Εμεις οι μαλακες!

Οταν ξεκίνησα αυτο το blog, είχα διάθεση να κρατάω το μάγκνουμ στα χέρια. Η αλήθεια είναι, ότι πριν καταλάβω πώς λειτουργεί το σύστημα, σήκωσα και πυροβόλησα χωρίς να σκεφτώ.
Αμέσως μου τηλεφώνησε ένας άνθρωπος –του οποίου εκτιμώ πολύ τη γνώμη- (και δεν είναι blogger) και μου είπε χωρίς πολλές-πολλές φιοριτούρες.
-Μαλάκα. Κόφ΄το. Δεν είσαι εκεί για να αποκεφαλίζεις έτσι εύκολα ανθρώπους.
Ουπς! Είχε δίκιο.
(Ναι, ρε Νίκο, δίκιο έχεις!)

Από τότε “βάρεσα” 3 μόνο φορές αλλά ανοικτά και στα ίσα και χωρίς κτυπήματα κάτω απο τη ζώνη.
Μία όταν μου την έπεσαν χωρίς λόγο…. κι έπρεπε να σταματήσει η μαλακία.
Και άλλες δυο για να υπερασπισθώ φίλους. (οι οποίοι φυσικά με άφησαν (στο τέλος) απροστάτευτο! Και μου την ψιλο-είπαν κι απο πάνω!) Εγώ φταίω… ας πρόσεχα.

Αυτο είναι όλο κι όλο όμως.
Δεν φωτογραφίζω ανθρώπους γιατί το βρίσκω άνανδρο. Τσογλανιά μεγάλη.
Γράφω όμως για μερικούς κωδικά, ώστε να παίρνουν το μήνυμα μόνο οι ίδιοι, χωρίς να τους εκθέτω στην μπλογκόσφαιρα ή αλλού.

Οταν π.χ. γράψω τη λέξη “φου” σε μια φράση… η φίλη μου η Μαρία Π. που της στέλνω το μήνυμα, το παίρνει μια χαρά και οι υπόλοιποι, ούτε που καταλαβαίνετε τίποτα. Το βρίσκετε (ίσως) λάθος typing.

Σε όλους μας συμβαίνει.
Αυτό που διασκεδάζω πιο πολύ, είναι ότι αυτοί που παίρνουν το μήνυμα, θυμώνουν πάρα πολύ γιατί θεωρούν ότι μου΄χουν δέσει τα χέρια (είτε λόγω της αγωγής μου, της εχεμύθειάς μου, ή της τυχόν αδυναμίας μου)…
Και μένουν έκπληκτοι.

Με φτύνεις γιατί ξέρεις ότι δεν θα μιλήσω ή δεν θα διαμαρτυρηθώ;
Φάε και συ μια φτυσιά-χαρακτηρισμό (ορατό μόνο στους δυό μας) για να ‘χεις να πορεύεσαι και να μην περνιέσαι για μάγκας, γιατί είσαι τζάμπα-τζάμπα μάγκας.
Η self-picture είναι χειρότερος δικαστής. Αμα μάλιστα το frame έχει και ταμπέλα με επιθετικό προσδιορισμό, την έβαψες.
Xεχεχε, πού να πας τη ματιά σου;
Οχι, δεν σου κάνω comment, για να διεκδικείς το μίζερο άδικο δίκιο σου με φραστικά κολπάκια και μετρώντας φίλους κι εχθρούς.
Δημόσια συζήτηση για την πουστιά θες;
Χεχεχεχεχεχεχεχε! Η αλεπού και τα αλεπουδάκια.
Η ταμπέλα… μια χαρά είναι…. Σαν τατουάζ… τρίφτο όσο θες.


Με εκνευρίζουν αυτοί που ισοπεδώνουν φίλους και γνωστούς χωρίς φανερό λόγο και αιτία. Ετσι για μαγκιά ή πλάκα ή για να βρουν την διαταραγμένη δική τους ψυχική ισορροπία. Με εκνευρίζουν όσοι γράφουν σκαιότατα για τους άλλους και δεν κοιτάνε πρώτα τα μούτρα τους στον καθρέφτη.

Την ψιλο-βαρέθηκα την e-γειτονίτσα, όπου πολλοί και πολλές θέλουν να δείξουν έναν εαυτό, που ούτε κατα διάνοια μοιάζει με αυτον που (έχουν) είναι.
Ειλικρινά βα-ρέ-θη-κα.
Σιχάθηκα αυτούς που θέλουν να κάνουν καλή εντύπωση στον έξω κόσμο.
Ξέρω μια blogger που αμα της κάνεις σχόλιο που δεν είναι συμβατό με τη γνώμη της, στο…σβήνει.
Να πάει να γαμηθεί.
Ξέρω έναν άλλονε…. Κουλτούρα-αντιγραφή του κώλου, ο οποίος χτενίζει ποιά σχόλια θέλει και ποια δεν θέλει.
Να πάει επίσης να γαμηθεί.
Ξέρω έναν άλλονε που είναι μεγααααααααααααλος e-τσαμπουκάς. Τον έχω δει σε δημοσιογραφικά γραφεία, και είναι απίστευτη κότα. Ολοι οι serial-killers κότες είναι.
Φυσικά να πάει να γαμηθεί.
Ξέρω έναν, που παριστάνει μέσα από τα κείμενά του τον ελέυθερο άνθρωπο και στην πραγματικότητα είναι ένας νεο-φασίστας του κερατά.
Ξέρω καλούς που κάνουνε τους κακούς και κακούς που κάνουνε τους καλούς.
ΟΚ!
Αυτο είναι το net (στην σημερινή του μορφή)…
Αυτοί είναι οι κανόνες τους…
Ισως και εγώ στο φινάλε να είμαι κάποιος άλλος απ’ αυτό που νομίζω…. Σύμφωνοι!

Χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω βρέθηκα εγκλωβισμένος σε έναν μικρόκοσμο, στον οποίο πρέπει να δίνω εξηγήσεις πού, πώς, γιατί, πότε και με ποιόν.
Μπάστα!
Μέχρις εδώ! Στη ζωή μου δεν έδωσα (κάκιστα) εξηγήσεις σε ανθρώπους, που τους έχω άγαλμα.
Μπήκα εδώ μέσα με την ελπίδα ότι θα είμαι ο Μάνος. Οποιος δεν γουστάρει, μπορεί να με βλέπει σαν manosantonaros. Tα ίδια γράφω…. Πιστέψτε με.

Βα-ρε-θη-κα!
Τί θα κάνω;
Τίποτα! Τί να κάνω;
Συνεχίζω να επικοινωνώ με ανθρωπους που εκτιμώ τον τρόπο και τον λόγο, που βαράνε τα πληκτρα στο keyboard.

Ρε συ Ημίαιμε, θα με πας εκείνη τη βόλτα με το ελικόπτερο να ξελεγράρω;