"Διευθυντριες"

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που το “ελάττωμα” του άλλου , μας έφερε -κατα κάποιο τρόπο- ψωμί.
Εξηγούμαι:
Γελοιογράφος ήταν ο πατέρας μου, άρα η μεγάλη μύτη του πολιτικού, το περίεργο χτένισμα της ηθοποιού, τα στραβά πόδια του ποδοσφαιριστή κ.λ.π. ήταν βούτυρο στο ψωμί της έμπνευσης του…
Ισως να’ναι λίγο μπερδεμένο, αλλά στο σπίτι μας ποτέ δεν κοροϊδεψαμε άνθρωπο με κάποιο φυσικό ή όχι πρόβλημα.
Πήγαινα σε ένα σχολείο που κάναμε τρομερά άγαρμπες πλάκες για την εποχή.
Εχω κάνει καθηγήτρια να κλαίει με λυγμούς στην έδρα.
Εχω κάνει γυμναστή να ανέβει στην τάξη να παρακαλέσει να κάνουμε ησυχία για να κάνουν οι άλλοι γυμναστική…. Έχουν φέρει την αστυνομία για μένα κλ.π.
Ποτέ μου δεν πείραξα συμμαθητή μου ή άλλο παιδί που ήταν χοντρουλό, κοντό, με γυαλάκια, κουτό ή οτι,δήποτε άλλο.
Η πλάκα έχει κανόνες.
Το’ξερα εξ ενστίκτου από τότε.
Οποιος κτυπά κάτω από τηγ ζώνη πίσω από την πλάτη δεν κάνει πλάκα, αλλά είναι τσόγλανος. Οποιος βαράει τον αδύνατο, είναι για τ’αρχίδια μου.
Και για να μπορείς να το κάνεις αυτο πρέπει να έχεις προπονηθεί με τον εαυτό σου.
Νομίζω ότι ο Φρέντι Γερμανός το’χε θέσει πολύ καλά:
-Το χιούμορ είναι σαν το κτύπημα του σκορπιού, που πρίν δαγκώσει, δαγκωνει τον εαυτό του.

Φαλάκρα με ανεβάζουν, φαλάκρα με κατεβάζουν οι “ανώνυμοι” εχθροί μου στο Internet. Κάθε φορά που το γράφουνε το παίρνω για κοπλιμέντο…. Αφού ούτε ένας βλάκας απ’αυτούς δεν έχει μπει στον κόπο να σκεφτεί, ότι αμα με πείραζε δεν θα’χα μοστράρει Χ3 την πλατεία που έχω για κεφάλι. Αγνοεί ότι το περισσότερο μέρος της ζωής μου το’χω περάσει χωρίς το άγχος του χτενίσματος.
Το γράφει λοιπόν και καβλώνει (άλλος το πετυχαίνει έτσι… άλλος αλλιώς… είναι θέμα έμπνευσης!)
Το γράφει γιατί είναι σίγουρος ότι άμα του το γράφανε αυτουνού θα πάθαινε κολπαντάρι.
-Τώρα για τους θυμώνεις προβοκάτορα του ευατού σου;
-Εχω τρία 6 στο χέρι, παίζουμε μαμούθ και το πρώτο φύλλο που σκάει είναι 6…
-Δεν ξέρω πόκα…
-Δεν πειράζει! Αστο…


Οι άνθρωποι εδω στα blogs χρησιμοποιούν πολύ εύκολα χαρακτηρισμούς και προσβλήτικούς επιθετικούς προσδιορισμούς. Το κάνουνε στα comments και άμα έρθεις λίγο πιο κοντά τους (μια γειτονίτσα είμαστε) το κάνουνε με περισσή ευκολία στα SMS και ακόμα πιο εύκολα στα e-mail τους.
Η τάδε είναι τσουλάκι, εκείνος έχει μικρό πουλί, η καημένη είναι πάνχοντρη, είναι αλλοίθωρη, την γαμάει ο τάδε, που μου είπε ότι έχει πεσμένο κώλο.
Η ανωνυμία και τα nicknames είναι φυσικά ένα γαμημένο πρόσχημα. Μόλις πέσουν οι μάσκες ο κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον μίζερο μικρόκοσμό του.
Οσο μιλάει εξ άμβωνος (πού το θυμήθηκα!!!) είναι άτρωτος.

Μικρό-νοες, μικρο-ψυχοι, μικρο-πουτσοι, βρήκαν πιλοτήριο και αρχίσανε τις κόντρες. Αγάμητες, χαροκαμένες και ανόητες βρήκαν πασαρέλα και άρχισαν τα κουνήματα.
Φιλίες του κώλου.
Μαγκιές της φάπας.
Και όλα αυτά επειδή 5, 10, 100 αφήνουν comments σ’ αυτα που ψευδο-γράφουν. Πολλές φορές αφήνουν και οι ίδιοι στον εαυτό τους… για να κάνουν σεφτέ ή τζερτζελέ.
Μόνο στο θέατρο συνάντησα τέτοια ζήλεια και φθόνο μεταξύ των πρωταγωνιστών. Στη δημοσιογραφία αηδίασα από άνδρες που ισοπέδωναν νεαρούς από φόβο μην πετύχουν (οι νεαροί) και προωθούσαν νεαρές μπας και γαμήσουν.
Μου’χε κάνει εντύπωση πριν από καμμιά 20αριά χρόνια αυτό το περιστατικό. Είμασταν μια μεγάλη παρέα που δουλεύαμε μαζί σε ένα έντυπο στην Κύθνο, σε μια παραλία. Μαζί μας και μια γυναίκα-διευθύντρια. Τρομερά δραστήρια και γοητευτική γυναίκα γύρω στα 45…με καλοδιατηρημένο κορμί.
Εκεί που γελούσαμε, κάναμε μαλακίες, φλερτάραμε, ηλιοκαιγόμασταν κ.λ.π. εμφανίσθηκε εντελώς τυχαία μια νεαρή δημοσιογράφος του έντυπου, που ήταν στην Κύθνο για το Σαββατοκύριακο. Μόλις μας είδε το κορίτσι πλησίασε να μας πει “γειά”. Μιλάμε για άγαλμα. Τρομερή μουνίτσα. Πολύ δροσερό παιδί, γελαστό και κοινωνικό. Ολοι οι αρσενικοί έστρεψαν τις κεραίες τους…Γύρισα για μια στιγμή και κοίταξα τη διευθύντρια. Τα χείλη της είχαν γίνει σαν του φιδιού. Την Τρίτη το πρωί την απέλυσε με συνοπτικές διαδικασίες.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά τα blogs είναι τιγκαρισμένα από τέτοιες διευθύντριες.
Εμφανίζονται ναρκσιστικά σαν (μασκαρεμένς) e-μπέμπεκες…δεν λένε τα πράγματα, αλλά το υποννοούν…. τους ξεφεύγει λιγάκι ο Τζάρτζανος…. Αλατίζουν με γούτσου-γούτσου-κούτσου-κούτσου-πουτσου-πούτσου … ή άν είναι άνδρες προσθέτουν μια τζούρα από την εμπειρία στο πεζοδρόμιο της ζωής…. Και αμέσως μετα φτύνουν τα νιάτα κατα πρόσωπο.
Μιλάμε για ροχάλα.

Λάθος τους!
Αυτη τη φορά το μόνο που καταφέρνουν να φτύσουν είναι η οθόνη τους…
Δηλαδή τα μούτρα τους!


Ισως πολλοί να μην έχουν παρατηρήσει ότι 10-20 είναι αυτοί που συμμετέχουν στην comennto-κουβέντα, η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών απλώς παρακολουθεί. Καλό είναι λοιπόν οι πριμαντόνες να σκεφτούν ότι δεν παίζουν για πάρτη τους, αλλά για το κοινό.
Προσωπικά λατρεύω να γράφω για τους πολλούς χρησιμοποιώντας τους λίγους. Το λένε και δημοσιογραφία. (αμα γραφεις για εναν φόνο χρησιμοποιείς τον δολοφόνο για να ενημερωθεί το κοινό. Ετσι το εννοώ!)
Εδώ διαβάζω αυτούς που έχουν κάτι φρέσκο να πουν. Αγαπώ τις εκδρομές της Silent Soul, τα ρέγκε κείμενα της Sophie-jamaica, τις ανησυχίες του Φωτης, τα λογοτεχνικο-ταξιδιωτικά της Eroviana, την σκέψη του Crazy-Monkey, τις ροκιές της M-13… Mέσω αυτων των πιτσιρικάδων-νεαρών παρακολουθώ καλύτερα τον κόσμο του σήμερα. Θυμώνω μαζί τους, γελάω, αρπάζομαι, εκπλήσσομαι, καμαρώνω κ.λ.π. Αλλες φορές ηρεμώ με τη σκέψη του Ημίαιμου και μαθαίνω από τις ερευνες της doll…γελάω με τον Καιρό που blogo-πατινάρει… τρελλαίνομαι με το στυλ του sofogreg.
Αλοίμονο στο σήμερα που κοιτάει το χθες και συγκινείται… το πολύ-πολύ που μπορεί να κάνει είναι να λοξοκοιτάει προς το αύριο. Και το άυριο γλυκειές μου δεν είναι η Πηνελόπη Δέλτα… αλλά η ολοκάθερη τζάμι σκέψη και βλέμμα της Αλεχάντρο.

Οι σημερινές φωτό είναι αφιερωμένες στις “διευθύντριες”.