Από πολύ μικρός παρατηρούσα τους παπούδες.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση γιατί οι περισσότεροι ήταν αμίλητοι.
Ο,τι και να τους πεις, συμφωνούν, με ένα συγκαταβατικό, αχνό και αδιάφορο χαμόγελο. Δεν εξηγούν, δεν φέρνουν αντίρρηση, δεν λογομαχούν.
Είναι αδιάφοροι;
Οχι! Είναι σοφοί.
Τα χρόνια φέρνουν σοφία.
Και η σοφία φέρνει την μοναξιά, την σιωπή.
Δεν νομίζω ότι γερνάει το μυαλό.
Γερνάνε τα πόδια ή η καρδιά, αλλά όχι το μυαλό.
Απλώς το μυαλό ξέρει πια τα κουμπιά… κάτι σαν τους υπολογιστές… που αμα δεν ξέρεις ποιό είναι κουμπί… δεν έχεις και τη λύση (γνώση, πληροφορία)…
Είναι σαν τον πιτσιρικά που έρχεται ερωτευμένος και σου λέει δεν “θα ξαναγαπήσω άλλη!” Αν είσαι κουτός παππούς του λες ότι λέει βλακείες κι ότι θα… αν είσαι έξυπνος παππούς χαμογελάς και του χαϊδεύεις το κεφάλι, συμφωνώντας μαζί του.
Τί να πεις σε ένα ερωτοχτυπημένο 16άρικο;
Μόνο αν σιωπήσεις θα έχεις εσύ γαλήνη κι αυτός πάθος.
Πριν απο μερικές μέρες μου είπαν:
-Οποιος δεν είναι ευγνώμων δεν σημαίνει ότι είναι αγνώμων.
Μας λένε τρομερές βλακείες.
Προσωπικά δεν προλαβαίνω πια να απαντήσω.
Με έκπληξη συνειδητοποιώ, ότι βασικά δεν με νιάζει να απαντήσω.
Τί να πεις σε έναν άνθρωπο, που σου λέει:
-Οποιος δεν είναι ευγνώμων, δεν σημαίνει ότι είναι αγνώμων.
Πείτε μου, τί να του πώ (που θα πιάσει τόπο) και θα του το πω.
Μεγαλώνωντας ανακάλυψα ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να θυμούνται το παρελθόν τους…
Και όχι μόνο “δεν θέλουν”… αλλά στην τελική “εκνευρίζονται” ιδιαιτέρως όταν κάποιος τους το θυμίσει.
Γίνονται επιθετικοί, μνησίκακοι και εκδικητικοί.
Καννίβαλοι.
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να τους αντιμετωπίσω.
Δηλαδή δεν έχω επιχείρηματα πλην των προφανών.
“Οποιος δεν είναι ευγνώμων, δεν σημαίνει ότι είναι αγνώμων!”
Λυπαμαι, αλλά δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω.
Γράφοντας στo blog, είπα την γνώμη μου.
Εκανα εχθρούς, αλλά κανέναν ποτέ δεν απείλησα γράφοντας σε ένα μέσον (blog) που είναι εντελώς δικό μου… άρα θα μπορούσε να είναι ανεξέλεγκτο όπλο.
Εγραψε το “Θέμα” (σελ.36) για μένα και το blog μου.
Καλά κάνανε.
Πιστεύω στην ελευθεροτυπία και στην κριτική που ασκούν τα ΜΜΕ.
Ολα αυτά κάνουν καλό στους boggers…. Γι’ αυτό και καθημερινά πληθαίνουν… και αλλάζουν… και τρέχουν προς το γοητευτικό άγνωστο.
Στο φινάλε βοηθούν στο να διαβάσουν το blog μου κι άλλοι άνθρωποι, που δεν το’χαν διαβάσει. Η μεγαλύτερη (ή μία από τις μεγαλύτερες) κυριακάτικες εφημερίδες, αφιέρωσε μια ολόκληρη σελίδα για το blog μου. Τους ευχαριστώ που στέλνουν κόσμο στο manosantonaros.blogspot.com….
Το κάνανε τίτλο!
Με κεφαλαία!
Eτσι θα με διαβάζουν ακόμα περισσότεροι.
Αυτή είναι και η απάντησή μου.
Τα κείμενα μου. Η αποψή μου. Η θέση μου.
Για το μόνο που σας διαβεβαιώνω είναι ότι αυτη την φορά δεν πρόκειται για τον e-υβριστή” (Φασιστοειδες Κουμούνι.). Αυτός(η) δεν θα το’κανε ποτέ, γιατί είναι εδώ μέσα…το blogging τον ενδιαφέρει… παίζει με ιντερνετίστικους όρους… εντελώς ανεπίτρεπτους…. αλλά ιντερνετίστικους.
Αλλος κίνησε τα νήματα…
Ποιός;
Το βρήκατε!
Ο…” όποιος δεν είναι ευγνώμων, δεν σημαίνει, ότι είναι αγνώμων.”
Ηταν τόσο η οργή του που στην προσπάθεια του να είναι πειστικός “εδωσε” κι άλλους ανθρώπους οι οποίοι (εντελώς συμπτωματικά) τον έχουν ευεργετήσει, του έχουν σταθεί, τον βαάλανε στο κόλπο…
Είναι τόσο ντροπή του, που ντρέπομαι κι εγω για πάρτη του.
Ξέρω σε ποιόν πήγε, τί είπε και πάνω από όλα ποιος (α) του είπε να τα πει, όσα είπε…
Περίεργο… ως ορεινός δεν ήξερα ότι του άρεσαν τα καράβια.
Κάποτε ό ίδιος μου’χε πει ότι οι άνδρες (οι αρσενικοί) στην πατρίδα του δεν επέτρεπαν στις γυναίκες να χορεύουν μόνες τους ζεϊμπέκικο…. Η τύφλα του τον έκανε να χορεύουνε τον ίδιο, καρσιλαμά.
Φαντάζομαι τί ντροπή θα’παιρνε η μάνα του, αν μαθαινε, τί κάνει.
Ντρέπομαι κι εγώ που πριν απο χρόνια της τηλεφώνησα, για να την πείσω να αφήσει τον κανακάρη της στην Αθήνα, γιατί είχε ταλέντο και μέλλον.
Ελπίζω να μην το μάθει ποτέ.
Ειλκρινά. Πολύ ειλικρινά όμως…
Attachment1: Πιθανότατα να μην με πιστέψουν πολλοί, αλλά αυτό που με άφησε άφωνο ήταν ότι η συνάδελφός μου κ. Μαργωμένου, έγραψε το 2007:
“για τους αδαείς της της τεχνολογίας, “blog” είναι το δικτυακό ημερολόγιο-κάτι σαν τα μαθητικα λευκώματα, όπου οι χειμαζόμενες ψυχές κατέγραφαν έρωτες και απογοητεύσεις της εφηβικής τους ζωής.”
Attachment2: Aυτός εδώ ο χώρος, το zozzz και το tasxoliasas είναι δικά μου. Εντελώς δικά μου. Πολύ εντελώς δικά μου. Κανείς δεν μου λέει τί να γράψω και τί να μην γράψω. Tί εικονογράφηση να βάλω… αν θα είμαι πουριτανός… αθυρόστομος ευλαβής, ή παναθηναϊκός….
Δεν δημοσιογραφώ (και το’χω τονίσει πολλές φορές) λέω ιστορίες και τη γνώμη μου. Και το να λες ιστορίες και τη γνώμη σου, δεν είναι δημοσιογραφία.
Με τα διάφορα web stats, μπορεί κανείς να δει πόσοι τον διαβάζουν, ποιοί τον διαβάζουν κ.λ.π.
Με μεγάλη έκπληξη+χαρά παρατηρω ότι μπαίνουν στο blog μου άνθρωποι, που εγώ δεν έχω επισκεφτεί ποτέ τα δικά τους.
Με τιμά ιδιαιτέρως.
Και αμέσως τρέχω να δω τί γράφουν (σκέφτονται) και εκείνοι. (αν έχουν blogs)…
Αυτό είναι blogging.
Αttachment3: Θυμηθείτε κάτι: Η οργή του λεβέντη θα μετατραπεί σε μίσος. Στους μη ευγνώμονες που δεν είναι … αγνώμονες, τους λείπει εντελώς η μπέσα.
Τί είναι μπέσα;
Μμμμμμ…. Μερικοί το λένε και ψυχή.
Attachment4: Οχι παιδί μου, δεν βρέχει. Σε φτύνω!
Attachment5: Εντελώς άσχετο: Ευχαριστώ τον Αθήναιο για την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε με αφορμή το ποστ μου: “Η Ράνια κι ο Θανάσης!”
TA COMMENTS ΣΑΣ ΣΤΟ: www.tasxoliasas.wordpress.com
