Delirium3

Τελευταία μου λένε σπουδαίες αηδίες:
Π.χ. Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό.

Βασικά μου το λένε άνθρωποι, που έχω το μυαλό τους για τα μπάζα.
Θα πέθαινα, αν είχα κάνει, αυτά που κάνουν αυτοί.
Βασικά κάνω αυτό που δεν κάνουν αυτοί που μου το λένε.

Μου το’πε προχθές ένας παλιός μου φίλος.
“Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό!”
Τον κοίταξα και του’πα αφηρημένα… ε, βέβαια.

Πριν απο λίγες μέρες μου τηλεφώνησε.
Οταν τον ρώτησα τί κάνει η γυναίκα του, αντέδρασε σαν να τον ρώτησα αν έχει τελευταία, νέα από τον Δαλάι Λάμα. Μιλάει μόνο για (sorry κυρίες μου) μουνιά (που τα βλέπει με το κυάλι). Η χειρότερη στιγμή της ημέρας του, είναι όταν γυρνάει σπίτι και η καλύτερη όταν φεύγει. Δεν έχει όνειρα. Δεν έχει στόχους. Βαριέται τη δουλειά του και τσαντίζεται για πράγματα που δεν έχει κάνει στα χρόνια που πέρασαν. Και έχει τρομερό άγχος για το πώς θα συντηρήσει το σπίτι, στο οποίο βαριέται να πάει.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μου είπε:
“Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό!”

Καταρχάς τον περνάω 3 μήνες.
Κατα δεύτερο: Δεν μεγάλωσα. Γεννήθηκα μικρός… οι άλλοι γεννήθηκαν μεγάλοι.
Και τέλος: Μυαλό δεν βάζεις… ή έχεις ή δεν έχεις.

Και να μου το΄λεγε για την υγεία μου…. άντε να το καταλάβω… αυτός μου το’πε επ’ ευκαιρία των …. δυο διαζυγίων μου….
Πριν απο μερικές μέρες η Βίλη και ο Χρήστος μου ανακοίνωσαν ότι θα παντρευτούν. Τους αγαπώ και τους δυο πολύ… Πολύ-πολύ… είναι γύρω στα 30 και μένουν μαζί καμμιά 3ετία…
Συγχρονοι άνθρωποι.

Τους έδωσα μια ευχή καθώς πίναμε κρασάκι:
Να μείνετε παντρεμένοι είτε έναν χρόνο, είτε 50.
Προς στιγμή με κοίταξαν απορημένοι.
Ο Χρήστος αμέσως μετά είπε:
-Πίνω σ’ αυτό! Αυτό είναι ευτυχία.
Το ίδιο και η Βίλη.


Το πιστεύω ακράδαντα.
Η ευτυχία δεν είναι υποχρέωση.
Ποτέ δεν κατάλαβα αυτούς που παντρεύτηκαν, έμειναν μαζί 20 χρόνια και μετα χώρισαν, δηλαδή την έκανε ο ένας (συνήθως ο άνδρας) επειδή δεν τόλμησε να το κάνει 19 χρόνια πριν.
Στεναχωρέθηκα πολύ όταν χωρίσαμε με τη Μαργαρίτα τη δεύτερη γυναίκα μου.
Ομως το προτιμώ χίλιες φορές από το να μέναμε μαζί και να είμασταν σήμερα και αύριο δυστυχισμένοι.
Οταν κάτι δεν πάει καλά, οι άνθρωποι χωρίζουν.
Και αν δεν χωρίσουν στο πρώτο σημάδι, πρέπει να χωρίσουν στο δεύτερο.
Και αν δεν χωρίσουν ούτε στο δεύτερο, οφείλουν να χωρίσουν στο τρίτο. Και αν δεν χωρίσουν ούτε στο τρίτο… τότε καλά να πάθουν γιατί τα σημάδια θα πάψουν να είναι σημάδια και θά γίνουν αριθμοί για τους καβγάδες που θα’ρθουν.
-Τοκ-τοκ…
-Ποιός είναι;
-Η μιζέρια!

Think fast, που λένε και οι αμερικάνοι, οι φιλόσοφοι της εποχής μας.

Και αν όλα πάνε καλά;
Τότε μένεις παντρεμένος 50 χρόνια και απολαμβάνεις την ευτυχία. Αυτό είπα στα παιδιά.



Χθες το βράδι ήρθε σπίτι η Μαργαρίτα, η πρώτη μου γυναίκα. Μαζί και μια κοινή φίλη από εκείνη την εποχή, την Βένη. Μιλάμε για τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Είχα καιρό να τις δω… ειδικά τη Βένη. Τις παρακολουθούσα στον καναπέ. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Το είχα επιβεβαιώσει σε ενα reunion με τους συμμαθητές μου στο Δημοτικό. Μόνο οι φάτσες αλλάζουν (κι αυτές όχι πολύ) ο εσωτερικός φωτισμός πάντως μένει εντελώς ο ίδιος.
Μετα απο ώρα και αφού είχαμε πιει τα σχετικά και είχαμε λυποθυμίσει στα γέλια για παλιές ιστορίες και μελαγχολήσει για φίλους που χάθηκαν, με ρωτάει η Βένη:
-Ρε Μάνο, μετά από τόσα χρόνια που σε βρήκα και τα λέμε: Εχω μια απορία. Πώς χωρίσατε τόσο γρήγορα;
Η Μαργαρίτα ήταν στην κουζίνα (μετά απο χάχανα που’χαμε κάνει για να πάρει ένα παξιμάδι):
Γυρισε σοβαρά και με κοίταξε:
-Γιατί αν δεν το’χαμε κάνει τότε Βένη μου, σήμερα δεν θα γελάγαμε με την Μαργαρίτα και σένα σπίτι μου… Αν το’χαμε κρατήσει καμμιά 17αριά χρόνια με 1-2 παιδάκια, μάλλον δεν θα’σταν σήμερα εδώ να πινούμε και να λέμε παλιές ζεστές ιστορίες. Το πιθανότερο είναι να μην θέλαμε να δει ο ένας τον άλλον.
Η Μαργαρίτα έβαλε τα γέλια.
-Εχει δίκιο! Ρε βλαμμένε, αν είχαμε μείνει ας πούμε 17χρόνια παντρεμένοι, μέχρι πότε θα είμασταν μαζί;
-Ε…. Μεχρι το 2001….
-Μπρρρρρρρρρ!

Το τί έκανε στη ζωή της… ή μάλλον για τη ζωή της μετά το γάμο μας (8 μήνες όλος κι όλος) ήταν δικό της θέμα. Εκείνη αποφάσιζε απο μόνη της. Είμαι πολύ χαρούμενος, που δεν την καθυστέρησα. Ούτε εκείνη εμένα.
Αν μη τί άλλο ήταν τίμιο.
Και αλήθεια χάρηκα πάρα πολύ που την είδα, γιατί στο τηλέφωνο μιλάμε εδώ και χρόνια συχνά-πυκνά.
Είναι μια σταθερή που έχω.
Εχω την αίσθηση (γαμώτο μεγαλώνωντας όλο και χάνω την επαφή μου με το ρήμα “ξέρω”. Περίεργο πράγμα!) …έχω την αίσθηση λοιπόν, ότι το ίδιο συμβαίνει και με εκείνη.

Οφείλω ενα πράγμα στην φίλη μου την Ηλεκτρα Τεγοπούλου.
Μου είπε κάποτε: “Πήγαινε κουβέντιασε με τον πατέρα σου. Βγάλτον έξω για κανένα φαγητό.”
-Μιλάμε με τον πατέρα μου…. της είπα γρήγορα.
Με κοίταξε με τις ματάρες της και μου είπε αργά αλλά σταθερά:
-Βγάλτον έξω για φαγητό και άκουσε τον. Οι δυο σας. Χωρίς τη μάνα σου.
Περίεργως πώς την άκουσα.
Βγήκα με τον πατέρα μου μερικές φορές. Οι δυό μας… μου είπε απίστευτα πράγματα. Πράγματα που έλυσαν πολλούς γόρδιους δεσμούς μου…. Μικρές τόσο δα λεπτομέρειες…χωρίς καμμιά σημασία για εκείνον ή τους άλλους, αλλά με τρομερή σημασία για μένα…
Και τώρα που είναι απών, δεν έχω απορίες.
Το οφείλω στο Ηλεκτράκι αυτο…


Πώς μουρ’θε;
Μου’ρθε γιατί αυτα τα μικρά small talks, συχνά οδηγούν σε μονοπάτια σκέψης, που ούτε ξέρεις ότι υπάρχουν….


Οπως γίνεται συνήθως με τα παλιά (κι όχι μόνο) ζευγάρια. αρχίσαμε να λέμε, πώς γνωριστήκαμε.
Ο καθένας βέβαια έχει his point of view.
Η Βένη άκουγε γελώντας.
Με τη Μαργαρίτα γνωριζόμασταν ποοοοοολλά χρόνια πριν.
Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο.
Ηταν τρία χρόνια μικρότερη και μέναμε μαζί στη “μελέτη” και τρώγαμε τα φαγητά που μας είχαν βάλει οι μαμάδες μας στα τάπερ της εποχής.
Δεν είμασταν φίλαράκια, αλλά μπαίναμε στο ίδιο σχολικό και στα διαμείμματα όταν βλεπόμασταν λέγαμε “γεια”. Ηταν ενα μικροσκοπικό ξανθό κοριτσάκι, με ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια και τουρλωτο ποπό. Ιδια όπως σήμερα.
Συναντηθήκαμε μετά απο μερικά χρόνια όταν πέρασα και την πήρα μαζί με μια (συμπτωματικά) κοινή φίλη, για να πάμε σε μια ντοσκοτέκ.
Και …ξαφνικά λέει:
-που λες Βένη μου, ξβρέθηκα με τουτονα (δείχνει εμένα) σε ένα μέρος που η μουσική βάραγε σαν τρελλή δίπλα στ’ αυτί μου… Τα’χα χάσει. Ηταν η πρώτη φορά που έβγαινα αργά και μόνη μου από το σπίτι….
-Τί;
-Τί, τί;
-Η πρώτη φορά που βγήκες από το σπίτι σου βράδι, ήταν μαζί μου;
-Ναι!
-Δεν το’ξερα.
-Κι όμως….
-Καταλαβαίνεις τί λές;
-Τί λεω μωρέ;
-Ο,τι με τον πρώτο άνδρα που βγήκες έξω…τον παντρεύτηκες κιόλας.
Με κοίταξε ξαφνιασμένη.
Ούτε εκείνη το’χε σκεφτεί ποτέ….
-Ε, τώρα που το λες…. απάντησε με ένα αχνό γαμόγελο…


Χμ… είδατε;
Μια μικρή στιγμή…άσχετη…που δεν είχε ειπωθεί ποτέ… και πιθανότατα να μη λεγότανε ποτέ… δίνει τόσες λύσεις.
Τί να ξέραμε τότε από αγάπη και έρωτα;
Πόσες πιθανότητες μπορεί να έχει ένας γάμος με τέτοιες προοπτικές.
Είμασταν πολύ ανώριμοι, που το κάναμε, αλλά ωριμότατοι, που το ξε-κάναμε.

Μιλείστε με τους ανθρώπους που ορίζουν με οποιονδήποτε τρόπο της ζωή σας. Αφήστε τους εγωισμούς στην άκρη και μιλείστε. Οι ακροατές συνήθως κερδίζουν. Σας το λέει κάποιος που βασικά έχασε, ως πριμαντόνα.


“Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό!”
Κάνε μας την χάρη ρε Μήτσο!... κι έχουμε και δουλειές να κάνουμε.