόλου σε θέματα (ας πούμε) αρχής.
Δεν ήρθα εδώ στα blogs για να συμβιβαστώ.
Το μέσον έτσι κι αλλιώς είναι από μόνο του ασυμβίβαστο.
Ολοι μου οι φίλοι εδώ στα blogs (κι όχι μόνο) μου λένε να ξανα-ανοίξω τα comments μου και να γράψω στ’αρχίδια μου τα troll, τους υβριστές και τους δειλούς…
-Αστους να βρίζουν, μωρέ …θα το κάνουν μία-δύο και μετα θα βαρεθούν. Αρκεί να μην τους απαντάς.
Εχουν α-πό-λυ-το δίκιο.
Μόνο που εγώ δεν γουστάρω.
Δεν γουστάρω να με βρίζουν πίσω από μία πόρτα, που’χει το κλειδί από την άλλη μεριά.
Δεν γουστάρω να με βρίζουν μέσα στο σπίτι μου και εγώ να ακολουθώ την λογική: Μην απαντάς! Θα βαρεθεί και θα φύγει.
Μπά;
Και θα΄ρχεται όποτε καβλώνει;
Αυτό είναι η τέλεια λογοκρισία.
Πάντα θα φοβάσαι να γράψεις τη γνώμη σου, γιατί μπορεί να εμφανισθεί ψυχοπαθής.
Μιλάμε για τον τέλειο εκβιασμό.
I’m sorry, αλλά δεν θα πάρω.
Στη ζωή μου έχω παρακαλέσει, κλάψει, ικετέψει, ζητήσει, κοροϊδέψει, απατήσει, απαιτήσει… αλλά ποτέ μου δεν έχω εκβιάσει.
Δεν γουστάρω να με εκβιάζουνε.
Ξύπνησα ενα πρωί, είδα το υβριστικό comment και ξενέρωσα.
Ξενέρωσα… πώς το λένε!
Δεν ξέρω αν τα έχουμε ισοπεδώσει όλα, αλλά δεν γουστάρω να βγαίνει ένας και να βρίζει τον αδελφό μου (όχι τον πολιτικό)… τον αδελφό μου και εγώ να το παίζω “αλέκος”.
Α-ρ-ν-ο-ύ-μ-α-ι!
Το’παμε όποιος θέλει να σχολιάσει αυτα που σκέφτομαι ας μου στείλει e-mail.
Πάντα με εκνεύριζε ο μαλάκας στο σχολείο, που έκανε φασαρία ακόμα και στο μάθημα που μας ενδιέφερε.
Kαι εδώ στα blogs με ενδιαφέρει το μάθημα.
Δεν γράφω με το ονοματάκι μου για να το βιάζει, όποιος περνάει.
Λυπαμαι πραγματικά μόνο για ένα πράγμα:
Δεν πίστευα ότι στη ζωή μου θα “εκοβα” τον χώρο για να γράψει κάποιος τη γνώμη του.
Πραγματικά πικραίνομαι.
Και επειδή αποκλείεται να το φαω, να το κάνω γαργάρα, πρέπει να ομολογήσω κάτι: Ο υβριστής είχε σε ένα σημείο ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο: Οι e-φίλοι μου καναν βασικά τις πάπιες.
Ή καλύτερα τις κότες.
Μου έστειλαν πολλά e-mail ανθρωποι που βασικά δεν ξέρω… με συμβούλεψαν, μου συμπαραστάθηκαν βγήκαν και μπροστά… οι (;) πραγματικοί (!!!) μου ε-filoi χάθηκαν… αλλος γιατί δεν… συμφωνούσε με την απόφασή μου… άλλη γιατί δεν συμφωνούσε που είχα παραπέμψει τα commants στο βατραχάκι… άλλος γιατί δεν ….είχε μπει στο blog επί 4 μέρες… άλλος γιατί είχε πολύ δουλειά… αλλη γιατί τρέμει με την ιδέα ότι αυτη την εποχή μπορεί κάποιος να βρίζει στα comments της….
Ούτε ενα e-mail.
Γελιούνται όλοι όσοι νομίζουν ότι με το nickname, αλλάζουν.
Κατα τη γνώμη μου γίνονται χειρότεροι από αυτό που φοβούνται ότι είναι. Παθαίνουν το ίδιο ακριβώς που παθαίνουν οι αποτόμως “επώνυμοι”, οι σταρ, οι αναγνωρίσιμοι.
Είναι εξαιρετικά σχιζοφρενικό που το παθαίνουν, φορώντας ψευδώνυμο.
Ευτυχώς για μένα είμαι απο γεννησιμιού μου μοναχικός λύκος. Οχι στα λόγια…
Γράφοντας το ποστ κατέληξα σε κάτι:
Ο βασικός λόγος που δεν ανοίγω τα comments mου μπορεί να μην είναι μόνο ο υβριστής… ποιός τον γαμεί στο φινάλε;…. Μάλλον δεν θέλω να γράψουν –λες και δεν τρέχει τίποτα μερικοί άλλοι.
Θα ξανανανοίξω τα comments μου, όταν θελήσω.
Και όταν ξαναθελήσω θα τα ξανα-μανα- κλείσω.
